M'n hart luchten (tips,advies?) -> lastige thuissituatie

Kun je het allemaal vertellen aan mensen/iemand die je vertrouwt? (Of je topic laten lezen?) Familie, vrienden, buurvrouw, huisarts? Iemand die echt met jou mee kan denken en jouw tempo kan kiezen? Als je geen vrienden meer hebt vanwege de isolatie, misschien dat je een vroegere vriendin kunt benaderen of ze het ziet zitten dat je contact weer opbouwt, (ook) omdat je hulp/klankbord nodig hebt? Ik denk dat dat de eerste stap is, als het kan - anders zijn er nog wel andere dingen om te doen. Misschien ook je eigen identiteit wat sterker maken door een activiteit te ondernemen die jou energie geeft. Als je iets weet/ er bij jou in de buurt iets is dat financieel haalbaar is. Ben je wel veilig bij deze man? Is er sprake van agressie naar jou of naar de kinderen, met daden of met woorden? Nou ja, alleen al dat je je klein voelt ("huilebalk") is agressie natuurlijk, maar is er direct gevaar waardoor je sneller actie moet ondernemen, bedoel ik. (Dan zou ik veilig thuis inschakelen, met hulp van consultatiebureau of school of huisarts oid)

Maak een afspraak bij de huisarts, die kan je doorverwijzen naar een therapeut die je helpt bij dingen op een rijtje te krijgen. Wij hier op een forum kunnen wel zeggen, ga bij hem weg, maar jij moet die knoop door hakken. Dit volgende klinkt misschien keihard, maar jij bent ook verantwoordelijk voor in welke situatie je je kinderen op laat groeien. Dat is geen schuld, want die ligt bij hem. Maar de hebt wel de keuze om het te veranderen. Als je nu al alles alleen doet, kan je dat ook definitief, maar dan zonder dat hij jou klein maakt. Want hoe klein je kinderen ook, ze zien hoe papa met mama om gaat. Laat zien dat het niet normaal is, anders is er een kans dat je kinderen later in een gelijksoortige relatie belanden.

Allereerst heel knap dat je deze stap van delen hebt gezet! Daar is moed voor nodig en die heb je al getoond. Dat is krachtig van je. En gelukkig ben je aan het denken gezet. En hoe je het schrijft klinkt dit voor mij als geen gezonde relatie. Jullie zijn zo gegroeid en dit terugdraaien gaat niet van de een op andere dag gebeuren. Daar is heel veel werk voor nodig maar wel door de twee mensen die in deze relatie zitten. Maar eerlijk, ik vrees dat hij dat werken aan de relatie niet op zich gaat nemen. En jij alleen jullie omgang veranderen, dat zit er niet in. Ik lees niet terug dat je ook van hem houdt. En als dat ook klopt, dan zie ik niet één reden waarom jij hier iets anders in kan doen dan weggaan. Natuurlijk hebben de kinderen een vader nodig. Maar dat is hij nu niet. En jij hebt wel de verantwoordelijkheid om hen volwassen te laten worden en te leren een gezond beeld van hoe partners met elkaar omgaan. Isoleren, kleineren, negeren en afwezig zijn, is geen gezond beeld voor kinderen. Daarnaast zullen zij ook zien wat dit met hun moeder doet. Wil je dat, is de vraag. Alleen jij kan jezelf gelukkig maken. En dus, sta alsjeblieft voor jezelf op! Ga met jou gevoelens aan de slag met hulp van een proffesional. Ga leren wie jij bent, waar jou krachten liggen en wie jij wil zijn. En als je dat weet zul je ook de kracht vinden om de juiste keuze voor of tegen deze relatie te maken. De eerste stap is de huisarts. Een coach kan ook maar kost een hoop geld en is regelmatig wat onprofessioneel. Deel je verhaal, zoek die mensen die op hebben gemerkt dat het niet goed met jou gaat, op en neem hem zo mogelijk in vertrouwen. Is er echt onveiligheid dan is de keuze simpel: wegwezen bij hem! Maar eerst zou ik zeggen, neem de volgende stap en ga heel goed voor jezelf zorgen. Want jij ( en de kinderen) zijn het waard om gelukkig en liefdevol te zijn naar jezelf. Ook als dat betekent dat jullie niet samen kunnen blijven. Hou je taai! En heel veel sterkte en kracht gewenst❤️

