Mama's met autisme?

Yup, aanwezig! Met recentelijk een vermoeden van AD(H)D bij mij. Ik ga straks wat uitgebreider antwoorden (ochtendrush hier), maar ik herken bepaalde dingen wel.

Voilà, ik heb tijd, dus bij deze een antwoord! Ik had het nooit verwacht, maar ik ervaar het moederschap als iets heel fijn. Alsof het nooit anders is geweest. Onze zoon is bijna 2, en al vanaf de geboorte gaat het me goed af zonder al teveel zorgen of frustraties. Ik heb dus ook niet echt last van angsten of andere zorgen wat hem betreft en sta vrij relax en mild in het ouderschap. Uiteraard zijn er weleens uitdagingen, maar ze belasten mij nooit op een manier dat ik er écht last van heb. Mijn lief daarentegen (ook ASS) loopt dan weer erg op vast op o.a. angsten. Die vraagt zich regelmatig af of hij (/wij) het wel goed doet en kan zich snel grote zorgen maken rond onze zoon. Zo kan hij bv. dagenlang blijven hangen in de angst dat hij iets aan zijn hoofd heeft als hij eens een keertje is gevallen. In het begin controleerde hij dwangmatig of hij het niet te koud had ‘s nachts en of hij nog ademde. Die dingen. Wij zijn dus vrij tegenovergesteld aan elkaar op dat vlak, maar op die manier houden we elkaar ook wat in balans. Waar ik me wél enorm in herken, is dat alles wat er naast het zorgen voor een kind in een gezin komt kijken een ontzettend grote energievreter is. Gaande van huishouden tot werken. Dat is altijd al zo geweest, en met een kind erbij heb je toch minder tijd en energie om die dingen er ‘gewoon’ bij te nemen. Mijn focus kan ik dan ook enkel op hem leggen als we samen zijn en de rest is niet haalbaar. Zo heb ik recent hulp aangevraagd voor begeleiding in het huishouden omdat ik gewoonweg niet weet hoe of waar (het vermoeden van ADHD bij mij wordt nu sterk getriggerd door de chaos in mijn hoofd die zich uit in chaos bij bv. het huishouden). Enkele jaren geleden stond ik al eens op zo’n wachtlijst, maar na 1,5 jaar werd ik nog steeds niet gekozen en heb ik me in een gefrustreerde bui afgemeld. Op dat moment liep het ook wel oké, maar nu is het probleem weer zeer acuut geworden. Daarnaast heb ik een trauma te verwerken op werkvlak (ontslagen op mijn eerste werkdag na bijna 5 maanden thuis met onze zoon) en gaat het daardoor nu erg moeizaam. Ik heb nog steeds geen werk gevonden en modder aan met stage twee dagen per week. Daarnaast heeft dat ontslag een grote weerbots op andere vlakken: zelfbeeld, relatie, band met onze zoon,... Het is dus echt wanhopig proberen om het kopje boven water proberen te houden. Niet helemaal vergelijkbaar aan jouw situatie, maar ik herken veel. Heb je verder begeleiding van een psycholoog (met specialisatie in ASS etc)? Dat hielp bij mij om wat op mijn benen te blijven staan en ik ga al jaren maandelijks of tweewekelijks. Maar als het niet lukte, dan lukte het ook niet en zat ik thuis. Op is op. Iets wat veel mensen niet begrijpen, maar ik denk dat jij heel goed weet wat ik bedoel. Ik krijg nu begeleiding van mijn psychologe, krijg daarnaast gespecialiseerde jobbegeleiding (omdat ik niet gewoon kan werken en solliciteren) en heb me dus aangemeld voor hulp aan huis. Mijn mama komt ook minstens één keer per week helpen om wat orde in de chaos te scheppen (maar uiteraard ook om gezellig dingen samen te doen met onze zoon). Verdere hulp zoeken lijkt me zeker nodig. Ik spreek natuurlijk uit mijn eigen ervaring, maar blijven aanmodderen is hier gelijk aan mezelf de dieperik instorten. Hoe staat je partner trouwens in het hele verhaal (als die er is)? Helpt hij/zij waar het kan? Hebben jullie toch wat steun aan elkaar?

Hier ook iemand:) Ik heb zelf geen last van depressie gehad maar wel dat ik me alleen op het gezinsleven kan focussen. Wel weer proberen te werken, maar kreeg meteen burnout klachten. We zijn een jaar verder en twijfel of ik ooit nog ernaast kan werken. Dit is wel heel confronterend. Maar je kan niet anders dan proberen je grenzen te blijven aanvoelen en ernaar proberen te luisteren. Als het niet gaat, gaat het niet. Ik denk dat je het beste eerst moet proberen (evt met hulp) uit de depressie te komen en dan pas weer langzaam het werk proberen op te pakken. Als je toch verplicht weer moet werken, probeer je het even, maar als je ook maar iets merkt dat je achteruit gaat/ overprikkeld raakt enz. Zou ik mezelf meteen weer ziekmelden

Ohja er is ook nog een fb groep "autisme en moederschap". Hier is het soms ook wel fijn deze vragen daar kwijt te kunnen

Daar ben ik ook lid van! Inderdaad wel fijn om dat als uitlaatklep te hebben.

