Man heeft geen tweede kinderwens

Ai, dat is een lastige situatie. Ik kan mij voorstellen dat het voor jullie beide een pittige periode was. Je geeft aan dat je man destijds aangaf dat hij het nooit meer wilde. Als jullie nu in gesprek gaan daarover, is hij dan nog steeds heel stellig? Hebben jullie daar nog weleens over gesproken?

Ja toevallig gisteren er nog een gesprek over gehad. Ik heb aangegeven er wel voor open te staan. Maar hij zegt dan ook gelijk dat hij het zo grote “gok” vind want ja, we kunnen weer een baby krijgen die veel huilt en slecht slaapt. En hij zegt ook ik kan dat niet nog een keer aan. Deels deel ik zijn mening maar ik zegt dan ook, we hebben nu veel meer ervaring je trekt dan veel sneller aan de bel en zoekt dan hulp met het huilen, en het slapen betreft dat is dan wel weer een jaar doorbikkelen😅

Ik wil ook graag een tweede kindje, mijn partner niet. Ik ben er best verdrietig van want ik voel me niet compleet als gezin maar hij wel. Ik denk hier dagelijks aan, gelukkig wordt het gevoel niet zwaarder dat ik er echt ‘last’ van heb. Als dit wel het geval gaat zijn, ga ik contact opnemen met de huisarts/poh om erover te praten. Ik merk dat ik best jaloers wordt van al alle kindjes op de opvang die een broertje/zusje krijgen, want mijn dochter zou dat zo ontzettend leuk vinden🥺 en ik ook, ik vond de babytijd zo ontzettend mooi en fijn. Dus ja, ik herken het. Mocht je prive willen kletsen hierover, kan dat ook. Ik heb niemand die ik ken die in hetzelfde schuitje zitten, iedereen heeft een 2e kindje of is in verwachting van een 2e.

Dit gesprek hebben wij ook gevoerd inderdaad. Was erg ingewikkeld, want ik wist het zeker: ik wil een tweede kind. Zelfs zo graag, dat ik er wel iets te heftig in ging moet ik zeggen. Toen ik erachter kwam wat precies zijn bezwaren waren, kon ik het wel begrijpen. Die waren iets anders dan bij jou (wij hebben een prima start gehad met ons zoontje, maar wij hebben vrijwel geen sociaal vangnet om ons heen), maar na flink wat gesprekken en denken in oplossingen ging-ie toch overstag. Overigens zijn we er nog (lang) niet, want de eerste ging niet zo makkelijk. Misschien lukt een tweede dus wel nooit. Lang verhaal kort en het gaat over jou: ik begrijp je volledig en dat soort gesprekken zijn ook super ingewikkeld. Maar een diep verlangen gaat ook niet maar zo weg. Veel (blijven) praten dus denk ik!

Ik moest ook flink wat moed bij elkaar schrapen om v hun oor een tweede te gaan, na een hele hoop ellende bij zowel mij als ons zoontje (oa koemelkallergie dus herkenbaar hoor, die huilbaby misère!). Maar we zijn er nu beiden van overtuigd dat het bij het tweede kindje anders zal gaan. De nutramigen zal al klaarstaan (als borstvoeding niet lukt), en ik ben flink mondiger en assertiever wat betreft mijn eigen situatie. Bespreek nu ook heel expliciet met de verloskundige wat destijds niet ok was bijv, om te voorkomen dat dingen hetzelfde gaan. We kunnen niet echt voorkomen dat we straks weer een huilbaby krijgen oid maar we staan er nu echt sterker en ‘beter voorbereid’ in, simpelweg omdat we het al een keer hebben meegemaakt. We gaan dingen ook anders aanpakken (langer verlof bijv voor mij om te herstellen). Is dat iets wat je nog met je man zou kunnen bespreken, dat je bij voorbaat al dingen anders kunt gaan doen en dat je nu sowieso ‘beter voorbereid’ bent? (Vind het een raar woord hoor want zoiets als een huilbaby kun je je niet op voorbereiden tot het je overkomt, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel :)) als hij echt geen tweede wil is dat natuurlijk iets anders, maar als het vanuit een trauma zijn er wellicht mogelijkheden.

