Liefde voor mijn kind beangstigd me

Ik snap een beetje wat je bedoelt, ik heb het voornamelijk gehad als ik mijn man lekker met ons zoontje zie spelen. Bij mij is dat emotionele een traumareactie, waar ik door EMDR en schematherapie bij een goede psycholoog inmiddels gelukkig bijna volledig vanaf ben. Misschien dat goede therapie jouw ook kan helpen om te kijken waar dit weg komt, en om daar iets aan te doen.

Ik denk dat het goed zou zijn om professionele hulp te zoeken om hiermee om te leren gaan. Een bepaalde mate van hetgeen jij ervaart lijkt me gezond maar dit zit jouzelf ontzettend in de weg.

Ik herken de negatieve gedachten en angsten wel. Die waren extreem bij mij na mijn eerste bevalling (ook door andere oorzaken), ik zag alleen maar beren en onzekerheden voor nu en de toekomst. Het lukte mij niet om dit zelf te doorbreken, pas na een intensief traject met een psycholoog leerde ik hier beter mee om gaan. Aan jouw verhaal te lezen is het voor jou ook geen 'gewoon' gepieker meer. Ik weet niet of je makkelijk hulp zoekt (je doet je verhaal nu in ieder geval hier, super goed, hele goede stap!), maar ik denk dat het geen slecht idee is om via je huisarts eens te kijken welke hulp (psycholoog, praktijk ondersteuner) jou wat handvaten kan geven om dat onrustige gevoel los te kunnen laten. De angsten die in je hoofd zitten, komen in zoveel gevallen niet uit. Dan heb je straks 3 jaar lopen stressen om iets wat niet gebeurd, dat kan niet de bedoeling zijn toch (zeg ik nu heel leuk, terwijl ik er zelf ook wat van kan). Leren meer in het nu te leven, je niet te laten leiden door angst en te vertrouwen op jezelf als er een keer iets gebeurd wat minder prettig is in het leven. Met hulp kan jij daar vast ook goede stappen in zetten. Het geeft heel veel rust kan ik je vertellen. :-)

Ik herken deze intense emoties! Ik ben altijd bang dat ik te weinig geniet, te gelukkig ben en dus ook teveel kwijt kan raken. Ik probeer het te relativeren/omdraaien. Wat een geluk is het dat ik dit mag voelen voor en door mijn kindje. Druk maken over de toekomst is helaas verspilde energie. Maar alleen maar heel mooi dat je scherp bent en let op het geluk van je kind! Mocht je kindje tegen die tijd niet blij zijn, weet ik zeker dat je dit meteen ziet en zal ingrijpen. Vertrouw jezelf en je kind! (En Ja.. ik heb ook therapie gehad 🤣, wel al voordat ik moeder werd).

Ik lees dit en ik lees dit voor aan mijn partner. Hij zegt gelijk het is net of ik jouw hoor! Eindelijk lees ik eens iemand die hetzelfde gevoel heeft als mij ❤️ ik voel je en de emoties vliegen bij mij ook overal heen. Ik ben geluk maar te gelijk ook bang iets kwijt te raken wat mij zo dierbaar is 😪 ik wil het goed doen maar ook dat hij het goed heeft. Mijn zoon gaat met 4 maanden naar school en vind dit nu al heel beangstigend. Dus ik snap je volkomen!

Heel herkenbaar. Ben zelf ook hooggevoelig denk ik, en kamp hier en daar met angsten in mijn leven. Merk jij ook op andere gebieden dat je gevoelig bent? Je kind is inderdaad wel het mooiste hè, dat je ooit kunt krijgen. ♥️

