Meiden van traditie

Leuk om hierover wat te babbelen! Ik denk dat het een natuurlijke reactie is op maatschappelijk vlak dat er een tegenbeweging komt nav de feministische golven die er geweest zijn. Denk ook aan de tradwives en stay-at-home girlfriends die op sociale media het goed doen, omdat het een geromantiseerd beeld geeft van wat de wereld als "normaal" oplegt. Ik ben zelf nog niet moeder, maar ik kan me goed voorstellen dat je prioriteiten behoorlijk kunnen veranderen als je kinderen krijgt, en dat je opeens uit heel andere dingen voldoening kan halen. Dat betekent niet dat dat voor iedereen geldt overigens. Waarin ik het sterk wel eens ben met deze dames, is dat de huidige indeling van de maatschappij weinig ruimte laat voor andere opvattingen omtrent het stoppen met werken als je kinderen krijgt. De man moet dan voldoende verdienen om de vrouw en kinderen te supporten, en daar is de arbeidsmarkt niet op gemaakt, waardoor dat niet altijd mogelijk is voor iedereen. Daarnaast is het een biologisch feit dat mannen en vrouwen niet hetzelfde zijn. Ik ben wel van mening dat dat een hele slechte reden is om andere rechten te krijgen, maar feit blijft dat de vrouw in vele gevallen nog de hoofdverzorger is van de kinderen, waardoor een deel van de pay-gap verklaard kan worden. Ik denk dat de grootste onderliggende drijfveer is dat vrouwen en mannen niet per definitie dezelfde plichten aan (willen) kunnen als mannen in die zin. En dat vrouwen onderdanig moeten zijn aan hun man is vanuit een religie-oogpunt wel een logische, want íemand moet aan het hoofd staan. Ik ben Christen, en ik geloof wel dat de man het hoofd van het huis is, maar ook dat hij die positie alleen verdient door met respect om te gaan met zijn vrouw. Mini voorbeeldje: ik wilde heel graag een tattoo en ik weet dat veel christenen daar moeite mee hebben. Dus ik heb met mijn man uitgebreid gesproken en we hebben besloten dat ik wel een tattoo ging nemen, een beslissing waar we allebei volledig achter kunnen staan. Als hij echt grote bezwaren had, had ik dat niet gedaan, want wij zijn samen een eenheid. Dit zou overigens vice versa ook zo gaan, alleen is mijn lieve man wat anders dan ik wat betreft tattoos enzo 😄 Ik ben zelf overigens stellig voorstander van dat vrouwen en mannen zelf moeten kunnen beslissen hoe zij hun leven indelen in alles. En dat die ruimte en vrijheid er moet zijn. Als je als koppel beslist dat je je leven op een bepaalde manier wil vormgeven, dan moet die vrijheid daar zijn, zolang niemand daaronder lijdt. En ik krijg van de dames in deze docu helemaal niet het idee dat zij onderdrukt worden, dus in die zin zou ik ze vooral willen toejuichen. 😊

Interessant perspectief. Ik denk dat niet alleen de arbeidsmarkt er niet op gemaakt is, maar dat het levensonderhoud tegenwoordig in het algemeen te duur is geworden waardoor het gros wel moet werken ipv op 1 salaris rond kan komen. Wat bedoel je met de plichten die vrouwen niet aan kunnen/willen? Kun je hier een concreet voorbeeld van geven? Nee, deze vrouwen ervaren geen onderdrukking en hebben de ruimte een eigen mening te vormen. Persoonlijk denk ik zelf wel dat de grens tussen onderdrukking en vrijheid om eigen keuzes te maken erg vaag wordt wanneer je je altijd naar de beslissingen van je man moet voegen. Ik denk dat ik dat vanuit mijn perspectief een beetje zie als vrijwillige onderdrukking.. net als jouw voorbeeld over je tattoo. Het is toch jouw lichaam? Ik zou dan denken dat je zelf het laatste woord hebt.

