Kritische (vooral) moeder

Hoii moeders (en misschien ook wel vaders). Ik loop ergens tegen aan en ik ben heel benieuwd hoe jullie hier in staan. Mijn vriend en ik hebben 4 maanden geleden ons eerste kindje gekregen, ter context we zijn 27 en 32 jaar oud, al een paar jaar samen en hebben allebei een vaste baan. Voor mijn ouders is ons zoontje het eerste kleinkind en je kan je voorstellen dat ze ontzettend enthousiast waren toen hij geboren werd. Hoewel we enorm veel aan ze hebben, zo gaat mijn moeder bijvoorbeeld 1 dag in de week oppassen als ik straks weer ga werken, zijn ze heel kritisch over alles betreffende onze zoon en hebben ze overal een mening over waarvan ze ook vinden dat mijn vriend en ik dat automatisch moeten aannemen. Een paar voorbeelden: - toen mijn zoontje wat kleiner was hing mijn moeder constant over m’n schouder als ik hem oppakte of z’n luier verschoon. Daarbij maakte ze dan constant opmerkelijke als: “oeh pas op”, “straks doe je hem pijn”, “je moet het zo doen” ect.. - mijn ouders verwachten dat we ons zoontje gaan dopen en blijven hier ook op aandringen en hebben zelfs al peetouders uitgezocht ondanks dat ik meerdere keren heb gezegd dat ik het eerst met mijn vriend wil overleggen (hij is geen christen) voordat we een beslissing maken. - m’n moeder wilt niet dat mijn vriend met onze zoon ergens naar toe gaat omdat hij dan met het openbaar vervoer moet (hij heeft geen rijbewijs) en ze niet vertrouwt dat hij het red in z’n eentje - als ik onze zoon ergens mee naar toe neem ( bijvoorbeeld als ik ga lunchen met een vriendin) vind ze dat ook een probleem want er zijn ‘teveel mensen’ -als ik mijn zoon op schoot hou verwen ik hem teveel maar als ik hem neerleg en hij begint te huilen geven ze hem meteen weer aan mij want “dan is hij ten minste rustig”. We zijn nu tot het punt gekomen dat ik eigenlijk niets meer wil bespreken met mijn ouders omdat ik geen zin heb in hun reactie. Ik heb al eerder geprobeerd mijn gevoelens bespreekbaar te maken maar dat zorgde vooral voor irritatie bij m’n ouders met de opmerking : “eigenlijk zeg je gewoon dat we ons niet met jou kind moeten bemoeien”. Is dit iets wat jullie herkennen? En zo ja hoe gaan jullie hiermee om? :)