Misschien kan ik het beter maar alleen doen?

Tja je zult uiteindelijk zelf de beslissing moeten maken. - Relatietherapie zou kunnen helpen. - Hulp in het huishouden regelen. - Misschien dat je man hulp in het opvoeden en frequentere hulp kan krijgen voor zijn ADHD. Twee kindjes onder de 4 is ook best wel "veel" prikkels voor iemand met ADHD. De eerste 4 jaren zijn eigenlijk overleven. Ze noemen het niet voor niets ook de tropen jaren. Ooit ben je toch voor hem gevallen. Je zou eens kunnen informeren bij de huisarts/internet of er ook iets is aan hulp in vorm van bijvoorbeeld een cursus dat jou handvaten geeft hoe je kunt omgaan met een partner met ADHD. Maar ja als je gevoel er niet meer is en je blijft ongelukkig in je relatie, dat is ook niet wat.

Kan je nog wel de mooie dingen of eigenschappen zien van je man? Wellicht helpt het om met lijstjes te gaan werken. Bijvoorbeeld: en lijstje bij de deur met wat er allemaal mee moet naar opa/ oma. Een lijstje in de keuken met wat er gedaan moet worden in huis. Concrete taken die hij af kan vinken. En zo'n aanpak moet je dagelijks minstens 2 weken volhouden wil het een gewoonte worden. Koken is iets wat je hem zelf kan leren, begin met iets simpels. En laat hem tiener recepten volgen van a tot z. Of je stuurt hem op kookcursus 🙂 Maar dan moet je er wel nog in willen investeren.

Klinkt idd als forse ADHD problematiek en lijkt daarin vast te lopen. Waarom gaan jullie niet samen naar de huisarts en spreken over verschillende mogelijkheden om hem te ondersteunen met zijn ADHD? Begeleiding aan huis vanuit de WMO, doorverwijzing naar een psycholoog, relatie therapeutische of medicatie? Er zijn nog zoveel opties die je kan onderzoeken.

- tas/poepluier vergeten - rijbewijs kwijt - hoe hoog dan? Really? Is dit zo erg? Vraag jezelf af of je het bij een ander beter gaat hebben. 😉 En over de opvoeding, als je uit elkaar gaat is hij nog steeds de vader.

Ergens ben ik het zeker eens met onderstaande adviezen, maar we hebben t over een volwassen man. Hij kan zelf toch ook bedenken van oké hoe ga ik ervoor zorgen dat ik geen spullen vergeet mee te nemen (hij moet eigenaar worden van t probleem) en dan kan je hem natuurlijk prima helpen om hiervoor een systeem te bedenken. De valkuil is anders dat jij nog harder gaat werken. De motivatie om dingen anders te willen doen met echt vanuit hem komen, wil dit een duurzame gedragsverandering worden. Succes met de situatie! Een goed gesprek dat dit voor jou geen optie is, om zo door te gaan helpt hem wellicht ook om in te zien dat hij stappen moet gaan zetten

Hier ben ik het echt niet mee eens. Ik heb t idee dat dit gwn enkele voorbeelden zijn. Kom op, t is een volwassen vent, geen kind. TS moet nu alsnog alles regelen, dan ben je toch geen team?

Ik heb niet alles gelezen maar ik moest gelijk denken aan 'Wat als hij dementie krijgt door ouderdom of hij maakt een ongeluk en kan opeens niets meer'. Dit zijn gewoon dingen die kunnen gebeuren en als de liefde echt daar is, overwint het alles. Hij heeft nou eenmaal adhd. Of je accepteert zoals hij is en helpt hem met zijn ADHD en ADD om te gaan of je beslist idd om zonder hem verder te gaan. Wat ik persoonlijk echt niet zou doen omdat het de vader van mijn kinderen is en hij er niet voor heeft gekozen om zo te zijn. Hij heeft wss gewoon meer hulp nodig. Maar goed, natuurlijk moet jij uiteindelijk naar je eigen gevoel luisteren en bij jezelf nagaan of je het nog waard vind om door te gaan .

