Man is vreemdgegaan

Wat ontzettend naar dat je dit mee moet maken... Ik heb zelf geen directe ervaring met vreemdgaan, maar wel met een hele grote vertrouwensbreuk. Denk: hij loog een half jaar lang dagelijks tegen mij. Dat heeft ook echt flinke impact op ons gehad. Wij zijn wel verder gegaan. Persoonlijk vond ik het belangrijk hoe hij er in stond. Hij was ontzettend verdrietig over de pijn die hij mij aangedaan had, en hij was bijna blij dat ik er achter was gekomen omdat hij zelf niet wist hoe hij uit de leugen kon komen. Daarna kwamen we er samen, in therapie, achter wat de achtergrond was, waarom wij beide bepaalde keuzes gemaakt hebben. Dat heeft mij geholpen om begrip voor hem te krijgen, maar ook om nu situaties te herkennen waarin dezelfde pijnpunten naar boven komen en er zo elkaar kunnen helpen. Dit is natuurlijk niet helemaal hetzelfde, vreemdgaan is toch wel echt anders. Maar je hebt een gezin, een kind, een leven samen opgebouwd. Het is geen vriendje waar je het gewoon mee uitmaakt, het is de vader van je kind. Dus ik zou zeggen, als je twijfels hebt, probeer dan samen aan je relatie te werken. Probeer therapie, praat met elkaar, kijk of het er nog in zit. Als je nu de stekker eruit trekt, kun je later denken "wat nou als...". Als je er alletwee voor wil vechten, zou ik echt proberen er het beste van te maken. Uit elkaar gaan kan altijd nog

Jeetje wat heftig voor je! Ik ben het met de vorige reactie eens dat hoe hij erin staat veel uit zou maken voor mij. Heeft hij spijt, wil hij er alles aan doen om het te laten werken etc. Ik weet uit ervaring dat mensen wel kunnen veranderen. Dat once a cheater, always a cheater geloof ik niet en vinden mensen denk ik vooral makkelijk om anderen in goed en slecht onder te verdelen. Ik ben vroeger meerdere keren vreemdgegaan en zou dat nu nooit meer doen. Daaronder lag onzekerheid, bindingsangst en dat had verder ook weinig met m’n relaties zelf te maken. Ik heb veel gedaan om als mens te helen en ben een stuk volwassener en gelukkiger nu, waardoor ik niet meer in die situaties kom en er ook geen behoefte aan heb. Niet om je over te halen natuurlijk want ik ken jouw man niet, maar misschien fijn om een genuanceerder perspectief te horen dan al die mensen die claimen dat ze gelijk weg zouden zijn. Ik snap dat je dat met een kindje niet zomaar doet. Heel veel sterkte!

Ik heb het meegemaakt maar zonder kinderen in m’n vorige huwelijk. Ik wilde ook gelijk een punt achter zetten maar ik gaf hem een kans. Hij had spijt en zag in dat het niet goed was. Ik had hem heel duidelijk gemaakt dat als het nog een keer gebeurd ik gelijk weg ben. Volgens mij had het een jaar of anderhalf jaar geduurd tot ik hem weer betrapte. Er ging een knop bij mij om leek het wel en ben direct begonnen aan de scheiding. Ik was vroeger gek op m’n ex maar zo gek toen ik hem de tweede keer betrapte was dat allemaal direct weg en ik was ook per direct weg gegaan. Achteraf gezien ben ik ook blij dat ik niet de eerste keer uit elkaar ben gegaan, want ik heb het geprobeerd en ik zit nu ook niet met “wat als”. Die huwelijk was sowieso 1 en al toxic. De reden waarom hij dat deed heb ik nooit gekregen en ik heb het gelukkig ook nooit persoonlijk opgevat, het heeft me als persoon niet onzeker gemaakt maar nu in een nieuwe huwelijk had ik in het begin moeite om m’n nieuwe man te vertrouwen, het heeft me blijkbaar harder gemaakt terwijl ik weet dat ik nooit zo ben geweest Anyway wat ik je kan meegeven is dat ik het na de eerste keer wel moeilijk vond. Ik dacht er vaak aan en dacht ook vaak hoe dan. Na de eerste keer gingen we gelijk op reis maar ik nam het elke keer mee, ik keek hem aan en het kwam dan vaak naar boven. Ik was ook verward had echt elke keer zoiets van hoe dan? Het had wel even geduurd totdat ik het kon loslaten, en het moment dat ik het had losgelaten, had ik sterke vermoedens dat er wat was maar ik had zoiets van als er iets is, komt het hoe dan ook naar boven. En het was uit het niets naar boven gekomen wat hij deed. Zelf had ik het nooit besproken dat ik ermee zat, we hadden na de eerste keer een goed gesprek en gingen beide werken aan onze huwelijk (dacht ik dan), maar ik nam het wel vaak mee gedurende dag.. Nu in m’n nieuwe huwelijk met kind en nog eentje onderweg weet ik niet of ik m’n man een kans zal geven. Ik weet het echt niet. Ik heb ook gezegd vreemdgaan is per direct klaar voor mij maar met kinderen kijk je toch anders ernaar Je kan het een kans geven en het kan zo zijn dat hij het nooit meer zou doen maar de andere kant kan ook. Tis heel lastig want je hebt 2 wegen die je kan kiezen Ga vooral veel met elkaar in gesprek en peil even hoe hij erin staat, het kan dat hij echt spijt heeft ervan en het nooit meer zal doen En wat hieronder is gezegd ik geloof ook niet in once a cheater always a cheater Geef jezelf de tijd met wat je wilt en geef je relatie ook de tijd. Het is een lastige situatie waar je in zit want “wat als?..” wat als je uit elkaar gaat en wat als je het een kans geeft plus jullie hebben een dochter Ik lees dat hij in therapie gaat dus dat hij open staat voor therapie (sommige mannen zijn niet zo) misschien een optie om samen in relatie therapie te gaan?