Ik zet echt heel vaak "ik hou zo veel van mijn kind dat het zeer doet" heb nog nooit meer liefde gevoelt voor iemand. En natuurlijk hou ik van mijn man maar dit is toch net anders. Ik deel ook je angsten die je benoemt. Ben heel bang dat iemand zijn "spark" kapot maakt. Nu er nog een kindje bij komt, waar ik nu al zo veel van hou, ben ik wel bang dat ik de liefde niet goed kan verdelen. Kan echt wakker liggen van het idee dat ze later groot worden en de één het gevoel heeft gehad minder te zijn dan de ander. Ook genieten wij intens van hem en kunnen mijn man en ik soms emotioneel raken om de kleinste dingen, we zijn heel bewust in het moment met hem. Hoop zo dat ie dat mee krijgt 😬

Ik heb dit ook, ik loop bijna over, knal uit elkaar.. totaal nieuw soort liefde. Ik vind het bijvoorbeeld heel moeilijk te bedenken dat ik niet nog méér tijd kan spenderen met hem.. alsof ik hem niet optimaal kan leren kennen doordat hij groeit en leert en de tijd niet stil staat. De angst dat er iets heel ergs gebeurt, ik ken dat van toen ik op mn 15e voor t eerst n vriend had en hij twee weken ging wintersporten, ik verwachtte elk moment een belletje dat hij was verongelukt ofzo. Gelukkig kan ik ook inmiddels goed relativeren hoor maar dat basis gevoel van totale kwetsbaarheid is er wel. Dan heb ik mn hele leven al last van een soort vervreemding. Des te langer ik over iemand nadenk des te minder ik kan begrijpen dat die persoon aan mij 'verbonden' is, dat kan ik dan niet bevatten.. Met mn broer heb en met mn opa had ik dit heel sterk

Trouwens ik heb net alle reacties gelezen en ik lees dat het jou echt beangstigd, dat heb ik zelf niet, het is meer dat ik mn eigen liefde in goede banen moet leiden .. Maar is het zo dat je hierdoor dingen bijvoorbeeld ook niet doet? Of dat je echt continue of grotendeels heel ongelukkig bent .. dat zou ik wel serieus nemen en inderdaad kijken of je hier wat handvatten voor kunt vinden ❤️

De intense liefde die jij en de andere moeders hier omschrijven herken ik helemaal! Ik wist niet dat het mogelijk was om zoveel van iemand te houden en het doet inderdaad gewoon pijn zoveel liefde ik voor ons zoontje heb. Ik maak me er niet zozeer zorgen over dat hij op school gepest gaat worden of geen vriendjes zal maken, ik maak me ook meer zorgen over hoe ik zelf met de hele situatie om zal gaan. Nu kan ik nog lekker veel met hem knuffelen en kijkt hij me soms aan alsof ik zijn hele wereld ben. Binnenkort wordt hij alweer 1, mag het allemaal misschien net iets langzamer gaan? Pfff er zouden gewoon speciale therapiesessies voor moeders moeten komen met als belangrijkste thema “loslaten”. Daar zouden veel van ons wel wat aan hebben denk ik!

Dat is nou de essentie van echte onvoorwaardelijke (moeder) liefde! Soms kan dat bijna extreme vormen aannemen. Wanneer je er echt last van hebt, bijvoorbeeld als je nachten lang wakker ligt van je angsten of je kindje in onredelijke mate wil beschermen, dan kan het verstandig zijn om eens een afspraak te maken bij de huisarts. Maar het meeste wat ik lees, dat zijn die oer gevoelens die er toch een beetje bij horen, denk ik 🥰

Heel herkenbaar hoor! Ik lees de krant al niet meer daardoor. Al die spanningen in de wereld trek ik niet. Heb nachtmerries gehad over oorlogen.

Ik snap je helemaal!