Krijgt hij medicatie voor zijn adhd? Dat kan grote verschillen maken om meer rust in zijn hoofd te krijgen en daardoor wel wat structureler te werk te kunnen gaan met dagelijkse taken etc. Verder is het altijd belangrijk om in het achterhoofd te houden waarom je op hem bent gevallen: was dit hoe hij is of heb je hem anders gemaakt in je gedachten? Bij het laatste zul je altijd teleurgesteld raken, want je kunt iemand niet veranderen. En als hij verder goed is voor jullie, maar dingen vergeet door de adhd chaos in zijn hoofd, is het dan allemaal echt zo erg of valt het wel mee?

Hij heeft ADHD hè, dan kan je er gewoon niks aandoen dat is een aandoening. Kan je, je inbeelden als iemand dan tegen je zegt wees een volwassen vent terwijl je het zelf hoogstwaarschijnlijk al vervelend genoeg vind? Kan erg pijnlijk zijn hoor.

Een volwassen vent met blijkbaar een ontwikkelingsstoornis waar hij niet zo goed mee om kan gaan? Zou je dan niet uit liefde voor hem, juist een helpende hand uitsteken? Ik vind echt dat men tegenwoordig zo snel uit elkaar gaat. Het is toch in 'voor en tegenspoed'? Wil het voor niemand anders invullen hoor. Maar kom op, hij heeft hier ook niet voor gekozen. Vind het voor beide zielig. Ts die zich eraan irriteert en hij die gewoon niet met zijn ontwikkelingsstoornis om kan gaan....lastigg

Mee eens maar iemand moet het niet als excuus gaan gebruiken. Dat kan ik alleen niet helemaal opmaken uit het verhaal van TS Een aantal dingen zijn makkelijk op te lossen. Bij je (schoon)ouders kan je spullen voor de kinderen neerleggen als hij eens iets vergeet. Huishoudelijke taken kan je idd in lijstjes zetten. Je moet dit echter wel samen willen aanpakken. Hij moet ‘eigenaar worden’ van het probleem zoals iemand dat mooi zei. Mijn man is heel georganiseerd maar altijd zijn sleutels kwijt. Oplossing: we hebben er een AirTag aan gehangen. Zulke dingen kunnen voor jullie ook werken maar daar moet je samen voor willen gaan. Bedenk wel dat het steeds makkelijker gaat worden met de kinderen. Over enige tijd hebben ze geen volle tassen meer nodig naar opa en oma. Opvoedissue’s heeft iedereen. Als je uit elkaar gaat komt er wellicht bij beide weer een nieuwe partner. Dat gaat vast ook weer gedoe opleveren Wel wil ik je als tip meegeven om niet te veel in één keer aan te pakken. Kies een probleem waar jullie je heel erg aan storen en ga daar eerst mee aan de slag. Anders is het echt te veel en heeft hij geen kans om de gedragsverandering te laten slagen

Ik denk dat twee bezoekjes aan een coach veel te weinig is, maar doordat je man er wel heen is geweest lijkt me dat hij welwillend is om te proberen aan zijn probleem te werken. Samen naar de huisarts lijkt me een goede start. Hopelijk begrijpt deze de problemen en kan je doorverwezen worden.

Ik begrijp dit dus echt niet. Hij heeft adhd dat heeft hij al zolang je hem kent. Je kwam bij zijn huis en zag dat het heel erg vervuild was. Dan weetje toch van begin af aan met wie je gaat? Nu zijn er kinderen wat nog meer prikkels en uitdagingen geeft. Maar nu ziet het ernaar uit dat de kinderen de dupe worden. Als ik niet tegen mijn man zeg dat hij een luiertas of iets dergelijks mee moet nemen. Neemt hij het ook niet mee. Hij vergeet ook genoeg en als hij thuis is dan is er ook meer een bende dan als hij weg is. Maarja dat wist ik van tevoren. En daar kan ik mee omgaan. Maar als je daar niet mee om kan gaan had je nooit een relatie moeten beginnen en al helemaal geen kinderen moeten nemen.

Zou het kunnen zijn dat jij op het moment moe / extra moe bent en daardoor ook wat minder ken hebben. Dan zou je moeten misschien iets kunnen bedenken waardoor je zelf even een moment hebt om te ontspannen. Verder hebben jullie misschien de mogelijkheid om een schoonmaker in huren?

Nee je moet niet steeds de kaart trekken indd, maar dat lees ik ook niet terug. Erg goeie tips wat je geeft! Eens dat dit allemaal ‘kleine dingetjes’ zijn die heel makkelijk op te lossen zijn!