Oef ja dat is lastig! Ik kan met inmiddels 2 kindjes en een 3e onderweg wel zeggen dat elk kindje heel anders is. Dus de kans dat je weer een huilbaby krijgt is echt wel klein. En wat je zegt je trekt bij een 2e echt wel sneller aan de bel indien er iets is en weet beter welke paden je kan bewandelen, dat scheelt allemaal echt enorm. Maar goed 100% garantie krijg je natuurlijk nooit, denk wel dat het belangrijk is dat je er beide achter staat. Wellicht moet je je partner ook even weer wat tijd geven om te wennen aan het idee dat het bij jou toch weer kriebelt nog een broertje of zusje. Hij heeft dit hoofdstuk blijkbaar al lang afgesloten.. dat ineens omdraaien kost tijd.

Ik herken het helemaal! Die jaloezie heb ik nu dus ook als ik bekende om mij heen opnieuw zwanger zie worden van een tweede kindje. Ik stuur je even een vriendschapsverzoek ❤️

Ik begrijp je helemaal! Mijn man heeft idd echt een trauma aan die eerste 6 maanden overgehouden. Ik had dit ook maar heb dit nu wel goed kunnen verwerken (heb heel lang dat stress gevoel gehad als ik een baby hoorde huilen) ik denk dat we nog maar goed moeten praten en ik hoop echt dat hij dan over een tijdje toch overstag ga. En ik gun jou van harte dat je bij een tweede wel een rustige newborn fase mag ervaren❤️

Niet je te ontmoedigen, maar dit heeft bij ons bij de tweede juíst veel ellende veroorzaakt. Wij dachten ook na die ellende van de eerste ook koemelkallergie gaan we beter voorbereiden. Precies zoals jij zegt assertiever, nutramigen in huis, aangeven bij VK en kraamzorg, osteopaat. Onder het mom slechter dan met de eerste kan het niet worden, want we zijn deels voorbereid. Of het wordt net zo slecht of het verloopt wel beter. Nou dat ging even mis. Wederom een huilbaby. Meteen Nutramigen, kinderarts, babypoli, osteopaat, kinderfysio. Iedereen was behulpzaam en begripvol. Uiteindelijk huilde ze veel meer dan onze eerste en continue overstrekken, geen land mee te bezeilen en pas maanden later bleek haar schouder enorm vast te zitten waardoor haar nek, arm, rug alles zeer deed. 🤦‍♀️ en pas een manueel kindertherapeut 4 maanden later er beweging in kreeg en we bij 5 maand eindelijk weer adem konden halen. Mentaal is het echt heel slecht gegaan en lopen we nog bij ggz. Vooral om te verwerken dat we niet weer roze babyperiode hebben meegemaakt, maar ook dit stukje van dan ben je na je idee voorbereid op mogelijk weer een huilbaby en dan gaat het zelfs nog slechter dan bij de eerste. Het is goed om voor te bereiden dat zeker, maar denk vooral niet dat je daarmee alles hebt opgevangen. Er gaat gewoon echt tijd overheen als je weer een huilbaby hebt om essentie van het verhaal te ontdekken en daar heb ik mij in verkeken. Ik dacht het probleem snel te kunnen opvangen, maar toch gaat overal wel een paar dagen/weken overheen voordat het beter wordt zelfs als het wel kma was geweest. Vooral dat huilen.. ik werd meteen weer 3 jaar terug de tijd in getrokken en zat meteen hoog in mijn emoties en spanning. Niet om TS af te schrikken, maar dit was dus voor mij echt een enorm leermoment. Nu 6 maand later hebben we een makkelijker baby dan onze eerste dus het is nog goed gekomen, maar mentaal is het echt mega zwaar geweest. Zeker met dat de oudste enorm eenkennig werd. Natuurlijk kan het bij de tweede heel anders lopen en ik hoop echt voor de meesten dat dat ook zo is geweest, maar ook dit is een verhaal en kan ik best je partner goed begrijpen. Ik ben blij dat we er uiteindelijk voor zijn gegaan, maar als je weer een ‘zelfde’ kind krijgt dan is het gewoon veel zwaarder dan bij de eerste, omdat je het verleden van je eerste meedraagt.

