Man vaak boos en explosief

Is niet normaal nee… Kinderen een avondje of dagje wegbrengen en dan maar even flink boos op hem worden. Hoe haalt hij het in z’n hoofd? Jij ziet wat voor impact dit nu al op jullie dochter heeft… Hij heeft naar mijn idee nog een grote plaat voor zijn kop. Therapie?

Klinkt een beetje alsof ie overspannen is

Lijkt indd overspannen of misschien wel autisme. Als het niet loopt zoals het voor hem moet gaan dan slaan de stoppen door. Zou toch is duidelijk misschien met hem praten over therapie ofzo. Alleen het vervelende er valt niet te praten dus het wordt een beetje een moeilijk verhaal als hij zijn kop maar in het zand steekt

Klinkt inderdaad alsof hij overspannen is. Vraag hem eens (op een rustig moment) of hij lekker in zijn vel zit. En of hij het gevoel heeft sneller boos te zijn dan vroeger. Als het antwoord ja is, kan je samen nadenken hoe hij het kan verhelpen. Als het antwoord nee is, kan je aangeven dat het voor jouw gevoel wel zo is. Vervolgens elke keer als het gebeurd benoemen: zie je, dit bedoel ik. Hopen dat het bewustzijn creëert.

Je stelt je sws niet aan. Dit gedrag is verre van normaal. Ons kind is nu 16 maand en ik kan me denk ik 3 of 4 situaties herinneren dat ik eff uit mn slof schoot sinds de geboorte omdat het allemaal even teveel werd. Maar de frequentie waarmee jij het beschrijft is niet goed, voor je kinderen niet, voor jouw niet en voor jullie relatie niet. Ik zou hem er mee confronteren op een rustig moment als alles lekker loopt en hij goed in zn hum is. Leg hem uit dat je hier moeite mee hebt en dat je ook bang bent dat je kinderen hier hinder van ondervinden. Benoem vooral feiten en jouw eigen gevoel en zeg dat je graag verandering ziet. Verder weet ik niet echt wat je verder kunt doen. Als het gedrag aan houdt of het wordt erger zou ik misschien professionele hulp zoeken.

Zou ook denken aan overspannen of burn out. Zeker omdat je beschrijft dat hij van nature zo lief is, is dit iets wat niet bij hem past. Heeft hij veel druk ook op het werk? Merken anderen in de omgeving ook dingen aan hem op?

Ik zou zelf niet de “ik vind ik voel ik ik” route nemen. Ik zou vragen waarom hij doet zoals hij doet en wat we eraan kunnen doen om het beter te maken. Natuurlijk kan je daar wel in meenemen wat voor effect iemands gedrag heeft.

Ik zeg dit bewust vanwege zijn standaard reactie zoals de vraagsteller aangeeft bij confrontatie

Ik zie hier overspannen etc voorbij komen. Heel eerlijk schoot bij mij als eerste autisme door me heen. Omdat hij zo slecht op veranderingen reageert en ook zo boos en niet erover te praten valt. Maar hoe dan ook en wat er ook aan de hand is. Professionele hulp lijkt me niet overbodig. Ik denk dat de eerste stap dan de huisarts is...

IK denk dat hij mischien depresief is geworden, we praten vaak over dames die na de geboorte depresief zijn, maar nooit om dat mannen dat ook kunnen worden.... Heel naar om te lezen voor de kids....

Daar had ik even overheen gelezen, my bad 😅

Voor mij klinkt het als autisme. En dat hij gwn overprikkeld is en niet weet hoe daarmee om te gaan. Is geen excuus voor zn gedrag natuurlijk maar ik zou wel hulp zoeken want dit kan zo niet

Misschien kun je eens bij de huisarts langs om dit te bespreken? Die kan vast met je mee denken over welke stappen je kunt nemen

Je stelt je zeker niet aan. Ik ben met zo'n vader opgegroeit.. en droomde laatst nog (ben ondertussen bijna 30 🙄) dat ik het laatste beetje melk uit de koelkast had opgedronken en dat ik de auto hoorde en hij dus thuiskwam en was dan bang dat hij boos zou worden omdat hij geen koude melk had... Hij is degene die zich moet leren beheersen.. zeker met kinderen in de buurt. Enige oplossing zou zijn dat hij er iets aan gaat doen, maarja.. dat moet hij zelf doen. Of je gaat weg. Maarja dat is ook weer zo heftig.. Heel moeilijk Veel sterkte! Zoek vooral hulp ❤💪

Ik denk dat naar de huisarts gaan een goede eerste stap is. Hij zal sowieso hulp nodig hebben, psycholoog, therapie of iets dergelijks. De huisarts heeft richting je man in eerste instantie een geheimhoudingsplicht dus dan kun je iig goed je hart luchten.

