Man weet zich soms geen houding te geven

Heeft hij dit altijd al gehad? Het doet me een beetje denken aan iemand met autisme.. ik heb autisme en ik moet namelijk ook veel nadenken over hoe ik de "juiste" reactie moet geven op iemands verhaal

Ik dacht exact hetzelfde. Mijn man en ik hebben beiden autisme, en dit herken ik van ons beiden (mijn man heeft het sterker dan ik). Het is dan niet per se gebrek aan gevoel, maar domweg heel lastig om woorden aan emoties te geven. Je wil (zeker naar je partner toe) op de juiste manier steun bieden, en dat vraagt wat nadenken 😅

Heeeel herkenbaar. M'n man heeft adhd en heeft vaak een lach op z'n gezicht als ik praat over gevoelens en emoties hij weet zich gewoon geen houding te geven... Sinds we dit weten vind ik het wat minder erg. Maar soms..... kan ik het zo slecht hebben, en als ik boos ben en hij wilt me knuffelen kan hij maar niet begrijpen dat ik niet aangeraakt wil worden... Soms erg lastig (voor beiden)

Eerlijk, ik dacht direct aan iemand in het ass-spectrum. Zijn jullie daarmee bekend?

Misschien kan hij het gewoon echt niet.. Ik denk dat het geen onwil is, maar het zou kunnen dat hij dit nooit heeft geleerd of meegekregen vanuit huis. Of dat hij vroeger weleens een situatie heeft meegemaakt (thuis, op school etc.)waarbij hij juist heel erg vanuit z'n gevoel sprak en dit niet werd gewaardeerd. Het kan ook zijn dat dit een stuk karakter is en heel erg vanuit de ratio handelen en denken ipv uit gevoel. En er zijn ook mensen die bijvoorbeeld 'autistische trekjes' hebben en gewoon echt niet weten hoe je moet handelen in bepaalde situaties of wat je wel of beter niet kan zeggen. Ik zeg overigens niet dat jouw man autistisch is, voordat dat gedacht wordt. Er kunnen tal van redenen zijn.. Ik denk sowieso dat het goed is dat jullie erover blijven praten en dat jij kan aangeven wat je graag zou horen of wat helpend zou zijn. Misschien leert hij dan op deze manier welke woorden of gedragingen in bepaalde situaties 'wenselijk' zijn.

Hier helpt het soms om aan te geven wat ik nodig heb als ik wil spuien: een luisterend oor, begrip, advies, oplossingen, etc. Vaak geen oplossingen haha, terwijl mijn man juist heel erg in oplossingen denkt. Het klinkt alsof je man het allemaal goed bedoelt (volgens mij zie jij dat ook hoor) maar gewoon niet weet hoe hij het moet zeggen. Ik denk dat je twee dingen kan doen (en dat kan ook allebei, hoef niet of of te zijn): - (Blijven) communiceren over wat jij nodig hebt. - Accepteren dat er grenzen zitten aan in hoeverre hij echt over diepere emoties kan praten. Het ingestudeerde verhaal herken ik ook wel, mijn man kan soms ook ‘ratelen’ als hij antwoord geeft op een vraag en dat ik denk stop, haha. Ik herken zelf verder bij mijn man veel kenmerken van ADD. Hij geeft ook wel eens aan dat zijn gedachten ongrijpbaar voelen en hij daarom lang doet over verwoorden van emoties of reageren op mijn gevoel. Dan is hij heel lang bezig met bedenken hoe hij het beste kan reageren, en hij wil het erg graag goed doen. Verder, een klein ding wat ik toch nog ongevraagd wil meegeven: je geeft aan dat er geen goed / fout is, maar eigenlijk wel met de voorwaarde dat het uit z’n hart is. Ik lees echt dat je voor hem juist een veilige setting wilt creëren, maar kan me toch indenken dat het op deze manier lastig is. Misschien is het wel uit zijn hart maar oordeel jij nu van niet, en krijgt hij toch het gevoel dat het dus niet goed is? Of misschien is hij zoals mijn man geneigd tot faalangstig zijn en is hij bang het foute te zeggen? Het is een invulling hè, maar wellicht nog iets om eens samen te bespreken hoe hij dit ervaart (ik ken natuurlijk niet jullie hele context). Helpt dit een beetje??