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar luister eens naar de podcast van Esther Perel (zij is een soort van legendarische relatietherapeut). De eerste aflevering gaat over een stel waarbij de man is vreemd gegaan. Zij gaat hier op in op een manier die vast helpend is voor jou. Misschien (in de toekomst) kan je nog eens samen met je man naar deze aflevering luisteren. Ik ben zelf van mening dat het oké is om de relatie nog een kans te geven, met samen in therapie gaan en te werken aan twee dingen. A. Jouw boosheid en het vertrouwen herstellen. B. Hoe het heeft kunnen gebeuren dat jouw man is vreemd gegaan. Ik denk dat als die twee kwesties ‘opgelost’ worden, er zeker zonneschijn na de regen kan komen. Heel veel sterkte❤️

Ik denk dat er wel verschillende maten bestaan van vreemdgaan en dat er is verschillende situaties dus zeker wel een kans van slagen samen kan zijn. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.

Lieve TS, Wat ontzettend verdrietig en oneerlijk dat je dit moet meemaken. Ik herkende je naam vanuit een topic lang geleden waarbij wij allebei heel erg op zagen weer te moeten werken omdat we onze kindjes niet wilde missen. Ik kon me toen heel goed verplaatsen in hoe jij het verwoordde. On topic: met tijd komt raad. Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar ik zou het de tijd geven om te kijken wat je wilt en voelt. Dat is nu waarschijnlijk nog moeilijk te overzien. Probeer waar nodig jezelf de rust toe te staan dat je dit nu niet snel hoeft op te lossen. Laat het wat landen en probeer te onderzoeken wat jij wil. Voor jezelf en voor je dochtertje. Wat je man wil is wat mij betreft daaraan totaal ondergeschikt. Als het jullie lukt om er samen - maar ook los van elkaar - aan te werken, kan dat heel goed zijn. Als je het om welke reden dan ook niet meer kan opbrengen omdat het vetrouwen te ernstig is geschaad en je jezelf zou verliezen in die keuze, dan is niet doorgaan evengoed de beste keuze. Ik wil je alle sterkte en rust wensen, voor jezelf en je dochter

Hoi hoi, wat verdrietig en naar dat je dit hebt moeten mee maken…. Mijn man(bijna ex man) is afgelopen oktober vreemd gegaan. Wel eens waar 1 keer, maar een aantal weken geleden heb ik het toch uit gemaakt. Ik kon het echt niet vergeten en vergeven…. Heb het een half jaar aangekeken en mijn gevoel was ook in eerste instantie dat ik hem nog een kans wilde geven. Weglopen voelde voor mij eerst als de makkelijkste optie. Maar ik kwam er toch achter dat ik dan voor mijn kinderen zou blijven en zelf niet gelukkig was. Ik kon de ontrouw echt niet loslaten en vond het heel moeilijk te geloven dat mijn man van mijn hielt, terwijl hij toch vreemd ging…. Ik heb toch besloten om voor mezelf en mijn kinderen te kiezen en ben momenteel op zoek naar een woning. Ik ga wel met iemand van de huisarts praten om dit allemaal te verwerken. Niemand kan deze keuze voor je maken helaas. Ik wens je veel sterkte! Ook jij gaat hier uit komen, wat je keuze ook zal zijn🍀❤️ Je mag me altijd een berichtje sturen, als je even wilt praten.

