Leven in een waas

Ik heb precies dezelfde gevoelens gehad na mijn bevalling. Ook hier een keizersnede gehad vanwege stuitligging waar ik veel moeite mee had. Mijn dochter is inmiddels 1,5 jaar en als ik op de hele periode na haar geboorte terugkijk en mijn sombere buien toe ben ik er van overtuigd dat dit bij mij van de hormonen kwam vh ontzwangeren. Misschien heb jij daar ook veel last van. Ontzwangeren vond ik echt heftig door mijn gevoelens. Na 10 a 11 maanden zat ik pas weer goed in mijn vel en had ik mezelf weer terug.

Ja ook zeker herkenbaar hoor! Ik had wel meteen een heel sterk moedergevoel maar soms verlang ik ook zeker terug naar mijn onbezonnen leven waarin je met niemand rekening hoeft te houden. En de dagen als een waas herken ik ook zeker! Ik had het heel erg tijdens het ontzwangeren maar nu met 14 maanden soms nog wel eens. Soms heb ik zoveel zin om met een vriendin een weekend weg te gaan en in de lampen te hangen! Of met m’n vriend heeeerlijk een weekend weg en samen uit eten 🔥. Maar als we dan weg zijn mis ik mijn zoontje alweer en wil ik zsm terug naar huis. Moeder zijn / worden is echt niet niks! Iedereen doet altijd maar alsof het super makkelijk is but no. En de uitdrukking: it takes A village to raise A child klopt ook echt. Maar tegenwoordig moeten we alles alleen doen omdat we een zeer individualistische samenleving zijn geworden.

Ja, het is herkenbaar. De eerste 6 maanden vond ik vreselijk en pas na een jaar vond ik het pas 'leuker' worden. Had overigens wel een ingeleide vaginale bevaling met >2 liter bloedverlies en uiteindelijk op OK beland en voelde me de eerste 4 maanden echt niet mezelf en zo schuldig naar de kleine toe! Was blij en verdrietig tegelijk dat ik weer kon werken.. Neem ook de tijd voor jezelf, zonder kindje. Dat heeft mij ook geholpen om weer iets van mezelf terug te vinden. En echt, een blije moeder is een blije baby!

Ja, heel herkenbaar hoor. Heb een super zwangerschap en super bevalling gehad, maar het ontzwangeren valt me erg tegen. Wat je zegt, het leven is een grote waas. De dagen vliegen voorbij, je bent de hele dag met je baby bezig en hebt niet echt het gevoel dat je veel doet. De vergeetachtigheid vind ik ook heftig, al wordt het al iets minder. Had ook niet snel een moedergevoel, maar moet zeggen dat het er nu wel echt is (dochter is 6 maanden, gevoel is sinds een maand ofzo echt sterker). Was aan het begin echt onzeker over alles, ik maakte me veel zorgen en googelde me suf. Voel me inmiddels een stuk zekerder als moeder. Maar het is super normaal om je oude leven af en toe te missen en het fijn vinden om af en toe weg te zijn van je dochter. Naast moeder ben je ook nog steeds een een individu. Mis nu nog ontzettend m’n oude energie. Ik ben realistisch en snap dat je met een baby en slaapgebrek niet hetzelfde van jezelf kan verwachten, maar voor m’n gevoel zit ik echt nog op 10% van m’n energielevel van voor de zwangerschap, daar baal ik echt van.

Wat is het fijn om jullie verhalen te lezen, en dat ik dus niet gek ben dat ik het zo ervaar soms. 🥰

Tsja ik herken het deels. Vond geen ruk aan het baby gedoe. Gaat over hoor :). Nu als peuter vind ik hem geweldig. Waarom baal je van die KS? Heb je genoeg tijd voor jezelf? Waarom slaapt je baby overdag niet? Als je na 4 of 6 maanden nog maar op helfr op jouw energieniveau zit is er iets mis...dus hup naar de huisarts voor bloedprikken, betere afspraken met partner en geen borstvoeding meer.

Vond het erg pittig toen mijn kleine 4 maanden was.. Hield veel van hem maar hij sliep 2 x per maand bij oma zodat ik even kon bij tanken. Dit deed mij juist heel goed. Zo bleef ik een leuke en geduldige mama.... Slapen was vanaf 4 mnd tot 5.5 mnd een drama. Gelukkig is hij nu veel makkelijker en is het ook echt super leuk. Kan meer onder nemen, minder dutjes😊

Och lieverd! Ik ben vaginaal bevallen, kindje wilde direct bij drinken en toch heb ik ook anderhalve maand het gevoel gehad geen band te hebben met haar. Dat dit een paar maanden langer duurt bij jou is niet raar. Kijk eens hoeveel hormonen er door ons lichaam gaan. Het komt goed!❤

