Kind liever in ziekenhuis wensen

Ik snap dat het hebben van een kindje met een medisch probleem extra zwaar is. Desalniettemin schrik ik wel van de gedachtes die je hier neerzet. Juist als je psychische ondersteuning krijgt moet je daar eerlijk aangeven wat je gevoel is. Zij zijn de professionals die kunnen beoordelen of er aanvullende hulp nodig is of niet. Ook de manier hoe je je kindje omschrijft laat een zekere vorm van afstand zien die je wellicht gaande weg hebt ontwikkeld of omdat er toch een vorm van postnatale depressie meespeelt? Ik zou hier op korte termijn over in gesprek gaan met een professional en hopen dat er snel duidelijkheid is over de medische diagnose van je kindje 🍀!

Ik denk dat we allemaal wel tot in een bepaalde gradatie intrusive thoughts hebben, zoals ze dat noemen. Maar, gezien jouw geschiedenis en de frequentie zoals je beschrijft, zou ik dit juist wél aankaarten. Door deze gedachten met je psycholoog te bespreken wordt je kind niet, echt niet, weggehaald. Je krijgt dan mogelijk wel de handvatten om goed met deze gedachtes (en de oorzaak ervan) om te gaan.

Ze halen je kind echt niet zomaar bij je weg.. Hier moet zeker wel een reden voor zijn. Desalniettemin zou ik absoluut aangeven dat je deze gevoelens hebt. Maar ook dat jij je ervan bewust bent en zeker weet er niet naar te zullen handelen. Alleen dan kunnen ze je de juiste hulp bieden. Anders ga je hier mee blijven zitten en dat lijkt me niet iets wat je wilt

Ik zou dit zeker bespreken met je hulp! Ook de manier waarop je naar je kind kijkt, bijna of het een voorwerp is en dit gaat niet eens enkel over het woordje "het" waarmee je naar je kind refereert. Ik vind het erg moeilijk lezen en er gaan veel alarmbellen bij me af.

Ik zou dit zeker bij de huisarts of psychologische ondersteuning aangeven. Juist als je het aangeeft laat je zien dat je om je kind geeft en hulp erbij wil

Ik snap dat mijn manier van schrijven overkomt als heel zakelijk en afstandelijk. Dit is denk ik grotendeels zelfbescherming omdat ik zo niet over mijn kindje wil denken! Dus, zeker hier om toch ook een soort anonimiteit te hebben, is het makkelijker om het over “kind” en “het” te hebben, want als ik die gedachten echt aan mijn kindje ga koppelen breekt mijn moederhart! Dus ik hou echt heel erg veel van mijn kleintje en wil niet dat ik zo over hem denk

Pas je op dat je niet te empsthisch reageert? Soms is t beter iets niet te lezen en niet te reageren als het jou teveel doet, want wat je nu doet is in de verste verte niet behulpzaam. Ze is er al onzeker en bezorgd over en jij geeft met je ongezouten mening nog even een extra zetje..

En soms is empathie niet voldoende om iemand tot hulp aan te zetten of inzicht te geven in hun situatoe.

Psychologen hebben geheimhoudingsplicht, dus je bent veilig bij diegene te bespreken wat je dwars zit. Dat je dit verhaal deelt geeft alleen maar aan dat je een goede moeder bent die zoekt naar handvatten en een uitweg uit deze gevoelens en mega moeilijke situatie. Ik denk wel dat je actie moet ondernemen, maar ik denk dat je dat zelf ook aanvoelt en dit je eerste stap is in vertrouwen opbouwen in open zijn.

Maar tough love soms ook niet, soms maakt dat iemand paniekeriger dan beter en dit klinkt niet als de situatie

Dit is een forum, er zullen reacties komen in elke vorm en vanuit elke mening. Mijne is er een van de vele die ze krijgt, niet de enige.

Heel veel liefs en een dikke knuffel 🥰

Ok

Waar krijg je precies psychische hulp bij? Je gedachtes vind ik passend bij klachten die je ook bij een postnatale depressie kan hebben. Want man wat moet dit een loodzware periode zijn. Ervaar je genoeg steun van je partner en of omgeving?

