Meiden van traditie

Mooi het respect in dit topic 🩵🩷🩵🩷 Ik was altijd van de 50/50 maar mijn ervaring laat zien dat 50/50 in de praktijk niet altijd werkt, zeker niet bij ons. Ik merk dat ik aan veel meer denk en automatisch veel regel. Mijn partner geeft aan dat het geen onwil is, maar zijn hoofd denkt er gewoon niet aan. Hij probeert het op te lossen door dingen op te schrijven die ik vraag, maar dat is niet hetzelfde als er zelf aan denken. Voorbeelden? Dingen zoals de wasmachine leeghalen en de droger aanzetten, kleding ophangen, kinderkleding op maat houden, aanmeldingen regelen voor de opvang, cadeautjes kopen voor familie of de luiertas goed inpakken als we ergens heen gaan. Het zijn vaak kleine dingen, maar ze stapelen op. Dit leidde bij ons regelmatig tot discussies. Ik heb zelf een goede carrière (hbo), maar hij heeft een hogere functie en verdient aanzienlijk meer. Daardoor hebben we besloten dat ik minder ben gaan werken. Hij waardeert wat ik doe en ziet hoeveel ballen ik in de lucht houd, en dankzij zijn inkomen hebben we het goed. Toch betekent dat ook dat mijn oorspronkelijke idee van een 50/50-verdeling niet meer klopt. Dat werkte simpelweg niet voor ons. Wat voor mij belangrijk blijft, is mijn onafhankelijkheid. Ik kom uit een gescheiden gezin en weet hoe belangrijk het is om op eigen benen te kunnen staan. Ik heb bewust gekozen om mijn carrière niet helemaal op te geven, en ik kan voor mezelf zorgen als dat nodig is. We hebben alles samen geregeld en staan er als team. Maar mocht het ooit misgaan, dan weet ik dat ik zelfstandig verder kan. Wat me soms wel raakt, is hoe vaak ik zie dat vrouwen het niet goed geregeld hebben. Ze nemen zoveel zorgtaken op zich en bouwen ondertussen geen financiële zekerheid op. Als hun partner besluit te scheiden, komen ze in de problemen. Dat vind ik verdrietig, want een gezin runnen doe je samen. Maar dat betekent ook dat je goed voor jezelf moet blijven zorgen.

Grappig, ik ben in veel opzichten juist weer 100% anders. Ik ben graag zo onafhankelijk mogelijk; ik werk fulltime, betaal precies 50% van onze vaste lasten, zet het vuilnis buiten en klus in huis waar nodig. In mijn ogen kunnen mannen en vrouwen evenveel, mits de wil er is. Er zijn natuurlijk verschillen (biologisch gezien), maar omdat hij sterker is of meer ruimtelijk inzicht heeft, betekent niet dat ik niet een plank op kan hangen of de elektra kan aanleggen. Mijn vriend verdiend iets meer (is toch net iets makkelijker carrière maken) en heeft wel eens gezegd dat hij dan ook iets meer zou willen bijdragen aan de vaste lasten, maar dat vertik ik. Ik denk wel dat vrouwen vaker de mentale lasten dragen, maar daar kan ik hem weer in sturen en dat pikt hij dan weer net zo makkelijk op.

Jij verwoordt precies wat ik erover wilde zeggen 👏

Mocht je man weg vallen zou je er dan toch voor kunnen kiezen om weer meer uren te gaan werken zodat je wel in je eigen levensonderhoud kunt voorzien? Als je een goede opleiding gehad hebt? Ik denk dat veel vrouwen zich best zouden kunnen redden, maar dan moet je misschien wel minder prettige keuzes maken zoals meer gaan werken en kind vaker naar de opvang. Heb ik heel dichtbij in mijn omgeving meegemaakt, maar het is zeker niet onmogelijk.