Hoi, ik reageer even op het overweldigende moedergevoel. Die heb ik nog steeds niet 😉. En mijn oudste is al 3!!! 😋. Ik was net als jij, ik wilde dolgraag kinderen. Het duurde iets langer dan bij jou, maar wat waren we blij met de zwangerschap. En toen was hij daar. En ik voelde... niet het overweldigende moeder oergevoel waar een vriendin me over verteld had. Ik dacht echt, wat is er mis met mij 😳. Na een tijdje durfde ik het op te biechten aan mijn partner. Hij had wel het mega papa gevoel. Fuck. Had ik ook niks aan. Maar toen sprak ik mijn moeder. Zij voelde zich echt pas moeder toen de oudste 5 was. Dus ik heb mij er maar bij neergelegd 😋. Ondertussen heb ik 2 kids en ik geniet volop van ze, ik ben sowieso gek op kinderen. Ik heb een groot verantwoordelijkheids gevoel om voor ze te zorgen. Maar soms denk ik echt, huh, hoort dit leuke ventje bij mij (ik weet niet eens hoe ik het uit moet leggen). Ik verklaar het nu zo. Ik ben al zollang "mezelf". En daarna 10jaar relatie met mijn partner voor er kinderen waren. Mijn koppie is het gewoon nog niet gewend. Ze mogen niet weg hoor mijn kids. Ik vind ze veel te leuk. Maar ik zie ze niet als van mij ofzo... 🤷‍♀️. Misschien is het fijn voor ze voor later. Dat ik ze makkelijker het nest kan laten uitvliegen. We gaan het meemaken 😁

M'n partner doet de nachten wanneer hij vrij is of avonddienst heeft. Ben alleen zelf ook wakker, ik slaap licht, kan moeilijk in slaap komen ook. Maar dat is niet zozeer waar ik tegenaan loop. Ook geef ik sinds ze 10 weken oud is flesvoeding en geen borstvoeding meer. Ik doe geregeld iets voor mijzelf, maar merk gewoon dat ik mijzelf helemaal niet ben ofzo. Alsof alles aan me voorbij gaat, kan het ook niet goed uitleggen. Haha, fijn dat je je peuter nu geweldig vind. Ik kan ook niet wachten tot ze iets groter is, zodat je echt kan communiceren met elkaar en leuke dingen kan gaan doen. Alhoewel ik soms nu ook dat kleine meisje mis die de eerste weken alleen maar op me wilde slapen. Toen wenste ik haar groter 😜

Herkenbaar! Het ontzwangeren is ook best een zwaar proces vond ik. Negen maanden na de bevalling had ik zoiets van: He he.. ik heb mezelf eindelijk weer terug. Vanaf toen werd ik ook gekker op m’n zoontje.

Ik had hetzelfde rond de 3 a 4 maanden. Ook een traumatische bevalling gehad waar ik erg mee zat en een baby die elke 10 minuten wakker werd. Dacht dat ik gek werd!!! Mijn (geweldige) vriend heeft toen zijn 4 weken verlof opgenomen en dat was echt geweldig. We konden even lekker alles samen doen en ik kon helemaal opladen. Rond de 5 maanden ging het slapen steeds beter en kon ik ook meer loslaten -we hebben nou eenmaal een hazenslaapjesbaby- en sinds hij 7 maanden is voel ik me weer helemaal mezelf en ik geniet elke dag meer van hem. De eerste maanden zijn gewoon echt een heftige mindfuck aan slaaptekort en onwetendheid en hormonen🤯... maar het wordt écht makkelijker en leuker. Op een dag kijk je elkaar aan en denk je ja! Dit gaat lekker!

Dit heb ik volgens mij nu ook al. Ik ben bang dat ik me straks ook niet anders ga voelen. Het is alsof je geleefd wordt. Alles gebeurt, laat je gebeuren en ik voel weinig invloed. Alsof het ‘leven’ op den duur gestopt is dat je elke dag invloed hebt op hoe het loopt.

Ik heb het ook! Voelt heel naar. Ik probeer er zoveel mogelijk over te praten met iedereen

Wat een rottigheid dat je je zo voelt! Ik heb ook dagen dat ik een soort numb ben van t verzorgen. En als ze dan even slaapt id draagzak dan wil ik eindelijk even wat doen maar dan lijkt mn brein niet te werken. Dus in zekere zin ook herkenbaar. Wilde nog even toevoegen aan de andere antwoorden; misschien was de bevalling misschien ook een beetje traumatisch? Een traumatische bevalling is niet alleen als je bevalling ernstig slecht is verlopen, maar kan allerlei redenen hebben. Als dat t misschien was, of als je twijfelt, schuif het niet weg, maar zorg dat je de ruimte neemt om dat te verwerken. Hoe ook, ik hoop dat je jezelf weer gaat vinden en dat je je over een tijdje weer lekker in je vel voelt!

Ja, herkenbaar van die waas! Komt hier vooral door slaaptekort. Ik heb op advies van de huisarts nervoheel gebruikt de eerste week na de bevalling, dat is een homeopathisch middel en dat hielp wel!