Mag niet zeuren om pittige peuter vanwege overlijden kind

Het is niet omdat een ander het erger heeft dat jij niet mag klagen, punt uit. Als dat wel zo zou zijn zouden er maar bitter weinig mensen mogen klagen me dunkt. Uiteraard snapt iedereen dat het pijnlijk is voor haar maar het mag er niet toe leiden dat iedereen op eierschalen loopt in haar omgeving.

Oei wat een lastige.. lastig om te bedenken wat je hiermee moet. Tuurlijk, het is vreselijk wat zij mee heeft gemaakt. Dat staat buiten kijf. Alleen dat betekent niet dat niemand anders meer even haar hart mag luchten over iets dat ze zwaar vinden. Wellicht een keer tijdens een kop thee met z'n tweeën het ter sprake brengen? Dat je het lastig vindt dat ze altijd dat zegt, ondanks dat je het echt vreselijk voor haar vindt.

Zo wat een nare reactie van haar. Zou er zeker wat van zeggen (of haar vermijden). Hoelang is het overlijden geleden? Als je overweegt te praten kan je aangeven dat je haar geen pijn wilt doen, en dat je echt rekening met haar probeert te houden maar dat haar opmerkingen jou kwetsen. Je kan verdriet en ongeluk of wat dan ook niet vergelijken en je hebt 10000% het recht te klagen. Je zegt toch ook niet dater mensen zijn die hun hele gezin zijn verloren aan oorlog/ziekte/ongeluk en dat zij dus niet mag klagen? Echt een nare reactie van haar..

Kindje is 2.5 jaar overleden

Persoonlijk vind ik het belachelijk. Tuurlijk is een kind verliezen pijnlijk. Maar dat maakt nog niet dat jij jou frustratie niet zou mogen uit. Ik zou dat gewoon zeggen tegen haar. Dat ze geen vergelijkingen moet maken en dat jij je zorgen en verdriet ook mag hebben en delen. Ik zou er echt wat van zeggen.

Wat lastig! Maar eigenlijk verwoord je het heel goed en ik vind dat je haar dat ook mag teruggeven. Misschien niet met veel publiek op een verjaardag, maar toch. Ik zou haar op enig moment wel zeggen dat het echt verschrikkelijk is dat haar kindje is overleden en dat je heel graag had gezien dat dat anders was, maar de situatie is zo. Dat je heus wel beseft dat het overlijden van je kind erger is dan al twee jaar verschrikkelijke nachten, maar dat dat niet wil zeggen dat alleen omdat het erger kan, jouw situatie niet behoorlijk ruk is met het slaapgebrek. Dat iets erger is, wil niet automatisch zeggen dat al het andere easypeasy is. Dat je je kan voorstellen dat het kut is om te horen als je je in haar verplaatst. Maar misschien kan ze zich ook proberen te verplaatsen in jou. Natuurlijk ben je heel blij met je kind en hou je oneindig veel van haar, maar al jaren een enorm slaaptekort doet echt wat met je als mens, als moeder, als partner en als professional in je beroep. Dat een ander andere shit heeft wil niet zeggen dat het niet stinkt he.. Elke situatie kan erger, het is echt een uiting van totaal onbegrip om die erin te gooien. Uiteindelijk kan haar situatie ook erger, maar dat zou ik er niet bij zeggen 😉

Phoeh. Moeilijk. Persoonlijk denk ik dat het heel zwaar is, een kindje verliezen. Niet iets wat je je kunt inbeelden als je het niet hebt meegemaakt. Maar om dat nu iedere keer weer naar boven te brengen als iemand eens klaagt om wat zijn of haar peuter, kleuter, … uitspookt tja dan mag de halve wereld niks meer zeggen over hun kinderen. Moest jij nu constant zitten klagen en zeuren over je kinderen, oké, maar dat is niet geval wat ik lees en je mag ook gewoon wel eens ventileren toch? Het ene kan ook naast het andere bestaan. Ik zou het gewoon met haarzelf bespreken.

Er zit geen houdbaarheidsdatum op verdriet, maar het is wel duidelijk dat het bij haar nog diep zit. En een tweede kindje was hen niet gegund?

Ik ben de laatste in mijn vriendinnengroep die een kind heeft gekregen. Lukte bij ons moeilijker en was niet vanzelfsprekend. Maar als we met zn allen bij elkaar waren (toen ik nog geen kind had) was ik juist altijd blij voor ze als ze iets leuks vertelden over hun kind. Of steunde ik ze als er wat minder leuks was. De wereld draait niet alleen om die ene persoon die een nare ervaring heeft meegemaakt. Zou iemand dan bijvoorbeeld ook nooit meer over zijn/haar moeder mogen praten met iemand die geen moeder meer heeft?

Ik weet niet hoe vaak jullie dat familielid zien? Mocht het maar een paar keer per jaar zijn zou ik het onderwerp kind vermijden en als mensen iets vragen kort antwoord geven. Dat om voor die enkele keer de vrede te bewaren. Mochten jullie dat familielid regelmatig zien zou ik toch voorzichtig benoemen dat je het echt vreselijk vind wat er gebeurd is maar dat dat niet betekend dat jij niet eens even mag klagen over jullie kind. Het blijft een heel gevoelig en heftig onderwerp. Dus om het maar belachelijk te noemen vind ik zelf wat ver gaan. Maar toch draait het niet enkel om het verdriet van dat familielid.