Ik heb de docu niet gezien, maar ik denk persoonlijk niet dat dit de trend gaat worden. Ten eerste is het levensonderhoud veel te duur geworden om fatsoenlijk rond te komen op 1 salaris in dure regio's. Ten tweede zijn er nog nooit zoveel hoog opgeleide vrouwen geweest als nu. Die niet alleen mega veel potentie hebben, maar die vaak ook gelukkig carriere ambities blijven houden na het krijgen van kinderen (als ik voor mezelf spreek). Ik vind het heel mooi als vrouwen en mannen vanuit gelijkwaardigheid kiezen dat 1 van de 2 minder gaat werken. Maar vrouwen die letterlijk alleen 1 recht hebben (en dat is het aanrecht 🤪) en die als ondergeschikt worden gezien door hun man vind ik ook echt heel erg verdrietig en ook niet gezond. Ik vind het ook gewoon echt niet van deze tijd.

Voor mijzelf sprekend, redden wij het momenteel met man, ik en kat het heel goed op 1 salaris. En hij verdient niet idioot veel geloof ik. Het is wel zo dat je andere prioriteiten moet stellen. Ik hoor wel eens dat koppels elke week of elke 2 weken uit eten gaan, dat redden we echt niet. Maar die behoefte is ook minder omdat ik relatief veel tijd heb om die taak op me te nemen, zodat het geen "moetje" is om te koken, om het maar zo te zeggen. Over die tattoo, ik denk dat het je relatie behoorlijk kan verzieken als je elkaars mening niet interesseert. Dus in die zin, als manlief echt liever niet zou zien dat ik m nam, dan vind ik dat ik als partner daar een verantwoordelijkheid in draag om daar een voor onze relatie verstandige keuze in te maken. Dat was meer mijn motivering. Uiteraard oké als je daar anders over denkt 😊 Maar over die rechten en plichten, ik denk dat ik dat niet zo goed in woorden kan uitdrukken. Misschien is het ook meer een gevoel, dat de meeste vrouwen nog het leeuwendeel van de opvoeding en het huishouden als "standaard" taak erbij krijgen omdat dat altijd al zo was. Dat kan ook, bedenk ik me nu, een oproep zijn tot verdere gelijke verdeling van taken. Misschien dat ik er helemaal naast zit, maar ik heb het idee dat vrouwen vooralsnog veel meer taken van de opvoeding en het huishouden dragen, en vooral dat zij zich daar meer verantwoordelijk voor voelen. Daardoor ontstaat wellicht eerder een intern conflict tussen wat je als moeder wil kunnen bieden, en wat je op werk moet leveren. Mijn moeder werkte 32 uur en mijn vader 40, en ik merk dat ik ze wel veel gemist heb, want ik werd altijd op allerlei andere plekken gedropt zodat zij maar konden werken. Ik weet dat voor mijn moeder dat ernstig nodig was voor haar mentale gesteldheid, maar ik bemerk ook dat ik dat als kind heel onprettig vond, en dat die gevoelens mij extra doen laten nadenken hoe ik dat met mijn kinderen later zou willen doen.

Niet respectloos bedoelt hoor, maar ik krijg er altijd zo de kriebels van als mensen zeggen dat de man het hoofd van het gezin is 😅 Mijn beste vriendin is 2 jaar geleden bekeerd naar het christendom en zij is ineens ook zo geworden. Bij ons is er geen hoofd van het gezin en mijn man ziet ons (gelukkig) als gelijken. Mijn man vindt het zelfs heel aantrekkelijk dat ik werk en zelfstandig ben, en nog ergens anders een passie voor heb naast alleen het moeder zijn. We begrijpen elkaar daardoor ook goed en kunnen uren over onze ambities praten. Toch hebben wij wel (per ongeluk) een traditionele rolverdeling. Mijn man werkt fulltime en ik 2 dagen, maar de functie die hij heeft is alleen fulltime te doen, waardoor ik minder moet gaan werken. Zodra de kindjes op school zijn wil ik zelf ook weer 4 dagen gaan werken ☺️ ik houd ervan om mama te zijn, maar ik houd ook van mijn werk en heb nog een hoop ambities op carrièregebied, die nu nog even on-hold staan. Ik vind het moeilijk om mij in de trad-wives te verplaatsen. Wellicht omdat ik uit een huishouden kwam waarin mijn moeder onderdrukt werd en alles aan m’n vader moest vragen, en m’n vader altijd aan het werk was. Dit heeft mij geleerd dat ik nooit afhankelijk wil zijn van een man of wie dan ook.