Geen herkenning, maar ik denk dat je absoluut gelijk hebt als je zegt dat je bij deze man weg moet. Ik lees alleen maar rode vlaggen en een "man" die klinkt als een vreselijke partner en vader. Vergeet niet dat dit ook is wat jouw kinderen zien. Die groeien nu op met het idee dat zo'n verhouding, zo'n relatie normaal is. Ik denk dat alleen verder gaan je heel erg veel rust gaat brengen. Tenslotte doe je het eigenlijk al alleen. Neem mensen in vertrouwen die je kunnen helpen en ondersteunen.

Geen herkenning. Ga alsjeblieft weg!

Wat een moeilijke situatie voor je en heel goed dat je voor je eigen gevoel uitkomt door het te delen.... heb je iemand in je omgeving waar je dit mee durft te delen, iemand die niet gelijk zijn of haar oordeel geeft maar die wel naar je luisterd en met je mee kan denken? Het is helaas niet zo simpel als "gewoon bij hem weggaan", ook al weet je zelf dat dat beter is. Heb je ergens diep van binnen het gevoel dat het misschien wel anders/beter kan worden in je relatie? Is er een aanwijsbare reden dat zijn gedrag zo negatief is? Ik herken je gevoel en heb op eenzelfde punt gestaan(toen waren we nog kindloos zelfs dus minder lastige situatie) Er was bij hem een duidelijke oorzaak voor zijn veranderde gedrag en daardoor bleef ik erop hopen dat het ooit weer net als voorheen zou zijn... nu kwam ik zelf al jaren bij een psycholoog(onderhoud gesprekjes haha) en die heeft mij geholpen om te bekijken hoe en wat er voor nodig was om mijzelf weer te kunnen vinden.. toen hebben we een soort plan gemaakt hoe mijn vriend te bereiken was om met hem in gesprek te gaan en te kunnen blijven. Hij is toen meegeweest naar mijn psycholoog voor mij, ik had gezegt dat de psycholoog dat had gevraagd. ondertussen was het meegaan met mij bedoelt om hem inzicht te geven in wat zijn gedrag veroorzaakte bij mij. Hier is hij heel erg van geschrokken, terwijl ik dat toch zovaak zelf had aangegeven kwam het pas binnen toen psycholoog dit aankaarte.. Maar goed, het is in elke situatie anders maar mijn tip zou dus zijn... Zorg dat je hulp/steun hebt voor jezelf. Van daar uit kun je verder bekijken wat jij nodig hebt om gelukkig te worden. Je staat er niet alleen voor, al voelt dat heel erg wel zo. Bij mij zeiden mensen die ik in later wel in vertrouwen nam, dat ze het rot vonden dat ze niet wisten dat ik me zo klote had gevoelt en graag hadden willen helpen of minstens hadden willen luisteren...

Schakel alsjeblieft hulp in. Een goede eerste stap is naar de huisarts gaan. Die kan je de hulp bieden die je nodig hebt. Het klinkt alsof je partner je alsnog helemaal in zijn macht heeft en alsof hij je laat denken dat je hem nodig hebt. Dat heb je niet. Sterkte!

