Liefde voor honden niet meer hetzelfde😞

Ik had dit vooral in de eerste weken na mijn bevalling. Alles was irritant. Echter is één van de twee katten 4 maanden erna komen te overlijden (hij was nog maar 4 jaar, bleek iets aangeboren te zijn) en ik had zo intens veel verdriet en ook een stukje schuldgevoel. Ik had/heb er alles voor over om hem weer bij mij te hebben. Wat ik ermee probeer te zeggen; je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt. Ik hoop dat je gevoel over de hondjes weer langzaamaan terug gaat komen :)

Ik heb dit helaas ook.. Hoe sneu het ook is, het is fijn dat andere het herkennen. Ik voel ook vaak de haat, maar vooral totaal geen liefde.. Geen drang om een aai te geven, of goedemorgen te zeggen. Terwijl hij tot voor de tweede zwangerschap echt alles voor me was! Nu ondertussen een half jaar na de zwangerschap hoop ik echt dat dit gevoel snel weg gaat.. ik voel me heel schuldig, maar tegelijkertijd ben ik er ook achter dat ik er even niks aan kan doen. En ik hoop dat wanneer de kindjes wat ouder zijn, ze heel fijn samen kunnen spelen.

Ik had het met onze kat. Het heeft 4 jaar geduurd, maar wij hebben de kat wel weg gedaan. Maar vooral ook omdat onze kat helemaal gestresst was van de kinderen. Woont nu alweer 2 jaar ergens anders, waar geen kinderen wonen. Helemaal prima.

herkenbaar, tijdens de zwangerschap had ik het nog niet. Na de bevalling had ik er echt even moeite mee, zo gek. Mijn teckel is echt zo leuk, maar ik vond het maar gedoe. Vooral het geblaf irriteerde mij. Is nu echt wel weer over, het hielp dat de kleine naar de opvang ging en Pip gaat mee naar mijn werk, dus toen voelde het weer vanouds.

Ik heb het niet zo erg als jij omschrijft, ik haat mijn dieren zeker niet. Ik voel echt wel liefde, maar ben totaal overvraagd door een baby, kat en hond (border collie dus ook veel energie). Hierdoor reageer ik vaak geïrriteerd op ze of heb ik heel weinig aandacht voor ze. Ik voel me hier constant schuldig om, maar als ik even niet met de baby bezig ben, kan ik het echt moeilijk opbrengen om dan druk te knuffelen of spelen met de hond of kat. Sinds de geboorte van ons zoontje stoor ik me wel veeeel meer aan de hondenharen en het zand overal. Mijn vriend neemt de hond een dag per week mee naar zijn werk, dat is echt heel fijn om even lucht te hebben ☺️

Hier net hetzelfde gevoel🙈 Nu mijn zoontje bijna 2 jaar is en hij een band heeft met de honden, is mijn band met de honden ook wel weer beter. Als ik zie hoe lief ze voor elkaar zijn, waardeer ik de honden toch weer wat meer.

Wat een opluchting om te lezen dat dit dus een heel normaal ding is blijkbaar 🙈 ik heb het ook met onze kat. Voor de kinderen vond ik hem echt heel lief. Nu vind ik het vooral veel werk en vies. Heb je toevallig 2 seconden de kinderen allebei voor een dutje in bed. Komt de kat weer aandacht vragen! 😮‍💨 wil dan echt gewoon even rust. Alle vieze haren, het eeuwige stofzuigen. Het vies vinden als ze in het bed van de peuter ligt te slapen.

Mijn kat was ook mijn alles, maar staat nu met een kind echt veel lager in rang. Maar het beestje is gelukkig, wordt goed verzorgd, dus was alleen een realiteitscheck voor onszelf. Vond het idd wel een eye-opener.

Herkenbaar. Ik had de eerste maanden na de bevalling soms ook echt een hekel aan de hond maar dat is na een paar maanden goed gekomen. Echter, het is wel anders dan voordat ik een kind had. Maar dat is ook logisch denk ik.

Als ik je een tip mag geven, vecht niet tegen dit gevoel. Want hoe meer je vecht, hoe groter het wordt. De zwangerschapshormonen zorgen er nou eenmaal voor dat we op sommige gebieden veranderen ❤️

Heel herkenbaar, maar enkel richting het ‘lastigere’ hondje. Een van onze honden ligt de hele dag gewoon te rusten, is al 13. De ander is 16, maar rusten zit er niet in. Ze loopt constant achter je aan, is niet meer zindelijk (dement), heeft epilepsie en is doof als wat. Ofwel: bang van alles en loopt constant in de weg. Hele dag poep/ plas matje vervangen. Ik doe mijn best om maar te onthouden dat zij er niets aan kan doen en dit niet expres doet. Ze is ook wel lief, maar is sinds de zwangerschap (zoontje is nu 4 mnd) ook meer als last gaan voelen. Merk dat dat nu weer minder wordt

Tijdens mijn zwangerschap vond ik onze hond wel fijn en lief. Heel beschermend, wandelenden veel samen, had ook een ‘saaie’ zwangerschap zonder gedoe. Toen dochter er was zat de hond mij ook meer in de weg. Ik had verwacht dat hij rustiger zou worden. Maar het beest is zo blij om bij haar te zijn, dat hij te lomp gaat spelen en ik hem weer moet verwijderen bij haar. Ik wandel elke ochtend een uur met hem en mijn dochter. Heeft hij mijn volledige aandacht, en zij slaapt in de draagzak tegen me aan. Verder de dag heb ik hem in de gang, met de deur open naar de tuin, niet bij ons. In de tuin loopt nog een hond waarmee hij kan spelen, van de buren. Hij heeft zeker niet zoveel aandacht van mij als voor de baby. Maar ik probeer hem bezig te houden met de andere hond en een wandeling, zodat hij niet vereenzaamd, en toch heb ik de handen vrij. Ik hoop dat, wanneer mijn dochter 1 is, hij rustiger met haar om kan gaan, waardoor ik hem meer kan betrekken. Misschien heb je ook een aparte kamer, of even een puppyren door de woonkamer, waardoor jij zelf vrijheid hebt op moment dat je denkt “nu even niet” en de honden toch hun gang kunnen gaan? Fijne zwangerschap 🌟