Ik voel als psycholoog toch even de behoefte te reageren. Het klinkt alsof je last hebt van intrusieve gedachten; ongewenste gedachten over nare dingen die je zou kunnen doen of zeggen. Die worden vaak versterkt door stress. Ze halen inderdaad je kind niet zomaar bij je weg. Maar over het beroepsgeheim: als een psycholoog het vermoeden heeft dat je jezelf of een ander wat gaat aandoen, is deze wel verplicht het te melden en af te wegen of het beroepsgeheim doorbroken moet worden. Maar het lijkt mij veilig om deze intrusieve gedachten met je psycholoog te bespreken hoor! Een voorbeeld van zo'n gedachte: als je op de snelweg rijdt, en denkt: als ik nu op de vangrail klap, zijn al mijn problemen voorbij. Deze gedachten herkennen we bijna allemaal! En maar weinigen van ons handelen ernaar.

Ik denk dat je dit juist met je psycholoog moet gaan bespreken en juist niet over moet gaan piekeren.

Ik herken die gedachten wel. Niet perse op medisch vlak maar meer 'wat als ik de baby nu van de trap af gooi'. Of wat als ik mijn baby nu iets aan doe? Dan stopt het huilen. Heb hier een tijd mee rondgelopen en pas na een jaar open kaart durven spelen met een psycholoog. Heb een postnatale depressie gehad wat ik heel laat pas inzag en deze gedachten gaan daarmee vaak mee gepaard. Ik schrik dus niet van je gedachten maar het is wel heel erg belangrijk om deze gedachten uit te spreken naar je psycholoog. Zo kan jouw ziektebeeld volledig in kaart worden gebracht en kun je de hulp krijgen die je echt nodig hebt.

Hoi, ik wil even specifiek reageren op je gedachten. Want wat jij hebt noem je ook wel intrusieve gedachten. Dit is iets dat veel voorkomt bij jonge moeders. Lees dit asjeblieft even: https://howaboutmom.nl/na-de-bevalling/intrusies-instrusieve-gedachten/ Ik heb zelf ook intrusieve gedachten gehad waar ik me enorm voor schaamde en hier met een psycholoog over gepraat. Zij stelde mij juist enorm gerust. Mijn advies is om het juist wel te bespreken met je psycholoog. Heel vaak, bij mij ook, haalt het erover praten juist zo’n enorme druk van de ketel dat je je beter voelt. Echt. Ik ben geen psycholoog. Op basis van je verhaal klinkt het alsof je last hebt van intrusies. Mocht je ooit het gevoel hebben wel te willen handelen, bel dan direct iemand op. Maar nogmaals, je geeft aan dit niet te hebben, dus intrusies klinken logischer. Bespreek het gewoon zsm met je psycholoog :-) ik denk dat het je helpt.

Oh fijn dat een psycholoog mijn vermoeden bevestigt. Ik sluit mij hier dus ook volledig bij aan obv mijn eigen ervaringen met intrusies.

Het klinkt alsof je het zwaar hebt, helemaal met de pittige start die je kindje heeft gehad. Dit is herkenbaar voor mij, na een hersenvliesontsteking bij onze dochter. Toen ik thuis was met haar heb ik ook wel eens gedacht: lag ze maar in het ziekenhuis. Bij mij kwam dit uit enorme zorgen en onmacht: er speelde nog vanalles en ik was bang iets over het hoofd te zien en het ziekenhuis voelde gewoon veiliger. Ik heb zelf geen plannen gehad om die opname voor elkaar te krijgen, maar wel de behoeften gehad om terug te zijn in het ziekenhuis, hier voelde het veilig: bijvoorbeeld aan de hart monitor. Ik zou je gedachten wel bespreken, want het kan beangstigend zijn om zo te denken kan ik mij voorstellen. Het is goed als een professional met je meeweegt: is dit uit onmacht, zorgen, intrusive thoughts? Of ben je even zo overbelast door alles wat er gebeurt is dat je misschien wat extra hulp nodig hebt in huis bijvoorbeeld.