Man met postnatale depressie

Als ik zo de uitspraken van je man lees heeft ie het op dit moment heel moeilijk ja. Een kind krijgen is niet alleen voor moeders een leven veranderende ervaring. Maar ook zeker voor de vaders. Ook al wordt dit vaak onderschat. Als ik eerlijk ben vond ik de 1ste maanden ook heel lastig en kon mezelf ook maar moeilijk terugvinden. Ook veel angstige gedachte en negatief denken vaak. Uiteindelijk heb ik een paar gesprekken gehad met Sterker Ouderschap. Dit heeft mij weer een beetje uit de put getrokken. Ik had geen PND gelukkig. Maar ik was wel heel erg in de war van alles. Ook door mijn postpartum lijf, de hormonen die weer gestabiliseerd moesten worden. Ik vond het zo heftig allemaal! En dan nog alle kraamvisite. Je zou kunnen vragen vanuit het CB dat er iemand langskomt voor een gesprek. Maar dan voor jouw man. Ik weet niet of ze van het CB dit ook doen voor vaders? Je kan het altijd vragen. Hulp zoeken is niet overbodig in deze situatie en misschien wel heel erg noodzakelijk. Ik hoop voor jullie dat het allemaal goed gaat komen

Zowel bij een man als bij een vrouw, heeft een postpartumdespressie te maken met hormoonschonmelingen. Zeker bij mannen die heel betrokken zijn bij de zwangerschap, hun vrouw en hun (aanstaande) kind, kan een testosteronding plaatsvinden die kan leiden tot een PPD. En dan kan het inderdaad zo zijn dat je geen binding voelt met je kind en veel negatieve gedachtes hebt. Het zou fijn zijn als hij adequate hulp krijgt, zeker bij mannen is een PPD een onderschat probleem. De huisarts, maar ook het CB kunnen hierbij ondersteuning bieden. De POH is een mooie start, maar tweedelijns hulp zoals psychologische begeleiding kan helpender zijn. Trek aan de bel!

Testosteronding = testosterondaling

Ik heb zelf een postnatale depressie gehad. Mijn man kreeg later door de zorg voor onze dochter én mij burn out. Let dus voor ook op je eigen gezondheid en dat kan betekenen dat je je even af moet sluiten voor de negativiteit van je man. Hij is ziek, hem opbeuren is super lief maar als hij depresie heeft kan dat hem helaas niet beter maken. Zelf vond ik de podcast zwarte muisjes herkenbaar. Wel op vooral vrouwen met mentale problemen rond zwangerschap gericht. Geloof dst aflevering 2l3 of 4 over partners gaat: https://open.spotify.com/show/4cfMM0m2K3eTEpYSSsih1J Sterkte!

Ik snap dat je dit heel lastig vind. En die negativiteit is totaal niet leuk. Wellicht kan je vragen hoe je hem kan helpen. Stel hem voor oordopjes te gebruiken. Misschien een nacht ergens anders slapen om bij te tanken. Heeft het Misschien een andere oorzaak? Is hij nog wel blij met zijn werk? Vind hij het lastig dat hij nog niks kan met de baby? Voelt hij zich falen als vader?

Ik herken het van mijn eigen man inderdaad. Die is gevoelig voor het weinige licht in de winter. Dit samen met het hebben van een jonge baby, weinig slaap en weinig tijd voor jezelf heeft bij hem ook geresulteerd in een periode van zich heel slecht voelen. Hij is er langzaam weer uitgekropen met dat de dagen langer geworden zijn. Helaas heeft de extra belasting in die tijd er weer voor gezorgt dat ik helemaal opgebrand ben op dit moment.

Ja dit herken ik. Dezelfde uitspraken die gedaan zijn door mijn man. Uiteindelijk een depressie en autisme geconstateerd. Dat is heel zwaar. Hij wil steeds bevestiging in zijn uitspraken en dat kan ik hem niet geven omdat hij zich ook alleen voelt in zijn gevoel. Hulp zoeken is het enige wat je kan doen. Wij zijn via de huisarts bij de praktijkondersteuner geweest en daarna doorvewezen naar de ggz. De digitale poli had geen wachtlijst. Ik vond het niet ideaal maar bijna al het andere was nog maanden wachten en dat ging echt niet meer. Het cb kan praktische ondersteuning geven met een jeugdverpleegkundige aan huis, ze zijn er niet voor psychische hulp (of in ieder geval daar zijn ze niet voor bedoeld maar ze kunnen je wel helpen om te bepalen wat je vervolgstappen zijn). Het duurt allemaal trouwens wel ontzettend lang. Wij hebben nu na bijna 1.5 jaar hulp aan huis om mijn man te begeleiden. Tot die tijd veel gesprekken gehad, intake na intake en niet echt praktische stappen. Het duurde ook >3 maanden vanaf de geboorte dat mijn man hulp wilde zoeken, eerst zag hij het probleem niet. Hij moet zelf ook wel willen... Maar ik begrijp je helemaal, een baby is al zwaar zonder boze/depressieve partner. Op deze manier doe je het nog meer alleen....dat is heel verdrietig. Zoek ook ondersteuning voor jezelf als je dit graag wil. Ik had/heb er heel veel verdriet van dat het zo is gelopen. Die hele baby tijd was zwaar maar ook nog eens echt ellendig op deze manier. Dat had ik ook anders voor me gezien. En je partner uitlachen zoals hierboven beschreven staat of een schop onder z'n reet geven oid...wat had jij prettig gevonden? Dat jouw partner samen met jou op zoek gaat naar een oorzaak of dat je uitgelachen wordt en niet serieus genomen. Ik ken mijn man, zo was hij niet dus er moest iets zijn. En ja dat kost bloed, zweet en letterlijk ontzettend veel tranen. Maar ik geef niet zomaar op en hoop dat hij voor mij hetzelfde had gedaan. Heel veel succes ik hoop dat jullie er uit komen!

