Man heeft geen geduld

Mijn man heeft soms ook wat minder geduld dan ik, zeker als hij moe is van werk of de peuter heeft een slechte dag. Dingen die ik probeer als het me echt te ver gaat: - op een kalm moment uitleggen waarom ik iets echt niet oke vind - hem verplichten sorry te zeggen tegen peuter als hij iets doet wat hij ook niet van haar wil zien (dan moeten ze dus tegen elkaar sorry zeggen) - op zijn triggers letten en inspringen als het uit de hand loopt. - choose your battles. Niet van elke mug een olifant maken, niet overal altijd bovenop zitten.

Is je man uberhaupt wel even leuke man / vader? Twijfel je wel eens over jullie relatie?

Kan het zijn dat je man wat teveel op zijn bordje heeft qua stress/werk? Dat kan ook een oorzaak zijn van prikkelbaarheid.

Eigenlijk niet. Hij vindt zijn werk heel leuk en er is momenteel niets anders dan anders... Enige wat anders is is dat onze kleine wat pittiger is momenteel. Gewoon weer even een sprong.

Ik zou dit wel moeilijk vinden hoor. Zeker het stuk dat hij er niet over wil praten. Maar ik vind het dan ook heel belangrijk dat je overal over kunt praten met elkaar en naar elkaar luistert. Als mijn man de hele tijd zou snauwen naar mijn kind, zou ik zeker het gesprek aangaan en vertellen dat ik dit niet wenselijk vind voor ons kind. Als mijn man zou reageren zoals jouw man doet, zou ik echt heel verdrietig worden en me niet gehoord voelen. Daar zou mijn man wel gevoelig voor zijn, want hij houdt van me en wil graag naar me luisteren. Ik zou samen in therapie gaan zodat jullie leren om naar elkaar te luisteren en in de opvoeding meer op één lijn komen te liggen

Waarom werkt je man zo veel? Kan dat niet anders? Daarnaast klinkt het niet echt goed dat jullie niet over dit soort dingen kunnen praten. Je hebt het over commentaar op elkaars opvoeden… maar opvoeden doe je toch samen? Of hebben jullie het nooit over hoe jullie dingen aanpakken? Dat er in zijn cultuur niets wordt uitgesproken wil niet zeggen dat het dan maar oké is. Ik zou dit echt niet trekken.

Je noemt het culturele aspect en dat het praten moeilijk kan gaan. Is het een idee om te praten met zijn familie (moeder, zussen, etc) over hoe zij dit zouden aanpakken? Zij kennen je man, en de cultuur.

Ik lees op dit forum vaker dat onplezierig gedrag van de partner wordt geaccepteerd “omdat het de cultuur is”. Nou heb ik geen ervaring met een partner van een andere cultuur, maar het voelt voor mij een beetje alsof het ook als excuus wordt gebruikt. Als je van elkaar houdt, en van je kind, dan wil je toch het beste voor elkaar? En natuurlijk verander je niet van de ene op de andere dag, dat is onmogelijk, maar je zou hier toch op zijn minst met elkaar over kunnen praten zonder verwijten, en met kleine stapjes gedrag een positievere draai kunnen geven? Misschien vaker iets als gezin doen, en hem ook echt de verantwoordelijkheid voor jullie dochter geven, zonder dat je het overneemt? Ik zeg niet dat je dat doet he, maar ik kan me zo voorstellen dat als je altijd in de buurt bent en je dochter overneemt als hij het lastig heeft, hij nooit zelf een manier zal ontdekken om met die situatie om te gaan en je dochter daarin te leren kennen.

Therapie aanraden voor twee mensen die je helemaal niet kent, vind ik best wel drastisch. Bedankt voor je bericht verder.

Jawel hoor, we praten hier zeker vaak over en zitten op echt op één lijn, maar de laatste tijd doet hij dus echt niet zo leuk naar haar. Ik merk gewoon dat ze wat meer tijd en aandacht nodig heeft nu, maar hij lijkt het omgekeerde te doen.

Misschien moet ik inderdaad eens met zijn moeder babbelen. Maar eigenlijk ga ik dan weer achter zijn rug om, wat ook weer een ding is. Hij komt trouwens gewoon uit een Europees land, maar de sociale regels zijn toch echt heel anders. We bewegen hierin wel naar elkaar en proberen er een midden in te vinden. Maar dit soort dingen bespreken is echt een dingetje, ik vind dat ook niet fijn.

Er is toch niets drastisch aan therapie? Therapie kan je/jullie bijvoorbeeld helpen om beter te communiceren. Of je man om te onderzoeken waarom hij zo snel geïrriteerd is. Denk je dat therapie alleen bedoeld is voor mensen die "gek" zijn?

Ik zou sowieso niet achter zijn rug om met zijn moeder ‘babbelen’, die heeft hier niks mee te maken. Overigens is er niets mis met therapie, vind dat best een goede tip, aangezien communicatie de basis is van een relatie en dit gewoon stroef verloopt is het fijn als er een derde bij is die jullie niet kent en kan helpen met communiceren. Mocht je hier geen behoefte aan hebben dan zou ik zelf eens op een geschikt moment met je man praten. Bijvoorbeeld wanneer je 2 jarige op bed ligt of als er iemand op haar kan oppassen. Dan kun je alles van je hart praten en hij erover nadenken. Succes.

Ik heb lang in de ggz gewerkt, dus nee, dat denk ik zeker niet. Echter is er echt helemaal niks te therapiën hier. Het enige waar ik nu dus tegenaanloop is dat mijn man korter en snauweriger doet dan ikzelf en ik het lastig vind hiermee om te gaan.

Je zegt dat je je de hele dag groen en geel ergert en dat je dit niet met je man kunt bespreken. Lijkt mij een heel onprettige situatie voor jou om om te zitten 🤷🏼‍♀️ Of valt het wel mee?

Dat is juist iets wat je gaat leren in relatie therapie🤔 dus lijkt me zeker wel dat er iets te therapieën valt. En helemaal voor je man, als hij zo met jullie kindje omgaat. Wat wil je jullie kinderen meegeven? Vast niet dit gesnauw.

Heel wat anders. Je kan ook eens een filmpje maken of geluidsopname. Je kan het hem dat terug laten zien, dat kan wel eens een eye opener zijn, soms heb je zelf geen idee dat je zo doet.

Ik zou het heel erg vinden als m'n man zo tegen ons kind zou doen. Voor mezelf want het geeft meteen zo'n ongezellige sfeer, maar vooral voor m'n kind. Het klinkt best onveilig voor haar, ze zal vast spanning voelen rondom haar vader. Maar het verbaast me eigenlijk nog meer dat ie haar nauwelijks ziet, en dan nog zo ongeduldig is. Hij zou toch juist die schaarse momenten hartstikke blij moeten zijn om tijd met haar door te brengen? Dus ik vind het niet heel gezond klinken allemaal. Als je dit op een rustig moment bespreekt, staat ie er dan ook niet voor open?

Ik denk dat er oprecht wel iets te ‘therapiën’valt. Je kind groeit op met een vader die haar continu afsnauwt terwijl ze juist nu alle ruimte hoort te krijgen om te ontdekken en leren. Hij is de volwassene, hij zit fout. Wellicht snapt hij niet wat hij fout doet, daar is de therapie voor. Maar dit gedrag vind ik oprecht niet kunnen. Geen wonder dat ze inderdaad alleen maar naar jou trekt. Zo hoort een kindje niet op te groeien. Sorry dat ik het zeg.

Als ik dit zou herkennen in mijn man kon hij óf eraan gaan werken óf zijn spullen pakken.