Mijn man wil geen tweede kind meer

Zorg dat de gesprekken geen overtuigingsgesprekken worden. Als hij niet wil, dan wil hij niet. Laat het dan los. Ookal is dat erg lastig omdat je wens er zelf wel is. Misschien draait hij nog bij, misschien niet.

Blij in gesprek met elkaar. Jij zou hem kwalijk nemen als er geen tweede zou zijn. Maar bedenk je ook: als er nu wel een tweede kind zou komen is dat dus ongewenst door zijn/haar vader. En dat laatste is schadelijker voor jullie allemaal. Praat praat praat. Een kinderwens kan alleen doorgaan als twee mensen er vol achter staan.

Hoe oud is je kindje nu? Misschien heeft hij gewoon even tijd nodig? En is het echt zo'n deal breaker voor je? Je zou ook nog kunnen nadenken over CO ouderschap. In welke vorm voor jullie dat zou kunnen werken? Bijvoorbeeld moeder en draagmoeder van een homo koppel? Is dat iets waar je man voor open staat?

Hi! Ik zou het misschien juist even een aantal maanden laten rusten. Ik weet niet hoe oud je kindje nu is, maar over een paar maanden zit je met hem/haar ook weer in een andere fase, misschien een fase die je man nog leuker vindt, waardoor hij misschien wel open staat voor nog een kindje (zijn aannames, I know) maar door er constant zo de focus op te leggen, gaat zijn mening vast niet veranderen.

Ik zit in zelfde schuitje. Als heel sterk gehad voor een gezin met 2 kindjes. Toch dacht ik dat ik met 1 kindje compleet zou zijn. Zo voelde dat ook lang zo. Nu is mijn zoon 8 maanden en heb sinds 3 maanden heel sterk het gevoel en de wens voor toch die 2e. Mijn partner zegt nee. Hij heeft al 2 volwassenen kinderen. Onze zoon is hij dol gelukkig mee maar voor hem hoefde dat niet, dat deed hij echt voor mij. Nu zou hij niet meer zonder willen. Maar een 2e is echt nee. Ik voel qua leeftijd nog meer die druk. Wordt 37 dit jaar. Voor nu heb ik het losgelaten. Dwingen kan ik hem niet, dan raak ik hem en ons gezin kwijt. Wie weet in de toekomst.

Heeee ! Ik zat in een soortgelijke situatie, een paar weken geleden. Mijn partner zei ineens uit t niets geen tweede meer te willen , dit sloeg bij mij ook echt in als een bom. Heb ook een tijdje getwijfeld om bij hem weg te gaan omdat ik altijd heb aangegeven 2 kindjes te willen. Uiteindelijk wat advies hier gevraagd en goed nagedacht en besloten om ons gezin niet kapot te maken vanwege mijn wens voor een 2e . Ik wilde niet dat mijn zoontje dit later zou horen en het idee zou krijgen dat hij alleen niet genoeg was. Bij mijn zoontje hebben wij een traject gehad in het ziekenhuis om zwanger te worden omdat het zaad van mijn partner heel slecht was. (Lees: zo goed als onvruchtbaar). Mijn partner en ik hebben na de geboorte van mijn zoon eigenlijk nooit meer anticonceptie gebruikt omdat de kans nihil was dat ik spontaan zwanger zou worden (wel ooit eens besproken dat het risico op een zwangerschap dus wel aanwezig is). Moet zeggen dat wat je schrijft , ik wel herken. Voelde me echt in de steek gelaten door mijn partner en had heel veel moeite met het te accepteren. Gelukkig !!! heeft dat niet lang geduurd want weet nu sinds een paar dagen dat ik dus spontaan zwanger ben geworden. Gelukkig is mijn parter er nu ook ontzettend blij mee , maar ik weet niet hoe het tussen ons afgelopen zou zijn als de situatie onveranderd zou zijn.. je zal voor jezelf de keuze moeten maken wat je belangrijker vindt en of het je waard is om daarvoor je gezinssituatie op te geven (dat was het voor mij niet ). Wie weet over een tijdje dat hij wel bijdraait? Succes !

