Man van de vrijheid

Met alle respect, maar toen jullie samen besloten voor kinderen te gaan, besloten jullie er ook samen voor te zorgen en deze verplichting aan te gaan. Dit is niet gesteld op vrijheid; ik noem dit weglopen van alle verantwoordelijkheid en het zich er lekker gemakkelijk vanaf maken. Heel puberachtig. Wat bedoel je dat uit elkaar gaan geen optie is, want je kan niet zonder je kindje? Ik vind dat je alles moet proberen, maae als t niet gaat, dan gaat het niet. Hebben jullie van te voren hier afspraken over gemaakt? Dat hij boos wordt als je hem zo'n voorstel doet, betekent dat in mijn ogen dat hij het probleem zelf biet ziet. Hebben jullie weleens gepraat zonder verwijten / ruzie? Dus dat ieder van jullie vertelt wat je van elkaar verwacht. Wellicht kan iemand op professioneel vlak jullie hierbij helpen! Succes!

En hier kom je nu pas achter? Ik ben dan echt benieuwd hoe dit voor je zwangerschap was en wat maakt dat je dacht dat dit zou veranderen... Als hij altijd al zo was en jullie niks anders hebben afgesproken, dan had je dit kunnen voorzien.

Hier wel uit elkaar gegaan. En vader komt zelden is langs. Luister vooral niet naar de opmerking "En hier kom je nu pas achter?" Want daar kan ik zelf altijd wat kriebelig van worden. Succes verder 💙

Wat een onaardige opmerking. Hoe oud is je kindje?

Goh kan het nog vriendelijker?

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je hier boos om kan maken. Misschien kunnen jullie een avondje onder het genot van een hapje en een drankje echt met elkaar praten, over wat jullie van elkaar verwachten, maak hierbij geen verwijten en over en weer gekibbel van maar jij doet sus en jij doet zo. Leg hem ook uit hoe het voor jou is/voelt en dat je je dit anders had voorgesteld. Hopelijk komen jullie er samen uit meid! Sterkte 😘

Nou wat onaardig. Lekker makkelijk ook voor een buitenstaander. Iets met; de beste stuurlui staan aan wal? Even on topic, ik zou eens een open en eerlijk gesprek aan gaan. Zonder verwijten enz maar wel eerlijk aangeven hoe je het gedacht had..

Heel veel sterkte!

Ik heb precies hetzelfde mee gemaakt. Na veel praten vertelde mijn (ex)vriend mij dat hij geen liefde meer voor mij voelt. Hierdoor “rent hij weg” zegt hij. (Maar bij mij spelen er meer dingen op liefdesgebied. We zijn ook al heel lang niet meer intiem geweest.) Ik heb uiteindelijk de knoop door gehakt en gezegd dat het beter is als we uit elkaar gaan. We wonen nog samen want er is een enorme te kort aan woningen. Ik hoop binnen een half jaar een huisje te vinden met mijn kleine prins. Heb zelf een “contract” opgesteld met alle regelingen rondom de baby. Vergeet overigens niet dat het rare tijden zijn. Quarantine doet geen enkele relatie goed. Hierdoor ligt alles onder een vergrootglas en zitten veel mensen met zichzelf in de knoop en uiten dat op een bepaalde manier. Tip: serieus een gesprek (zonder ruzie) aan gaan wanneer alles “oke” is. Vertel hem hoe jij je voelt en dat je zo echt niet veder kan. Mannen snappen soms niet hoe ernstig een situatie of emotie is🤷🏽‍♀️ Ik heb mijn ex een ultimatum gegeven: we gaan er nog voor vechten. Misschien in therapie gaan ofzo. Of uit elkaar gaan en het beste voor de kleine maken. Ik weet niet of jou situatie zo erg onhoudbaar is dat je een ultimatum durft te geven. Maar ik snap je heel erg als je zegt dat je je eenzaam voelt in je relatie. Wees niet bang om jezelf op nummer 2 (naast de kleine dan) te zetten. Een kind heeft meer aan goeie co-ouders dan een onrustige thuisbasis. Ik hoop natuurlijk dat het goed komt. Als je behoefte aan een klaagmuur die jou situatie begrijpt maar jou partner niet kent dan kan je mij hier vinden.👂🏽(kan fijn zijn) Heel veel sterkte. ❤️

Wat een rot situatie... En teleurstelling.. Ik zou het ook echt verdrietig hebben gevonden. Het ziet er naar uit dat hij zijn eigen behoeftes nog steeds voor die van jou en zn kind zet. Heel jammer. Je kan alleen maar praten en vanuit daar je eigen geluk opzoeken. Want als het niet gaat veranderen met de jaren dan ben jezelf ook alleen maar ongelukkig en dat is zonde..

