Man nog niet klaar voor 2e kindje

Hoi, Mijn man wilde nog niet voor een derde gaan. Ik had me erbij neergelegd, totdat hij ineens zelf kwam dat hij toch wel voor een derde wilde gaan. Die dag de huisarts gebeld om mijn spiraal te verwijderen. Tegen dat je kind 1 is, dan ben je al 4 maanden verder. Dan kan er nog van alles gebeuren.

Bij ons duurde het uiteindelijk vier jaar. Maar weet je? Als we eerder, tegen zijn zin, waren begonnen dan had ons huwelijk vast geen stand gehouden. Nu hebben we er drie en zijn we een stevig geankerd, fijn gezin

Ik was drie jaar eerder klaar voor ons eerste kindje dan mijn vriend. En ineens was hij er klaar voor. Ik denk dat als ik het eerder had doorgeduwd dit echt niet goed was geweest voor onze relatie. Nu gaat het super. We willen beide nog geen tweede, weten überhaupt niet of we een tweede willen. Maar zo wel, dan zal ik er weer voor kiezen om te wachten tot mijn vriend er ook écht klaar voor is. Dat lijkt mij toch het gezondst voor onze relatie. En daarbij dus ook het beste voor onze kindjes. Blije ouders = blije kindjes :) Dit betekent overigens niet dat je jezelf volledig weg moet cijferen. Blijf er gewoon over praten en pijl af en toe hoe hij erin staat. Ik merkte wel dat ik het onderwerp een beetje up to date moest houden want anders dacht hij er nooit over na :p haha

Bij ons precies andersom. Man was er eerder klaar voor dan ik. Uiteindelijk een cadeautje gekregen, want onverwacht zwanger geraakt toen dochter net een jaar was. Even wennen, maar wel blij mee. Ik bedoel hiermee niet dat je moet zorgen dat je 'onverwacht' zwanger raakt. Mijn advies; laat het wat los en laat hem hier zelf aan wennen. Pushen (ik zeg niet dat je dit doet) gaat alleen maar averechts werken. Mijn man en ik bespraken het 1 keer in de 3 maanden ofzo en dat was dan een open gesprek. Dus geen gepush. Dat scheelt een hoop.

Ik zit hier de laatste tijd ook over na te denken. Ik wil eigenlijk z.s.m. aan de 2de beginnen na mijn bevalling o.a. vanwege mijn leeftijd. Partner lijkt hierover mijder enthousiast. En ik snap wel wat jullie zeggen, pushen is ook niet goed. Maar het is wel zo dat je als vrouw sneller problemen hebt met de biologische klok dan als man? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan of was dit bij jullie minder van toepassing vanwege jullie leeftijd oid

Hier is leeftijd geen issue nog nee. Tenminste, in mijn beleving niet. Je kan hem dat uitleggen. Alsnog heb je hem toch nodig en is het wel fijn als jullie er allebei achter staan, toch? Je kan niemand dwingen...

haha nou als hij niet heel stellig nee zegt.. ik snap best dat hij even wil wachten hoe zou dat voor jou zijn? ging de conceptie soepeltjes? hier is hij altijd heel stellig geweest maximaal 1 dus een tweede zit er niet in, ik vind het wel oke ook, maar ons kind is pas 9 mnd dus misschien ga ik straks wel nog kriebels krijgen vind het zelf heel belangrijk dit serieus te nemen want straks zit je met een ongewenste tweede dat is echt voor niemand leuk

Als je het over je voorraad eicellen hebt: het is natuurlijk mogelijk deze in te laten vriezen.

Herkenbaar, man wilde liever wachten. Maar niet omdat de babytijd heftig was. Ik wilde meteen door (toen zoontje 9 maanden was), maar bij ons was het anders: ik wilde niet perse een 2e man wel. Dus was het voor hem nu of nooit, want wilde klaar zijn met zwanger zijn.