Hoi, mijn eerste dochter was een verrassing! Een tweede wilde mijn partner niet, maar toch hadden we binnen 2 jaar een tweede dochter. Inmiddels zwanger van de derde. Die er eerst ook echt niet zou komen. Geef het de tijd. Ik weet niet hoe oud je kind is, maar blijf praten. Voor beiden valt iets te zeggen. Succes! Hopelijk komen jullie er uit met beiden een positief gevoel ❤️

Eerst wilden we überhaupt geen kinderen. Toen dook bij mij ineens de wens op op m'n 37ste door het lezen van een boek (Babydilemma). M'n man wist niet wat hij hoorde opeens wou ik een kind. Hij wilde ook tijd hebben l er bewust over na te denken en heb 'm verder met rust gelaten. Niks meer over babies gezegd. Na een paar maanden kwam hij erop terug. Hij wilde ervoor gaan. Direct zwanger geraakt wat voor ons een teken was dat er een kindje op ons wachtte 💗 We hebben gezegd dat we 1 kindje willen. Veel voordelen. Na de geboorte wisten we dat ook zeker. Vooral m'n man. Toen m'n dochtertje 1 werd dacht ik hmmm een tweede zou wel leuk zijn🤔 Toen werd ze bijna 2 en dacht ik hmmm ik weet het niet🤔 Inmiddels is ze 2,5 en ben ik erover uit dat ik géén tweede kind wil. Het is goed zo, we zijn compleet. Blijkbaar moet er soms iets in je leven gebeuren dat je opeens antwoord krijgt. Count your blessings zeg ik tegen mezelf. Nu ik erover uit ben lijkt het alsof m'n man nog een kiertje open laat staan. Maar nee ik wil niet. Ik ben nu 41 en naast de risico's die steeds groter worden heb ik niet de energie en geduld van 10 jaar geleden. Als m'n wens eerder in m'n leven was gekomen had ik nu 2 kindjes gehad. Maar ik zou het nu gewoon niet trekken al is ons kindje makkelijk.. Ik ben ook nog eens HSP'er. Mijn tip zou zijn spreek je wens nogmaals uit en vraag of hij er over na wil denken. En laat het daarna even rusten. Ik snap dat je ook met je leeftijd zit maar stel anders een soort deadline max 12 maanden ofzo. En schrijf in de tussentijd alle voor- en nadelen van 1 en 2 kinderen op. Alleen zal je kindje heus niet zijn das onzin dus dat hoeft alvast niet op je lijstje😉

Die hele baby fase, is over het algemeen niet de meest favoriete fase van de papa’s. Het is zooooo intensief. Je geeft veel, maar krijgt relatief weinig terug. Elk jaar wordt het leuker. Mijn vent stond open voor een 2e toen de eerste bijna 2,5 jaar was. Omdat die band ook moest groeien en kindjes zelfstandiger worden naarmate ze ouder worden. Wie weet komt er gaandeweg meer ruimte voor bij hem. Tot die tijd zou ik niet pushen en er geen enorme emotionele lading aan geven.

Ik zou het gewoon even laten rusten tot je kindje 2 a 2,5 jaar is en dan nog eens bespreken. Meestal is het rond die periode dat mensen toe zijn aan een 2e. Of als dat te lang is, laat er dan bijv 6 maanden tussen om nog eens te bespreken. En verder wees ook dankbaar voor wat je hebt. Door 'de neus boren' etc, dat is geen fijne opmerking. Hij heeft net zo veel recht om geen kind te willen als jij om wel 1 te willen. Een kind moet gewenst worden door beide ouders, dan verdient een kind. Besef ook wat het met jouw huidige kind doet als je denkt in 'door de neus boren'. Blijf in gesprek met elkaar.

Haha ik moest even lachen om jouw verspreking ‘blij in gesprek’ 😁

Hier niet in hetzelfde schuitje. Omgedraaid juist. Mijn vriend is al een tijd klaar voor een 2e (sinds onze zoon 1,5 is ofzo). Ik heb altijd gezegd dat ik 3 kinderen wil, maar man wat haat ik het om zwanger te zijn. En het eerste jaar vond ik ook echt niets aan. Terwijl wij een super makkelijk en tevreden kind hebben. Sliep goed, etc. Ook zag ik het totaal niet zitten om 2 kinderen dichter op elkaar te hebben. Mijn zoontje wordt over 3 mnd 3 en sinds een maandje begon bij mij de gedachte om voor een 2e te gaan. Inmiddels hebben we afgesproken dat we er over 3 mnd voor gaan. Uit eigen ervaring: het werkt averechts als je er over door blijft gaan. Laat het even rusten en vraag over een tijdje hoe hij er dan in staat. En als hij bij zijn standpunt blijft, zul jij moeten beslissen wat voor jou zwaarder weegt: een kind erbij of een gebroken gezin. Want als dit tussenjullie in blijft staan, is het ook niets. En ik denk dat een kind dat sowieso ook voelt.

