Klaagmuur; onzekerheid door partner

In de onderliggende redenen die eerst aamleiding waren om uit elkaar te gaan, is natuurlijk niet ineens iets veranderd door je zwangerschap. Die heeft alleen extra motivatie gebracht om er tóch voor te gaan. Maar het klinkt voor mij of jullie snel weer in het oude patroon vervallen. Dat is heel moeilijk om te veranderen, omdat je er zelf onderdeel van bent. Je hebt waarschijnlijk allebei blinde vlekken of automatische reacties op dat gebied. Ik geloof er wel in dat je niet automatisch 'soulmates' bent, maar dat je voor een persoon kiest en samen aan de relatie blijft werken. Gezien het patroon wat steeds terugkomt en het feit dat jullie nu een beetje een 'deadline' hebben voor een baby nog meer druk op de relatie gaat leggen, zou ik zelf kiezen voor relatietherapie. Daarmee kun je het patroon beter duidelijk krijgen, ook wat je eigen rol daarin is en hoe je het anders kunt doen. Mogelijk is dat voor je vriend een lastige stap als hij het niet graag over emoties heeft, maar wil hij het wel doen om een stevige basis te leggen voor jullie kindje? (En voor je therapeut is hij echt niet de eerste man die moeilijk over gevoelens praat - en ben jij niet de eerste vrouw die zich niet gehoord voelt. Hij/zij heeft juist oefeningen ed om daarin te helpen)

Heb je helemaal gelijk in. Je kiest inderdaad voor elkaar, en je zal er altijd aan moeten werken want je bent allebei verschillend. Het is voornamelijk mijn onzekerheid en vervelende gevoel, want hij snapt echt nooit waar ik het over heb. Hij vindt het prima zoals het gaat. Maar uiteindelijk pas ik me constant (tegen mijn eigen gevoel in) aan hem aan, en hij nooit aan mij. Omdat ie 'gewoon niet zo is'. Vind het erg lastig... misschien moet ik eerst zelf maar eens hulp gaan zoeken voor mijn eigen input in deze relatie, want ik krijg hem echt voor geen goud mee naar een therapeut 😂

Misschien wil hij dan voor jou mee? Jij verlangt blijkbaar iets van een partner wat in zijn beleving niet terecht is, dan kan hij daar juist belangrijke input over geven... Wel lastig inderdaad, als je het al niet echt eens bent over of er uberhaupt een probleem is.

Als ik een ding heb geleerd, is dat je je niet moet aanpassen voor een ander, alleen voor jezelf. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk en hij voor het zijne. Als jullie bij elkaar nog steeds gelukkig zijn, is dat natuurlijk hartstikke goed en fijn. Maar als je dan niet gelukkig bent, is het misschien beter om allebei een eigen weg op te gaan. Voor je jezelf blijft aanpassen en jezelf steeds meer kwijt raakt. Een kind heeft liever gescheiden maar gelukkige ouders, dan ouders die ongelukkig zijn maar wel bij elkaar. Ik ben daar één van.

Ik kan jullie beide wel vinden in jouw verhaal. Op vakantie hebben jullie beiden al een heel ander gevoel, gedraag je je veel anders, ben je meer ontspannen etc. Eenmaal terug "thuis" is het aanpassen aan nieuw patroon voor jullie beiden. Terug aan het werk, de dagelijkse bezigheden etc... Om dan nu net ook nog een kindje te krijgen is zeker een lastige situatie, vooral in de "omstandigheden" die er nu zijn. Ik ben ook van principe, als het niet werkt werkt het niet. Elk zijn eigen kant op. Verander jezelf NOOIT voor een ander! Daar wordt je op lange termijn zelf alleen maar ongelukkiger van. Misschien kan je eens een goed gesprek met hem hebben en uitklaren wat jij voelt en zou verlangen van hem en van jullie samen.

Hoi hoi! Vroeg me af hoe het nu met je ging? Ik zie veel van jouw relatie en jou karakter in mij en mijn relatie. Het is inderdaad dat je niet jezelf moet veranderen voor iemand anders, en dat is ook wat hij waarschijnlijk denkt? Onzekerheid is echt killing en kan veel kapot maken, vooral als iemand veel weg is. Is de onzekerheid omdat je bang bent voor iets, dat hij weg gaat? Of dat je toch meer van hem verwacht op romantisch gebied? Het is logisch dat op vakantie het anders is, dan is er een hele andere sfeer en ben je echt elkaars maatje. Eenmaal thuis is alles standaard en is het toch anders. Doen jullie nog wel dingen samen? Geen een relatie zal super zijn en zijn er altijd punten die je niet zo leuk vind van je partner, alleen als deze punten te groot zijn en niet te veranderen en als jij er niet mee kan leven in een relatie word dit lastig. Ik hoop dat het goed met je gaat. Kun je dit soort dingen wel bespreken met hem? Of komt het dan niet binnen?

Hoi! Het gaat opzich goed, al blijven de verschillen tussen ons natuurlijk wel botsen soms. Nee ik wil hem ook helemaal niet veranderen, hij mij ook niet, we weten alleen vaak gewoon echt niet wat we met elkaar aan moeten haha! Ik ben absoluut niet bang voor iets hoor, het is puur inderdaad het romantische of eigenlijk empathisch gebied. Dat heeft hij gewoon eigenlijk vrijwel niet, en dat geeft hij ook eerlijk toe. We doen af en toe spontaan iets samen, een stukje touren (we hebben een erg snelle auto haha) of even vissen in het zonnetje. En dat zijn ook de momenten dat praten beter gaat. Als hij afgeleid is door iets en me hoort maar er even over kan nadenken en me niet de hele tijd aan hoeft te kijken. Dus als het me heel hoog zit stel ik dat even voor, soms gebeurd het spontaan. Nou precies, als je behoefte zo vreselijk anders is dan je partner en hij gewoonweg niet snapt wat er is, dan wordt je doodongelukkig. Ik besef me wel dat mijn onzekerheid ook vanuit mezelf komt, en ga hier dus ook aan werken. Ik heb via de verloskundige een afspraak kunnen maken voor een speciale poli in het ziekenhuis, met diverse specialisten. Je krijgt een intake gesprek en vanuit daar kijken ze wat je nodig hebt. Ik heb m'n intake gehad met een gyneacoloog en heb nu een afspraak einde vd maand bij een psychiater. Klinkt wat heftig, maar ik denk dat het goed is om uit te gaan zoeken waar mijn reacties vandaan komen en waarom ik zoveel aandacht nodig heb. Natuurlijk is dit geen vrijbrief voor m'n vriend. De laatste paar weken is het best wel eens lastig geweest maar we hebben natuurlijk ook hele fijne momenten. Ik probeer als ik nu wat kwijt wil vaak maar gewoon aan te geven dat ik even wil praten maar dat ie zich niet aangevallen hoeft te voelen. Dit lijkt te helpen met hoe hij het opppakt en hoe serieus hij me neemt. Hij doet erg z'n best, de schat haha. Het scheelt wel dat hij zo ontzettend enthousiast is over de baby, daar haal ik gelukkig ook wel veel positieve input uit. En soms klapt de boel even en dan ben ik even vreselijk emotioneel, hulde aan de hormonen, en dat lijkt ook af en toe te helpen haha 😂 en verder aan mezelf werken! Hoe gaat dat bij jullie? Loop je tegen dezelfde dingen aan? Niet empathisch genoeg etc?