Met partner gaat het niet goed, hoe zorg ik goed voor mezelf?

Wat naar dat het met je man niet goed gaat. Ik kan me voorstellen, door een soortgelijke ervaring met mijn moeder, dat het een lastige tijd is voor jullie allemaal. Is er iemand in jullie omgeving die een middagje op de peuter kan passen? Dan kan jij (als je man alleen thuis kan zijn natuurlijk, geen idee hoe erg en wat er aan de hand is natuurlijk) even een paar uurtjes voor jezelf nemen. Wat afstand nemen van de situatie, soms ook letterlijk/fysiek, kan fijn zijn en wat meer ademruimte geven. In ieder geval goed dat zijn behandeltraject nu snel zal beginnen. Hopelijk heeft hij er wat aan en kan hij langzaamaan weer gaan herstellen.

Je mag mij mij trouwens ook prive berichten als je dat zou willen.

Wat naar dat jullie in deze pittige wachtfase zitten. Het enige dat ik kan zeggen is schakel alle hulp in die je in kunt zetten. Vertel dat het niet goed gaat met je man, als er doorgevraagd wordt is 'het is niet aan mij om de details te delen' een prima antwoord. Zijn er mensen in je omgeving die je verlichting kunnen bieden door een keer een middagje op te passen, een stofzuiger door je huis te halen, een keertje te koken etc? Bestel je boodschappen. Zorg ervoor dat je minder ballen hoog hoeft te houden, dan kun je hopelijk wat tijd voor jezelf creëeren. Kun je je man en kind een avondje alleen thuis laten? Kun jij dan uithuilen bij een vriendin/familielid? Of iets voor jezelf doen.

Wat ontzettend rot :( en wat naar ook dat je vast zit qua je kunnen uiten. Ik weet niet of je er wat aan hebt maar laatst hoorde ik een aflevering van een podcast die best wel op in gaat kwa inhoud en tips had vanuit eigen ervaring ook. Ik heb even zitten zoeken, https://npo.nl/luister/podcasts/1261-lets-go-mental/123615 Maar wens je vooral ook heel veel sterkte en hoop dat hij snel de hulp krijgt die hij nodig heeft. En eigenlijk jij ook, want het klinkt heel pittig. Sterkte.

Misschien Wmo ondersteuning via de gemeente?

Bedankt voor jullie reacties! Soms gaat het best goed en denk ik: ach het valt wel mee. Maar het is inderdaad eigenlijk best pittig. Ik merk dat ik dan juist alles zelf wil doen maar het is een goed idee om wat hulptroepen in te schakelen. En bedankt voor de podcast, die ga ik beluisteren!

Ik vertel trouwens wel aan mensen dat het niet goed gaat met mijn man, maar niet zozeer hoe het thuis gaat. Er sluimert vooral veel boosheid bij hem aan de oppervlakte. Hij wil nu ook zijn ouders niet zien omdat hij bang is dat hij dan dingen gaat doen waar hij spijt van gaat krijgen. Thuis krijgt hij regelmatig een woedeaanval als de peuter dwars is (wat natuurlijk vaak voorkomt). Of gisteren werd hij overdreven boos dat de koffiepot op de grond viel (vloeken en tieren en dat het huishouden ook nooit goed op orde is). Daar schrok mijn kind van. Gelukkig kalmeert hij dan ook snel

Bedankt, ik moest er even over nadenken maar denk dat het wel fijn is ja. Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd

Ik heb het geaccepteerd

Ondertussen blijk ik ook zwanger (eigenlijk net besloten dat het geen handige timing was maar ik bleek al zwanger. Wel erg blij mee) dus merk dat ik minder kan doen. Heb een vrijwilligers maatje voor me geregeld. Die adviseerde ook wmo ondersteuning voor het huishouden. Net is het keukentafelgesprek geweest. Als mijn man een gebroken been had, hadden we het zo gekregen. Maar mentale problemen vindt ze lastig. Dus we krijgen nog een afspraak met een bedrijf die moet inschatten hoe ziek we zijn. Zo vervelend! En ondertussen is er eigenlijk nog geen behandeling gestart maar moet mn man nog allemaal onderzoeken doen

Wat goed dat jullie dat gesprek al hebben gehad! Als ik het zo lees doe je wat je kan. Hou je het nog een beetje vol? Ik doelde overigens op ambulante begeleiding vanuit de Wmo. Voor jou en je man, omdat je daar vaak wat sneller terecht kan. Vervelend he van die keuring, dat heteft dan extra druk terwijl je juist zo op zoek bent naar wat verlichting. Hopelijk kunnen ze wat voor jullie doen .

Ik reageer een beetje laat maar dank je nog voor je lieve reactie! Af en toe denk ik dat ik het echt niet meer trek. Wmo aanvraag is afgewezen dus nu zelf op zoek naar schoonmaker, met vrijwilliger ruzie gekregen wat ontzettend naar voelt en nu heb ik die uitlaatklep niet meer en is het wachten of er een andere vrijwilliger beschikbaar is. En worden we meer in de gaten gehouden of er niet meer professionele hulp nodig is. Wat aan de ene kant goed is, ik wil ook graag dat mijn zoon zich veilig voelt en helaas is de situatie thuis niet altijd even veilig. Maar het voelt ook als extra druk, dat ik me moet gaan bewijzen want anders krijg ik verplicht hulp waar ik eigenlijk niet op zit te wachten. En het voelt al alsof wij schuldig worden bevonden aan slechte zorg voor onze zoon. En ik merk dat de zwangerschapshormonen steeds meer beginnen op te spelen. Ik wil graag hulp maar weet niet meer zo goed hoe en wat

Even een losse tip: buurtgezinnen (kijk eens op buurtgezinnen.nl) Aangezien je nu ook zelf zwanger bent kan ik me zo voorstellen dat het de komende periode eerst even enkel zwaarder wordt. Misschien fijn als er dan een gezin is waar je zoontje af en toe even kan zijn om jullie wat ruimte te geven, jou voor alles wat bij de zwangerschap komt kijken en je man voor therapie/ adempauze.

Wat vervelend om te horen… geen advies maar wel heel veel sterkte❤️

Wat een goede tip. Bedankt, ik ga het ook luisteren. Hopelijk geeft het mij ook handvatten. Aan @klasjanbaby, sterkte. Ik herken je situatie en zit er zelf helaas ook in. Ik heb het gevoel dat ik ons hele gezin ‘draag’. Slopend. Hier een partner die (nog) geen hulp kan/wil aanvaarden. Hoe zijn jullie tot dit inzicht gekomen?

Ik ken het inderdaad en het lijkt mij ideaal! Maar helaas zijn ze niet actief in onze gemeente

Voor jou ook veel sterkte! Nou, inderdaad dat gevoel dat je het hele gezin aan het dragen bent... Bij ons vind ik dat het grootste lichtpunt, dat mijn man erg gemotiveerd is om hulp te krijgen. Aanleiding is wel een verdrietige, dat zijn broer was overleden en hij erg teleurgesteld was in hoe zijn familie ermee omging en hoe weinig steun ze elkaar geven. Dat wil hij anders voor onze kinderen. Misschien fijn om verder met elkaar te spreken in een privébericht?