Ik haal deze even naar boven, hoe gaat het nu met jullie en je hond? Is het weer zoals het was? Bij mij wil het niet lukken.. Ik baal iedere dag van mezelf omdat ik dit voel, voor de hond omdat ik hem tekort doe, voor de kinderen omdat ze wakker worden van zijn geblaf en bij ieder bezoek dat komt houd dit bijna niet op. Hij wil duidelijk aandacht, maar al geef ik dat is dat niet voldoende. En daarbij nog alle haren en zand, ik kan savonds het hele huis stofzuigen en sochtends eerste werk mag ik weer. Dit is natuurlijk niet de hoofdreden want dit weet je als je een hond neemt. Maar het stapelt allemaal op. Ik twijfel iedere dag meer om hem niet meer te houden, ook al vind ik dat eigenlijk echt niet kunnen. Ik wil weer wat liefde voor hem voelen maar dat is er gewoon nog steeds niet, ondertussen meer dan een jaar verder.. Is het bij jullie ondertussen weer normaal? Ik hoop zo dat het toch nog weer komt..

Wij zijn inmiddels 4 maanden verder en de honden zijn 2 maanden overdag weggeweest. Dit heeft mij echt heel erg goed gedaan en ruimte gegeven. Tuurlijk irriteer ik me soms nog wel. Ik mag nu ook nog naar beneden om te gaan stofzuigen. Maar ik voel me ook wel weer trots nu als ik met de kinderwagen en 2 grote honden loop. Krijg ook veel complimenten dat ze het knap vinden. Misschien is het ook een idee voor jou om ze overdag ergens heen te brengen om de liefde terug te vinden voor je hond.❤️

Wat fijn dat dit gewerkt heeft! Het klinkt ontzettend fijn. Bracht je ze naar een opvang of iemand die je kent?

Heel herkenbaar! Ik heb dat met onze katten. Ik kan me alleen normaal aan ze irriteren alles is me te veel. De haren, het gemiauw, snot, plas,(dierenarts)kosten, oppas regelen en ga maar zo door. Ik zal het verdrietig vinden als ze er niet meer zijn, maar ook blij. En daar voel ik me intens schuldig om omdat ik zelf bewust voor ze gekozen heb en altijd heel gek op ze ben geweest. Maar sinds m’n zoontje er is, is dat gevoel compleet weg 😞

Wat vervelend dat je gevoel naar de hond nog niet veranderd is. Ik ben op dit moment 35 week zwanger van ons eerste kindje dus nog geen idee hoe in hier straks op ga reageren, maar misschien doen jullie dit al wel hoor maar heb je wel eens gedacht aan hersenen voor je hond. 10 minuten hersenen staat gelijk aan 30 minuten wandelen. Dan word hij/zij misschien wat meer uitgedaagd waardoor die wat minder 'vervelend' gedrag vertoond. Dit kan heel simpel met bijvoorbeeld een bak met lege wc rolletjes en daar koekjes tussen of een snuffelmat. Of gooi een hond vol Brokjes in de tuin(als je die hebt😅) zodat hij lekker opzoek kan gaan naar de brokjes.

*hersenen is hersenwerk 🙈 #spellingcontrole

Ik heb het geluk gehad dat mijn partner eigen pioenen kwekerij heeft, dus hij kon ze iedere dag meenemen 7 dagen in de week. Nu werkt hij als zzp'er voor een ander bedrijf dus heb ik ze weer thuis. En ik probeer me nu echt te focussen op de kleine dingen die goed gaan. Bijvoorbeeld we hebben 2 woonkamers daar tussenin zit een schuifdeur. Gaia maakt iedere keer de schuifdeur open. Terwijl ze niet in de andere woonkamer mag. Ik heb gisteravond een barrière geplaatst bij de schuifdeur en vanochtend waren de schuifdeuren nog dicht. Gaia heeft ook een blaasontsteking en iedere dag lag er plas in huis. En vanochtend niet. Daar kan ik dan van genieten en ben ik trots op haar. Dus focus op wat goed gaat.😊

Heftig om te lezen allemaal! Ik hoop echt dat het bij gaat trekken voor jullie en voor de dieren. Hier vond ik de kat wel irritant omdat hij tijdens m’n zwangerschap de hele tijd op m’n buik aan het melken was.. wel lief bedoeld denk ik. Maar met het thuis zitten in m’n verlof heb ik zoooo veel tijd met m’n hond doorgebracht. Ook nu de baby er is is het fijn om niet “alleen” thuis te zitten en heerlijk om lange wandelingen te maken met haar, het doet me echt goed. Gelukkig is het dus echt m’n best friend gebleven. De ochtend laat m’n vriend haar uit. Ik denk dat het verstandig is om ook familieleden of vrienden te vragen de hond(en) eens een dagje mee te nemen voor een lange wandeling! Dan heb je wat ruimte. Voor mensen met irritante katten: koop een voer automaat!! Heeft hier zoveel gezeur en gemiauw gescheeld in huis.