Mannen.. 😵‍💫 Deel 6

Nee hij toont wel interesse, maar is gewoon makkelijk en zegt dat het allemaal wel goed komt. Hij zegt ik ben goed in me werk en jij in dit. Zo doen we allebei waar we goed in zijn. Naja zo is het ook.😂 Ik ben ook afgekeurd dus zit ook thuis, dus snap ook helemaal dat ik dit mag doen. Anders wordt het voor hem allemaal wel erg veel. Ja mijn vriend is zzp-er in de agrarische sector en hij heeft natuurlijk ook de vrijheid om te gaan en staan waar hij wilt. Maar het is ook belangrijk dat er geld binnenkomt. Dus ik heb tegen de verloskundige ook gezegd als hij erbij moet zijn dan moet je het zeggen dan regelen we dat. Zegt ze over 3 afspraken moet hij er wel bij zijn. Dus dan is hij er gewoon bij. Maar ik denk dat een zwangerschap voor een vrouw heel anders is dan voor een man. Wij voelen dat er van alles in het lichaam gebeurt en bij de man is het pas echt tastbaar als het geboren wordt. Mijn vriend voelt de schopjes ook niet, omdat mijn placenta aan de voorkant ligt. Dus hij ziet nu alleen de echo en dat me buik groeit en thats it.

Zeker. Mijn man is alle afspraken mee geweest. Side note, dit kan ook makkelijk met zijn werk, maar zeker actief betrokken vanaf moment 1.

Ik heb er respect voor hoe je het aanpakt 🥰 ik zou dat echt niet willen 🥺 Gelukkig is iedereen anders 🍀

Ah lief van je, dankjewel 🩵 Inderdaad gelukkig is iedereen anders! Het is denk ik ook wat je hebt meegekregen vanuit thuis. Mijn vader bemoeide zich helemaal niet met de opvoeding. Hij was altijd afwezig, behalve als we op vakantie waren. Dus voor mij is dit al heel veel wat hij doet. Helpen met koken als ik er doorheen zit bijvoorbeeld. Hij laat iedere avond de honden uit. Als hij thuis is. Is hij wel altijd beschikbaar en zijn de honden echt zijn kinderen. Dus misschien dat ik daarom ook wel zo goed ermee om ga, omdat ik weet dat hij echt wel zijn verantwoordelijkheid neemt als het zover is. En misschien vind ik het stiekem ook wel fijn dat ik alles mag kopen voor de baby. Dat ik niet hoef te overleggen 😂🙈

Mijn man ging wel mee naar alle echo's en in het begin moest ik heel vaak naar het ziekenhuis voor bloedprikken en extra echo's. Maar daarna.. die korte afspraakjes van 10 minuten. Het is dat ik het fijn vond dat er even naar m'n buik gekeken en geluisterd werd. Maar vond het zelf altijd zo overdreven, aangezien ik ruim 25 minuten heen en weer terug moest rijden ervoor en soms na 6 minuten weer buiten stond als er niets bijzonders te bespreken was. Nu ook de 3e gehad, dus was echt veel geregeld als we allebei mee zouden gaan.

Ik stel voor dat we stoppen met ‘het komt we met de geboorte’ tegen elkaar te zeggen. Ik vind het zo’n goedkoop excuus om gedrag van mannen tijdens de zwangerschap goed te praten. Ik word er persoonlijk enorm onnozel van als mensen dit zeggen 🙈😮‍💨🧐🤨🥴🥴🥴.

Het is net waar je je druk om kan maken. Als hij voorderest alles voor me doet en alles heeft wat mijn hartje begeert. Als hij er moet zijn dan is hij er, maar ik vind het onzin dat hij bij iedere afspraak aanwezig moet zijn. Zelfs ik vind de afspraken vaak onzin en zonde van mijn tijd. Zolang ik me goed voel en ik voel de baby bewegen. Gaat het prima. Hij is nu aan het werk voor een goede toekomst voor zijn gezin. Dat zegt hij ook zelf, dus het is niet dat hij er totaal niet mee bezig is, maar iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Iedere dag legt hij zijn hand even op mijn buik ookal voelt hij niks, omdat me placenta aan de voorkant zit. Maar ik hoor eigenlijk alleen maar in mijn omgeving dat het besef van de man pas komt als de baby er echt is. Dus voor mij is dit ook gewoon normaal en ik vind het helemaal prima. Ik moet er niet aan denken aan een man die continue ermee bezig is. Die overal bij wilt zijn. Die alles mee wilt bepalen. We weten wat we aan elkaar hebben. Gelukkig zijn er zoveel verschillende mensen en wensen.🤗

Het is geen excuus, maar bij veel mannen weldegelijk de werkelijkheid. Ik had een heel behulpzame man die juist met 13 weken al zorgen had om autostoeltjes e.d. Toch merkte ik een bepaalde emotionele afstand die verdween zodra de baby er was. Voor mij was alles abstract tijdens de zwangerschap, maar voor hem kennelijk nog 10x meer.

Er zit nogal een verschil tussen elke afspraak meegaan en niet willen nadenken over een naam. Ik vind dat laatste best kwalijk namelijk.

Ik ken ook genoeg vaders die na de geboorte ook niet betrokken zijn 🙈🙈

Bij ons is dat niet het geval. Tenminste soort van. We weten wel een richting. Alleen niks definitiefs. Alles komt op het juiste moment. Uiteindelijk als de baby geboren is. Dan is er echt wel een naam hoor. Wat @bibsbibi zegt dat er genoeg vaders die na de geboorte ook niet betrokken zijn. Herken ik ook in mijn omgeving. Dat vind ik veel erger dan dat hij nog niet heel erg nadenkt over een naam.

