Mentale klap maanden na keizersnede

Ik herken het deels. Hier ook een zware bevalling na inleiding die eindigde in een spoedkeizersnee. Mijn herstel ging eigenlijk wel heel goed, want denk ik deels komt doordat we lang in het ziekenhuis moesten blijven (zondag avond de keizersnee, maar ik mocht pas woensdag naar huis) waardoor de wond al vrij goed dicht was een ik al van de sterke pijnstillers af was voordat ik het bed uit hoefde. Maar ik heb de eerste 5 a 6 maanden best in een grijze waas doorgebracht als ik erop terugkijk. Het hield pas op nadat ik gestopt was met bv, dus ik heb het daaraan verweten eerlijk gezegd. Bv geven doet ook wat met je hormonen helaas. Maar het zou ook de nasleep kunnen zijn geweest van de geboorte nu ik erover nadenk. Vooral aan het begin waar ik kapot was van de lange bevalling en de narcose samen met natuurlijk sowieso pittige eerste weken met weinig slaap, krampjes etc. Ontzwangeren kost ook 9 maanden trouwens dus dat je emoties nog alle kanten op gaan is niet vreemd denk ik. Ik vind het goed dat je hulp zoekt. Ik weet niet of je nog foto's hebt van de bevalling. Bij mij hebben ze die gemaakt vanwege de narcose zodat ik toch wat had om naar te kijken achteraf om het gaat in te vullen. Dat heb ik na een aantal maanden bekeken en dat maakte ook veel los nog. Even goed potje gehuild hahaha. Ik vind dat het meest heftig, het missen van de echte geboorte. Er niet zijn voor de kleine direct na de bevalling. Ik krijg er nog steeds tranen van in mijn ogen na anderhalf jaar. Het is niet niets, dus goed dat je erover kunt praten. Maar hoe het ook liep, het was een topprestatie die je hebt geleverd en ik hoop dat je het een plekje kunt gaan geven!

Herkenbaar! Ik hou mezelf slecht staande. Verder weinig tips maar volledige herkenning

Och, lieve mama, wat een rollercoaster! Ik herken je gevoelens ook. Tijdens mijn eerste zwangerschap (na 24 weken misselijk te zijn geweest) kreeg ik op 34 weken een hoge bloeddruk. Ik werd ingeleid op 38.5. Tijdens de inleiding heb ik een hele bingokaart aan complicaties gehad, wat eindigde in de OK om de placenta te verwijderen. Vlak na de bevalling was ik heel blij met de baby en de hormonen gaven echt een topgevoel. Na ongeveer 12 weken kwam de klap. Onduidelijkheid in het begin van de inleiding (waar ik toch al geen goed gevoel over had), gevoel van niet gehoord te zijn tijdens mijn bevalling, beslissingen die genomen zijn zonder, voor mijn gevoel, duidelijke aanleiding of overleg, een naar gevoel omdat ik er niet was net na de geboorte waardoor ik het weegmoment en aankleden heb gemist. Ik heb toen nog overwogen om het dossier op te vragen, maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Maar dat kreeg ik wel mooi terug op mijn bordje tijdens mijn 2e zwangerschap. Ik had gelukkig hele fijne verloskundigen en heb direct bij de intake een stukje van mijn 'trauma' verteld, waardoor ik kon beginnen met Ascal om deze keer een hoge bloeddruk te voorkomen. Later steeds iets meer verteld tijdens de afspraken, waarom ik bepaalde dingen wel of niet wilde (bv dat ik heel graag een inleiding wilde voorkomen, indien mogelijk). Verder heb ik een lange afspraak gehad toen ik het bevalplan met de verloskundige besprak. Hierin alle 'trauma's' besproken en samen alvast een plan bedacht voor bepaalde scenario's. Kind had weinig zin om de wereld te zien en het ging verder prima, dus het hele plan van strippen en zo lang mogelijk wachten om naar het ziekenhuis te gaan werd ook werkelijkheid. Op de dag van de bevalling, braken mijn vliezen (net voor de verloskundige kwam om opnieuw te strippen), maar had ik nog geen weeën. Ook hier weer met de verloskundige een plan gemaakt, om zo lang, maar veilig mogelijk niet naar het ziekenhuis te gaan. Kind had toen ineens haast en 2 uur later gingen we alsnog naar het ziekenhuis (met verloskundige) en nog een uur later was hij er. Ondanks dat ik medisch werd wegens meconium, is de verloskundige gebleven voor de mentaal support en heeft meegedacht met het bewaken van mijn grenzen. Ook had ze van te voren het ziekenhuis gewaarschuwd dat ik de keer ervoor een nare ervaring had en de verloskundige en verpleegkundige in het ziekenhuis hadden zich heel goed voorbereid in de 20 minuten die het kostte om daar te komen. Ondanks dat het niet ging zoals ik wilde (gaat het ooit wel zo?, kijk ik nu wel terug op een fijne bevalling. Achteraf heb ik wel spijt dat ik na mijn eerste bevalling niet direct actie heb ondernomen/hulp heb gezocht. Dat had waarschijnlijk heel veel stress rondom het ziekenhuis/de bevalling gescheelt. Ik vind het dus heel goed van je dat wel praat over hoe je nu terug kijkt op de bevalling. Blijf dat ook doen! Ik kreeg na mijn 2e bevalling ook door de verloskundige van het ziekenhuis op mijn hart gedrukt dat ik vooral contact op moest nemen, als er ook maar iets niet lekker zat. Misschien is dat ook nog een optie die je kan inzetten.

Heel herkenbaar, ik heb een spoedkeizersnede gehad, een super zware ellendige zwangerschap, met alleen maar overgeven dagelijks zonder te eten, cold turkey gestopt met roken en redbull (dus tijdens mijn zwangerschap aan t afkicken) daarbij heb ik autisme en adhd waardoor mijn brein zoiezo al alles zonder filter binnen kreeg. Ik ging heel slecht op de hormonen, en ik ben ingeleid vanwege ernstige surmenage. Ik zat met 30 weken vast in een rolstoel, met ernstige bekken problemen. Ik ben heel Klein en de baby was te groot (p99) geen suiker. Ik ben bevallen mid corona 2021 en alle artsen waren zeer overspannen chagrijnig en gestresst. Het duurde 2 en een half jaar voordat ik mij weer de oude voelde. Al moet ik zeggen, dat ik het zonder hulp heb moeten doen. Jij zal dus hopelijk veel sneller opknappen. Ik wens je heel veel goeds toe.