Heel herkenbaar en echt heel lastig hè! Ik weet/zie dat veel stellen na 1-2 jaar weer voor een tweede kindje gaan en snap ook dat jij er al (lang) aan toe bent, maar misschien heeft jouw man meer tijd nodig. Dat het 'gewoon' wat langer duurt voordat alle negatieve emoties rond de start met jullie kindje verder gezakt zijn. Zou hij er, los van zijn angsten op herhaling van de moeilijke start, wel voor open staan? Of berust zijn "nee" nu puur op angst?

Wat jij nu dus voor de tweede keer ervaart heb is dus voor mij man ook de grote nee voor een tweede. Hij zegt ook we hebben eindelijk weer een fijn en goed leven ons huwelijk is weer als vanouds en hij is ook ontzettend bang dat wij die huilbaby periode niet nog een keer gaan overleven, die spanningen die je dan hebt, het slaap tekort etc etc. Bij ons was dat ook heel heftig in die tijd (zelfs de kinderarts heeft hier met ons toen ook een heel gesprek over gevoerd die voelde zelfs de spanning tussen ons) dus ik begrijp jou antwoord ook volledig! En ik heb ook zo die angst. Maar het overheerst niet meer mijn wens voor een tweede. Vind het echt een ontzettend moeilijke beslissing

Ons zoontje was ook een huil baby en kwamen er pas na 2 jaar achter dat hij lactose intolerant is... En hij is ook een slechte slaper, sliep pas met ruim 3 jaar door. Daarnaast heeft hij een flinke ontwikkelingsvoorsprong en waarschijnlijk net als ik hoog sensitief. Toch vrij snel voor een tweede gegaan omdat wij sowieso meerdere kinderen wilden en dachten: we hebben het nu toch al pittig en we slapen nu toch nog niet door dus laten we maar voor een tweede gaan. Die werd geboren toen onze oudste precies 2,5 jaar was. Onze tweede is totaal anders!! Sliep vanaf het begin al meteen goed. Is in december een jaar geworden en sliep vanaf dat moment ook door. Is niet lactose intolerant. Is altijd vrolijk en ontzettend makkelijk. Het hoeft dus niet zo te zijn dat het bij een tweede ook weer zo pittig gaat worden, kan natuurlijk wel want met die insteek gingen wij er wel in. En ze zijn zooooo gek op elkaar!!!! Ben zo dankbaar dat ze elkaar hebben en het doet mijn oudste ook zo goed. Wellicht kan je dat nog bespreekbaar maken met je man :)

Ik ken iemand van dichtbij met precies hetzelfde. Uiteindelijk heeft ze haar man over kunnen halen en hebben ze nu een tweede maar de zorg komt bijna helemaal op haar aan. Er is volgensmij heel veel spanning tussen hen omdat hij zoiets heeft van jij wilde het dus doe je dat pittige eerste jaar maar zelf. Zij accepteert het maar omdat zij het wilde en hij niet. Lijkt me echt super lastig want ik kan me hen allebei voorstellen. Zegt niet dat dit bij jullie ook zo zou gaan hoor maar lijkt me echt een pittige situatie. Sterkte..

