Klaar voor een tweede?

Ik ben nu 18 weken zwanger en heb enorm getwijfeld, net als jij eigenlijk. Ik wilde tot m'n 25e niet eens kinderen en op m'n 27e werd ik moeder. 😬 die van ons was ook een huilbaby, had een bevalling van 50+ uur en voelde me de eerste twee jaar nonstop overprikkeld. Bij mij hielp het volgende: Hoe ziet de eettafel er over 10 jaar uit? Als in: hoeveel personen zitten daar dan aan als je het voor het zeggen zou hebben? Daarnaast probeerde ik voor mezelf te relativeren dat mócht het weer zo heftig wordrn als bij de eerste, dat dat op een heel mensenleven eigenlijk best een korte periode is. Succes met je keuze! Het is ook niet makkelijk. :)

Ik vond het ook lastig! Merkte wel met de tijd dat de kriebels steeds sterker werden tot ze de twijfel overnamen. Kan je evt met je partner afspreken dat die dmv ouderschapsverlof vaker thuis is? En kan je evt een verder vangnet (opa's, oma's etc) inzetten?

Daar heb je ook helemaal gelijk in. Het is inderdaad een korte periode! Mag ik vragen hoeveel leeftijdsverschil er zal zitten tussen je kindjes? Gefeliciteerd 🩵

Dat heb ik inderdaad dus ook. Alleen veranderd mijn gevoel elke dag wel een beetje😅.. Mijn partner zal dan sowieso het eerste jaar 4 dagen werken ipv 5. Opvangnet hebben wij helaas niet. Hoeveel leeftijdsverschil zit er tussen je kindjes?

Bij ons iets meer dan 2,5 jaar. Vond het wel heel fijn dat de oudste al wat begrijpt en zelf kan, dat maakt het tijdens de zwangerschap een stuk makkelijker. Hoe het straks is met de tweede moet ik gaan ontdekken, ik ben in oktober uitgerekend 😁

Ooh nog eventjes dan! Spannend. Maar inderdaad fijn dat de oudste dan al wat zelfstandiger is. Ik heb ook wel een beetje erover nagedacht dat na het jaar verlof de oudste al bijna naar school gaat. Dus dat ik dan weinig tijd alleen heb met 2 kleintjes

Dat scheelt wel ja! Dat maakt de tijd te overzien.

Hee! Ik wist eigenlijk zeker dat ik heel graag een tweede kindje wilde, maar had ook momenten van veel twijfel. Onze eerste was ook een erge huilbaby en ik vond ons leven wel erg fijn nu hij bijna 2 was. We kregen zoveel vrijheid terug! Ik weet van mijzelf bovendien dat ik geen “babymama” ben. Ik vind de peuter leeftijd en alles wat daarna komt gewoon veel leuker dan die baby tijd. Tuurlijk geniet ik er wel van, maar het is ook gewoon pittig en soms ellendig. Geef mij maar de peuterpuberteit en alles wat daarbij komt kijken 🤣💪🏼 Inmiddels is ons meisje 3 weken en ik ga van in de wolken naar omg wat hebben we gedaan, heen en weer. Maar: de blijdschap overheerst duidelijk. Zeker, het is pittig. Je hebt ‘s nachts dubbel kans op een onderbreking. En soms huilen er twee omdat ze je nodig hebben, terwijl ik me niet kan splitsen. Maar mijn hemel als ik m’n zoontje met m’n dochter zie. Smelt! 🥹 wat een rijkdom en geluk. En: ik vond het zoveel “makkelijker” omdat ik niet voor het eerst mama werd. Ik kan beter relativeren en heb het idee dat ik weet wat ik aan het doen ben. Dat dingen een fase zijn en snel genoeg eindigen. Dat een slechte dag geen slechte week betekent. En dat je valt, maar ook weer opstaat en het de volgende keer beter doet. 💪🏼 De keuze moet jij (moeten jullie) samen maken, kijk diep in je hart en laat je (als ik je een tip mag geven) niet tegenhouden door praktische dingen of angsten om hoe het misschien kan zijn. Veel succes en wijsheid!🩷