Hi hier een mede-autist en ik ben ook lid van de facebookgroep! Toevallig heb ik er net een zelfde soort verhaal gedeeld (zal zo de foto plaatsen). Er kwamen heel wat fijne reacties op, misschien is het ook fijn om die te lezen 😊

.

Ik ben mij sindskort aan het verdiepen in autisme bij vrouwen omdat ik mijzelf er heel erg in herken.. Ik heb de diagnose (nog) niet. Maar ik heb vaak het idee dat ik ook lichtelijk autistisch ben. Ik kan prikkels (met name geluid) lastig verdragen. En dan vooral savonds of als onze kleine slaapt. Dan sta ik voor mijn gevoel continu aan. De tv moet dan ook altijd zo zacht mogelijk, anders is het in mijn hoofd compleet een chaos. Mijn man snapt het niet zo goed. Maar sinds we een baby hebben sta ik voor mijn gevoel de hele dag 'aan'. Gelukkig slaapt onze kleine over het algemeen heel goed snachts en is mijn man snachts ook gewoon thuis. Daarom doe ik ook altijd oordoppen in. Ander slaap ik niet. Ik merk dat ik prikkels heel erg slecht kan filteren. Dat had ik al voor het ouderschap (Ik ben ook HSP'er) Maar nu is het gewoon 3x zo erg geworden lijkt het wel! Ook als het ritme van onze kleine dan eindelijk goed loopt en het gaat een dag wat minder dan raak ik vaak al helemaal uit balans..

Herkenbaar dat de balans ver te zoeken is. Vb: Mijn badkamer moet echt schoongemaakt maar het lukt me gewoon niet. Ik heb er tijd voor, ik weet hoe het moet, maar toch lukt het me gewoon niet. Ik erger me elke dag rot aan dat het vies is. Wie weet lukt het vandaag😬

Ik heb nog op jou geantwoord. :D

Enkel op basis van prikkelgevoeligheid zou ik niet meteen denken aan autisme (ik ken mensen zonder diagnose die veel prikkelgevoeliger zijn dan ik), maar als je je in veel meer herkent en je tegen dingen aanloopt die je niet begrijpt, is een eventueel diagnosetraject volgens mij wel de moeite waard. Als je daar achter staat natuurlijk. Licht autistisch bestaat trouwens niet echt. Het is met reden een spectrum, en daarmee bedoel ik dat je op bepaalde vlakken veel gevoeliger bent dan op andere. De ene ken ook beter dealen met moeilijkheden dan de andere. Ik deel altijd graag onderstaande om uit te leggen hoe breed dat spectrum net is en waarom je beter niet spreekt over ‘licht autisme’ of ‘hoog-en laagfunctionerend’. (Allesbehalve slecht bedoeld trouwens!)

Hihi wat leuk. Vond het echt wel fijn dat er zo veel vrouwen waren die het herkenden! Ik moet alleen nog even antwoorden 🙈 Door de vele reacties heb ik daar dan weer moeite mee 😂

Snap ik. Ik kan ook volledig overdonderd raken door veel reacties en laat het dan ook soms een week liggen. Of ik antwoord in stukjes. Of formuleer een algemeen antwoord op iedereen. 😅

Dankjewel voor jullie reacties. Eind deze maand ga ik bij een psychiater langs en ik ben 1,5 week grleden bij een psycholoog van de kraamafdeling geweest. Ik hoop dat ik de juiste begeleiding ga krijgen. Op blak van werk is het voor moj wat moeilijk, want ik ben er mentaal helemaal nog niet klaar voor...

Hi ik ben nooit gediagnosticeerd met autisme en denk ook niet dat ik het heb. Ik ben wel hsp en kan totaal overprikkeld raken. Ook ik loop de hele dag achter de feiten aan. Waar me dat eerst niet veel uit maakte, vind ik het met de kleine erbij wel heel vervelend. Ik dacht altijd zo en zo ga ik het doen. Maar de kleine bepaalt en dingen zijn eigenlijk niet echt te plannen. Ik vind het bv heel erg vervelend dat hij overdag niet goed doorslaapt on zijn bed, bij mij in mijn armen doet hij dat wel. Ik vind het dan heel moeilijk dat hij en niet doet wat ik wil en mij beperkt in mijn bewegingsvrijheid, omdat ik weert hem zit. Dat klinkt heel hard. Het is een schat van een ventje, maar ik vind dat erg moeilijk. Ik ben na mijn bevalling gestart met anti depressiva. Ook het werken heb ik nog niet opgepakt en zie ik ook nog even niet gebeuren. Ik was ziek voordat ik zwanger Raalte, raakte toen door hg zwangerschap gerelateerd ziek en ben nu na mijn bevalling nog steeds zwangerschap gerelateerd ziek. De AD heeft me niet in een depressie doen raken. Ik denk als ik het niet geslikt had dat ik dat wel was geraakt. Ik voel dat ik nog steeds balanceer op een dun koordje. Zelf heb ik een goede bedrijfarts die me ook alle ruimte geeft om te herstellen. Ziek is ziek. Je kunt maar 1 ding tegelijk. Ook wij vrouwen. Zorg dat je even niet met werk in je hoofd zit en denk maar even alleen aan jezelf en je kindje. Ik vind dat zelf ook heel moeilijk, maar hopelijk lukt het je