Ik heb er wel ervaring mee maar heb hem wel de deur uit gegooid. Er waren bij ons geen kinderen. Eigenlijk heeft hij me geholpen in te zien wat voor een narcist hij was en is vreemdgaan het beste wat hij ooit voor me heeft kunnen doen. Omdat anderen dat toen ook zagen en hem en zijn nare verhalen (achter mijn rug om) over mij niet meer geloofden. Waarna er genoeg hulp was voor mij om weg te gaan. Het zal dus ook aan je totale situatie liggen. Want in de situatie die ik zat zou ik zeggen ren. Er zijn zoveel betere mannen te vinden ben ik nu achter. Ik wil je wel meegeven door niet alleen hem in therapie te laten gaan. Ga zelf ook. Hij is de veroorzaker maar hij heeft jou geraakt en onbewust is er bij jou nu ook een boel kapot waar je echt wel wat hulp bij kan gebruiken. Ik heb me jaren lelijk gevoeld en dat doe ik soms nog. Ik kan mezelf niet zien op foto's. Het is dat ik mijn partner al kon en hem hetzelfde gebeurd is. Maar ik voel me nooit eigenlijk goed genoeg voor de mensen om me heen. En daar heb ik ook therapie voor nu. Hoe je eruit komt samen weet niemand. Maar werk aan beide middels therapie en ga ook samen. Misschien kom je er dan samen wel sterker uit. Ik denk namelijk niet dat het zal werken als hij aan zichzelf gaat werken. Waarna jij blijft hangen in wat gebeurd is en daar niet verder in komt. Wat je ook doet weet dat jij belangrijk bent en niet afhankelijk van een ander. Als je weg wil echt zijn er mogelijk genoeg mensen die je kunnen en willen helpen. Laat alleen je dochter en de zorg daarvoor niet de reden zijn om bij hem te blijven. Dat zal nooit werken. Sterkte.

Hij ging dus al meermaals vreemd? Telkens met dezelfde vrouw of iemand anders? Je vraag of een man kan stoppen met vreemdgaan eenmaal het begon hangt wat meer van de details af denk ik. Maar wat ontzettend rot zeg! Ik vind een onderliggende reden ook geen excuus, dan had hij naar je toe moeten komen om die redenen op te lossen/ uit te praten of eerder in therapie zijn gegaan. Of je hem nog een kans wil geven moet je echt zelf beslissen. Ik weet dat mijn neef vreemd is gegaan van zijn vrouw. Zij zijn nunuit elkaar, maae hij is alweer bijna 10 jaar gelukkig samen met iemand anders en zijn ex ook. Zijn reden was dat ze te aanhankelijk was geworden, ik vind dat een heel erg zwak excuus. "Grappige" is dat de vrouw waarmee hij vreemdging hem gebruikte om haar man jaloers te maken (die zijn in relatietherapie gegaan en nu ook weer gelukkig... gek genoeg), maar ze liet mijn neef dus dubbelhard vallen nadat ze zijn huwlijk deels hielp stukmaken en met hem was vreemdgegaan. Maar iedereen in deze situatie is weer gelukkig, met of zonder de vreemdgaande partner.

Ik ken wel mensen in mijn omgeving die slechts 1 keer vreemd gingen. Ik vind het super rot voor je en je verdient dit niet! Het is vaak wel een teken dat er werk aan de winkel in de relatie is. Als je dat goed aanpakt kan het echt wel goed komen en hoeft het niet nog een keer te gebeuren. Dus niet alleen hij in therapie, maar ook jullie samen. Ik zeg zeker niet dat de schuld bij jou ligt (absoluut niet!) maar in een relatie waar iemand helemaal tevreden is gebeurt dit denk ik minder snel. Ik denk dus ook dat het goed is gesprekken met elkaar te voeren over wat je wil in een relatie. Ik ben psycholoog en hoor ook verhalen waar het uiteindelijk vreemd genoeg mensen dichter bij elkaar brengt omdat ze eindelijk de diepgang in gaan met gesprekken over hoe het ervoor staat in de relatie en wat ze anders zouden willen zien. Nogmaals; het ligt niet aan jou en als je niet door wil is dat je volste recht! Ik kan me wel voorstellen dat het er ook aan ligt hoe het nu loopt. Heeft hij echt alle contact verbroken met haar? Hoe lang speelde het? Heeft hij het zelf eerlijk verteld? Je moet voor jezelf beslissen wat jij wil en waar jouw grens ligt. Het is heel begrijpelijk als je klaar bent! Maar nogmaals ik zou er niet vanuit gaan dat eens een vreemdgaander altijd een vreemdgaander betekent. Dat hoeft in mijn ervaring niet. Heel veel sterkte 🍀