Ik was er na een jaar al klaar voor, maar nu een half jaar later nog meer hahaha. Ik begin nu echt ook te merken wat het verschil is tussen een kind van 1 jaar en eentje van 2 jaar (al zijn we pas halverwege). Wij hebben wel al veel gesproken over dat het de eerste jaren pittig zou zijn, maar dat we wel uitkijken naar een gezin zijn met 2 kinderen. Nu alleen nog hopen dat het lukt (bij ons niet vanzelfsprekend en we beginnen ook pas rond de 2e verjaardag van ons zoontje denk ik).

Zorg dat je een zelfde overweging erop loslaat als bij de eerste. Een broertje of zusje echt niet als reden doen. Denk meer aan financieel, mentaal etc of je het ziet zitten. En inderdaad een tweede kan heel makkelijk zijn, maar ook heel moeilijk tot misschien wel een beperking. Je weet het niet dus bedenk goed of je het ziet zitten. Zelf vond ik 2,5 tot 3,5 enorm zwaar trouwens. Er zit nu bijna 4 jaar verschil tussen en ja ik moet herwonnen vrijheid inleveren, maar heb ook meer rust met de baby nu de oudste op school zit en er mentaal nu ook meer rust is.

Een korte periode kan natuurlijk ook meeeega heftig zijn en heel veel impact hebben, hoor. Ik zit er momenteel weer middenin (lees: 100% ziek thuis door bekkenpijn. Ik heb tot ruim 2 jaar dagelijks met pijn gelopen). Bij ons zal het verschil 3 jaar en 3 maanden zijn! Ben redelijk ongepland zwanger geraakt toen zoon 2,5 was. :)

Mijn zoontje is 1,5 en ondanks dat ik diep vanbinnen wel weet dat ik ooit nog een 2e wil is het gevoel dat ik het nú niet wil echt nog wel sterk. Ik heb nog te veel tegens op dit moment om er weer voor te gaan. Ik heb liever dat ik er weer volledig aan toe ben en dan er voor ga dan dat ik er nu voor ga in de hoop dat ik er over 9 maanden klaar voor ben. Voor nu denk ik dat we straks voor 4 jaar leeftijdsverschil gaan, dan heb ik ook maar 1 kind thuis overdag mocht die weer net zoveel problemen hebben als onze zoon had. Ik denk over 4 jaar liever ‘ooh deze baby is zo makkelijk, die had ik wel 2 jaar eerder kunnen hebben’ dan dat ik er nu voor ga en over een jaar denk ‘jeetje dit is heftig, had ik dit maar wat later gedaan’. En welk leeftijdsverschil je ook hebt, het is geen garantie dat je kinderen goed met elkaar kunnen opschieten. Er zijn kinderen met weinig leeftijdsverschil die elkaar de tent uitvechten en kinderen met meer leeftijdsverschil die beste vriendjes zijn en andersom.

Nooit. Wij waren er ook niet klaar voor, maar de wens was er onze dochter een brusje te geven. Dus we zijn ervoor gegaan. Ook huilbaby, dramatisch weinig slaap, keizersnede met zwaar en langdurig pijnlijk herstel bij de eerste. 2e was de eerste weken chill, Prins Heerlijk noemden we hem. Maar werd uiteindelijk ook een huilbaby met ook weer maanden amper slaap. 2e keizersnede had ik wèl een heel voorspoedig herstel! En, het gaat voorbij. Onze kindjes zijn echt elkaars beste maatjes en zijn nu biiiijna 4 en 20 maanden. Ze vermaken elkaar stukjes van de dag. En 2 nu is makkelijker dan 1. Je moet gewoon weer dat eerste jaar door. Het is pittig, echt, 1 kind is een eitje in eerste instantie. Maar, de investering betaalt zich echt uit een daar heb je langer plezier van dan dat het afzien is. En de kindjes ook. Dus, je bent er nooit klaar voor en je bent er altijd klaar voor. Dat is echt hoe ik het voelde. Zo klaar als we ervoor kunnen zijn.....