Lotgenoten gezocht: chronische depressie en (werkende) ouder zijn

Hee! Ik ben een aantal jaar geleden gediagnosticeerd met een chronische depressie (dysthyme stoornis). En ik heb een uitdagende (en hele leuke!) baan voor 32 uur per week. Ik heb een paar jaar CGT gevolgd en groepstherapie. Het ging echt super goed, ik had helemaal door hoe ik ermee kon leven en toen werd ik zwanger, haha😅 wat hormonen wel niet met een mens doen. Sinds ik een kind heb (nu 7 maanden) vind ik het een stuk moeilijker om genoeg tijd te besteden aan mijn mentale gezondheid. Want tijd heb je gewoon een stuk minder. Hoe ga jij om met je depressie icm ouder zijn? Ik zorg ervoor dat ik zeker 2 dagdelen per week helemaal uit kan staan. Dan ga ik wandelen, pak ik een hobby op of ga ik gamen. En verder probeer ik regelmatig te mediteren (meestal gebeurt dit vooral als ik al in bed lig, net voor het slapen gaan).

Ik zit toevallig net in de molen ervan, sinds 2mnd gestart met cognitieve gedragstherapie. Ik zoek nog een beetje in hoe ik het beste me vrije tijd kan verdelen, zover ik die heb...voor nu staat me angststoornis nog wel op de voorgrond, maar gaat met stapjes beter... werk 38 uur per week als leidinggevende. Kleintje van bijna 2.5...

Ja dat vind ik lastig. Zelfzorg is belangrijk maar ik heb daar eigenlijk nauwelijks tijd voor. Hoe doe je dat?

Lastig he... ik ben vandaag sinds (5jaar...schaam) weer naar de kapper geweest... daarvoor ramde ik zelf de schaar erdoorheen😅 want geen "tijd".... stapje bij stapje leer ik wel om wat meer tijd te nemen.. het is lastig.. douchen doe ik nog steeds vlugvlug terwijl helemaal niet nodig.. maar goed het is gewoon moeilijk🫣

Hoi hoi, bij mij een paar jaar geleden ook sociale fobie, en angst stornis geconstateerd tijdens een zware depressie. 3x in de week therapie gehad. En als ik deze termen nu zal vertellen aan mensen waar ik mee omga zullen ze het niet meteen geloven. CGT heeft mij echt goed geholpen. Ja het blijft altijd een innerlijke strijd, en ja het is zooooo vermoeiend. Maar ook wij komen er wel! Ben inmiddels moeder van 2 prachtige kindjes en werk 24 uur. Ik accepteer het feit dat ik gewoon meer slaap nodig heb dan gemiddeld. En geef nu goed mijn grenzen aan. Dat zelfzorg blijft hier ook wel een dingetje. Ik doe wat nodig. Maar even douchen omdat ik het relaxed vind bestaat niet😅. Het moet vooral praktisch en snel. Oh en wat mij ook helpt, is mezelf telkens proberen te vertellen in het hier en nu te leven. Dus niet teveel over 'wat als' na denken. Maar genieten van de dingen die je op dat moment doet. Bijvoorbeeld met de fles geven. Je kindje goed bestuderen, lekker knuffelen, en daar bewust van zijn. I.p.v. denken wat voor boodschappen je nog moet doen.

Ik schop dit topic even omhoog. In mijn jeugd heb ik een (gediagnosticeerde) depressie gehad en veel gekampt met angsten. Die laatste heb ik overwonnen. Het is echt wel bijna 10 jaar geleden dat ik daar last van had. Echter blijf ik om de paar jaar weer terugvallen in een depressie. Het is niet zo erg als in mijn jeugd, want toen voelde ik me i.c.m. de angsten extreem wanhopig en eenzaam. Ik zou het ook niet postnataal willen noemen omdat ik het al meerdere keren heb meegemaakt, maar het is wel duidelijk tijdens de 2e zwangerschap weer begonnen. Directe aanleiding was denk ik de extreme vermoeidheid en die is er nu nog steeds (hallo baby van 7m). Ik heb een baan die ik niet leuk vind, maar gelukkig ga ik over 6 weken een carrièreswitch maken - wat toch ook wel een beetje spannend is. Ik heb met mezelf afgesproken dat als het in de herfst niet beter gaat, ik dan een psycholoog ga zoeken (momenteel kan ik daar echt geen ruimte voor vinden). In het verleden ging het vaak beter doordat stressbronnen afnamen of weg gingen. Wie weet lukt dat nu als mijn baby gaat doorslapen en ik aan de nieuwe baan begin. Hoe dan ook, ik lees graag mee want ik denk dat er nog steeds wel iets in mij zit wat ik moet aanpakken om minder gevoelig te worden voor depressie. Dus als iemand verder wil delen wat geholpen heeft voor jou... Graag.

Dank voor jouw reactie. Wat zeg je dat goed, stress bronnen! Ik denk dat ik teveel grote stress bronnen in mijn leven had en dat dat uiteindelijk gewoon teveel is… Ik ben na mijn bericht gestart met de behandeling bij de psychiater en dat heeft mij al enorm geholpen. Ik ben toen ook gestart met medicatie en dat helpt mij ook gigantisch. Ik voelde direct een rust over mij heen komen. Ik dacht dat ik goed bezig was, maar ik ervaarde veel stress van werk. Door de behandeling/ mediatie werd ik mij daar veel bewuster van en kan ik het ook loslaten. Dat gaat veel beter. Ook het samen zijn met mijn zoon gaat steeds beter. Ik vind deze peuter fase veel leuker, we kunnen interesses delen, samen leuke dingen doen. Het is van een stress bron nu meer en meer leuk en ontspannen. Mijn eigen advies zou dus zijn, zoek een goede psychiater en bespreek de mogelijkheden. En zorg dat je anders met je werk omgaat waardoor het minder een stress bron is of zoek een andere baan. Sterkte!