Liefde voor honden niet meer hetzelfde😞

Hier heb ik dat gevoel ook heel erg gehad bij mijn tweede zwangerschap (toen zwanger van dochter) bij mijn eerste zwangerschap en nu derde geen last (zwanger van zoon). Ik kon onze hond niet uitstaan, vond haar stinken.. de geur van haar brokken deed me gewoon braken. Overal die haren, als ze van buiten naar binnen kwam overal zand en modder. Echt ik walgde van ons hondje. Dat heeft ze toen ook erg gemerkt denk ik en achteraf toen de hormonen weer een beetje uit mn lijf waren heb ik me zoooo schuldig gevoeld. Maar de "haat" gevoelens zijn ook echt weer weg gegaan en gelukkig🍀 ook niet meer terug gekomen. Nog even volhouden, het komt echt weer goed 😘 Persoonlijk zou ik de honden niet tijdelijk wegdoen in je zwangerschap en daarna..ze zijn toch onderdeel van het gezin hoe erg je nu ook aan ze irriteert. Lijkt me erg zielig om ze zo buiten te sluiten(letterlijk). Wij hebben ons hondje altijd wel betrokken bij alles ( ondanks mijn gevoelens ) ook toen mijn kinderen net geboren waren.

Wij hebben ook 2 honden en nu een 10 dagen oude baby. Ik vind het ook vervelend om ze nu uit te moeten laten en ik irriteer me mateloos aan het geblaf op niks af. Als ik nu opnieuw een keuze zou moeten maken had ik geen honden genomen. Ik vind het ook gewoon moeilijk om de tijd en aandacht te verdelen. Hopelijk vind ik daar uiteindelijk een weg in. Dus zo gek is het niet dat je je zo voelt.

Ik had dit ook. Maar ook een hekel aan alle andere honden🫣 Ik moest er echt niks meer van weten en vond ze allemaal irritant. Bij mij heeft dit tot bijna 2 jaar na de zwangerschap geduurd. Echt heeel lang. Nu vind ik ze allemaal weer leuk en lief😂 En ben zelfs een poezenmens geworden, nooit gedacht🤪

Ik heb dit ook, met m’n katten. Best lullig, maar is wat het is!

Ik haat mijn hond niet, maar hij komt zeker op de 2e/3e plek. Nu ik zwanger ben van de 2e nog ietsje meer. Vooral toen ik ook nog werkte, opleiding en de rest had kon ik hem er niet echt bij hebben. Nu heb ik verlof en gaat het weer beter 😊. Komt wel weer

Eerlijk? Als onze hond morgen dood neer zou vallen zou ik het heel sneu vinden, maar het zal ook opluchting geven. Ja, hij is lief en leuk vermaak, maar logistiek en qua karakter een uitdaging. Als ik alleen ben en beneden de baby voed, doe ik hem tegenwoordig in de bench omdat hij megawaaks is, naar alles wat langsloopt blaft en niet weg te sturen is.

Ik heb dit ook met mijn katten. Voor de zwangerschap voelde ze als mijn kinderen (dacht ik). Tijdens de zwangerschap vond ik ze echt vreselijk vervelend. Na de geboorte haatte ik ze. De oudste is bijna 2 en ik vind ze nog steeds irritant. Geen haat maar wel irritatie.

Heel herkenbaar, heb 2 katten en ze halen het bloed onder m'n nagels vandaan. Die haren, het miauwen voor eten, de kattenbak etc. ik trek het niet meer. Verzorg ze met liefde maar de vlag gaat uit als ze er niet meer zijn. Wat bij mij helpt is veel uitbesteden aan mn partner, hij heeft deze irritaties bijna niet

Oh fijn om te horen dat het goed kan komen! Ik hoop het zo! Ja ik snap wat je bedoelt hoor, maar bij m’n zoontje zijn de honden ook naar m’n vader gegaan in totaal een maand denk ik (2 weken voor ik beviel en 2 erna). Dit was echt beste beslissing ooit want daardoor was de kraamweek heel relaxt en zonder geblaf😂. M’n vader is daarnaast gek op de honden en heeft ze ook altijd in de vakanties!

Ik snap precies hoe je je voelt en zo beleef ik het ook inderdaad!

Pff ja zo ervaar ik het ook.. Ik vind het zo erg dat ik ze nu soms zo haat. Ik ben erg bang dat het nooit meer zo zal zijn als eerst🙁.

