Mental load - hoe omgaan met...

Tip: https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle

Ik herken veel van je verhaal. Ik moest mijn vriend constant 'bijsturen' en vragen dingen alsnog 'goed' te doen, bijvoorbeeld uitleggen dat dat washandje dan ook in de was moet en niet in het douche puntje (om jouw voorbeeld maar even te gebruiken) etc. Mijn vriend had daardoor het gevoel op eieren te lopen en constant alles niet goed te doen. Toen ik na de bevalling met een keizersnede op bed raakte, en ik dus letterlijk niks kon doen en me er ook niet mee kon bemoeien (want ik lag op bed) heeft hij het zich opeens eigen gemaakt en pakt hij veel meer dingen uit zichzelf en goed op. Het is niet perfect en ik zou dingen zelf anders aanpakken (was op andere temperatuur wassen etc) maar hij pakt het uit zichzelf op en het wordt gedaan. We zijn allebei nu een stuk meer relaxt, ik wat minder perfectionistisch en hij daardoor meer ontspannen, meer ruimte in zijn hoofd en daardoor ziet hij meer taken liggen (soort sneeuwbaleffect). Zou iets dergelijk bij jullie ook kunnen spelen?

Ja herkenbaar! Mijn man is een top vader en ontzettend aanwezig voor onze kindjes, maar als het om huishouden/mental load aankomt is het soms echt om te huilen. Hij heeft een paar vaste taken en die doet hij ook wel, maar laat dingen naar mijn mening veel te lang liggen (zoals het karton bijvoorbeeld, dat stapelt zich maar op). 99% van de regel-dingen liggen inderdaad bij mij. Het enige dat hij doet is de belastingaangifte. Hij schuift ook extra mental load op mij door bijvoorbeeld te vragen of ik een bepaald telefoontje wil plegen want dat vindt hij spannend (Nederlands is niet zijn moedertaal). Ik heb mij hier heel lang aan geërgerd eerlijk gezegd maar kan het nu beter accepteren. Ik vond het altijd lastig om hem dingen te vragen (het is nooit leuk om mensen tot last te zijn met verschillende klusjes dus vragen vond ik heel moeilijk) maar aangezien ik ook al meerdere keren het gesprek ben aangegaan over wat dat met mij doet en het niet echt heeft geholpen ben ik gewoon van alles aan hem gaan vragen. En heb hier nu minder moeite mee. Ik heb ook het zorgen voor mijn zoontje wat meer op mijn mans bord gelegd zodat ik meer tijd heb voor de mental load/huishouden. Eerst wilde ik alles zelf onder controle houden maar dat lukt gewoon niet. Dus heb ik geaccepteerd dat de mental load bij mij ligt en doe het nu gewoon zelf óf ik vraag het mijn man. Het feit dat ik zwanger ben en rust moet houden heeft wel geholpen eerlijk gezegd. Dan moet je wel vragen.

Oh ja, en ik heb echt geïnvesteerd in het vinden van een goede schoonmaakster. Zij komt wekelijks 3 uur schoonmaken. Mijn man klaagt wel een beetje over de kosten maar daar heb ik gewoon schijt aan. Moet hij maar meer oppakken in het huishouden 😊

Ik vraag mij na het lezen direct af of het wel realistisch is voor jezelf om te dealen met deze mentale lasten. Het lijkt alsof je drie kinderen hebt en daarmee ontspan jij denk ik niet als het oudste kind (lees; je man) niet veranderd. Maar goed, om een poging te wagen je vraag te beantwoorden; plan een vast moment in voor boodschappen, begin de dag met één huishoudelijke taak (wasje draaien/vouwen, stofzuigen etc.), prik een vast moment met je partner (!!!) om de komende week door te spreken (bijzonderheden/verjaardagen/regelzaken) en stop met taken van je partner (deels) op te lossen/over te nemen.

