Man doet meer leuke dingen

Geluk kan je zelf creëren… hij zorgt als ik dat zo lees al heel goed voor jou. Komt op mij over ik kan niks dus jij mag ook niet… dat is niet helemaal eerlijk natuurlijk. Ondanks dat je het zwaar hebt zou je kunnen kijken wat je zelf kunt doen om toch meer sociale activiteiten te hebben. Sociaal leven hoeft niet fysiek zwaar te zijn… Ga eens naar de bios of bedenk iets… Maar je man kwalijk nemen dat hij er op uit gaat is naar mijn idee in deze niet oké

Ik herken het en vind ook dat het bij ons wat in balans moet zijn. Misschien is het jaloezie, maar ik vind het echt niet leuk als hij steeds weg is en ik alleen met de kinderen ben. Ik heb op een gegeven moment gezegd: je hebt al 3 weekendjes weg gepland dit jaar, als je deze 4de wil zal je er 1 moeten afzeggen. Zeker als Jij fysiek nog niet zo goed bent, is hij thuis ook gewoon nodig.

Geen tips, wel herkenning. Moeilijke situatie. Je gunt je man het natuurlijk, maar zelf wil je ook graag. Zolang je zelf moet bijkomen van de extra vermoeidheid en pijn die de afwezigheid van je man met zich meebrengt, is het mi een kwestie van gedeeld leed en zitten er grenzen aan hoe vaak hij weg kan. Zodra jij alles weer kan, is het mi een kwestie van goed overleggen en plannen dat jullie beide evenveel leuke dingen kunnen doen.

Wat vind je vervelend? Dat jij er vaak voor opdraait om voor de kinderen te zorgen als hij weg gaat? Of ben je eigenlijk jaloers en zou jij ook graag weekendjes weg willen met je vriendinnen? Ik kan beiden enorm begrijpen, dus geen judgement, ook niet als je gewoon jaloers bent. Ik heb dat ook wel gehad, dat ik dacht: hallo, waarom kan (/wil) ik niet zomaar weg en jij wel? Maar uiteindelijk heb je dat zelf in de hand. Als hij jou de ruimte geeft om zelf dingen te doen en je doet ze niet, is het flauw om hem kwalijk te nemen dat hij wel dingen doet. Kijk, als hij nou werkelijk elk weekend de hort op is en nooit iets leuks met jullie als gezin doet. Of als hij weigert om thuis de kinderen te hebben zodat jij een koffietje kan doen of wat je ook wil. Dan is het anders. Maar uit je verhaal lijkt het een fijne vader die veel doet in huis en met de kinderen en daarnaast af en toe weg is. Dat klinkt niet per se verkeerd. Overigens zou ik het ook vervelend vinden als mijn man veel uitjes zou doen, vooral met overnachtingen. Maar omdat er dan te veel zorg op mijn schouders komt. Ga jij ook anders lekker dingen doen. Boek een spa-dagje met je zus/een vriendin. Of iets anders leuks dat je wel kan ondanks je bekkenklachten. Ik denk dat het gevoel al snel overgaat als je zelf ook leuke dingen doet.

Ik snap je helemaal en oordeel niet meer het klinkt ook dat je man het ook extra zwaar heeft als hij werkt en ook nog eens voor veel dingen in huis en rondom de kids doet. Vind het eigelijk wel logisch dat hij ook het verlangen heeft om er af en toe een dag tussen uit te kunnen. Snap dat dat voor jou rot is omdat jezelf zegt dat je dat niet kan, maar kunnen de kinderen die dag niet naar opa en oma of een oppas als je voelt dat jij de zorg niet kan dragen? En kun je geen uitjes verzinnen wat je wel kan? Even lekker ergens lunchen met een vriendin of naar de bioscoop?