Ik snap dat mensen denken aan autisme maar dit hoeft echt niet zo te zijn. Kan het ook zijn dat hij dit niet heeft meegekregen in zijn opvoeding?

Bedankt voor jullie reacties! Interessant dat veel van jullie aan autisme me denken. Mijn man heeft namelijk (dit weten we beide) alle symptomen van ADD. Er is geen officiële diagnose maar niemand in zijn familie twijfelt eraan dat hij en zijn broers het hebben. Daarnaast weet ik ook zeker dat hij dit vanuit huis inderdaad niet veel heeft meegekregen. Daar werd nooit zoveel over gevoel gepraat en in de relatie die hij voor mij had (inmiddels 12 jaar geleden) werd daar ook nooit aandacht aan besteed. Faalangst heeft hij ook heel erg maar dat past ook wel een beetje bij het hele ADD gebeuren volgens mij? Zou het helpen om hier professionele hulp bij te zoeken van een psycholoog bijvoorbeeld of gaat dat te ver? Kan het überhaupt ooit anders worden of zal dit altijd zo blijven?

Zou zeker helpend kunnen zijn om eens in gesprek te gaan met bijvoorbeeld een praktijkondersteuner ggz of huisarts om te kijken of en wat voor stappen passend kunnen zijn t.a.v. psychologische ondersteuning!

Klinkt alsof hij niet in contact staat met zijn gevoel, ik zou therapie proberen om dit te leren uiten.

Kan zeker helpen, mits hij daarvoor openstaat en het niet gebeurt vanuit het idee dat hij nu iets verkeerd doet. Dat laatste is extra belangrijk aangezien hij ook faalangst heeft. De stap naar een psycholoog kan al snel voelen alsof hij iets "fout" doet, terwijl jij alleen wil dat jullie beter op één lijn zitten (als ik het goed begrijp)

Zonder een "label" uit te sluiten... ik lees eerlijk gezegd de omschrijving van een typische man 🥲 Mijn man kan ook super awkward en niet-emphatisch zijn, en heeft volgens mij nog nooit een "echt" gesprek met zijn vrienden gevoerd. 🙄

Ik zou zelf dus ook niet direct aan ASS denken, eerder ADD (oa omdat hij volgens mij juist wel inlevend is etc). Faalangst kan zéker voortkomen uit ADD. Hulp is vooral effectief als iemand zelf een hulpvraag heeft. Kan natuurlijk ook zijn omdat het in het gezin moeilijkheden geeft. Een mooie volgende stap lijkt mij dit bij je man aankaarten en het samen een keer met de huisarts bespreken, die kan jullie eventueel doorverwijzen. Oh en… het helpt hier ook om mijn man wat verwerkingstijd voor dingen te geven (dus bijv ook de stap naar hulp!!). Eerst even laten vallen, tijd geven, weer eens rustig op terugkomen, en pas na een tijdje willen doorpakken. In dat hoofd gebeurt dan ondertussen van alles!

Oh en! Je mag ook hulp voor jezelf vragen hè, om te kijken hoe jij hier als partner mee om kunt gaan. Dat staat natuurlijk los van een evt hulpvraag van je man. Kan het beter worden? Zeker weten. Maar het zal óók een proces van acceptatie zijn. Komt goed, het klinkt alsof jullie in de basis een sterk stel zijn!

Heb de overige reacties niet gelezen, maar zou toch bijna zweren dat je een relatie hebt met mijn broer! 😂 Mijn broer heeft overigens een vorm van autisme en dit gedrag is heel typerend voor hem.