Oh honderd procent, hij loopt echt op eieren en heeft ook steeds het gevoel dingen niet goed te doen. Als hij dingen dan wel oppakt, maar niet op mijn manier, dan zeg ik daar ook bewust niks van en bedank ik hem. Ik probeer ook dingen los te laten, om hem dan de kans te geven het op te pakken (als ik bijvoorbeeld aan het voeden ben, heb ik zo een uur mijn handen niet vrij), maar er gebeurt dan simpelweg niks. 🥹 Dankjewel voor je reactie!

Oh ik roep al maanden om een schoonmaker. Hij wil niet, vindt dat decadent en duur. Maar daar heb ik inmiddels inderdaad ook schijt aan. Misschien daar inderdaad actie op uitzetten...

Als eerste, gefeliciteerd! Als tweede, je baby is 2 weken oud, jij bent nog 1 bom hormonen. Dat alles zwaarder lijkt, is ook helemaal logisch. Ik heb 100% mental load als het om kinderen (3) en huishouden gaat. Mijn man heeft met z'n eigen bedrijf genoeg mental load, waardoor ik dat ook niet perse oneerlijk vind. MAAR.. ik ben thuisblijfmoeder en heb dus ook gewoon meer tijd voor deze taken. Toen ik er nog naast werkte redde ik deze verdeling niet. Wat voor mij wel heeft gewerkt is lijstjes maken. Huishouden een hele simpele planning (die ik afvink) en dingen die geregeld moeten worden, die zet ik in een notitielijst. Zodat ik ze kwijt ben uit mn hoofd. Kleine dingen, maar werken voor mij wel (meestal). Soms ontploft mijn hoofd helaas ook.

Voor ons werkt het om niet in taakjes te denken, maar grotere verantwoordelijkheden. Zo ben ik 'chef was en kleding' en hij 'chef boodschappen en koken'. We helpen elkaar natuurlijk af en toe, maar de mental load ligt volledig bij 1 iemand. Geef het ook de tijd om dit over te dragen aan hem. Zie het als een stagair op werk: je begint klein en geeft steeds meer verantwoordelijkheid. Fouten maken mag, maar niet te grote want dat is niet goed voor het zelfvertrouwen. En accepteer dat het anders gaat. Wij eten best wel vaak patat haha.

Ik herken dit deels, ons eerste kind verwachten wij over een paar weken maar we hebben bewust al geoefend met taken verdelen, verwachtingen etc. Als ik heel eerlijk naar mijzelf kijk: geef ik hem ook niet altijd de kans. Dan doe ik iets zelf maar, want anders duurt het te lang zeg maar. Dus wij hebben hier ook echt gesprekken over. Dus niet per se over de taken, maar wat het met de ander doet (ook met hem). Wij hebben een lijstje van dingen die moeten gebeuren en wie dat doet. Dan moet ik hem ook de kans geven dat te doen. Of ik daar meer ontspannen van word? Ik denk op lange termijn wel. Want zoals je zegt: je wilt als team opereren en dan kan dus niet alles op mijn manier gaan. Mijn vriend was soms lui geworden van mij en dat zie ik ook vaker om me heen. Dus ook dingen als 'hebben we al ingeschreven bij x' staat op dat lijstje als hij straks geboren is en die lijst hebben we samen gemaakt. Ik wil je geen tips geven, want dat wilde je ook niet, maar dit heeft bij mij wel geholpen met de mental Load. Dus ook eerlijker naar mezelf kijken. Ik doe ook dingen waar hij zich aan irriteert:).

Dit is ook hoe wij dit doen. Ik bemoei me totaal niet met eten, en als hij chef iets is laat ik dat ook volledig bij hem en omgekeerd. Dit betekent ook dat als ik niet verantwoordelijk wil zijn voor een nieuwe afdeling, ik dat niet moet aan moet pakken, maar vooraf af moet stemmen wie dit gaat doen.