Voor de meeste mensen is dit toch onbetaalbaar? Had ik laatst in een krantenartikel gelezen. Dus makkelijke oplossing zijn er in deze niet

Ja voor mij voelt het ook zo nu of nooit

Als jij sowieso ook wil wachten tot je kindje 1 jaar is zou ik het nu even laten rusten. Hij voelt dan even geen druk en kan verder wennen aan het nieuwe leven met baby. Als hij er naar vraagt kan je natuurlijk wel aangeven dat jij in de toekomst graag nog een tweede zou willen. Na een tijdje zou ik voorzichtig proberen aan te kaarten hoe hij zich er dan over voelt. Ervaart hij het leven met een baby nog steeds zo heftig? Probeer vooral te luisteren naar wat hij zo heftig vind ipv de focus van het gesprek te houden op een tweede kindje. Onze dochter is nu 14 maanden en voor ons gevoel zijn wij nu pas in rustiger vaarwater gekomen. Ik heb altijd gezegd dat ik een tweede wou, mijn man zat meer aan 1 kindje te denken (maar 2 was misschien nog wel een optie). In de meest heftige periode heb ik bij hem aangegeven dat ik ben gaan twijfelen over een tweede. Hij had dezelfde gedachte toen. Achteraf bleek onze dochter al weken/maanden met oorontsteking/ontstoken amandelen rond te lopen. Nu dit voorbij is, is het een compleet ander kind. We staan allebei weer positief tegenover een tweede. Ik merk doordat ik heb aangegeven dat ik ook ben gaan twijfelen over een tweede mijn man er anders in staat. De druk is er daardoor af ofzo. Lastig uit te leggen maar merk dat we er nu anders over kunnen praten. En qua leeftijd: hoe oud ben je? Ik voelde deze druk eerst ook, maar nadat ik bij mijn dochter de 2e ronde al zwanger was (was toen nog net 33) is dit bij mij wel weggetrokken. Stel dat we in het najaar voor een tweede gaan, dan ben ik 36.

Bij ons speelde dit wel mee bij het beginnen aan kinderen. Ik ben 33 (dus relatief jong) maar omdat veel oudere dames in mijn omgeving problemen hebben ervaren bij het krijgen van kinderen na hun 35ste, wil ik het liefst het gezin compleet hebben voor mijn 35ste. Ik merk alleen dat mijn man het gewoon anders beleeft. Nuchterder. Ook toen we voor de eerste gingen: als het niet lukt, dan lukt het niet. Nu is het ook meer een item omdat wij allebei een goede carrière hebben. Het krijgen van kinderen is ook een hindernis in mijn carrière, vandaar dat ik ook graag tijdig het gezin compleet heb. Ook daarin merk ik wel dat mijn man het anders beleeft. Snap ik ook, want voor hem heeft het carrière technisch geen consequenties. Gelukkig kunnen we wel overal goed over praten en hebben we respect voor elkaars zienswijze. Ik merk echter wel dat het onderwerp kinderen het eerste onderwerp is waarbij ik echt een man/vrouw verschil/ongelijkheid ervaar.

Geef het wat tijd. Mijn kindje is 9 maand oud en zowel mijn man als ik hoeven nog maar niet te denken aan een 2e. Terwijl mijn man altijd zei, "we wachten niet te lang met de 2e hoor". Daar is hij echt wel op teruggekomen. Ik zou heel graag een 2e willen, maar echt nog even geduld. Ik zou het lekker laten rusten en over een half jaar nog eens een balletje opgooien.

Tsja na dat half jaar kan Elfje er goed geen zin meer in hebben ;). Als ze er zo tegen aanhikt als ik toen deed, was die 2e er echt niet gekomen! Nu de 2e er is staat mijn leven niet meer on hold: lichaam weer opbouwen, lange termijn plannen maken en carrière weer oppakken. Die vrijheid is goud waard.

Juist dat punt: je leven on hold! Dat ervaar ik dus ook, met name qua carrière.

Hier hetzelfde probleem alleen us mijn dochter al 20 maanden

Man ziet op tegen het traject en heftige zwangerschap

Hier het zelfde. Mijn partner wilde ook absoluut geen tweede nog. Nu een tijdje later heeft hij het licht gezien 🤣. Nu wil hij wel en gaan we er voor. De slapeloze nachten blijf je toch houden of het nou nu is of over 4 jaar. Ik hoop dat jullie er snel samen uit komen 💗.

Hier is ook lang twijfel geweest en als ik ergens in het eerste jaar had gevraagd of mijn man een tweede wilde was het antwoord steevast nee. Hij vond (vind eigenlijk) het gewoon reuze zwaar en het echt baby baby vond hij niet leuk. Nu kijkt hij er wel echt anders naar en wilt wel een tweede. Geef het wat tijd, kan prima dat hij er over een paar maanden alweer heel anders over denkt.