Daar moet staan * dat kan ik hem niet geven waardoor hij zich ook alleen voelt

Nou echt he.. vind het ook echt een rot reactie :( Een man kan ook een depressie/burnout of wat dan ook krijgen.

Dit is een vraag voor een psycholoog, maar ik ben er vrijwel zeker van dat hij geen pnd heeft. Hij heeft de zwangerschap niet aan den lijve meegemaakt. Klinkt eerder alsof hij spijt heeft dat hij vader is geworden en niet kan of wil aanpassen. Sorry hoor, maar grow a few!

Hoe denk je dat dit helpend is? Ik was kneiter depressies na mijn bevalling. Hield zielsviel van mijn kind, maar kon door lichamelijke ellende niet voor hem zorgen. Ik riep regelmatig dat ik dood wilde. Dat ik weg wilde. Dat ik niet meer wilde bestaan. Als ik mensen zoals jou in mijn omgeving had gehad, had ik er een eind aan gemaakt. Godzijdank had ik mensen met empathie naast me. Tip van flip: denk bij alles wat je schrijft ‘zou ik dit tegen een vreemde op straat op zeggen’. Is het antwoord nee, stop dan met typen.

Sterkte voor jullie Bloempje11. Wat een intens heftige tijd voor jullie allemaal. Helpt jou helemaal niets: maar hij is bij jou zo negatief omdat hij zich het meeste veilig. Wat goed dat hij hulp heeft gezocht. Heb jij hulp?

Ook mannen kunnen psychische klachten krijgen na de geboorte van een kind. Het is een grote levensgebeurtenis en dat kan al aanwezige kwetsbaarheden naar boven brengen. Ik zou vragen om een doorverwijzing vanuit de POH naar een psycholoog. Heel veel sterkte voor jullie allebei!

Misschien moet je heel even een beetje dimmen. Zolang je zelf niet meegemaakt hebt wat de ander beschrijft zal je nooit 100% zeker weten hoe jij zou reageren. Ik dacht ook altijd dat pik je toch niet en ik zou daar gewoon tegen in gaan en boos worden. Zo simpel werkt het gewoon niet. Mentale issues komen weldegelijk voor, ook bij mannen na een zwangerschap. Dat is geen aanstellerij. Wees wat voorzichtiger in je bewoording, dit kwetst mensen en is niet helpend voor TS.

Je hebt nog een hoop te leren lieve vrouw. Vooral hoe je een gezonde dosis empathie krijgt, en een bredere blij op de wereld. Een postpartum (na geboorte) depressie bij mannen komt vaker voor dan je denkt.

Hmmm, mijn man had ook een soort depressie, maar dat uitte zich niet in zulke uitspraken naar de baby toe. Dat lijkt me voor jou enorm pittig! Als de poh ggz niet helpt: Ik heb zelf uiteindelijk goede hulp gekregen via het sociaal wijkteam, maar dat kon omdat mijn man daar zelf achterstond. Hij moet z’n ei kwijt en deze gevoelens gaan onderzoeken, maar jij bent niet de aangewezen persoon om hem hierbij te helpen, nu je net moeder bent. Trek je het eigenlijk wel? Ik kan me voorstellen dat dit energie vreet. Heel veel sterkte!! PS: kan het soms ook zijn dat hij gewoon heel slecht gaat op slaaptekort? Daar zijn natuurlijk ook wel wat mouwtjes aan te passen!

Hallo, Wat vervelend dat je in deze situatie zit ts, ik wil je adviseren contact op te nemen met de huisarts om dit bespreekbaar te maken. Dames, wees lief voor elkaar. En heb vooral respect! Zoals eerder is aangegeven, je weet pas wat het is als je in die positie staat! Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Meen je dit serieus? Dus als jij een depressie of burnout of weet ik het wat hebt, wat niet met de zwangerschap te maken heeft, dan is het dus ook aanstellerij? Je hebt het duidelijk nooit meegemaakt…. Hier helaas wel net zo erg als MRSFLAMINGO. Ik zit daar nu helaas in.

Ik zit er nu in precies zoals jij beschrijft. Hopelijk voel jij je weer helemaal de oude 😊 Toch fijn om te lezen dat ik niet alleen ben. Ik roep hetzelfde helaas… Vanaf januari in mijn burnout al en nu nog erger na de bevalling (4weekjes)

Bij mij hakte de depressie er pas na een week of 8-10 in. De adrenaline zakte, de hormonen ging meer rommelen en bam. Ik schaamde me er lang voor. Maar weet dat dit echt de depressie was en echt niet wat ik echt wilde. Naarste gevoel ooit. In mijn geval met de juiste psycholoog en medicatie beter geworden. Zoon is ruim 2. Stuur me vooral een privebericht als je erover wilt praten!