Wat moet dat soms zwaar voor je zijn ts. Dat jij alle verantwoordelijkheid draagt. Voor kinderen en man, jezelf, het huis. Ik snap dat je daardoor je partner niet meer zo leuk gaat vinden. Ik moet direct denken aan een theater show die ik laatst zag. Thomas van Luyn - de grote adhd experivaganza. Echt een aanrader om eens te kijken, zeker voor iedereen met een partner met ADHD. Hij vertelde daarin dat het door zijn ADHD het voor hem niet te doen is om zijn post te openen. En als hij het al opende belande het op een stapeltje. Stapeltje half af, stapeltje nog wat mee doen. Het afmaken lukte niet. Maar daar zijn oplossingen voor te vinden. Voor jouw man is het belangrijk dat hij ook handvatten gaat vinden die hem kunnen helpen. Dus huisarts inschakelen en kijken wat de beste weg is. Maar hij moet wel willen en zich niet blijven verschuilen achter zijn adhd. En misschien ga jij hem dan ook wel leuker vinden.

Ik heb ook een partner met vermoeden van ADHD. Alles wat je omschrijft klinkt heel herkenbaar. Ik snap je frustratie! In voorbereiding op ons eerste kindje was hij met 1000 dingen tegelijk bezig in huis (en in zijn hoofd). Ik kon aan het einde van de dag letterlijk zien wat hij had gedaan; niet omdat het gefixt was, maar omdat bijvoorbeeld de ladder en alle gereedschap nog precies op de plek lag van een klusje dat niet was afgemaakt (en dat dan 5 projecten tegelijk, ik werd gek). Na een goed gesprek kwamen we erachter dat we elkaar ook versterken in zijn chaos. Ik plan veel vooruit en voorzie wat er ook nog moet gebeuren. Dat vertelde ik hem dan terwijl hij op een ladder stond: soms ga ik te snel voor zijn ADHD brein. Hij is bezig met klusje A en B, maar ik vertel dat er ook nog X en Y aankomt. In zijn hoofd gaat hij dan gelijk met X en Y aan de slag en laat A en B los (om er pas 3 weken later weer bij terug te komen als ik hem 100x heb gevraagd). We hebben nu afgesproken dat we met kluslijstjes werken waar we maximaal 8 punten opzetten. Ik mag dan niet ‘nieuwe klusjes’ aandragen voor de lijst klaar is. Elke week kijken we wat er van de lijst kan en waarom iets er al langer op staat. Relatietherapie kan helpen om achter de belemmerende, maar ook helpende interactie tussen jullie te komen. Ik waardeer mijn partner ontzettend en ook zijn ADHD energie kan positieve kanten hebben. Het is nooit saai en met wat hulp kan hij het heel goed inzetten om op een creatieve manier ons leven vorm te geven (en hopelijk ook de opvoeding van ons kindje). Maar ik zie ook dat hij soms een beetje sturing nodig heeft. En daar help ik hem dan bij. Levert soms bakken frustratie op, maar over all ben ik heel blij met hem. Ik hoop dat je jouw gevoel voor je partner kan terugvinden en jullie er samen uit kunnen komen (misschien met wat hulp van buitenaf). Succes met de situatie!

Ik heb ook een partner met ADHD. En ook 1 zoon sowieso. Mensen met adhd zijn leuke sprankelende mensen maar ik heb ook last van de keerzijde. Het dingen vergeten, niet opletten, enz. Een aantal tips. Vraag maar 1 ding tegelijk. Twee dingen registreren ze echt niet. Kijk eens naar ritalin. Dit werkt fantastisch voor onze zoon en mijn man heeft er ook baat bij. Het is niet verslavend en hij kan kiezen op welke dagen hij het wil gebruiken. Als we veel prikkels verwachten slikt hij een ritalin heeft hij het een paar dagen niet nodig ook prima. Neem een werkster als je dit kunt betalen. Scheelt heel veel stress in het huishouden en start dan een goed gesprek over dingen die je vind dat hij wel moet doen. Ik heb mijn man zoveel aan zijn hoofd gezeurd dat hij nu gewoon kleding in de was doet en dat soort dingen. Als de grote taken gedaan zijn lukt het beter om te focussen op de kleine dingen. Als je nog van hem houdt weet ik zeker dat je er uit kunt komen maar er zijn wel wat gesprekken en aanpassingen voor nodig.