Hier nog een mama met autisme. Met name het eerste half jaar heb ik als (extreem) zwaar ervaren. Ik had moeite met dat er totaal nog geen ritme was. Dat kun je ook niet verwachten als ze zo klein zijn, maar laat ik nou héél erg van structuur en plannen houden. De kleine liet zich echter totaal niet vertellen wanneer hij moest slapen en het is ons ook niet gelukt daarin een ritme te forceren. In combinatie met onzekerheid over het moederschap, weinig slaap en proberen te functioneren op werk ging ik er bijna aan onderdoor. Maar onze kleine man is inmiddels 15 maanden, er is zowaar een dagritme ontstaan (deels ging vanzelf met zijn slaapjes, deels gecreëerd door ons met eten), hij kan veel meer zelf en we hebben sinds kort een schoonmaakster. Dat maakt dat ik het nu veel beter te behappen vind. Ik hoop heel erg dat voor jou ook betere tijden gaan aanbreken over een tijdje, maar ik snap ook dat je daar op dit moment weinig aan hebt. Ik vind het super goed dat je de stap hebt gezet om hulp te vragen. Hopelijk kan iemand je begeleiden die jou echt begrijpt en je erdoorheen kan loodsen. En daarnaast kan het altijd fijn zijn om te ventileren bij onbekenden, zoals je nu ook doet (dat vind ik zelf vaak makkelijker dan bij bekenden..). En wat niet gaat, gaat niet. Je zorgt voor je zoon en wilt zelf erbovenop komen en dat is het allerbelangrijkste. Sterkte lieve mama 💜

Hier ook een mama met ASS. Eerste maanden vond ik echt verschrikkelijk, ik heb borstvoeding gegeven de eerste 2 maanden en het voeden op verzoek bracht mij zoveel onrust. Ik heb zelf aan het eind van het verlof getwijfeld of ik wel weer kon starten, 2 weken voor het eind is de kleine gestart bij de opvang, dat gaf mij weer wat lucht en ruimte. Ik ben toen wel weer gestart met werken, maar uiteindelijk toch ook uitgevallen. Ik zit nu 3 maanden thuis met een burn-out. Ik herken heel erg het altijd aan staan, dat kost veel energie. Mijn werk is sowieso niet een juiste match met mij, ik heb nu geregeld dat ik een tweede spoortraject met loopbaanbegeleiding mag om naar meer passend werk te gaan wanneer ik hieraan toe ben. Mijn dochtertje is nu 14 maanden. Overigens herken ik bij haar nu al van iets teveel ass trekjes🥴

Uit nieuwsgierigheid: wat merk je juist aan haar? Hier begin ik ook wat vaker dingen op te merken, maar ze kunnen ook nog te wijten zijn aan de ontwikkelingen die hij doormaakt. Maar met de dubbele dosis ASS van ons lijkt de kans me groter dat hij het wel heeft in plaats van niet. 💩

Ik kon met haar niet naar de winkel: als we terug kwamen overprikkeld, niet meer kunnen slapen etc (en dan 15min in de draagdoek meegenomen). Inmiddels gaat dit iets beter. Ik kan haar vanaf dag 1 aan iedereen meegeven. Mijn ouders/schoonouders wonen ver weg. Met 5 maanden heeft ze er gelogeerd, 5 dagen. Geen probleem. Kom ik in een onbekende omgeving, ik zet haar neer, loop weg, geen probleem. Wel na afloop, als we thuis komen echt 2 dagen van slag zijn en de tijd nodig hebben om weer te landen en te ontprikkelen. Heeft opvallend veel behoefte aan structuur en haar ritme (geeft opvang aan). Ze blijft hangen in boosheid, kan ze niet zelf uitkomen. Valt op bij de opvang. Nu met 14 maanden slaapt zij: Nacht: 12uur 3 slaapjes: 1/2/1 uur of 2 slaapjes: 1/3 uur Zijn nog wel meer kleine dingetjes, maar daar kom ik even niet op🤭 Mijn psycholoog stelde vroegdignose voor. Maar ik wil eigenlijk geen stempel bij haar gaan plakken, totdat het echt noodzakelijk zou zijn. (Ik ben overigens erg gefocust op signalen omdat ik een specialisatie en studie in deze richting heb)

Wat herken je nog meer?