Wij hebben de afgelopen jaren echt een topsysteem voor elkaar gekregen samen. - We zijn eerst gaan zitten om te kijken wat zijn terugkerende taken in het huis (was, boodschappen, koken, etc etc). - toen allebei verteld hoe we die taak voor ons zien en wanneer volgens jou goed is. Bv: wat doe je al er boodschappen eerder op zijn dan gepland, wat doe je als je bezoek hebt gehad en de wc een extra schoonmaakbeurt nodig heeft, wanneer is de keuken schoon. - hieruit bleek dat ik stricter ben dan hij. Zijn samen tot een compromis gekomen wat dus ‘voldoende’ is volgens ons beiden. - vervolgens samen bedacht hoeveel tijd een bepaalde taak per week/keer kost. - vervolgens de taken verdeeld door onze voorkeuren uit te spreken en te kijken naar hoeveel tijd het kost zodat het eerlijk verdeeld is. - speciaal voor mijn vriend ook nog afgesproken wanneer hij wat doet, want anders overziet hij het niet. Ikzelf doe het meer wanneer het me uitkomt. Doordat we het echt samen hebben besproken en besloten is het veel meer van ons samen. Soms doe ik wel extraatjes, gewoon omdat ik iets sneller nodig vind, maar dat is dan op m’n eigen initiatief. Het geeft echt heel veel rust: ik hoef dus nooit na te denken over boodschappen, stofzuigen, keuken goed schoonmaken, vuilnis weggooien, dweilen en ramenlappen. Want dat doet hij. Echt heerlijk!

Hee!! Hoe deed je dit met een baby? Ik voel mij best wel schuldig als ik haar steeds alleen laat om mijn lijstje af te vinken. Natuurlijk zit ze er wel bij maar toch. Misschien is dit vooral een

Ik weet niet hoe oud je kindje is. Maar de eerste paar weken na de bevalling loop ik ook wel wat trager hoor 😅 zeker als ze nog elke 3 uur voeding moeten ben je best druk met een baby. Verder zet ik ze vaak in een Wipstoel als ik ergens aan het schoonmaken ben (badkamer bijvoorbeeld) of leg ze gewoon op de vloerbedekking boven. Als ze echt New born zijn is dat wat lastiger, maar dan slapen ze nog veel (of niet, dan had het huishouden pech), zodat ik het meeste in de slaapjes deed. Verder liet ik ze al snel zelf spelen hoor. Ik ben geen entertainment programma 😅 daarnaast vind ik dat je met alle voedingen en elke avond knuffelen ook gewoon al best veel met een baby op schoot zit. In dat opzicht voel ik mij niet snel schuldig naar mn kinderen denk 😉 En als ze wat ouder zijn gewoon een doek in de handen geven. En dan mama helpen.

Je partner veranderen gaat meestal niet werken. Ik heb ook een man die 'opdrachten' moet krijgen en het zelf niet ziet. Als ik mij daar heel druk om maak dan heb ik mijzelf er mee. Dus heb ik geleerd meer aan hem te vragen. En om je bad als voorbeeld te nemen :vraag of hij het badje leegt en de washandjes ophangt. Het is vooral hoe je er zelf tegenaan kijkt. Om het voor mijzelf makkelijker te maken doe ik de meeste dingen op vaste dagen. Ik gebruik de app tasks en zet daar voor elke dag een to do lijstje in. Elke week hetzelfde en dan natuurlijk ruimte om dingen wel of niet te doen. De was staat op meerdere dagen. Maar heb ik geen was dan doe ik geen was. Boodschappen doen wij op vrijdag en maandag. Gefeliciteerd en wees een beetje lief voor jezelf

Hier gaat het ook vooral idd zo dat ik het vraag. Ook veel frustratie over gehad maar weet ook dat hij niet gaat veranderen. Meestal zeg ik: goh doe jij de vaatwasser uitruimen dan pak ik even de stofzuiger. Of uhhhh doe jij de baby naar bed dan kan ik ook even douchen. Voelt soms alsnog als de default ouder maar ook wel dingen die hij inmiddels uit zichzelf doet. Vanmorgen heeft hij stof gezogen zonder dat ik het gevraagd heb en zelfs de vaatwasser én wasmachine aan. Maar goed zijn nu ook 7 jaar en veel gesprekken verder haha. Wat ook hielp bij mij is m’n verwachtingen naar beneden en niet in de verwijten gaan zitten. Ook laat ik bewust taken bij hem. Zo heb ik bij het inschuiven voor kinderopvang zijn gegevens als contact ingevuld. En ook een aantal taken verdeeld of gemakkelijker gemaakt. Zo doet hij de kattenbak (eerder altijd strijd over, nu niet meer) en doen we boodschappen online. Mijn huishouden is niet spik en span. Maar dat heb ik dus losgelaten, want anders mag ik alles in m’n eentje doen. En daar pas ik voor 😄 O ja, twee weken geleden bevallen is echt heel kort. Gefeliciteerd overigens 🥳. Geef jezelf en de anderen in het gezin de ruimte om aan elkaar te wennen en een nieuwe balans te vinden.