Als hij echt autist is dan komt dit niet aanwaaien hoor. Dan had je dat allang wel gemerkt…. Dus ja hier worden direct weer labels geplakt. Laten we de situatie gewoon NORMALISEREN. Blijkbaar valt jou iets op in het contact tussen jullie. Dit zal je bespreekbaar moeten maken. Wie weet spoken er ook wel dingen in zijn hoofd. Dat jij open en eerlijk bent over je gevoel kan ook confronterend zijn, misschien is het voor hem lastig om zo open te communiceren. Misschien een idee om ook eens met hem een kop koffie te drinken en vragen hoe het met hem gaat.

mijn diagnose is ook pas 'aan komen waaien' op mijn 27ste. Signalen kunnen zeker gemist worden bij mensen die hun best doen om sociaal over te komen, zoals ik lees dat hij doet. Maar goed, verder ken ik hem niet. Dus de enige die labels kan plakken is een arts. Ik zou hem er eens naar vragen, of het klopt dat hij graag een juist antwoord wil geven maar niet altijd weet wat dat is.. en dat 'niet juiste' antwoorden soms ook oke zijn. En als hij weer feiten begint te praten zodra je hem wat vraagt; vraag het opnieuw maar dan met nadruk op wat hij vindt/voelt over dit onderwerp.

Ik herken dit wel van mijn vroegere zelf; ik grap ook altijd dat ik de man ben in onze relatie. Hoeft idd niet direct een label op (al kan dat natuurlijk wel het geval zijn), maar kan idd ook te maken hebben met karaktertrekken (zonder label), opvoeding, gebrek aan blootstelling aan dit type gesprekken. Het kost tijd maar kan zeker veranderen. Ik deed zelf een opleiding waarin veel aandacht voor dit soort gesprekken was icm de relatie met mijn huidige man die heel goed is hierin. Met name door gesprekken met hem ben ik hierin wel veranderd (en oprecht veranderd, niet door een trucje aan te leren, maar door te 'durven' en er gewoon echt beter in te worden). Mijn opleiding daarentegen hielp weinig omdat ik daar juist het gevoel kreeg 'ik kan dit niet, wat is er mis met mij'. Denk dat met mijn man toch veiliger voelde en ik me minder bewust bezig was met wat de ander wilde horen. Dus ja het kan veranderen maar heb geen gouden tip hoe. Vind de poh-ggz een goede optie die door iemand genoemd werd. Een coach kan ook maar kost veel geld en bij coaching altijd kritisch zijn want iedereen kan zichzelf tot coach bombarderen. En her belangrijkste wat iemand hierboven noemde: hij moet zelf ook willen. Anders is het nl alleen maar 'kut' om hiermee verplicht te oefenen

Ja, ik vind alle reacties eerlijk gezegd ook een beetje overtrokken. Dan hadden meeste mannen wel een label..

Het kan wel verbeteren hoor. Mijn man is ook niet opgevoed in een gezin waar hij veel emoties kon uiten of bespreken. Maar nu zijn dochters ouder worden zijn dat mooie spiegels voor hem. Waar hij eerder zei 'stop met huilen', kan hij nu soms rustig blijven en vragen wat er is en begrip tonen (vanaf peuter-kleuter). Heb ik wel vaak bij moeten helpen (voorbeelden geven en uitleggen). Ik zeg dan bijv. 'ze mag toch boos en verdrietig zijn? het enige wat je hoeft te doen is een knuffel geven, even vragen wat er is en wat ze nodig heeft'. Vaak bedacht hij dan dat iets kleins geen reden voor huilen is, of dat het aandachttrekkerij is. Ik probeer dan in te laten zien dat er wat achter zit, of dat ze simpelweg moe zijn. Hij praat niet over zijn eigen gevoel. Naar mij luistert hij wel, en als ie dan met een oplossing wil komen leg ik gewoon uit dat dat niet nodig is. Verder is het wel fijn dat mijn man altijd nuchter naar de situatie kijkt. Stel, ik heb gedoe met een vriendin, dan heeft hij altijd wel een simpele oplossing waardoor ik er niet in blijf hangen. Dus voordelen heeft het ook zeker. Ik hoor sowieso wel van vriendinnen dat hun man op emotioneel gebied niet echte praters zijn. En dat werd er vroeger natuurlijk ook jong ingeramd 'jongens zijn stoer en huilen niet'. Therapie zou zeker een uitkomst voor hem zijn. Niet om het eventuele label, maar wel voor handvaten op sociaal-emotioneel gebied. Verder zou ik je het psychologie theater aanraden. De voorstelling 'dichterbij' gaat over partner relaties en 'ons kind' over opvoeding. En dan is het meer een gezellig avondje uit samen :)