Jeetje ontzettend heftig ♡♡ Ik vrees dat niemand antwoord kan geven of het nog goedkomt. Ja, er zijn stellen die er samen sterker uitkomen. Maar het hangt natuurlijk vreselijk hard samen met de reden van vreemdgaan en de wil om te veranderen en keihard aan jezelf te werken... Ik heb helaas ook geen positieve ervaring hiermee. Het doet me zeer en als ik naar dit gevoel ga voel ik intense woede, want ja hij heeft ons gezin kapot gemaakt, 3 kinderen een trauma voor het leven gegeven en laat mij nu zwemmen terwijl hij zelf vlucht, weinig omgang wil en vooral lekker zn toxische leventje wil leiden. Aan de andere kant is het zijn goed recht z hele leven te verkloten en zn kinderen te verpesten. Nergens in de wet staat dat dit niet mag. Maarja. Wrang is het zeker. Ik hoop dat jullie zon koppel mogen zijn die er sterker uitkomt. Overigens moet ik wel opmerken dat de redenen die je geeft om te blijven allemaal praktische zaken zijn. Ik lees niks wat gaat over liefde. Dus ik denk eerlijk gezegd dat je jezelf misschien toch moet afvragen of je voor de liefde blijft? En zo niet, is het dan niet sowieso gedoemd om te falen?

Weet niet wat vorige reacties zeggen maar alleen jij weet wat je voelt. Ik ben bang dat er snel geroepen wordt dat je uit elkaar zou moeten maar zou het wellicht het juiste moment zijn om samen eens ergens te gaan praten, therapie? Wellicht komen daar antwoorden naarvoren die jullie de juiste keuze doet maken. Knuffel voor jou in deze rot periode! X

Lieve allemaal, Bedankt voor de lieve woorden. Dat doet me zo goed. Ik vind het heel fijn om jullie gedachten te horen en bij sommige de ervaringen. De tijd zal het denk ik inderdaad moeten uitmaken. En je weet vaak ook niet wat de juiste keuze zal zijn (misschien achteraf wel). Een paar vroegen hoe hij erin staat: hij is dagelijks aan het huilen en erg verdrietig. Veel schrijven. En heeft spijt en wil in therapie. Ik heb hem nooit zo gezien maar als iemand zo makkelijk tegen je heeft gelogen dan denk je dat alles een leugen is en zo dit ook. Hij lijkt het soms af te schuiven op jeugdtrauma’s. Ik vind dat ergens makkelijk want er zijn ook mensen met nog ergere trauma’s die dit soort dingen niet doen. Maar goed de therapie zal het moeten uitwijzen. Ik kan het nu absoluut niet begrijpen. Het is zelfs gebeurd toen ik hoogzwanger was en net voor ons trouwen (ook zwanger) en ja dat doet echt heel veel pijn. Dus ik kan niets van sympathie voor hem voelen op dit moment. Het voelt niet alleen als verraad tegenover mij, ook tegenover haar. En daar ben ik woest om.

Wat erg voor je.. ik voel met je mee. Het voelt heel oneerlijk als iemand je zoiets aandoet. Want jij lijdt door het handelen van een ander. Qua liefde: dat was er zeker. En het houden van is niet ineens weg. Maar nu ervaar ik natuurlijk ook heel veel andere negatieve gevoelen. Ik weet op dit moment ook niet of de liefde er is. Denk het wel, maar wel anders.

Niemand kan dit besluit voor je maken! En niemand hoeft er over te beslissen/oordelen. Als jij het een kans geeft en het valt positief uit, dan is dat goed! Als jij het een kans geeft en je komt erachter dat je het toch niet kunt, dan is dat ook goed! En als jij zegt dat je niet verder wil omdat het vertrouwen kapot is, dan is dat ook goed! Het fout doen in deze situatie kan dus simpelweg niet. Enige wat jij nu wel echt mag doen, is aan jezelf (en kind(eren)) denken! Heel veel sterkte gewenst!