Wij hebben ook een traditionele taakverdeling, maar dit is puur omdat mijn man een veelvoud verdient van wat ik kan verdienen en dit nu voor ons het beste is. Mocht ons huwelijk stranden, dan heb ik met de helft van onze overwaarde, voldoende geld voor een eengezinswoning (niet in Amsterdam, maar hier op de Veluwe lukt het wel) en zal ik toch echt weer een betaalde baan moeten gaan zoeken. Zolang ik gezond ben, zal ik zonder hem mijn eigen broek op houden. Voor overlijden kun je je wel redelijk verzekeren, maar ik sluit niet uit dat in die situatie, ik ook weer aan het werk moet gaan of andere keuzes moet gaan maken.

Aanvullend: en mocht hij arbeidsongeschikt raken en ons inkomen valt voor een groot deel weg, dan hebben we nog keuzes, ik ga werken en onze lasten moeten verder naar beneden. Dan verkopen we ons huis en gaan kleiner wonen. Uiteraard minder luxe, kinderen vaker naar de opvang, wat er nodig is. Maar een plan B is in mijn optiek altijd noodzakelijk als je de keuze maakt om te leven van 1 inkomen.

Ik werk nu 28 uur en 32 uur is eigenlijk wel een beetje het maximale wat ik mentaal aan kan (autisme). En met 32 uur salaris zou ik niet alle vaste lasten kunnen betalen zonder toeslagen/sociale huurwoning (met 40 uur ook niet, maar goed). Ik weet niet wat voor banen en salarissen alle zelfredzame vrouwen in dit topic hebben, zodat ze het zonder toeslagen/sociale huur zouden redden, maar hier gaat die vlieger dus niet op.

Ah oké. Bij ons krijg ik maar een klein deel van de overwaarde (hij had overwaarde van zijn vorige woning erin gestopt en we hebben afgesproken dat hij dat eerst krijgt). Daar koop ik niks voor ;). Ik zou dan bij mijn ouders gaan wonen en vanuit daar proberen een nieuw leven op te bouwen. Het is daar ook iets goedkoper dan waar we nu wonen, dus misschien dat we het dan net aan zouden redden. Maar ook daar liggen de woningen niet voor het oprapen.

Ik vind zeker dat vrouwen het zelf moeten weten, als dat is waar ze gelukkig van worden… Go for it. Ik vind wel dat je goed moet nadenken over ‘wat als’. Dat moet je altijd, maar wanneer je het bestaan kiest waarbij je toch een (semi) afhankelijkheidsrelatie hebt van een man dan moet daar een schepje bovenop. Wat als je toch wil scheiden of je je niet gelukkig bent, wat als je toch een baan wil. Het moet uiteindelijk altijd vanuit een soort gelijkwaardigheid zijn en niet vanuit een ‘je mag niet dit en je mag niet dat’ Verder vind ik het op dit moment voor weinig gezinnen realistisch om hun gezin op 1 baan rond te laten komen.

Fijn dat je bij je ouders terecht kan. Ik zou dat in principe ook kunnen en dat is natuurlijk een fijne gedachte. Ze wonen alleen wel heel ver weg en in een hele dure regio. Ik weet niet of je daar in de regio en in je eigen regio ook al staat ingeschreven bij de woningbouw. Vriend van me is na 30 jaar relatie nog gaan scheiden en stonden beide al die tijd ingeschreven. Hij kocht haar uit en zij kon zo door naar een huurwoning.