Ik wil jullie zo erg bedanken voor de reacties, het doet me echt goed. Jullie zijn zo lief❤️ Ik schaam me om het te vertellen aan mensen. Het enige wat mensen weten is dat ik veel alleen zit, mijn familie vind dat al heel lullig voor me. Ze weten echt nog niet alles en ik weet zeker dat dat ook uit de hand gaat lopen, want ik ben hun dochter.. En mijn vriend kan niks qua kritiek hebben. Mijn ouders hebben een hekel aan hem gekregen ook. Ook bij hun kan hij zich niet gedragen. Ik zou zo graag mijn 2 oude vriendinnen terug willen! Maar ik heb er toen 1 laten vallen voor hem, was zo gemeen van mij ook. Jaren later schaam ik me nog en ik durf haar niet te berichten.. Ja ik probeer ook te ontdekken waar mijn interesses nu liggen, wat ik wil gaan doen. Ik wil ook leren om piano te gaan spelen, haha! Ik denk dat dat mij ook wel energie gaat geven. Ik wil een andere kant van mezelf gaan ontdekken. Ik ben wel veilig verder! Ik moet idd de knoop zelf doorhakken, maar ik blijf het uitstellen/twijfelen. Ik denk telkens "als het niet beter word ga ik weg. Of als hij x doet, ga ik weg" maar ik doe het niet. Ik blijf mijn grenzen verleggen. Klopt bananana wat je zegt, dat ligt in mijn handen. Dit id ook niet normaal en ik weet het zelf ook. Maar toch... weggaan.. Iets houd me tegen. Ik denk tot het een keer te veel word en ik écht niet meer kan? Plien2908 je woorden doen me zo goed, dankjewel❤️ ik kan het idd niet alleen veranderen. Ik hou ergens nog wel van hem, maar hoe het nu gaat niet. Ik denk dat ik idd maar eens de huisarts ga bellen. Ik vind het alleen lastig wat ik dan moet zeggen allemaal, ik dacht er wel vaker aan maar uiteindelijk bel ik dan toch niet. Ik wil het vooral niet vertellen (het hele verhaal) omdat ik weet dat het mijn ouders verdriet doet. Mijn vader zag me een keer huilend en gebroken, ik weet dat hij daar zo slecht op gaat en slecht slaapt, zich zorgen maakt.. Ik wil dat niet voor ze. Ik moet ook weggaan denk ik, voor de kinderen. Maar ik heb het gevoel dat ik ze ook weer wat ontneem door weg te gaan. Ik weet ook niet echt een reden waarom het de laatste tijd zo gaat.. hij doet gewoon waar hij zin in heeft en ik moet vooral niks zeggen, dan gaat het "goed". Want dan doe ik niet "lastig". Mijn schoonmoeder weet ook hoe hij is (ze komt hier veel te vaak) maar ze houd haar hand boven z'n hoofd. Hij kan natuuurlijk niks fouts doen. Op bezoek bij een "oude" vriend die vastzit? Ahhh joh, lekker doen! Ze waren altijd vrienden toch. Zegt ze (Terwijl ze weet dat hij beinvloedbaar is) Ze weet dat ik zulke dingen niet wil hebben en toch moedigt ze het aan. Ze is ook echt zo'n tokkie type, grote mond en een beetje.. achterlijk🙃 Terwijl ik denk wtf moet je met zo eentje. Hij zit niet voor iets kleins. Ga die oude shit niet weer ophalen en alles vergooien. Van het een komt het ander. (En dan ben ik écht weg, dat zweer ik op mijn kinderen) Ze doet alsof zijn gedrag heel normaal is waardoor ik soms denk, stel ik me aan? Ik wil ergens ook weg maar ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Hij gaat het niet leuk vinden (zachtsgezegd) en ik weet niet waar hij in staat toe is als hij zo boos wordt. Ik moet nog spullen hebben, ik durf het hem niet in het echt te zeggen. Maar ik wil niet dat hij over mij kan zeggen dat ik "van de een op de andere dag weg ben" en hij in een slachtofferrol kruipt. Heel verhaal, maar ik probeerde een beetje te antwoorden!

Hij ziet trouwens ook echt niet in dat dit niet kan. Voor hem is dit allemaal heel normaal en ik geef mezelf de schuld omdat ik het zo lang accepteer. En na zoveel jaar ineens niet. Hij zegt ook "ja je wist vanaf het begin dat ik jaloers was, daar kan je niks over zeggen" Klopt, maar dit werd echt extreem. En dan ben je verliefd die eerste maanden.. Maar, jullie berichtjes doen me echt goed en geven mij motivatie om toch uiteindelijk die stap te nemen... Ik heb een beetje de bevestiging nodig dat ik niet gek ben en dat het niet normaal is om zo behandeld te worden. Ik kan het de laatste maanden een beetje van een andere kant inzien, alsof ik er niet "midden in" zit, maar alsof ik er wat verder van sta. Terugkijkend op de afgelopen tijd. Ik kan het niet goed uitleggen. Mijn stiefvader zei me vorige week, dit is echt een goede reden om bij hem weg te gaan allemaal. Mensen houden dit niet vol, ik vind het knap dat je dit al zo lang doet en het accepteerd. En dan weet hij nog niet eens alles🥹