Ik denk dat het ook door die hele trad wife hype komt op social media zoals Nara Smith en Ballarina Farm. Mensen vergeten vaak dat Nara Smith uit een hele rijke familie komt en de man van Hannah een vliegmaatschappij bezit. In deze tijd met een gezin van 1 salaris leven lijkt mij erg lastig en daar komen ze vast nog wel achter 😓. Ik vind alles wat er in Amerika gaande is ook heel erg. De rechten van vrouwen worden gewoon terug gedraaid. Yikes.

Je werkt niet maar je hebt (nog) geen kinderen? Ik ben wel benieuwd waarom jullie hiervoor gekozen hebben? Ik snap het heel goed als vrouwen ervoor kiezen om thuis te blijven als er kinderen in het spel zijn / komen (dat is echt heeeel veel werk), maar de hele dag thuis zijn zonder kinderen is eigenlijk gewoon 'vakantie'? Bedoel dit niet lullig hoor. Gewoon oprecht benieuwd wat jouw beweegredenen zijn. Verveel je je dan niet? De hele dag vrij zijn en alleen het huis opruimen en koken lijkt me heel ontspannen, haha! Maar ik zou ook de mentale uitdaging / externe prikkels missen. Financieel zouden wij het ook makkelijk op 1 inkomen redden als er geen kinderen in het spel zouden zijn trouwens. Kinderen zijn duuuuurrr. :)

Ja helemaal eens, ik vind het ook heel eng wat er in Amerika allemaal gebeurd. Zelfs geen baas meer in eigen buik.

Kan me ook niet voorstellen dat het in deze tijd nog zo gaat , dat de man het hoofd van het gezin is 🙄 Ik kan me ook niet voorstellen dat een vrouw zo wil leven. Moet een man dan een applaus krijgen als die een keer een luier verschoond of de stofzuiger pakt ? Ik krijg ook altijd de kriebels als vrouwen zeggen : mijn man past op de kinderen 🙄 Uhh hoe bedoel je ? Een vrouw past toch ook niet op haar eigen kinderen. Mijn vriend doet net zoveel met onze dochter en in het huishouden als ik. Ook al werkt hij 5 dagen en ik 2 dagen per week. En ik vind dat ook niet meer dan normaal eigenlijk. 😬

Als die vrouwen daar gelukkig van worden is dat prima toch? Het enige risico is dat je financieel afhankelijk wordt. Wat betreft de man het 'hoofd van de familie', dit was vroeger ook echt niet zo hoor. Op papier misschien, maar de vrouwen maakte evengoed de beslissingen, misschien nog meer zelfs. Het is niet zo dat vrouwen tegenwoordig gelukkiger zijn dan die tijd dus daar hoef je het ook niet voor te doen

Leuk topic! Ik heb ook het idee (maar hoor graag wat anderen vinden) dat dit ook een beetje past in de algemene anti-feminisme trend, bijv ook rondom anticonceptie. Veel meer vrouwen kiezen ervoor om nu dmv bijv temperatuur meten te proberen niet zwanger te worden, waardoor er nu al een pittige stijging te zien is in het aantal abortussen dat wordt gepleegd. Dan denk ik dus ook: volgens mij zijn veel mensen door misinformatie op social media echt naïef voor de consequenties van hun acties. Je ziet alleen maar de mooie beelden van tradwifes en hun kippen, maar ziet vervolgens niet wat er gebeurt als ze gaan scheiden. Je ziet dat vrouwen die stoppen met de pil accuut van hun depressie af zijn, maar niet dat ze vervolgens ongewenst zwanger worden. Dit soort rooskleurige beelden zijn volgens mij echt super schadelijk en misinformatie is zo'n gigantisch probleem...