Ach ja, wij hadden de naam pas verzonnen toen hij eruit kwam! De naam die we hadden paste totaal niet bij onze zoon en hebben een last minute change gehad 😄👌

Hahah ja dat kan natuurlijk ook. Heerlijk go with the flow. Love it!

Hoe veel mensen wonen er bij jullie dat er zoveel brood op gaat? Of hoe veel brood eten jullie per dag per persoon gemiddeld? Wowww, hier gaan er denk ik 2 broden per week doorheen.

Heeel herkenbaar. Bij kind 1 dacht mijn man zeker te weten dat het een meisje zou zijn. Meisjesnaam hadden we heel snel. Over jongensnamen wilde hij pertinent niet nadenken. Het bleek alleen toch echt een jongen. Dus rond de 20 weken moesten we toch een jongensnaam gaan bedenken. 1000 namen voorgedragen. Niks was goed. Uiteindelijk hadden we er een, vond ie ineens een andere naam last minute leuker. Uiteindelijk toen de baby er was pas gekozen welke van die 2 het werd. Ik werd heel onrustig van deze gang van zaken. Bij kind 2 is het de meisjesnaam geworden die we eigenlijk voor kind 1 zouden hebben. Al heeft mijn man daar ook nog even op het laatste moment over lopen twijfelen.

Er is natuurlijk ook een tussenweg 😁 Wij gaan graag samen naar afspraken, ik zoek dingen uit en hij heeft z’n mening. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om samen voor het bord met geboorte kaartjes te staan en te bespreken wat wij mooi vinden kwa naam en kaartje. Soms heeft hij meer vragen aan de vk dan ik zelf omdat ik ook wel eens vergeet waar ik last van heb. Ik heb er oprecht respect voor dat je dat allemaal alleen doet, ik begrijp uit je Posts een beetje dat dat is het omdat hij werkt voor een huis/toekomst. Ik weet zelf niet hoe dat voor mij zou zijn omdat wij dat eerst hebben gedaan voor we zwanger raakten. Het huis en de badkamer en alles wat we graag wilden zijn al gedaan dus hij neemt nu vrij of verplaatst z’n afspraken voor de afspraken van de baby. Beetje onder t mom van we maken het maar 1 x voor het eerst mee. Ik sluit niet uit dat ik het bij een 2de meer alleen zal doen (want ja ik moet nou eenmaal wel heen, die baby zit in mijn buik 😂) Ik vind het bijzonder om te zien hoe jij/anderen het aanpakken en ervaren. Ik denk dat er geen goed of fout is,

Mijn man mocht met moeite bij de 20 weken echo zijn en met moeite bij de bevalling. Door de hele coronasituatie toen. Hij was dolblij dat we een kind kregen, maar pas toen mijn buik groot was en vooral pas toen het kind er was had hij pas echt het besef. Bij 2e kind is hij alleen meegeweest naar de echo's en niet naar de afspraken van de verloskundige, want dat vonden we dikke onzin om hem per se erbij te hebben. Bij kind 2 was het hetzelfde als bij kind 1. Het begon pas te leven vanaf een week of 30.

De urgentie ontbreekt vaak nog bij mannen lijkt wel. Terwijl vrouwen onder invloed van hormonen vaak nesteldrang krijgen en alles helemaal klaar en geregeld willen hebben voor de baby komt of voor het lichamelijk zwaarder wordt. Dit ontbreekt gewoon bij veel mannen.

Precies hier loop ik nu tegen aan. Morgen wordt de babykamer geleverd, maar de kamer waar mijn stiefdochter naar toe gaat is nog niet klaar. We hadden afgesproken dat dit wel zo zou zijn, zodat de babykamer meteen op de goede plek gestald kan worden, tot we hem in elkaar zetten. Mooi niet dus... Geboortekaartjes, geboortebord, al dat soort dingen moet ik hem voor achter zn broek aan blijven zitten, nog erger dan bij de eerste. Ik heb het hem net even voor de voeten gegooid met de boodschap erbij: over uiterlijk 12 weken is er een baby (geplande ks). Toen zag ik wel even het besef ontstaan. Namen zijn we (voor nu) wel min of meer aan uit, meisjesnaam staat vast, jongensnaam zou nog kunnen veranderen.

Heeeel ergerlijk! En helaas heel herkenbaar. Mijn man werd met 32 weken zenuwachtig, omdat mijn bloeddruk niet goed was. Ik had bij ons 1e kind zwangerschapsvergiftiging en dat begon ook met een hoge bloeddruk. Ik moest met 32 weken na de controle van de verloskundige dus per se mijn bevaltas klaarmaken van hem. Want stel je voor ik mocht niet meer naar huis net als bij de 1e. Ik heb steeds gevraagd waar zijn deel van de inhoud van de tas bleef. Pas met 36 weken begon hij de urgentie te voelen en precies de dag dat hij ermee bezig ging, kreeg ik spontaan weeën. Baby 2 is te vroeg geboren en op de dag vd bevalling had hij dus eindelijk tijdens mijn weeën zijn deel van de tas ingepakt. De kinderkamer was nog niet helemaal klaar. Onze slaapkamer was nog niet klaar. Hij dacht er nog 4 tot 6 weken voor te hebben. Onze dochter en ik dachten er anders over.