Ik denk dat je de eerste stap gezet hebt, en dat is erover praten. Hier, anoniem, op een forum. Dat lijkt klein en veilig, maar plant misschien wel het zaadje om te kijken wat je verder kan doen. ❤️ Voor mij klinkt de relatie ongezond. Niet gelijkwaardig, niet eerlijk verdeeld. Niet op emotioneel vlak, niet op opvoedkundig vlak, niet op financieel vlak, eigenlijk op geen enkel vlak. Ik kan me voorstellen dat het heel lastig is om te geloven wat je voelt als jou door hem steeds het tegenovergestelde wordt verteld. Ik denk daarom ook niet dat het aan ons is om daarover te oordelen. Het klinkt voor mij een beetje als gaslighting, hoewel dat vanaf een forum lastig is om echt te beoordelen en ik daar verder ook 0 verstand van heb. Wat je keuze uiteindelijk ook zal zijn: erover praten is altijd goed. Doe dat aub hier❤️ En hopelijk vind je binnenkort de ruimte om er ook in je omgeving met iemand over te praten.

Wat goed van je dat je je zorgen en twijfels hier hebt gedeeld. Hopelijk heb je binnenkort ook de moed en kracht het met iemand in jouw omgeving te delen. Misschien iemand uit jouw familie die je vertrouwt of de huisarts zoals al werd genoemd. Uit jouw berichten klinkt ook veel optimisme. Vertrouw op jezelf!

Ach lieve vrouw, jij moet je niet schamen! Jouw man moet zich diep diep diep diep schamen. Als je andere mensen, en zeker je levens partner zo behandeld als hij doet dan ben je echt geen leuk mens. Vertel alsjeblieft je ouders wat er echt gebeurt. Ik weet zeker dat je ouders 100000x liever slapeloze nachten en zorgen hebben, dan dat jij nog 1 dag langer dan nodig in deze situatie blijft zitten. Eerlijk gezegt denk ik dat jouw ouders al veel meer weten wat er echt gebeurt en gewoon wachten op het moment dat jij ook beseft dat dit niet langer zo verder kan. Ze staan vast met open armen voor je klaar. En heel eerlijk denk ik dat een lieve vriendin die jij jaren geleden hebt laten vallen misschien ook wel weer haar armen voor je opend. Tenminste, dat zou ik wel doen als een vriendin die mij ooit gedumpt heeft met zo'n verhaal op de stoep zou staan hoor. Echt echt echt, jij bent geen dader, maar een slachtoffer. En laat je niks anders aanpraten. Je hoeft je NIET te schamen!

Ga naar je ouders en vertel ze alles. Ze kunnen je helpen! Er is al veel gezegd door anderen, maar wees je echt bewust van het feit dat je de kinderen nu onbewust meegeeft dat het oke is om telkens anderen over je eigen grenzen te laten gaan. En dit terwijl het juist een onderwerp is binnen onze samenleving waarbij iedereen roept sta op je strepen, een grens is een grens. Geen dicussie. Je verdient een liefdevolle relatie met wederzijds respect. Iemand die je ziet staan, waardeerd en echt van je houdt.

Bedankt allemaal, dit doet me echt zo goed, zoveel steun❤️ Ik ga idd de huisarts bellen, een "vreemde" kijkt er toch anders tegenaan als familie. Ik denk zelf ook dat mijn ouders misschien al meer doorhebben.. Ze wachten ook tot ik er zelf klaar mee ben. Mijn stiefvader zegt ook, ik ga je niet pushen maar je weet zelf ook wat het beste voor je is. Maar de stap moet je zelf maken. En dat vind ik heel lastig, ik ben ook nog best 'jong' en terughoudend. Het voelt voor mij zo definitief, alsof ik faal, niet genoeg mijn best heb gedaan. Dat ze voor me klaar staan weet ik zeker! Ze vinden me te jong om zo'n leven te hebben en ongelukkig te zijn. Ik vind dat het ook mijn eigen schuld is. Ik ben altijd best hard en kritisch naar mezelf. Dankjewel❤️❤️