Ongezouten mening: vreselijk programma met in mijn ogen niet zulke slimme vrouwen. Wat als je partner komt te overlijden? Of 100% afgekeurd wordt door ziekte of ongeluk? Helaas in de dagelijkse praktijk veel meegemaakt door mijn werk. En dan? Dan heb je echt een heel groot probleem. Juist heel erg belangrijk om onafhankelijk te zijn! Is mij altijd met de paplepel ingegoten en zal ik straks ook mijn dochter mee geven.

Ik denk niet te we hier weer naartoe gaan. Voor de meeste gezinnen of stellen is het gewoon noodzakelijk om met zo'n minstens 1,5 salaris te moeten rondkomen. Wat die dames daar vinden, vind ik allemaal prima. Ik hoef het tenslotte niet met iedereen eens te zijn. Als dat hen zo gelukkig maakt, wie ben ik om daar iets van te vinden? En als hun partner voldoende inkomen genereert om het gezin van te onderhouden, waarom niet? Maar waar ik wél moeite mee heb, is dat op het moment dat de partner met inkomen wegvalt, deze (meestal) dames dan hun hand komen ophouden bij de overheid en er een huis klaar moet staan en allemaal toeslagen etc omdat ze nou eenmaal gewend zijn om niet te werken. Als deze dames dan wel hun eigen boontjes kunnen doppen, prima!

Verzekering, ik ben ruim oververzekerd voor het overlijden van m'n man. Overigens werk ik wel hoor. Maar zou het prima redden als man arbeidsongeschikt of komt te overlijden. Ben ook christen en wat vaak niet verteld word is dat de man de behoefte van z'n vrouw op 1 moet zetten. Er staat in de bijbel dat de man z'n vrouw lief moet hebben zoals Christus zijn kerk lief heeft. En Hij is voor ons gestorven. Zo lief moet onze echtgenoot dus ons hebben dat hij letterlijk voor ons zou sterven. Ik denk dat elk mens en daarmee elk huwelijk/relatie anders is. En dat werken/niet werken en taakverdeling iets persoonlijke is waar je samen op 1 lijn moet komen te zitten 😊

Het lieve van die beweging is dat alleen vrouwen die in een volledig geëmancipeerde maatschappij leven, zullen kiezen om hun ‘rechten’ in te leveren. In Afghanistan bestaat deze beweging niet, omdat de vrouwen daar iedere dag moeten betalen voor wat er gebeurt wanneer mannen de baas zijn en je als vrouw niks te zeggen hebt. Dus ja, ik vind het altijd lekker paradoxaal. Maar zo gaat het met alle verworven vrijheden. Anti-vax bestaat ook alleen in een maatschappij waarbij niemand kinderen met polio om zich heen ziet. Het is triest, maar waar. Grappig genoeg is het ook zo menselijk; ik neem vitamine D als ik me lamlendig voel. Dan na een tijdje laat ik het weer hangen, denkend ‘ach, ik heb de laatste tijd weer veel meer energie, is het wel zo nodig.’ Hoe dom! En dus precies hetzelfde 😌