Ja precies! Kan mij daarom wel goed identificeren met je man. Terwijl ik wel dacht dat ik er wel overheen was, maar zodra je weer een new born hoort huilen dan die paniek die ik toen voelde bij de eerste kwam in volle heftigheid terug. Het is dus echt belangrijk dat jullie beide het écht verwerkt hebben, want de kans bestaat gewoon dat het nog een keer gebeurd. Misschien niet zo heftig bij de eerste, maar baby’s maken nou eenmaal moeilijke periodes door. Ik zou misschien wel aanraden om eerst hulp te vragen al van te voren via de huisarts. Zodat je man het een plekje kan geven van wat er toen is gebeurd. Als hij daarna nog steeds geen tweede wilt dan zal je het helaas niet af kunnen dwingen. Ja en soms is het gewoon wel de sprong in het diepe wagen zoals wij hebben gedaan. We waren elkaar compleet kwijt, maar we kunnen na 6 maand wel zeggen: ‘We hopen dat als het straks allemaal nog wat rustiger is dat we meer tijd voor elkaar hebben’ dus voor nu accepteren we dat het nu is zoals het is, maar een aanslag op je relatie is het wel. 🙈 Aan de ene kant heel goed dat je man er bij stil staat dat het weer zo kan zijn, maar aan de andere kant het zijn ook fases en die gaan voorbij en dan is die eerste jaar maar een kleine aandeel in je hele leven en is je leven wel verrijkt met een tweede kind en een broertje of zusje voor je eerste. Wij zijn heel erg in optie twee gedoken in, maar als je er middenin zit dan denk je niet zo makkelijk meer ‘het is maar een fase’ 😅 het is hier gewoon vooral aftellen dat ze wat ouder wordt en laatste tijd gaat het gewoon echt goed. Als je ziet hoe die twee met elkaar omgaan dan weet je wel waar voor je het hebt gedaan. Mijn zoon is dol op zijn zusje.

Ik zit niet in dezelfde situatie en ben nu zwanger van de 2e. Maar heb hier wel heel erg tegenop gezien omdat ik geen makkelijke zwangerschap had (extreem misselijk en veel lichamelijke klachten). Ik ben nu 23 weken zwanger en kan nog steeds niet zelf voor m’n zoontje zorgen. Maar ik weet dat het uiteindelijk goed komt na de bevalling. Ook het eerste jaar vond ik zwaar met een baby en pas na 1 jaar voelde ik me weer een beetje mezelf. Ik heb mij vaak afgevraagd of ik dit mezelf weer aan wilde doen. Wat ervoor heeft gezorgd dat ik deze “zware” tijd toch nog een keer door wilde, is dat ik het plaatje over 5 jaar voor me zag. En dan zie ik toch 2 kindjes. Stel dat je vriend wel een kindje wil dat voorbeeldig slaapt? Of wil hij het dan nog steeds niet? Natuurlijk heb je het niet voor het zeggen, maar de babyfase gaat voorbij. Misschien kan je het hierover hebben? Want ik lees uit je verhaal vooral dat hij het zwaar heeft gehad omdat jullie kindje een huilbaby was.