Hahahaa oops. Maar wel zeker waar. Ruzie eron makenof pushen backfired al-tijd.

Ik had het bij de eerste ; ik wilde graag, vriend vond het (nog) maar een eng idee. Ik begon er vaak over en na een tijdje zei mijn vriend dat als we een kind zouden krijgen dat hij wel wilde dat dat ook zijn wens was en niet om mij tevreden te houden. Dit vond ik ook heel erg belangrijk. Ik kon me daar ook erg goed in vinden omdat ik een paar jaar voor mijn zwangerschap er achter kwam dat mijn eigen vader eigenlijk geen kinderen wilde. Ouders gingen uit elkaar toen ik klein was en had altijd een lastige band met mijn vader. Toen ik hier achter kwam vielen er een hoop kwartjes. Ook was ik ontzettend boos op mijn moeder. Ze was zich namelijk bewust van dat hij geen kinderen wilde. Het voelde heel egoïstisch voor mij. Dit zou ik niet voor mijn eigen kind willen. Los daarvan, geef het tijd. Ik vind het best logisch dat een man meer tijd nodig heeft met die dingen. Succes.

Mijn vriend wou al geen eerste kind om te beginnen. Het is heel pittig geweest en alles behalve leuk met momenten. Ik wou vroeger graag 2 kinderen. Maar nu ons zoontje er is, ben ik eigenlijk tevreden met één kind. Voor mijn vriend is het duidelijk, het blijft bij één kind, hoewel hij ons zoontje doodgraag ziet en er uiteindelijk heel gelukkig mee is. Maar één vindt hij voldoende omwille van diverse redenen. Ik kan me gelukkig in al die redenen vinden en met ons ene zoontje erbij, voelt ons gezin compleet aan. Ik zeg niet dat het gevoel van een tweede kindje er nooit meer zal komen, maar op dit moment vind ik het helemaal prima. Praat en luister met en naar elkaar. Probeer elkaar te begrijpen en elkaars standpunt. Hopelijk komen jullie er samen uit!

Onze dochter is nu bijna 17 maanden. Ik snap dat er gereageerd wordt op mijn opmerking wat betreft het door de neus boren. Het is ook geen leuke opmerking en het voelt ook een beetje kinderachtig van mezelf. Maar het voelt wel machteloos als ook mijn toekomst afhangt van zijn ja of nee. En daarnaast is het voor mij ook echt moeilijk om genoegen te moeten nemen met een gezin wat nu heel fijn is, maar nog niet compleet voelt voor mij en dat betekent niet dat ik niet zielsveel van mijn man en dochter houdt. En ik wil ook niet dat hij tegen wil en dank een tweede moet krijgen, zo ben ik ook weer niet. Ik heb besloten om de zomer af te wachten. Ik denk dat de zomer namelijk een hele leuke periode wordt waarin mijn man ook erg gaat genieten van het vaderschap. Hij vindt het namelijk leuk om op pad te gaan en dagjes uit te hebben met het gezin. En nu laat het weer het eindelijk weer wat meer toe. Ik denk dat ik hem binnenkort eens laat weten dat ik hem wel eerst wil laten genieten van het vaderschap en hem ook de tijd wil gunnen om eens rustig na te denken wat hem dan weerhoudt voor een tweede. En dat we dan bijvoorbeeld in augustus weer opnieuw een gesprek hebben om te kijken waar hij staat.

Gefeliciteerd! Volgens mij heb ik jou topic destijds ook gelezen, wat fijn dat het toch nog op deze manier gelukt is en dat je man er nu ook achter staat.

Ik snap je heel goed hoor. Een wens voor een tweede kan net zo sterk zijn als de wens voor een eerste. Ik zou het idd even laten rusten tot je kindje ongeveer 2 is, dan is het zoveel leuker en is dat eerste jaar misschien een beetje vervaagd bij je man. Hopelijk staat hij er tegen die tijd wel voor open!

Ik hoop het zo! Ik vind het alleen jammer dat het leeftijdsverschil dan wat groter is. Als dat meer dan 3 jaar is dan is de kans dat ze samen gaan spelen wel kleiner. Maar inderdaad even afwachten en niet alles kan gaan zoals ik het graag wil. Ik hoop dat hij bijdraait en het ons dan snel gegund is. Het is ook weer niet zo dat hij een knoopje wil laten leggen bij zichzelf dus dat geeft me nog wel hoop

Ik denk dat aan elk leeftijdsverschil voor en nadelen zitten. Daar zou ik echt niet te zwaar aan tillen.