Interessant onderwerp! Ik heb de docu niet gezien maar ik ben zelf moslima (bekeerd, ik ben 🇳🇱) en in onze religie hebben wij ook een traditionele en duidelijke rolverdeling binnen het huwelijk. Ik zie mijn man als het hoofd van het gezin. Hij vertegenwoordigd ons buitenshuis, hij maakt belangrijke beslissingen en ik ben meer volgend daarin. Dit betekend echter niét dat ik ondergeschikt ben. Ik heb net zo goed mijn rechten, alleen deze rechten zijn niet hetzelfde; omdat mannen en vrouwen ook niet hetzelfde zijn (mijns inziens) Dat mijn man het hoofd is betekend niet dat hij zich als een dictator op kan stellen en ik altijd maar lijdzaam ja moet knikken. Hij heeft wel degelijk te luisteren naar mijn mening en advies. Dit doet hij dan ook met veel respect, daardoor voel ik mij altijd vertegenwoordigd en sta ik met trots achter alles wat hij voor ons gezin doet. Hij is verantwoordelijk voor onze veiligheid en comfort en ook de volledige financiële verantwoordelijkheid ligt bij hem. Ik zorg er op mijn beurt voor dat hij altijd in een schoon huis thuis komt, dat er een warme maaltijd klaarstaat en dat zijn kleding en lunch klaarliggen voor hij de deur uitgaat. Ook zorg ik voor onze zoon en ben ik verantwoordelijk voor zijn opvoeding. Mijn man helpt daarbij en heeft ook zijn bijdrage in zijn opvoeding, maar het komt meer op mij aan. De beslissingen voor ons kind maak ik dus juist meer. Ik zorg voor mijn man, hij zorgt voor mij en samen zorgen wij voor ons gezin. Een veelvoorkomende misvatting is dat wij niet mógen werken. Werken is voor ons zeker niet verboden maar wij hóeven in principe niet te werken omdat de financiën niet onze verantwoordelijkheid zijn. Onze levensstijl wordt vaak als onderdrukking gezien maar persoonlijk vind ik het juist heerlijk. De vrouw wordt in de islam beschermd en als koningin behandeld. Ik zou mij juist ellendig voelen als ik net als hij vijf dagen per week zou moeten werken en daardoor mijn kind zou moeten missen, zware boodschappen zou moeten sjouwen, met de auto naar de garage zou moeten, het vuilnis buiten zou moeten zetten, in het huis zou moeten klussen etc etc. Laat mensen maar zeggen dat ik onderdrukt ben, meanwhile I’m living my best life 🤭 (Dit is absoluut geen kritiek op andere rolverdelingen! Dit is puur hoe het voor mij persoonlijk voelt. Ik besef me heel goed dat dit niet voor iedereen passend zou zijn ❤️)

Oja en wat betreft het financieel afhankelijk zijn, dat is maar net hoe je het met elkaar regelt. Ik krijg bijvoorbeeld maandelijks geld van mijn man en het is aan mij wat ik daarmee doe, ik kies ervoor om dit te sparen. Daarnaast spaart hij voor ons pensioen en niet alleen voor zijn eigen. Mocht hij komen te overlijden of mochten wij scheiden dan blijf ik dus niet met niks achter 😊

Maar even heel eerlijk: vind je het niet saai, elke dag hetzelfde ritme? Het huis schoonmaken, de hele dag zorgen voor je kind… Het lijkt me dat je wereldje dan wel erg klein wordt. Begrijp me niet verkeerd – iedereen moet doen waar hij of zij gelukkig van wordt, en als dit jou voldoening geeft, dan is dat natuurlijk het belangrijkste. Voor mij zou dat echter niet genoeg zijn. Hoewel ik niet hoef te werken voor de financiën, doe ik het omdat ik het echt leuk vind en er zoveel dankbaarheid uit haal. Als logopedist is geen dag hetzelfde: elke casus voelt als een puzzel die ik met plezier probeer op te lossen. De waardering die ik krijg van ouders en kinderen maakt het werk extra bijzonder. Het geeft me zoveel voldoening dat ik het voor geen goud zou willen missen. Als ik 6 weken zomervakantie heb dan vind ik dat al best zwaar 😅

Ik wil niet heel veel zeggen, maar als mijn man overlijdt of weggaat, zou ik het ook niet alleen kunnen redden. Ik zou dan wel afhankelijk zijn van een sociale huurwoningen en wat toeslagen. En ik heb toch best carrière gemaakt de afgelopen jaren en een goede opleiding genoten en nooit een gat in mijn cv gehad. In de docu zeiden ze dat 1/3e van de vrouwen in NL niet zelfredzaam is als de partner weg valt. Ik denk met de absurd hoge kosten van levensonderhoud tegenwoordig, dat dit aantal veel hoger ligt. Eigen boontjes kunnen doppen, is best wel een utopie geworden 😅. Verder ben ik het met je eens hoor.

Mooi gesproken, ik sluit me hier volledig bij aan. 🫶🏻