Lastig hè. Ik zit niet precies in dezelfde situatie maar weet wel hoe het is om met mijn huidige partner de keuze (realistisch gezien) niet meer te hebben. Zelf overweeg ik het niet om zo'n keuze te maken. Bij ons is het ook zwaar geweest met een huilbaby waar ik 1.5 jaar alleen voor heb gezorgd. Met door omstandigheden een hele boze man in huis die het allemaal niet aan kon. Ons huwelijk is net een beetje oké nu met af en toe nog flinke downs (kindje van 2 jaar). Als wij nogmaals alles mee zouden maken, dan weet ik zeker dat we niet meer samen zullen zijn. We kennen elkaar door en door (al bijna 18jr) en hadden het nooit verwacht te zeggen maar dit is echt blijkbaar een van de weinige dingen waardoor wij uit elkaar zouden kunnen gaan. Even los van of ik het zelf wel zou willen om een 2de kindje te willen, is dit niet iets wat ik nog wil overwegen. Wel ben ik er heel verdrietig over geweest dat de situatie er voor heeft gezorgd dat ik de keuze (in deze relatie althans) niet eens heb voor een 2de. Dus dat die keuze al voor mij is gemaakt als ik bij mijn man wil blijven. En dat laatste stond niet ter discussie tenzij de situatie niet zou verbeteren. Dit speelde allemaal terwijl ik er zelf dus helemaal nog niet uit was of ik nog een kindje zou willen. Dus ja misschien moet je jezelf ook afvragen of je dat op het spel wil zetten? Want hoewel de kans klein is dat alles weer ellendig verloopt, wat als het wel zo is? Wil je eventueel ten koste van je huwelijk een 2de kind? Bij ons zou het denk ik ook super snel weer mis gaan omdat het huilen zo'n enorme trigger is. Wij zouden nooit nog 2 jaar hetzelfde door kunnen maken omdat het meteen heel heftig zou beginnen ipv opbouwend. Als je zelf er echt heel erg ongelukkig van wordt om het bij 1 kind te houden en jouw man bedenkt zich niet, dan wordt dat een hele lastige keuze kan ik me zo voorstellen! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen. En verdriet of andere gevoelens over welke beslissing dan ook, is ook heel normaal. Soms heb je er alleen een beetje hulp bij nodig deze te verwerken. Succes!

Hier helaas herkenning. Ik heb nog wel eens wens voor een tweede en mijn partner niet. Erg ingewikkeld.. 😥 ik snap zijn kant van het verhaal en ik voel mijn eigen kant. Voor beide is wat te zeggen. Helaas is het een dilemma dat niet op te lossen is met de middenweg. Je kan immers geen half kind krijgen. Dus ik snap je gevoel heel goed, het is zo lastig..

Mijn vriend wil absoluut geen 2e. Voor mij is het eigenlijk geen optie om nog een kind te krijgen ( los van wat hij wil) want ik had een (levensbedreigende) trombose te pakken en dát ga ik niet nog een keer opzoeken. Ik geef mijzelf dus eigenlijk geen gelegenheid om een tweede of derde te wensen want het was al tijdens de zwangerschap duidelijk dat dit t was.. Dus gelukkig zijn we het eens maar niet vanwege dezelfde reden. Eigenlijk is dit een versie op 'een tweede is ons niet gegund'. Ik denk dat een kind het recht heeft om door twee ouders gewenst te zijn en als een nee zegt weegt dat dus (lullig genoeg) zwaarder wat mij betreft. Dus dan is t een kwestie van rouwen en je afscheid nemen van je wens Je kunt natuurlijk uit elkaar gaan als jouw wens op meer kinderen uiteindelijk groter is.. Dus deze opties zijn redelijk kut natuurlijk, maar is ook onderdeel van je relatie..😕

Geen tips wel herkenning. Ik heb een verschrikkelijke zwangerschap gehad waarbij ik HG had en meer op apengape op de bank lag of boven de pot hing. Men vriend wil me niet meer zo zien en wil hierom eigenlijk geen tweede... terwijl ik aan alles voel nu dat mijn gezinnetje ook nog niet comoleet is. kleine van mij is bijna 6 maanden dus heb nog alle tijd maar is wel lastig...

Ik had ook bij de eerste HG ook met opname in het zkh enzo. En. Medicatie gebruikt . wij hadden ook zoiets van nooit weer. Maar toen ons zoontje 2 was toch voor een 2e gegaan. En de 2e zwangerschap nergens last van gehad. Ja op niet kunnen slapen en onrustige benen na dan.. maar het hoeft dus niet altijd terug te komen de HG. Er is hoop en afwachten of je het weer krijgt ofniet. Sowieso is het goed om een goede achterban te hebben voor eventuele oppas mocht je wel op de bank liggen en niks meer kunnen… wellicht kun je het bespreekbaar maken met je man