Meer woede ervaren na bevalling

Ik heb dit niet perse na mn bevalling, maar wel in periodes met weinig slaap. Ik vind het dan zo moeilijk om mn geduld te bewaren, ook al weet ik rationeel dat het geen zin heeft. Zo frustrerend om je te schamen voor je eigen gedrag! Ik vind het zo naar, helemaal als ik uitval naar mijn kind van 5 als ze me sochtends wakker maakt. Ze verdient dat niet, maar het lukt mij gewoon niet om rustig te blijven, dat is naar

Ja weinig slaap, weinig me-time constant aanstaan het doet allemaal wat met je. Ik kan ook minder hebben sinds ik moeder ben

Herkenbaar: post partum rage / mom rage. Lees maar, dan herken je vast het een en ander..

Hoi lieve mama, Wat klote dat je dit zo voelt en ervaart. Ik kan me voorstellen dat je je ervoor schaamt; volgens mij zit er een soort taboe op en praat men er niet over. Ik denk wel echt dat het bij meer mama’s speelt; de welbefaamde “momrage”. Goed dat je je er bewust van bent en probeert het niet bij je kindje te doen. Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Onze dochter is nu 20 maanden. Ik voel met momenten ook zo’n intense woede, zo intens dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Ik had dit net na de bevalling wel wat heftiger, maar nu laait het zo nu en dan nog eens op. Twee weken terug bijvoorbeeld: er gebeurde iets heel kleins, maar dat gooide me zo over de rand (ik was overigens ook flink ongesteld nadat ik een paar dagen daarvoor een positieve zwangerschapstest had). Ik stapte vervolgens in de auto en was geneigd het leer van het stuur af te bijten. Ik was op dat moment ook niet in staat om te gaan rijden, zo ontzettend boos was ik. Heb vervolgens een paar keer hard geschreeuwd (als mensen me hadden zien zitten.. 😂) en gehuild. Onze dochter zat achterin de auto.. Aan de ene kant ben ik van mening dat emoties er mogen zijn en dat het niet altijd zonnestralen en regenbogen hoeft te zijn.. Maar ik voelde me toen wel schuldig achteraf. Ze heeft er overigens niks van geleden 😋 Het lastige vind ik nu: voordat onze dochter er was pakte ik m’n spullen en ging ik ff de natuur in, wetende dat dit helpend is. Nu kan dat niet zo makkelijk meer, met name als ik alleen met onze dochter ben. Eer ik dan buiten ben, heb ik alweer nieuwe frustraties erbij. Heb eens ergens gehoord/ gelezen dat in een kussen schreeuwen ook erg oplucht dan.. Wie weet is het het proberen waard. Dus lieve vrouw, je bent niet alleen. En daarbij: hormonen, hormonen, hormonen. Ze zeggen wel: 9 maanden op, 9 maanden af, maar daar geloof ik niks van. Je lijf heeft zoveel langer nodig om weer zichzelf te zijn.. en wie weet wordt het nooit meer zichzelf. Ben benieuwd of andere mama’s ook nog tips hebben! 🫶🏼🫶🏼🫶🏼

Heel herkenbaar, kleine is bijna 1 en ben soms ook zo intens boos om de kleinste dingen. Wil dan ook het liefst mijn vuist in de muur gooien of iets gooien. Doe ik niet, maar is een zeer intens gevoel. Ik kan dan echt mijn gevoelens niet reguleren... kan me daar ook intens schuldig over voelen als de kleine in de buurt is.

Hey lieve mama! Herkenbaar maar dan met name voorafgaand menstruaties (PMS). Heb je het altijd of zijn er ook periodes waarin je er geen last van hebt?

Heel herkenbaar, ik had het heel erg na de geboorte van onze tweede. Had een vreselijke zwangerschap en wilde daarna gewoon rust en stilte. Tja, dat werd hem natuurlijk niet. Hielp ook niet mee dat onze jongste niet wilde slapen en veel overgaf door verborgen reflux. Bij mij kwam het hoofdzakelijk door de combinatie van oververmoeidheid en overprikkeling. Het enige wat werkt(e) is meer tijd voor mezelf om weer wat op te laden.

Hier ook heel herkenbaar. Slecht slapen, weinig tijd voor mezelf en continu prikkels helpen daar ook niet aan mee natuurlijk. Zoontje is intussen bijna twee en nu hij sinds kort wat beter slaapt (nog altijd niet doorslapen maar niet meer ieder uur wakker) heb ik het idee dat ik wel minder momrage heb. Wat bij mij trouwens heel goed helpt is om mijn woede van me af te schudden. Dan ga ik gewoon met mijn hele lijf stevig schudden tot het zakt. Het zal er vast belachelijk uit zien maar het is iig beter dan de controle verliezen. Woede = energie en die moet er op de een of andere manier uit. Springen, dansen, sprinten op je plaats, dat soort dingen werken ook.