Hai, Niet om je vervelend te laten voelen hoor, maar ik denk dat dat gevoel er nu ook een beetje bij hoort. Je bent gewoon heel druk en er komt weer veel op je af. Ik heb zelf vorig jaar november mijn 15 jarige hondje in moeten laten slapen. Onze dochter is bijna 2, ons hondje heeft veel minder aandacht gekregen laatste jaar van haar leven. Ik neem mezelf dat niet kwalijk, maar het is zoals het is. Ik had geen naar gevoel naar haar gelukkig, maar om even aan te geven, nu ze er niet meer is, besef ik pas hoeveel ik om haar heb gegeven en hoeveel ik haar mis. Ze was ontzettend belangrijk voor mij. Hopelijk vind je straks als de kids iets ouder zijn je liefde voor ze weer terug.

Woow ik schrik echt van alle reacties hier. Onze hond is echt mn tweede (eigenlijk eerste want hij was er eerder) kind. Tuurlijk is de liefde voor de hond anders dan de liefde voor mn dochter. Maar ik lees zelfs dat mensen hun diertjes haten... Ik had in de zwangerschap ook een afkeer voor de geur van onze hond. Ik werd er helemaal onpasselijk van, maar daar kon hij niks aan doen. Dus iets minder knuffelen en meer wandelen. Ik hoop voor je dat je snel de liefde voor je hondjes weer voelt. Ps ik neem niemand iets kwalijk hoor voor het gevoel wat je hebt, je hebt dit gevoel en je kunt daar niks aan doen. Deze reactie is wel even om de boel te nuanceren en ik hoop met heel mijn hart dat de mensen die hier aangeven hun diertjes zelfs te haten weer snel de liefde terug vinden. Dat verdienen ze namelijk!

Wat een herkenning lees ik hier! Ik haat m'n kat zeker niet maar m'n gevoel naar hem is jammer genoeg wel helemaal veranderd. Ik denk dat het bij mij vooral gaat over me "overbevraagd" voelen door zoon én kat. Ze vragen allebei aandacht en dat gaat gewoon niet momenteel 🤯😴

Same. Wij hebben zelfs twee katten weggedaan (naar lieve mensen met groot huis/perceel) omdat die zó druk waren, ik had geen seconde rust en stilte meer in huis en ze maakten zelfs de baby wakker. En de oude kat die we nog hebben jaagt me soms ook over de klif met z'n gemiauw, gejengel en gekots overal. Nadat ie naar de eeuwige jachtvelden vertrekt, nemen we echt héél lang geen nieuwe dieren meer.

Zooo herkenbaar! Eerst was het echt mn dikste maatje, genoot ervan als die op mn schoot kwam. Nou nu als baby slaapt en hij komt denk ik leave me aloneee. En dan heb je nu soms ook de combi van een huilend kind en een miauwend kat, dat is zo triggerend!

Ik ben zo blij te lezen dat ik niet de enige ben! Ik heb 2 katten die nogal veel aandacht vragen en nu met ons zoontje erbij, wordt het me soms gewoon écht te veel. Dan heb ik een lange dag gewerkt, kleine man eindelijk op bed en even rustig op de bank. Binnen 3 seconde staan ze mauwend voor me en dan denk ik: neeeee nu écht even niet! 😥 voel me ook onwijs schuldig want het waren echt mijn harige kindjes voordat we ons zoontje kregen…

Best een beetje herkenbaar haha. Maar dan met onze kat. Leuk beestje hoor, en hij mag voor altijd bij ons blijven, maar als hij dood gaat zou ik er helemaal oké mee zijn. De jongens zouden hartbroken zijn overigens. Een tijdje geleden had de kat wormen. Zo zo zo ontzettend goor. Ondanks dat ik hem braaf elke 3 maanden ontworm. Hij heeft accuut een pilletje gekregen en mocht daarna drie dagen niet binnenkomen😅🙈

Oh wow ik ben ergens zó blij dit te lezen hier van iedereen. Ik kon dit geschreven hebben.. ik heb precies hetzelfde en dacht oprecht dat ik de enige was. Ik vind het zo erg voor ons hondje maar ik kan het niet meer opbrengen nu de kinderen er zijn. Mijn gevoel voor hem is zó veranderd. Van alles naar niks.. bijna niks. Heel erg maar gelukkig wel herkenning te lezen. 😞

Ik heb dit naar de katten, hebben al meermaals mn zoontje wakker gemaakt, gaan om 4u naar de kattenbak in de nacht, janken om eten wanneer het niet uit komt, willen constant op mij liggen terwijl ik heel de dag al bezet ben door een kind, maken van alles kapot omdat dat volgens hun grappig is en lopen ook nog eens te kotsen hier en daar 😅😅😅😅 nee, ze zijn lief hoor maar ik kan ze ook echt niet uitstaan de laatste tijd...