Ik herken het! Niet in de hoedanigheid dat ik fysiek beperkt wordt want dat lijkt mij nog een tandje zwaarder. Wel dat mijn sociale netwerk enorm anders is geworden en ook vele malen minder. Mijn man onderneemt veel leuke dingen. Ook spontane dingen. Dit kan ik niet rn dat vind ik echt heel erg jammer. Ik maak dit bij m'n man wel bespreekbaar. Wij zorgen er wat meer voor dat ik wat kleine vrijheden heb. Even alleen in bad, naar de winkel, kleine wandeling oid. Tsja het stelt niet veel voor maar er bewust bij stilstaan maakt wel dat ik dit soort dingen kan doen. En in mijn geval is dat echt al heel wat. Ik ben sinds de komst van onze oudste (3jr) thuisblijf mama. Wij proberen wel wat meer balans erin te krijgen.

Ohhh ik herken het heeeel erg! Mjjn zwangerschap was ook heel zwaar en had intussen ook nog een gebroken been en wij wonen buiten uit dus ik kon letterlijk en nergens naartoe. Nu hebben we een zoon van 4 weken en ik zit dus al vanaf augustus thuis. Mijn vriend is vanaf week 2 gewoon weer 6 dagen in de week aan het werk, gaat sporten enz. Ik word zo verdrietig omdat ik dat niet kan. Zelfs even naar de supermarkt kan niet omdat ik nog niet mag autorijden ivm keizersnede. Ik word soms zelfs verdrietig /boos in mezelf als hij savonds even lekker gaat tekenen ofzo, terwijl ik dan met de baby zit omdat ie borstvoeding mket hebben. Gisteren ging ik even in bad na een heftige dag met een reflux baby. Ik zat er net in en baby krijsde het uit. Ik ben er na 10 min maar uit gegaan en toen ging m'n vriend in bad. Een half uur!! Ik heb alleen maar zitten huilen. En ik kan het hem absoluut ook niet kwalijk nemen maar soms doe ik dat toch wel..

Ik herken dit enorm! Zelf ook enorm fysiek beperkt geweest in mijn zwangerschappen en twee jaar lang na de eerste zwangerschap (nu 34 weken van de tweede). Ik kon en kan enorm weinig en man ging er (terecht) vaak op uit. Maar het extra werk, extra fysiek herstellen dat erbij kwam woog bij mij zo zwaar. Terwijl ik het hem ook enorm gunde, want hij deed al zoveel extra in huis. Hier hebben we er wel altijd goed over gecommuniceerd. Uiteindelijk een modus gevonden dat als hij bijv een weekend weg wil, hij gedeeltelijke opvang regelt voor onze dochter. Dus 4 dagen naar Frankrijk? Prima, hij heeft geregeld dat ze bij beide opa’s en oma’s een nachtje kon slapen. Dan had ik ook voldoende rust en tijd voor mezelf en kon ik het fysiek aan. Hij stemt ook altijd heel goed met me af en regelt dan echt dat dochter goed opgevangen wordt. Het heeft bij mij wel echt even geduurd voor ik kon accepteren dat dit betekende dat ik dus zelf niet een weekend voor mijn kind kon zorgen. Dat heeft heel wat tranen gekost. Maar sinds ik dat heb losgelaten en de hulp accepteer, vind ik het prima dat hij gaat. Geen idee of dit voor jullie ook werkt natuurlijk, maar hier bevalt het zo heel goed ☺️.

Je bent heel realistisch in ieder geval dat het voor hem heel belangrijk is om wel te doen. Maar dat neemt het gevoel van jaloezie nooit helemaal weg. Daarvoor moet je denk ik toch iets doen waar je zelf voldoening uit haalt. Wat zou dit voor jou zijn? Binnen het haalbare. En met wie?

Zoals je kan lezen, vind ik het zelf heel naar dat ik mij zo voel. Jouw reactie dan ook totaal niet helpend.