Had nog nooit gehoord van momrage, lees het nu voor het eerst in dit topic maar ook voor mij enorm herkenbaar! Ik denk ook een combinatie van weinig tijd voor jezelf, druk, vermoeid en hormonen. Herken mezelf er ook totaal niet in van voordat ik moeder werd. Ik ga er ook eens over lezen/googelen. Geen tips of adviezen dus, sorry, wel herkenning.

Herkenbaar. Ik herken mezelf soms even niet terug en op dat moment kan het gevoel me helemaal overnemen. Ik schrik hier elke keer enorm van en doe er alles aan om mijn dochter het niet te laten zien. Wat bij mij een grote rol speelt is overprikkeling en/of vermoeidheid. Als ik me zo voel weet ik dat ik even onder de douche moet gaan zitten bijvoorbeeld, en in de avond lekker tegelijk met m’n dochter naar bed. Dan voel ik me de volgende dag vaak al veel beter. Ook helpt het mij om de boel de boel te laten, even alles te laten vallen en bij m’n dochter op het vloerkleed te gaan liggen en helemaal in het moment te komen door aandachtig met haar te spelen. Het is denk ik echt aanvoelen wat de emmer doet overlopen en wat je nodig hebt om dat te verminderen en voortaan voorkomen. Je leert jezelf weer een stukje beter kennen denk ik maar😅 Laten we niet vergeten dat moeder zijn soms echt heel veel van ons vraagt, vooràl van de perfectionisten onder ons (guilty🙋🏼‍♀️, heel slopend). Soms even een tandje terug, zitten in het moment, moment voor jezelf pakken en vroeg slapen kan echt al veel doen. Sterkte en succes!

Ja dit heb ik gehad na mijn bevalling. Ik was moe, zat niet lekker in mijn vel en ontplofte om de stomste dingen.. Rijst die ik te lang gekookt had, als iets uit mijn handen viel, als er ook maar iets mislukte.. Toen de rust wat meer terugkwam en ik niet meer continu achter de feiten aanliep,verdween dit wel weer. Achteraf had ik toen soms gewoon even wat meer tijd nodig voor mijzelf, even alleen zijn met je eigen gedachten en zonder alles wat moet.. En even iets doen wat ik leuk vind. Dus de enige tip: neem elke week een paar momenten voor jezelf. Al ga je even ergens in je eentje een koffietje drinken buiten de deur, loop je een blokje om, ga je sporten (als je dat leuk vind, niet omdat het moet).

Jaaaaa !!!! Oh ik herken het!! Soms loop ik door de supermarkt en als iemand dan ook maar een klein beetje lelijk tegen mij (of nog erger: tegen een ander ) doet, dan moet diegene het ontgelden! Dan wordt ik zoooooooo boos ineens, ik kan er echt niks aan doen. Ik sta dan gewoon te trillen van boosheid en ik neem geen blad voor de mond.. oeps..... Ik heb dit echt nog nooit van mn leven zo gevoeld laat staan zo geuit. Ik schaam me er ook voor.. ik kan het gewoon niet tegen houden.

Misschien een gekke vraag. Maar wat is je leeftijd en kan het misschien ook al de perimenopause zijn? Ik had na de derde hier ook erg veel last van. Boos, maar ook andere klachten. De huisarts herkende dit als perimenopause.

Ja sinds de bevalling hier ook! Hier geen slaap tekort, maar wel weinig me-time, maar denk niet dat dat het is. Er is ook een boek over van Minna Dubbin (ofzo) en heet mom rage, nog niet gelezen, maar moet goed zijn.

Hier ook vreselijke pms. Extreem. De minipil doorslikken is voor mij de oplossing.

De minipil moet je ook altijd doorslikken? Deze pil heeft gewoon geen stopweek 😅.

Dank jullie wel dames voor jullie lieve reacties en herkenning, heel helpend! Reageer even in 1 berichtje maar waardeer elk berichtje! Slaaptekort zal zeker een grote factor zijn, geen goede slaper helaas en afgelopen weken echt weer slopend. Heb gegoogled op mom rage en inderdaad, echt veel intensere woede dan dat ik eerst had. Slaaptekort, hormonen en het allemaal goed willen doen helpen niet... Ik zit trouwens aan de pil en slik die door dus heb geen cyclus eigenlijk. En ben 34 dus hopelijk niet in de perimenopauze al!