Hier herken ik mij zeker in. Helaas is het echt niet allemaal zo maakbaar. Ik werk in het voortgezet onderwijs en dat is fulltime voor mij niet te doen. Daarnaast verdient het niet zo top dat ik ook zonder toeslagen en sociale huur zou kunnen. en oh ja, tel daarbij op dat ik nog nooit een vast contract heb gekregen binnen het onderwijs. Nu werk ik dus wel maar ik zou niet weten hoe ik ga overleven als wij uit elkaar gaan. Indd doelend op de kosten en het vinden van een woning. Dan vraag ik mij ook wel af hoe de andere danes in dit topic het dan wel niet voor elkaar hebben. Ik las ook dat je dan bij je ouders zou gaan wonen. Nou mooi niet hoor, ik heb al een tweelingzus die met haar vijfjarige zoon bi onzj ouders inwoont en dat is voor iedereen daar al geen pretje, nog versterkt door ziekte van een van mijn ouders. Ik vind die meiden van traditie inderdaad nogal argeloos in verband met de risicovolle positie waar ze zichzelf in zetten . Wat niet wegneemt dat ik daar zelf ook in zit. En dat wil ik eigenlijk alle lezers en reageerders hier meegeven: ook al ben je geen thuisblijfmoeder en werk je wel, dan nog is het erg lastig om helemaal op eigen benen te staan. De wereld is niet maakbaar in NL,de kosten zijn hoog en betaalbare woonruimte is er veel te weinig. Sorry als dit nu heel negatief en niet "growth mindset" overkomt maar ik merkte enige ergernis toen ik ergens iemand zag zeggen "minder prettige keuzes maken". In hoeverre dat realistischerwijs kan is per persoon weer anders.

Nou je krijgt natuurlijk dan alimentatie voor je kind, bij een scheiding. Voor de rest zou ik nergens recht op hebben. Het huis is van mij 😅 Ik had al jong een koopwoning, die waren toen niet veel waard. Ondertussen een keer verkocht en nieuwe gekocht. Dat is natuurlijk voor een deel gewoon mazzel, deels was ik ook al jong heel serieus aan het werk. Beetje te serieus vind ik zelf achteraf… En ja, heb een goede baan. Verdien meer dan mijn man, zelfs al maak ik minder uren. Kortom ben geheel onafhankelijk, maar dat is natuurlijk niet een situatie die heel algemeen is. Maar op zijn minst is het toch wel fijn als je eigen spaargeld hebt of hebt nagedacht over hoe en wat. Ik vind het knap dat je met autisme en een gezin zoveel werkt 🤗👍🏼

Even side note: Hoe bizar, al die tekorten in het onderwijs en dan strooien ze nog altijd niet met vaste contracten? Blij dat ik die sector uit ben hoor 😑

Ik denk niet dat het is waar we naar toe gaan, dit is één van de trends die populair is op social media, maar niet representatief is voor het grote deel van de bevolking. Daar zijn wel meer trends van. Ik vind het wel gevaarlijk dat het zo populair is op social media. Maar als je zelf met je partner die keuze maakt en je het goed regelt op papier, financieel en je er allebei achter staat is het helemaal je eigen keuze en moet je dat vooral doen. Mijn ouders scheidde net zo als meerdere van hun vrienden koppels op dat moment rond hun 25 jarig huwelijk. Het is echt schokkend hoeveel ik dat in mijn omgeving heb gezien. Gelukkig had mijn moeder wel een carrière opgebouwd en kon ze wel voor zichzelf zorgen. Ik wil dus ook onafhankelijk kunnen zijn, niet alleen bij scheiden, maar ook arbeidsongeschiktheid of overlijden van mijn man. Wij hebben voor overlijden in ieder geval een overlijdensrisico verzekering voor beide, zodat als één van ons komt te overlijden we het huis kunnen blijven betalen. Verder werk ik inderdaad 32 uur, ik zit wel te denken aan 28 of 24 uur te gaan werken, maar dan met ouderschapsverlof en dan wil ik wel mijn uitdagende functie kunnen blijven behouden. Zodat als er iets gebeurd ik altijd weer meer uur zal kunnen gaan maken. Ook in het geval van scheiden verwacht ik dat ik van mijn deel van de overwaarde van het huis wel een klein huis of appartement zou kunnen kopen. Dan zal ik het ook gewoon nog kunnen redden. Nu ga ik er nog steeds niet vanuit dat ik ga scheiden, maar je weet nooit helemaal hoe je leven loopt. Ik vind het dus geen probleem hoe mensen het in hun eigen relatie inrichten. Ik hoop vooral dat het geen effect heeft maatschappelijk zoals je nu in Amerika ziet. Maar onze maatschappij is zo anders georganiseerd, dat ik dat niet zo snel verwacht. Ik denk alleen dat die groepen harder schreeuwen dan de mensen die een rustig burgerlijk leven leiden.