Je stelt je niet aan hoor.. heel herkenbaar juist & hartstikke pittig!! ik heb zo'n broer die explosief boos/agressief wordt om de kleinste dingen.. terwijl het eigenlijk een super lieve leuke, super grappige jongen is die alles voor je over heeft en doet! Mn schoonzusje appt mij dan altijd omdat ze niet weet wie anders te appen (hun hebben geen kinderen) En ik een vd weinige ben die ze daar mee vertrouwt.. Afgelopen weekend was het daar ook ontploft en ben ik gister bijna mentaal ingestort met mn 36w zwanger hormoonbom in me lijf.. gelukkig leek de rust gisteravond toch weder te keren, maar ook hij kan dagen boos blijven! Als t goed is zou mn broer de huisarts bellen vandaag (grote kans dat hij t niet heeft gedaan) om eens hier over te praten.. Het enige wat je nu voor elkaar kan proberen te krijgen is als hij daar voor open staat naar de huisarts en met bijv een poh-ggz gaan praten, geen psycholoog, maar psychiatrisch verpleegkundige, lagere drempel... Het is belangrijk dat hij gaat leren praten en er achter gaat komen wat hem zo triggert, enkel dan is er een oplossing te vinden. Het is zeker belangrijk dat je kids in een veilige omgeving zichzelf kunnen zijn & niet bang worden voor hun vader, die normaal zo super lief en leuk is!

Hij is overspannen of heeft een depressie. Ik heb het zelf ook, ik herken mij behoorlijk in je verhaal over je man. Met het verschil dat ik me nog wel kan beheersen met tot 20 tellen in de bijkeuken, even weg bij de kinderen. Ik heb 1 x echt geschreeuwd omdat ik er zo klaar mee was. Nu is mijn dochter ziek, kan ze niets aan doen. Ik zou morgen na 11 weken huilbaby eindelijke een dag echt voor mezelf hebben, ze zouden beiden naar de opvang gaan. Nou ik ben echt boos dat dit niet kan, dat het me weer niet gegund is. Ik ben echt niet boos op mijn dochter. Ergens vind ik het ook niet erg, want ze ligt lekker bij je op de bank samen filmpjes kijken, maar dat neemt het gevoel niet weg. Probeer toch een gesprek aan te gaan met hem en zoek hulp via de huisarts. Desnoods laat je hem dit topic lezen zodat hij door heeft dat er iets echt niet goed zit.

Dank voor alle reacties! Fijn om in ieder geval te lezen dat ik niet gek ben. Dat ga je soms echt denken. Heb weleens therapie of iets in die richting voorgesteld. Maar dan stel ik weer aan en maak ik er iets van dat het niet is. Daar gelooft hij niet in… Anderen merken weinig omdat hij buiten de deur zich anders gedraagt. Dan springt hij bij en met veel meer geduld. Maar zodra de deur dicht gaat is t heel anders. We zijn laatst week met zn ouders en zus naar Landal geweest met onze meiden en dochter van zn zus. Ik zat halverwege de week eens met zn moeder in de auto en toen kwam het er allemaal uit. Die beaamde wat ik zei dag zij dat ook zien en het er vaak over hebben. Maar niet weten of ze zich ermee willen/moeten bemoeien want ze willen het niet escaleren. Maar dat hij echt geduldiger moet zijn, meer moet helpen en zn vaderrol beter moet pakken. Toen zei dacht ik nog..ja leuk dst jullie het niet willen escaleren. Dat blijft het dan lekker thuis doen…al begrijp ik ook wel dat het hun probleem niet is

Wat heftig voor jullie. Je stelt je echt echt niet aan. Ik zou hem een ultimatum stellen: of jij zoekt hulp, of wij vertrekken. Want dit is een zeer ongezonde situatie waar jij maar vooral je kinderen in opgroeien.

Nou dan zou ik het eens met zijn ouders bespreken en met 4e. Het valt hen ook op.. geen idee hoe je man zou reageren maar nu vind hij dat het aan jou ligt wat je ziet. Als zijn ouders hetzelfde zien.. ☺️