Ik snap haar eerlijk gezegd wel. Hoe zwaar ik het ook heb, ik denk altijd aan moeders die geen kinderen krijgen of van wie een kind overleden is. En dan ben ik ondanks (veel) pittige momenten erg dankbaar. Je hoeft het ook niet te delen waar zij bij is. Maar ik begrijp jou ook wel. Want 2 jaar slapeloze nachten is ook enorm zwaar. Maar is zij er altijd bij? Anders zou je ervoor kunnen kiezen het alleen te delen wanneer zij er niet is.

Kun je er een keer apart met haar over praten? Dan kun je haar verdriet erkennen (want daar gaat het denk ik om), maar ook aangeven dat je het lastig vindt dat je niet 'vrij' over je eigen kind mag praten. Ik weet niet hoe jullie band is natuurlijk. Als je diegene alleen maar een enkele keer per jaar ziet zou ik het maar gewoon slikken. Als je haar goed kent kan het misschien bespreekbaar gemaakt worden of kun je haar aanraden psychische hulp te zoeken. Niet omdat ze gek is, maar omdat het een heel groot verdriet is om te verwerken. Misschien kan ook nog iemand anders het bespreken. Bijv: het is je nicht, dan kan je tante (haar moeder) haar er een keer op aanspreken?

Mijn broer en schoonzus hebben hun zoontje verloren toen hij 3 maand was door een ongeluk. En toch mogen we het best met ze er over hebben als iets gewoon moeilijk gaat bij ons. Wij hebben geen terror nachten maar onze dochter ook 2 heeft een erge sterke eigenwil en als ze iets niet voor elkaar krijgt of iets niet mag kan ze ook heel pittig zijn dus ik snap je echt. Ik vind eigenlijk dat je het best tegen haar kan zeggen dat het vreselijk is dat ze hun kindje verloren zijn maar dat het niet betekend dat je niet over de pittige momenten met jullie dochter mag praten. Tuurlijk ben je blij dat jullie kindje wel leeft maar dat cijfert de moeilijke of pittige momenten niet weg. Die zijn er gewoon en soms heb je het gewoon nodig om er over te praten of als iemand erom vraagt dat je dan gewoon eerlijk kan antwoorden.

Een overleden kind is alleen wel iets anders dan als laatste kinderen krijgen of ‘een nare ervaring’. Ook is het niet te vergelijken met een overleden ouder. Het is normaal dat je ouders eerst komen te overlijden. Het is niet normaal dat je als ouder je kind overleeft.

Dit inderdaad.

Heel moeilijk dit. En begrijpelijk van beide kanten. Persoonlijk zou ik er niets over zeggen, ik denk dat het alleen maar een heel pijnlijk gesprek gaat worden waarbij jullie je beide niet begrepen voelen. Maar dit is afhankelijk van hoe vaak jullie elkaar zien en hoe vaak dit soort dingen ter sprake komen. Als je haar echt vaak spreekt zou ik het wel aangeven

Gewoon bespreken zoals je het nu beschrijft, dus aangeven dat je je hier bewust van bent en dit ook zo ziet; en dat je (zeker in haar bijzijn) altijd positief probeert te spreken. Maar dat je vragen van anderen ook eerlijk wilt beantwoorden, ook als zij er bij is. Dat kan haar ook tot inzichten brengen, want ws wil de dit zelf ook.

Oef wat een nare positie. En ik vind wel dat zij jou in deze positie zit. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat ze heeft meegemaakt en dat verdriet blijft altijd. En natuurlijk als je kan kiezen tussen een pittige peuter en een overleden kind ga je voor de pittige peuter. Maar dat is geen vergelijking natuurlijk. In mijn naaste omgeving heeft iemand haar kindje verloren. Ik mag klagen, we weten beide dat dit niet betekent dat ik haar verdriet niet zie. Ze wil juist niet dat ik dat voor haar weg houd. Dan krijg je toch vreselijk geforceerde gesprekken? We hebben het hier regelmatig over gehad. Ik zou het bespreken als ik jou was. 1 op 1 natuurlijk…

Zelf ben ik ook m’n baby’tje verloren tijdens de bevalling en iemand hoeft ook echt niet in mijn buurt te gaan klagen over hun kind. Dat mogen ze doen waar ik niet bij ben, sorry. Echt te pijnlijk, teveel verdriet, woede en jaloezie! Hebben jullie een hele goede band of zie je elkaar alleen op verjaardagen? Als het dat laatste is zou ik het onderwerp gewoon proberen te vermijden of wellicht reageren op die vraag van ja slechte nachten, maar ik knijp in mn handjes. Jij wordt ook wel voor het blok gezet door anderen dat ze ernaar vragen waar ze bij is. En dat het niet leuk is voor jou om te horen, tuurlijk, maar je weet wie het zegt! Je mag echt wel ‘klagen’ alleen niet met haar in je buurt. Echt mega lief dat je er zo mee bezig bent! Dat kun je haar wel appen ook hè van joh denk echt zoveel aan jou en *naam baby. Vind het lastig om een weg erin te vinden als mensen naar ons kindje vragen waar je bij bent.

Ik ben hier ook een beetje bang voor. Dat het een gesprek zal worden waarin jullie je beide onbegrepen voelen. Ik denk dat je dan echt heel erg rustig moet blijven. En ook in dat gesprek, veel meer dan je misschien eigenlijk zou willen, met haar gevoel rekening houden. Misschien kun je vooral vragen stellen. Zoals: "Wat gaat er in je om als ik antwoord op een vraag over hoe onze nachten zijn?"