Als ik een ding heb geleerd is dat je nooit trauma's moet vegelijken. Je kunt simpel weg niet in het gevoel van de ander kruipen dus zeggen dat andere ergere dingen hebben meegemaakt zou ik echt loslaten. Wat voor mij wel uit zou maken is hoe het vreemd gaan is gebeurd... Is hii bewust op zoek gegaan, was het met iemand die hij al lang kent en dagelijks mee samen is. (Iemand van de vriendengroep of colkega) en mogelijke gevoelens in het spel of is het echt een 'foutje' tijdens het uitgaan. En misschien wil je het allemaal niet weten. Maar mij zou dat veranderen in keuzes die gemaakt worden. Verder ben ik wel van mening dat de beste mensen zo iets kan overkomen en dat het wrl degelijk mogelijk is dat dit een keer en nooit meer is. Als hij echt laat zien dat hij er voor wil gaan zou ik het een kans geven

Dit idd. Ik zou het ook erger vinden als het steeds dezelfde is of iemand die in je directe omgeving is en je steeds tegen komt. Ik ken een persoon die deed (heeft nu een open relatie) het echt puur voor de ontlading omdat hij zichzelf het mannetje wil voelen. Maar hij doet het nooit 2x met dezelfde. En zijn vrouw doet het nu ook met anderen wat voor hun geweldig werkt. Zo kan het dan ook.

Jeetje wat heftig voor jou dit. Allereerst sterkte! Ik heb zelf iets dergelijjs meegemaakt en wij zijn (na weer helemaal op 0 te beginnen) gelukkig samen. Hier was wel het volgende voor nodig: - je moet beide ECHT willen en werken. - op 0 beginnen, desnoods een tijd apart wonen, maar vanaf begin weer vertrouwen opbouwen. - een goeie therapeut (ik zou ook relatietherapie aanraden) - de tijd en ruimte nemen Ik raad je ook aan je te verdiepen in de boeken van Esther Perel. Maar belangrijkste is dat je ziet dat hij op alle vlakken laat zien dat hij voor jou wil gaan. En doe dit niet voor het kind maar ook voor jezelf, dus ga goed bij jezelf na of jij dit wil. Je hoeft het ook niet nu te weten, geef het echt allemaal de tijd want je zal nu ook door alle fases van een soort rouw gaan en die fases hebben ook allemaal tijd en ruimte nodig. Pas daarna begin je weer met bouwen (indien je dit beide echt wil)

Hoi TO, ik heb dit meegemaakt. Het was ‘slechts’ een korte periode (paar weken) en man had (nog) niet met de vrouw in kwestie geneukt, maar wel veel afgesproken en ze hadden al plannen gemaakt om samen verder te gaan. Toen het uitkwam (hij vertelde het zelf, ik had geen idee) zijn we een week uit elkaar geweest (ik gooide hem uit huis nadat ik achter hun ‘plannen’ kwam). We hebben uiteindelijk 1,5 jaar relatietherapie gehad en zijn ook beiden zelf in therapie geweest. Het was echt een rottijd - ik kan het niet leuker maken - maar we zijn er als stel èn als mens beter uit gekomen. Ook hebben onze vriendschappen zich verdiept, heel bijzonder om je echte vrienden te leren kennen als je door een helse tijd gaat. We zijn weer gelukkig samen en ons er ontzettend van bewust hoe het ook de andere kant op had kunnen gaan. Op het moment raken we elkaar af en toe weer wat kwijt maar dit spreken we nu naar elkaar uit en dan proberen we er meteen iets aan te doen. We weten ook dat onze relatie zijn mankementen zal houden, die is niet perfect. Maar wij zijn dat ook niet, dus dat accepteren we. Van ons beide was er 100% inzet nodig (dus niet 50, maar beiden 100) om dit te doen. Je mag van je man verwachten dat hij dat ook gaat doen, en je moet zelf ook aan de bak. Zoek een goede relatietherapeut en kijk het een jaar aan. Mijn devies is ruim een jaar lang geweest: ‘uit elkaar gaan kan altijd nog’. En daarna kwam die gedachte steeds minder vaak terug. Ik wens je veel sterkte, het is echt heel erg kut wat je moet meemaken.

Ik kan niet goed pijlen of hij zich nu slachtoffer of dader voelt? Het klinkt namelijk alsof hij zichzelf nu als slachtoffer plaatst. Terwijl, het mag toch echt duidelijk zijn dat JIJ hier het slachtoffer bent. Hij had ook hulp kunnen zoeken VOORDAT hij vreemd ging als het niet goed met hem gaat he ;)