Liefde voor honden niet meer hetzelfde😞

Hier ook met onze kat. Hij was altijd m'n baby, maar sinds de komst van m'n zoontje kon ik hem niet uitstaan. Alles wat ie deed irriteerde me. Maar ik vond het echt verschrikkelijk van mezelf dat ik me zo voelde. Helaas had ie al heel lang last van z'n nieren en vorige week hebben we hem moeten laten inslapen. 😢 Dus ik voel me nu nog schuldiger dat ik af en toe lelijk heb gedaan of hem niet op m'n schoot heb laten komen. Gelukkig heeft m'n man de aandacht gecompenseerd de afgelopen tijd, en de laatste paar maanden voelde ik wat meer mezelf en heb ik de liefde wat ingehaald. Afgelopen week voelde ik het al een beetje aankomen, dus heb ik hem extra veel vertroeteld. Maar echt, ik zou nu alles doen om die stomme bak nog te moeten verschonen en die vieze haren van de bank te moeten stofzuigen. 💔

Twee maanden geleden heeft het oudje van bijna 17 het loodje gelegd. Hoe naar het ook was, wat geeft het een rust. Blijkbaar was dit de ergste haarverspreider, bijna geen haren meer ☺️

Aah wat vervelend dat je dit ook hebt. Maar precies al die dingen bij elkaar is gewoon één grote irritatie 😣.

Hopelijk krijg je dit gevoel niet ☺️. Wel een hele fijne tip dankjewel!

Wat fijn dat dat kon! En inderdaad die beestjes doen ook zoveel goed, en ze passen zich zo goed aan aan de nieuwe situatie. Daar moet ik me inderdaad maar vaker bewust van zijn. Maar pfff.. 🫣😅

Ja heftig hè, ik heb dit nooit verwacht.. Fijn dat het bij jou niet zo is! Ik denk dat het ook komt omdat ik drie jonge kindjes heb, uitlaten is niet zomaar even. En de hele dag ben ik al aan het zorgen, dan komt hij er nog bij zegmaar. Ook al was hij er natuurlijk eerst. 🙃 Daarom wil ik hem ook nog niet opgeven, want het zal vast weer makkelijker worden en hopelijk een beste vriend voor de kindjes. Maar voor nu is hij de hele dag in mijn hoofd als last, en kan ik er niet veel mee..

Hè wat rot 😔. Je hebt gedaan wat je kon, hier hoef je je niet schuldig over te voelen. Maar ik snap je wel 😘. Veel sterkte !

Dat is dan wel een hele mooie leeftijd 🧡. Ik geloof dat dat rust geeft, fijn! En toch ook sterkte!

Ja als je er 3 hebt is het wel erg druk natuurlijk, logisch! Ik heb er 1 en zit nu nog met verlof thuis dus heel anders. Hopelijk komt de liefde weer extra terug bij jullie. Zal zeker leuker worden als de kindjes ook met de hond naar buiten kunnen later. En zeker goed om met huisdieren op te groeien 💕

Ik zei het gister nog tegen mijn moeder. De kindjes en de hond gaan een paar dagen logeren. Vroeger voor we kindjes hadden (lees 3 jaar terug) brachten we de 2 honden naar mijn moeder met een hele handleiding, tas met spullen enz enz. Nu heb ik ze afgezet met tig tassen voor de kinderen en heb ik op het nippertje de riem van de hond nog gepakt maar ben de brokken vergeten 🤣🤣

Haha, dat is zo herkenbaar! Geniet van je rust eventjes 😊

Ik herken mij zo, zo, in sommige van jullie in dit topic. Wij hebben 1 hond en die verhaart als de neten. We hebben hier van alles aan gedaan om te verminderen. Ander voer, trimsalon, meer buiten, minder buiten, veel borstelen of juist weinig borstelen. Schapenvet en noem het maar op. Zelfs een peperdure robotstofzuiger aangeschaft, maar hier reageerde ze vervelend op. Dus deze ging dezelfde week retour. Ik voel me er absoluut rot over. Het begon tijdens de zwangerschap van de eerste en is gewoon niet meer goed gekomen. Ondanks dat het een ontzettend lief hondje is en dit ook echt niet verdiend. Maar die haren, dat is hier echt het enige ‘probleem’. Ben opgegroeid met huisdieren dus kende het echt wel, nooit last van gehad en toch ging ineens de knoop om. Heb zelfs mentale hulp gezocht om dit wat beter de kunnen handelen. Inmiddels heb ik ‘iets’ meer rust gevonden. Maar er zit zo ontzettend veel onrust. Stofzuig me echt een ongeluk en het is onbegonnen werk. Dus helaas geen tips, wel even iemand om mee te sparren en die dit echt niet erg vind, maar vooral ontzettend snapt!