Ik herken dit ook heel goed, maar ik denk dat ik niet zo van de softe aanpak ben. Ik hoef hem niet bij het handje te pakken en lijstjes te maken. Hij is volwassen en de taken in en om huis zijn gewone taken die iedereen kan doen. Als hij alleen woonde moest hij ze ook zelf doen. Dus geen excuus. Ik neem altijd als voorbeeld zijn werk. Ik vraag hem dan of hij op het werk ook taken maar voor 90% doet. Of bepaalde dingen gewoon niet. Als hij zo zou functioneren op het werk als dat hij thuis doet, dan zou hij geen baan meer hebben. Hij moet op zijn werk heel zelfstandig werken en juist dingen zelf zien en rapporteren of oplossen. Dan kan je dat thuis ook. Het is een kwestie van willen. Ik wil niet dat hij zich afhankelijk van mij opstelt. Hij doet alles wat ik hem vraag, maar ik wil niet vragen. Dit is ook zijn huis. En ieder heeft natuurlijk andere standaarden qua wat schoon of opgeruimd is, maar als je weet dat je partner iets belangrijk vindt dan kan je je daarvoor inzetten. Ik heb een grote omslag gemerkt toen mijn moeder overleden was. Ik kon amper functioneren en hij heeft toen enorm veel moeten regelen en voor het huishouden gezorgd. Met de kinderen is hij gelukkig ook super en hoef ik nooit iets te vragen. Hij werkt fulltime en ik parttime dus ik vind het opzich niet erg als ik wat meer taken heb dan hij. Ik heb immers ook meer tijd. Maar als ik het eens niet doe dan is het fijn als hij het ziet zonder dat ik het hoef te vragen. Ik denk dat deze dingen wel in iedere relatie spelen, maar ik heb gewoon echt geen begrip voor mannen die zich zo passief opstellen. Je bent gewoon een volwassen persoon he!

Sommige dingen zien bepaalde mensen gewoon niet (zoals kruimels, lege verpakkingen, de washandjes in jouw voorbeeld). Maar boodschappen en eten zijn ook voor hem een essentiële levensbehoefte. Maak hem verantwoordelijk hiervoor (of begin desnoods met 3 vaste dagen in de week). Dan is het op die dagen helemaal zijn verantwoordelijkheid en hij regelt het maar. Het lijkt me echt enorm vermoeiend om zo te leven zoals jij beschrijft, vind het heel erg lief dat jij je wil aanpassen maar vind toch dat je echt iets meer van je (volwassen) partner mag verwachten. Wij gebruiken thuis de app "family wall", daarin hebben we een gezamenlijke kalender, takenlijst, boodschappenlijst etc. Je kunt ook taken aan elkaar of jezelf toewijzen + herinneringen zetten. Dan zou het toch moeten lukken.. 🤓😇

Bedankt voor je reactie! Ze is 5 maanden. Ik vind het heel lastig om beide dingen te doen blijkbaar. Zo gek want het kan prima samen. Maar toch heb ik nu al last van schuldgevoelens. Fijn hoe je er zelf in staat. Ik moet nog wat meer mijn draai vinden :p

Vanaf een half jaar wordt het makkelijker (vond ik) en vanaf een jaar vind ik het sws allemaal wat fijner werken! En zeker met de eerste had ik ook veel moeite met mn draai vinden. Bij de 2e en 3e hebben ze toch ook elkaar om te vermaken. Maakt het soms ook zeker makkelijker!