Wat vreselijk naar voor je deze situatie! Vreselijk...dat wens ik niemand toe. Natuurlijk blijft deze man...die vind het wel prima, lekker zelf geld en een vrouw/slaaf thuis die alles regelt.klinkt heel hard maar dat is wat ik lees in je verhaal. Maak je los van deze situatie! Als je alleen met de kinderen gaat huren krijg je toeslagen en heb je meer geld😅🙈🤣 + je kan weer jezelf zijn. Je hebt vrijheid. En niemand die meer de dienst uitmaakt. Win win! Ik vind het zo triest om te lezen! Maak de kettingen los

Jij bent degene die dit in stand houdt chick

Kleine update: Ik kan niet slapen. Komt er op neer dat ik chagerijnig ben en later zei hij dat hij zich niet oud ziet worden met mij. Spoiler: me too😵‍💫 Heb alles wat hier is besproken (in mijn woorden dan) voor z'n voeten gegooid maar alles wat ik zeg is onzin. Ligt allemaal aan mij, hij commandeerd me niet, is zooovaak thuis (gewoon liegen en blijven volhouden), hij helpt mee (heeft nooit een luier verschoond, afgeruimt, gestofzuigd, bord naar achter gebracht) maar dat ik me een sloof/kok/huishoudster en oppas voel is ook onzin. Ik moet gaan veranderen van hem met mn gedrag want anders wil hij niet meer verder Ergens denk ik, doorpakken nu, dingen regelen en morgen na werk weggaan. En iets houd me weer tegen. Stel ik me dan echt aan? Hij gaat meer thuis zijn zegt ie, maar weer voor hoe lang? Weer allemaal beloftes maken waardoor ik ga twijfelen. Terwijl ik er zo zeker van was. Want ik weet als ik het nu nier doe dat ik weer ga aanmodderen tot er wat gebeurd. Dit is eigenlijk hét moment. En ergens durf ik niet? Het voelt nu zo echt, ik weet zeker als ik morgen mijn ouders bel dat ze een gat in de lucht springen hoor.. Nu ga ik proberen te slapen, maar wilde het wel laten weten!

Dit voelt eigenlijk als een moment om juist weg te gaan zonder al te veel gedoe. Want ik zat al te denken hoe ik zoiets moet gaan doen en ik weet niet hoe ik dat later moet aanpakken. Briefje schrijven en weggaan? Appje sturen? Zo in z'n gezicht zeggen dat ik ga durf ik nou ook weer niet..

Ik heb net het hele topic gelezen en wil je vooral veel moed toespreken 🩷 Wat moet dit rot en spannend voor je zijn. Wat misschien helpt om te weten is dat grote beslissingen altijd gepaard gaan met veel angst. Het is niet zo dat je volgende maand ineens wel makkelijker bij hem weggaat. Ik zou morgen na je werk met de kindjes naar je ouders gaan en vanuit daar kijken hoe verder. Relatietherapie of uit elkaar? Voor nu misschien goed om eerst voor afstand te kiezen en vanuit daar verder te kijken. Stapje voor stapje ❤️

Je kan het, voor jezelf en de kinderen. Zou het niet in gezicht zeggen. Dan zal hij vast weer een manipulatief verhaal houden 'dat het aan jou ligt' en dat is niet zo!!! Dit klinkt als een hele ongezonde niet evenwichtige relatie. En nu geeft hij zelf ook aan niet met jou oid te willen worden (prima, doei!). Je beschrijft dat jou familie waarschijnlijk ook aanvoelt dat het niet goed zit en er voor hé zijn. Wat je zou kunnen doen: - Bel je familie op en ga ipv naar je werk naar hen toe. - meld ziek voor werk - je mentale gezondheid en gezin hebben nu tijd nodig - als je daar bent een WhatsApp berichtje doen, eventueel samen met je ouders opstellen. Je hoeft dan alleen te laten weten dat je rust en tijd nodig hebt. - Wat verder geregeld met worden kan later. 1e stap is daar weg met de kinderen. - vanuit daar kan je afspraak met huisarts en andere dingen in gang zetten maar weg. Sterkte, je kan het!