Als je verwacht dat iedereen alleen naar je mond praat heeft een topic plaatsen geen zin… Ik belicht het enkel van een andere kant… Maar prima, het is idd heel naar heel zielig voor jou

Ik herken het, ik ben zelf beperkt geraakt door de bevalling en daardoor kan ik ook maar weinig. Jaren heb ik wrok gevoeld bij alles wat mijn man deed. Ik gunde het hem wel, maar de jaloezie en mijn emotionele pijn omdat ik niet kon was zo onwijs groot. Dit zorgde echt voor een hoop frictie in ons huwelijk. Mijn eigen rouwproces door met hulp van een psycholoog heeft hier na 3 jaar heel veel rust in gebracht. En nu ben ik degene die mijn man op uitjes stuurt haha

Ja het is de combinatie dat ik dan extra zorg heb. Wat extra zwaar is, omdat ik vanwege mijn pijn al dagelijks over mijn grens ga. Maar ook de jaloezie, ik wil ook weer mijn leuke sociale leven. Maar het is lastig om dat op te pakken. Lichamelijk trek ik gewoon weinig. Maar mentaal ben ik ook snel overprikkeld.. dus hele drukke plekken lukken niet. Daarom zo beperkend. Het gevoel zal idd verdwijnen als ik ook meer ga doen inderdaad. Maar voorlopig niet reëel.. ik wil er gewoon nu vanaf, maar lukt niet. Dat frustreert. Niet goed voor de relatie.

Jeetje, dit is tegen een depressief iemand zeggen dat ze gewoon eens lekker moet gaan wandelen. Chronische pijn heeft een invloed op al-les in het leven. Dus lekker naar de bios, zit er al heel vaak helemaal niet in. Alsjeblieft, heb een beetje empathie, zeker voor iemand die zelf erkent dat het een ‘lelijk gevoel’ is.

Ik vraag om herkenning en advies. Niet om je oordeel. Die andere kant is mij heel duidelijk. Daarom stel ik de vraag om van dit gevoel af te komen. Omdat het zo lelijk is.

Ik geef toch advies… dat je zou kunnen kijken wat je sociale leven groter maakt… Maar dat wil je niet horen blijkbaar:

Het heeft me trouwens ook geholpen om echt hulp te regelen als mijn man weg is. Leuk bezoek van een vriendin of mijn zus. Dan is er gezelligheid, hulp en vliegt de tijd. Maar soms ook gewoon oppas. Dan kan ik uitademen. Geeft tegelijkertijd ook het gevoel van een sociale activiteit.

Ik ken dit zo onwijs! Ik heb geen gouden oplossing maar in mijn netwerk heeft iemand ME. Oftewel vaak te moe om activiteiten te doen (heeeeeel kort door de bocht) Met haar partner heeft ze de afspraak dat hij veel leuke dingen doet met als deal dat hij gekke verrassingen of anekdotes mee neemt naar huis. Dit is echt heel klein maar laatst was hij op pad met vrienden en toen heeft hij bij random mensen aangebeld om een bloem uit hun tuin te plukken. Ze was er zo giga blij mee. Op die manier is het altijd heel spannend als hij weg gaat want hij komt met de leukste dingen thuis of met devreemdste verhalen. Op zijn uitjes zit altijd een momentje dat hij puu L PP6tptN Ntcnfn Nbr met haar bezig is. Zo lief! Mijn man doet ook veel meer dan ik maar 2

Ik herken dit zo! Ik vind het zo lastig ook om hulp te vragen als hij weg is, want hoezo kan ik, moeder van mijn kinderen, niet alleen voor mijn kinderen zorgen voor paar dagen.. het is zo een schuldgevoel Ops en oma's passen al vaak op. En daar heb ik geen moeite mee.. wel als het is om mij te ondersteunen

Oeps te snel op verzenden geklikt. Mijn man doet ook meer dan ik maar ik geniet nu nog van het thuis zijn. Hij plant wel bewust momenten vrij zodat ik de mogelijkheid heb om wat te kunnen doen. Al is het even het centrum in. Kleine dingen kunnen al zoveel helpen