Hoi Ts, Allereerst, wat vervelend dat je in deze situatie zit en je het gevoel hebt voornamelijk alleen te moeten doen. Bij mij helpt het altijd om te bedenken dat je binnen je relatie ook allerlei ‘seizoenen’ hebt. Soms is het zomer en gaat alles van een leien dakje, en soms is het winter en lijkt er geen enkel positief punt meer te zijn in je relatie. Dat mag er dus, hoe naar ook, gewoon zijn en is heel normaal in een relatie. Ik vind het niet gek, dat wanneer je vol in de kleine kinderen zit je iets meer maar die ‘winter’ gaat neigen en het allemaal niet zo leuk is. Maar wat iemand anders ook zegt: tegenwoordig gaan mensen zo snel uit elkaar als het niet meer allemaal even leuk en vrolijk is. Terwijl ik ook van mening ben dat je je relatie alleen maar kan verdiepen als je ook in moeilijke momenten er hard voor werkt en dat dan overwint. Dan creeer je juist meer diepgang die je bij een ander weer van 0 af aan moet opbouwen. Soms helpt het om de deur niet eens op een kier te zetten en niet over de optie van weg gaan na te denken. Ik ben zelf ook getrouwd en zie scheiden gewoon niet als optie. Dat heb ik namelijk niet beloofd op dat moment. Op de momenten dat het pittig is dan ben je gemotiveerder om het op te lossen en daar voor te werken dan dat je voor de ‘’makkelijke’ optie kiest (in hoeverre die makkelijk is, want je haalt rondom je kinderen aardig wat overhoop natuurlijk). Naja, sorry, niet veel inhoudelijke tips wat betreft omgaan met de ADHD van je man (daar zijn al veel goede tips voor gegeven), maar wel een idee om ‘om te denken’ en iets meer in de vechten voor je 13 jaar lange relatie, dan direct op te geven. Heel veel succes!

Ohh lieve wat zwaar voor je! Ik kan me zo ontzettend goed voorstellen dat je al deze gedachten en gevoelens hebt! Heel eerlijk- ik denk niet dat uit elkaar gaan een optimale oplossing is (op basis van je korte beschrijving). Het klinkt alsof je hard pauze nodig hebt, maar niet zozeer van de relatie maar van al het werk, de hoge druk, de zware last op je schouders. Ik denk dat je een manier moet vinden om in elk geval de tropenjaren door te komen, en het daarna nog eens moet bekijken. Voor nu: kijken hoe jullie allebei hulp kunnen krijgen. Ik zag veel mooie tips over je man’s ADHD maar dat is wel iets wat maanden gaat duren voordat je eventuele verlichting merkt. In de tussentijd moet je op zoek naar een manier om het voor jezelf draaglijker te maken want je emmertje zit vol! Het klinkt alsof je hulp nodig hebt in het huishouden, misschien even wat meer ruimte voor jezelf (meer werken? Meer sporten?) en minder met de kinderen, en meer tijd om met vriendinnen bij te praten en vooral te ventileren over je situatie. Die laatste dingen zijn moeilijk om te vinden, zeker als je het gevoel hebt dat je geen village hebt. Maar als je uitspreekt hoe het water tot aan je lippen staat, zul je je misschien wel verbazen over uit welke hoeken hulp komt. (Trouwens - je noemt dat je gaat trouwen. Hebben jullie al getuigen gekozen? Deze situatie is bij uitstek iets om met hen te bespreken! Sta ze toe om je te helpen en je hier doorheen te loodsen, het leven is te zwaar om alleen te doen). Kleine nabrander nog: inderdaad, je kinderen moeten delen is vreselijk moeilijk! Zeker als het met iemand is die je niet volledig vertrouwt met zorg en opvoeding… dan is het makkelijker om het dicht bij jezelf te houden en het dan ‘zelf maar te doen’ dan elke week weer met ontzettende pijn in je hart te moeten zien wat er allemaal mis gaat ‘in het andere huis’. En nog eentje: een ADHD’er als partner is ongelooflijk taai, maar als ouder kunnen ze voor je kinderen een geweldige toevoeging zijn aan hun opvoeding en opgroeien! Juist als ze ook de vaste basis bij jou kunnen vinden. Sterkte 😘❤️