Ik denk dat de tradwives die je op sociale media ziet niet trad genoeg zijn. Het zijn huisvrouwen met een social media baan. Hun baan is doen alsof ze geen baan hebben. Maar ik denk dat Nara Smith bijvoorbeeld meer uur in de week werkt aan haar tiktok kanaal dan ik op kantoor. Als je nog een mooi essay hierover wilt zien dan verwijs ik naar Hannah Alonzo op youtube. Zij kan het allemaal nog veel mooier verwoorden.

Goede tip! ik sta inderdaad bij beide woningverenigingen ingeschreven. Ik ben al eens eerder uit elkaar gegaan na een lange relatie (toen waren er geen kinderen in het spel), dus ik weet hoe dingen kunnen lopen ;). Maar, ik wil niet vervelend naar jou toe doen, je gaf gisteren in een reactie aan ''Maar waar ik wél moeite mee heb, is dat op het moment dat de partner met inkomen wegvalt, deze (meestal) dames dan hun hand komen ophouden bij de overheid en er een huis klaar moet staan en allemaal toeslagen '' Maar als ik uit elkaar ga, dan moet ik toch ook mijn hand ophouden voor verschillende toeslagen en hoop ik dat er een huis klaar staat (jij adviseert me nu me in te schrijven bij de woningbouw). Wat is dan het verschil tussen mij (een vrouw die werkt, met werkende man en 1 kind) en een vrouw die nu met een man samen is en zelf niet werkt?

Dit is precies mijn punt! Dankjewel voor de aanvulling en lastig dat jij die uitwijkmogelijkheid bij je ouders niet hebt.

Dankjewel! Echt lief! Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik momenteel iets van 70% thuis werk en dat ik, na veel therapie en intern doorgroeien, mijn baan ook wel echt heel leuk vind nu. Fulltime op kantoor of een werkvloer werken, zou voor mij heel lastig worden. En wat jouw situatie betreft: Heel slim gedaan, maar ik ken maar weinig mensen die het zo goed voor elkaar hebben (gemaakt). Het klinkt ook wel alsof je er zelf bepaalde offers voor hebt gemaakt, die vele er zo jong niet voor over hebben. Toch denk ik dat, ondanks de juiste mindset op jonge leeftijd, dit ook echt niet voor iedereen is weggelegd.

Los van 'wat bii scheiding/overleiden?' vind ik zo'n relatie echt absurd. Dat je jezelf als onderdanig aan een ander ziet en niet dezelfde rechten. Een 'hoofd van gezin' dat heb je in een gelijkwaardige relatie überhaupt niet nodig.

Als je uitgaat van een huwelijk die het levenlang duurt en van het idee dat man en vrouw gescheiden taken hebben in het gezin is het niet zo gek. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen; dingen waardoor een huwelijk kapot kan gaan. Maar als je trouwt in gemeenschap van goederen waarbij ieders de helft krijgt is dat niet gek. Bij mij en mijn man is het ook zo dat hij het vooral verdiend. Ik werk twee dagen en verdien niet zo veel. Ik heb hier totaal geen probleem mee. Ook zie ik hem als hoofd van het gezin. Niet dat ik geen eigen wil of ideën enzovoorts heb. Maar hij is de eindverantwoordelijke. Niet dat ik minder rechten heb of dergelijke maar gewoon een andere taak. Ik denk dat een duidelijke taakverdeling en het idee dat je trouwt voor het leven dus logischerwijs in gemeenschap van goederen juist bijdraagt aan een beter huwelijk. Als je je relatie/ huwelijk al ingaat met het idee om het dicht te timmeren voor als het eventueel stuk loop sta je misschien verkeerd in je relatie. Trouwen is voor mij 100% elkaar vertrouwen. En ik weet zeker al zou mijn huwelijk stuk lopen dat mijn man nooit zou willen dat ik met niks op straat kom te staan. Dat heet principes hebben. Hij zou dan nog eerder zelf uit huis gaan en mij en mn kinderen hier laten wonen