Ik herken je gevoel, de liefde voor mijn zoontje is ook zo intens dat ik ook bang ben dat het van mjj wordt af gepakt. Zelf ben ik dan niet echt bang dat hij gepest oid wordt maar ik heb/had het dan meer met andere dingen. Bang dat hij iets ergs krijgt, durfde ineens een brug zonder railing niet over want stel je voor dat hij met buggy en al in het water valt, bang dat hij meegenomen wordt door een vreemde. Ik ben zelf wel even een paar keer naar een psycholoog gegaan om even te praten en wat goeie handvatten mee te krijgen. Vond het wel even fijn en heeft voor mij wel geholpen. Soms krijg ik nog wel een momentje dat ik aan van alles denk maar weet het nu ook weer snel om te zetten

Ik denk dat we allemaal de grootste angst hebben dat onze kinderen iets overkomt. Dat is een heel normale angst. Alleen in deze vorm is het wel wat disfunctioneel. Ik zou vooral eens contact zoeken met een psycholoog om je gedachtenschemas te bespreken. Zij kunnen je helpen om te kijken naar hoe je je angst de baas kan zijn en de negatieve gedachten minder de overhand nemen.

Ik vind het al super fijn om te lezen dat er moeders zijn die dit herkennen, dat ik niet de enige ben ❤️ Over een paar maandjes word zijn broertje geboren en ik het stiekem de hoop dat het dan wat beter zal worden omdat het dan voelt of ze altijd samen zijn, dat ik weet dat ze elkaar dan hebben bijvoorbeeld op school. Ik moet leren vertrouwen 🍀

Heb je meer last van angsten in het leven? Ik herken het heel erg, maar zoals iemand anders al aangaf ben ook ik hooggevoelig en kamp al mijn hele leven met angsten. Ik wil niet zeggen dat je hulp moet zeggen, maar wel dat die extreme liefde angsten kunnen verergeren. Zelf zie ik beelden van wat gruwelijk mis kan gaan met mijn dochter of partner. Ik weet dat het niet echt is, maar het kan me overvallen. Als ze bijvoorbeeld gaat fietsen, of als ze samen weggaan en ik hoor een tijdje niks. Ben zo bang dat ze wat gebeurt omdat ik zoveel van ze hou. Vooral als ik moe ben of hormonaal heb ik daar meer last van. Ik kamp al mijn hele leven met zekere angsten en onzekerheden en dacht altijd dat het gewoon bij me hoorde en iedereen het wel eens had. Tot ik een paar jaar terug werd overvallen door een depressie en paniekstoornis. Ik weet nu dat ik er gewoon gevoelig voor ben, maar dat de meeste mensen het niet zo ervaren omdat zij anders in elkaar steken. Dit hoort bij mij en ik kan er gelukkig (meestal) goed mee om gaan. Mijn vriend is ook heel lief en begripvol en kan me echt geruststellen.

Ik ben nu voor het eerst zwanger maar hoe stom het ook klinkt, ik heb zulke gevoelens al bij mijn hondje en kan me alleen maar voorstellen hoe het straks met een kindje zal zijn. Mijn vriend net zo..wij hebben dat allebei. We zijn beide heel gevoelig, we zijn overigens beiden gepest. De één net wat meer dan de ander. Wat @sweetcherry noemde heeft m'n vriend ook, vooral tijdens het begin vd zwangerschap sprak hij uit dat dat hij de krant lezen ging mijden omdat hij de spanning niet aankon van het nieuws oa over de oorlog. Mijn vriend kampt sowieso al met angsten en ik met sociale angsten. Lekker stel zijn wij he? 🤪 maar ik ben heel benieuwd hoe het straks zal zijn als ons kleine manneke er is. We voelen nu al intens veel liefde voor ons ongeboren zoontje 🥰

Ik heb inderdaad een aantal jaren last gehad van paniekaanvallen en hier ook hulp voor gehad, dit gaat sinds geboorte eigenlijk super goed! Maar het blijft een gevoelig puntje daar ben ik me van bewust. Misschien dat hormonen dit inderdaad verergeren!

Zelf een angsstoornis en veel zorgen. Ik legde dit op een gegeveb moment bij mij man. Niet oke en niet zijn taak. Toen ik dit las moest ik daar aan denken. Wees er alert op dat je deze zaken als broertjes bij hun legt. Want dat is natuurlijk niet hun taak, zij mogen gewoon kind zijn. ❤️