Ik herken dit ook! Ik heb ook een hondje dat altijd mijn alles was. Bij de zwangerschappen en de eerste maanden na de bevalling moest ik er niks van weten. Ik vergat hem ook telkens eten en drinken te geven. (Al goed dat mijn lieve man hier wel al aan dacht). Nu is de liefde voor mijn hondje weer terug. Misschien niet meer zo als vroeger, maar toch bijna 😅

Inmiddels 5 maanden verder en we zijn weer helemaal terug bij af. Ik heb de honden inmiddels weer 1,5 maand overdag helemaal alleen. Ik trek het gewoon niet. Ik kan niet voor ons zoontje, mezelf, mijn partner, het huishouden en de honden zorgen. Ik ga er helemaal aan onderdoor. Over 3,5 week gaan we 12 dagen op vakantie, zodat ik weer rust heb. Maar dit is natuurlijk niet de oplossing voor de lange termijn. Mijn partner moet het allemaal nog verwerken dat de honden de deur uit moeten. Dus het zal wel na de vakantie worden dat we echte stappen gaan ondernemen. Nooit gedacht dat ik dit zou doen. Altijd gedacht honden neem je voor het leven. Maar ik heb geleerd dat dingen niet ten koste van jezelf mogen gaan. En dat gaat het nu wel. Dus dit zal echt de juiste keuze zijn.💔

Ik haal deze ook weer even naar boven.. inmiddels een jaar verder en ons hondje wat altijd mijn alles was kan ik gewoon nog steeds niet goed om me heen hebben. Als je een jaar geleden had gezegd dat ik me zo zou voelen had ik het nooit geloofd, maar de liefde is gewoon vrijwel helemaal verdwenen. Ik erger me zo enorm erg aan hem, dat het zelfs veel stress oplevert. Denk dat hij er zelf ook niet gelukkiger op wordt en daarom overwegen we nu om hem te herplaatsen. Mijn man vind het ontzettend moeilijk omdat hij dit gevoel natuurlijk niet herkent, maar de zorg komt voornamelijk op mij neer omdat hij de hele week werkt..

Fijn om dit topic tegen te komen. Al zie ik dat hij ouder is. Want het is heel herkenbaar. Ik heb echt met regelmaat overwogen om hem te herplaatsen. Maar t is een rescue hondje en ik weet dat hij het niet zou trekken. Heb zelfs weleens aan inslapen gedacht 😭. Maar inmiddels een jaar na mn bevalling geniet ik ook echt weer van hem! Het blijft pittig ook omdat hij zn rugzak heeft. Maar ik hoop dat hij bij mij rustig oud kan worden. En als het zijn tijd is kan ik hem dan echt in vrede laten gaan. Maar mn kind en hond samen zien is wel echt een cadeautje!

Fijn dat het is terug gekomen ❤️ hier na een jaar gewoon echt nog niks.. ben ook bang dat het in de toekomst alleen maar erger gaat worden omdat hij mega blaft naar vreemden en kindjes. Straks kan onze dochter hierdoor amper vriendjes uitnodigen.

Haha. Dit had ik met mijn poezen. En dat is nu nog steeds na mijn 2e bevalling. Ik heb er vrede mee, een kat heeft toch niet (zo veel) liefde nodig.

Ik heb dit met onze katten. Altijd heb ik mezelf als kattenmens beschouwt, maar nu ben ik een mens met katten. Daar zit een groot verschil in. Toen ik met mijn man ging samenwonen, had ik 2 en hij 3 katten. Beide setjes waren al op leeftijd. 1 van mijn katten kon niet samen met de zijne. Kattentherapeut erbij gehaald en echt maanden lang van alles geprobeerd. Het was alleen maar vechten. Omdat ze al oud waren, wilde ik ze niet herplaatsen, dus ze leven gescheiden. Ik dacht we zingen het wel even een paar jaar uit. Dat is nu 7 jaar geleden. De kinderen worden groter en bewegen zich ook vrij door het huis en vergeten uiteraard weleens de deur achter zich dicht te doen. Ik voel me soms echt altijd 'aan' in mijn eigen huis. Daardoor komen de irritaties. En baal ik van ze, maar ja.... de oude ruziemaker van mij is raskat en nu ruim 16. Dus het zal toch niet lang meer duren?