Wat vervelend!! Heb dit vaker gezien bij vriendinnen. De mannen voelde zich echt klaar om een kindje te krijgen en waren er ook super blij mee, maar snapten gewoon niet dat dit dus betekent dat je leven anders wordt. Dat je niet meer zelf op nummer 1 staat. Een vriendin van mij is ook echt nu na 1,5 jaar hulp voor gaan zoeken, omdat ze zo boos was op haar man en de hele tijd met die boosheid zat. Uiteindelijk door veel praten en ook ruzie maken, is hij steeds meer gaan realiseren dat het niet zo langer kon en hij zijn oude leventje moest opgeven. Nu zitten ze eindelijk in veel beter vaarwater, maar heeft echt tijd gekost. In mijn eigen relatie zag ik wel een duidelijk verschil. Hij snapt echt wel dat hij niet meer zomaar weg kan en dat we het thuis gewoon samen moeten doen, want is anders hartstikke zwaar. Maar onthoud ook, alle perfect families die je ziet wandelen op straat die je op tv ziet.. iedereen heeft issues en discussies. Ga je ook niet teveel vastbijten op het perfecte plaatje, want dat is bij niemand de hele tijd zo. Maar hopelijk komen er wel steeds meer mooie en goede momenten met elkaar. Nog een laatste tip. Op een gegeven moment maak je soms alleen maar ruzie, dan wil.hij ook alleen maar vluchten (niet goed, maar wel vaak hoe het gaat). Terwijl als je hem laat zien wat hij mist.. Dan snapt hij misschien beter waarvoor hij thuis moet blijven en dat thuis leuker is dan wat hij buiten gaat doen.. Veel succes in ieder geval en probeer zo positief mogelijk te blijven voor je kleintje 💛💛💛

Tjonge wat een opbeurende woorden, kon niet vriendelijker? Of last van je hormonen? Hoe kan je oordelen als je zelf nog geen kinderen hebt en nog geen idee hebt wat er op je af komt en hoe je dat dan moet gaan doen. Wel fijn om te horen dat jouw man/ vriend er straks 24/7 voor jullie zal zijn. Helaas is dat niet altijd zo en vraagt zij hier om goed bedoelt advies niet om een schop na te krijgen van jou!

Ik herken het wel hoor. Mijn man sport het liefst 6 dagen per week na zijn werk, gaat naar vrienden. Gamed. Ik doe praktisch alles en die ene dag dat ik moet werken, past hij op. Vaak is ie dan bij zijn moeder. In het begin zeker en kon oma de fles geven. Ik heb er vaak wat van gevonden en dan gaat het even goed. Ik blijf praten en het aangeven. Ik vraag het soms niet, ik geef dan maar een opdracht. Taken verdelen, ook jij hebt een leven buitenom mama zijn.

Je zegt dat praten niet helpt, maar het is de enigste oplossing om hier samen uit te komen. Ik ben zelf zwanger, dus nog geen idee hoe het gaat zijn. Mijn vriend is ook veel 's avonds en in het weekend weg nu. Ik zeg wel steeds dat dat straks niet meer kan, maar geen idee hoe dat straks gaat lopen. Ik begrijp dat hij niet elke keer zijn broer laat oppassen op zijn papa dag? Als het eenmalig voor bijvoorbeeld een uurtje is zou ik me daarbij neerleggen. Maar dat hij altijd weg is zou ik wel over proberen te praten. Misschien afspreken dat jullie allebei 1 vaste avond in de week voor jezelf hebben? Voor sporten of om naar vrienden te gaan. En misschien in het weekend eens proberen om samen iets te ondernemen met de kleine? Ergens heen of een stuk wandelen? Heeft hij ook vrienden met kinderen? Gaat dat bij hun ook zo?misschien kun je hem daar eens mee laten praten? Succes in ieder geval, hopelijk komen jullie eruit ❤️

Klinkt als een echte wegloper. Praten met sommige mensen is gewoonweg pokkemoeilijk. Hij ziet precies niet in wat er net mis is, of voelt zich mogelijks zo aangevallen door wat je zegt (misschien ook omdat hij goed genoeg beseft waarom hij steeds weggaat maar niet eerlijk durft zijn, bv. ‘spijt’ hebben van de baby) dat een deftig gesprek een no-go is. Het is nu een kwestie van een zo goed mogelijk moment te vinden waar een deftig gesprek mogelijk is, lijkt me. Maar dat is wel niet evident... Hoe was hij eigenlijk voor de zwangerschap wat praten betreft?

Pfff, wat een vervelende situatie zeg! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Blijven praten is nodig, al snap ik dat het niet lonkt als het steeds in ruzie eindigt. Misschien kun je in een soort rustig moment voor jezelf wat graven wat je nu echt mist, dat opschrijven en vervolgens daarover een gesprek aangaan. Gewoon als een soort 'ik heb mijn hart op een briefje geuit en ik wil dat graag met je delen.' (En als het gesprek teveel omslaat in boosheid, even puffen en probeer jezelf te herinneren aan het doel van dat gesprek!) Ik herinner me dat mijn man in het begin van onze relatie ook een tijd veel afwezig was ("ik wil vrij zijn en niet vastzitten!"), en iedere keer bestookte ik hem dan met "ik voel me alleen, ik moet alles doen" tirades. Het keerpunt kwam pas toen ik het anders ging verwoorden en hij niet beschuldigd maar er actief een beroep op hem gedaan werd. Dus ipv te zeggen "ik ben eenzaam, ik kan dit niet zo, ik eis óók tijd voor mezelf", zei ik dan "ik mis jou! Ik mis ons. Ik wil het samen leuk hebben. Het samen goed hebben met alle vrijheden die we elkaar daarin kunnen gunnen en geven" enzovoort. Daardoor snapte hij beter zijn rol in mijn eenzaamheid en hoe hij daar bij kon helpen door er meer te zijn voor mij, voor ons en uiteindelijk zelfs voor hemzelf (hoe bevrijdend 🤪😇). Mijn boze frustraties waren vooral een uiting van een verdriet waarvoor ik eigenlijk troost bij hem zocht. Maar hij zag alleen maar een gepikeerde vrouw die problemen zocht haha en dus was zijn reactie: vluchtennnn. Overigens hielp het hier ook om de boel om te draaien: samen erachter komen waarom hij zich niet vrij voelt, waarom wil hij steeds weg? Hoe gaat het nu écht met hem? En dan natuurlijk niet zelf invullen maar het hem laten verwoorden. Laat hem ook zo'n briefje maken waar hij zijn diepste hartewens op zet. Mijn man was geen prater dus er moest behoorlijk aan gesleurd worden (lees: veel geduld hebben want eerst komen de ontwijkende antwoorden zoals 'ik heb hier nog nooit over nagedacht, ik moet hierover nadenken, het liefst een paar weken🤪'), maar daar kwam toch wel heel veel onder weg. Hij had ook een soort troost (bevestiging) nodig dat zijn "vrijheid" niet van hem gestolen zou worden. Hij was in het begin redelijk onzeker in de rol van man en vader en wilde die zogenaamde vrijheid koste wat kost beschermen. Alsof dat het enige authentieke van hem was dat nog bestond. Tot slot, laat je niet te snel aanpraten dat je maar uit elkaar moet gaan - dit is en blijft een openbaar internetforum waar (bij wijze van) 18-jarigen je een scheiding kunnen aanpraten. Richt je dus vooral op elkaar, op jullie, en blijf proberen er samen uit te komen. Mocht het echt uit de hand lopen, zoek dan professionele relatiehulp. Maarrr ik begrijp goed dat je je frustratie ook even kwijt moet en dan is zo'n club van overwegend vrouwen toch wel heel fijn. Veel succes en liefs 😘

Hij klinkt als mijn ex, en daarom zeg ik ook ex 🙃. Het enige voordeel is, als je uit elkaar zou zijn, zou hij de kleine nog steeds niet graag willen verzorgen. Dus ik zou niet bang zijn dat je je kleine te weinig zou zijn. Ik verzorg m’n dochtertje nu ook voor 95% dus ik merk geen verschil, alleen ik heb geen frustratie meer. Sterkte! Ik hoop dat jullie er alsnog samen uitkomen!

Als praten geen zin heeft, kun je misschien samen iets doen aan je manier van praten. Zit hier veel frustratie of veroordeling in? Zonder communicatie los je namelijk niets op... Wellicht zitten jullie in een negatieve spiraal. Je vriendin moeder zien worden en jezelf wellicht een andere positie zien krijgen is ook een ding. Dus communiceer...

Wij hebben een gedeelde agenda en plannen alle dingen. Dus wanneer hij weg is, wanneer ik weg kan, wanneer we samen iets gaan doen etc. Dit zorgt voor rust en overzicht en weten we van elkaar wat we kunnen verwachten.

Heb je ondertussen al een huisje? Hoe is het nu met je?