Moeder is geen moeder voor mij

Heb je precies wat hier staat al eens bespreekbaar gemaakt richting je moeder? Super spannend natuurlijk! En het kan twee kanten op gaan. Je moeder kan volledig in de verdediging schieten en daarmee wrs precies het gedrag vertonen waar je zo verdrietig van wordt - in het moment op aanspreken ‘dit is precies het gedrag wat ik bedoel dat me verdrietig maakt’ kan zeer effectief zijn. Maar het kan ook zijn dat je hier uit wilt concluderen dat je bijv voor nu de grens voor jezelf wilt stellen dat je haar niet meer zien. In het positieve geval reageert je moeder er goed op en zegt ze zich te willen beteren. Dit kan ook altijd met terugvallen gebeuren want veranderen gaat ook met vallen en op staan. Het belangrijkste denk ik is om heel dicht bij jezelf te blijven. Je voelt je niet gezien als haar dochter en dat maakt je erg verdrietig, en maakt zelfs dat je er steeds meer tegenop ziet om haar te zien.

Dankje voor het meedenken en reageren 😊 Ik zou dit zooo graag met haar willen bespreken en haar willen wakker schudden! Alleen dit is door mijn broer ook al geprobeerd, die worstelt hier ook mee. Ik heb weleens heel direct en eerlijk tegen haar gezegd wat ik van dingen vind die zij doet en dan is het inderdaad zo dat ze gelijk in de verdediging schiet. Vervolgens gaat ze tegen mijn zussen en broer over mij klagen, dat ik zo raar heb gedaan en dat ze er zo erg mee zit etc. Dat ik mij niet besef wat ik haar aandoe met mijn uitspraken en dat ze nachten wakker ligt. Er is geen land mee te bezeilen, ik heb in therapie hier ook veel over gepraat en mijn therapeut adviseert mij niet in gesprek te gaan maar juist goed voor mezelf te zorgen en ook om niet meer alleen met haar te zijn en niet meer wekelijks af te spreken, mijn man is er sindsdien altijd bij. Hij heeft mij al zo vaak verdrietig en gebroken thuis zien komen. Het is nu met mijn hormonen allemaal nog veel erger.

Dit is heel herkenbaar voor mij, alleen heeft mijn moeder wel al jarenlange problemen met depressies, pogingen tot suïcide en opnames erbij. Gediagnosticeerd borderline en dat zie ik heel erg terug in haar communicatie en omgaan met mij. Ik had een hele zware HG-zwangerschap, hoorde niets van haar maar kreeg wel het verwijt dat ik haar niet gebeld of geappt had toen ze in die tijd opgenomen was. Idem later in die zwangerschap dat ik belde dat ik het niet ging redden om met mijn oudste zoon naar haar verjaardag te komen gezien het 2 uur rijden is. Mijn vriend en broertje worden helemaal opgehemeld daarentegen. Typisch borderline: altijd het slachtoffer zijn, van anderen verwachten dat ze je komen redden en mensen uit elkaar drijven. Uiteindelijk heb ik daar, wel met hulp van psycholoog en het gaat nog niet altijd goed (zeker met die hormonen nu 😅) emotioneel afstand van genomen. Zij gaat niet veranderen, jij kunt wel veranderen hoe je ermee omgaat. Lekker focussen op je eigen gezin, dat is het belangrijkste nu!

Wat vervelend dat je je zo voelt! Wat mij echt heel erg opvalt.. is dat heel veel vrouwen als ze zwanger zijn extra getriggerd worden door hun eigen moeder.. alsof oud trauma/pijn extra sterk voelbaar is. Ik heb dit zelf ook 3 zwangerschappen zo ervaren.. waar ik haar normaal kon nemen zoals ze was.. lukte dit tijdens mijn zwangerschappen totaal niet. Die vrouw wekte alleen maar zware irritatie op bij mij en ook verdriet. Ik hield haar tijdens mijn zwangerschap ook altijd iets meer bij me uit de buurt dan normaal. Mijn moeder is ook niet het type om een gesprek mee aan te gaan.. dus ik hield het contact altijd even beperkt tot ik haar weer aan kon. Ik wil niet zeggen dat alles met je zwangerschap te maken heeft.. het gedrag van jouw moeder is niet leuk, en zeker kwetsend. Maar ik denk dat het nu gewoon extra zeer doet omdat je zelf op het punt staat moeder te worden. Ik zou het contact even op een laag pitje zetten de komende tijd.. en als ze daarover blijft klagen.. gewoon eens terug sneren. Dan zeg je dat je steeds minder zin hebt om haar te zien met dat gezanik van dr 😅

Poeh ook heftig zeg.. wat je verteld over borderline vind ik 1 op 1 overeenkomen met het gedrag van mijn moeder. Ik ben als tiener verkracht en toen was mijn moeder het slachtoffer, ze vroeg me eens heel verwijtend vanuit het niets: “waarom heb jij je eigenlijk laten verkrachten?!” Ik weet eigenlijk al heel lang dat er iets niet helemaal in orde is met haar, heb er jeugdtrauma’s van. Maar ik hoop soms toch even dat sprankje moederliefde te krijgen wat er 0.01% van de tijd ook weleens is. Vooral als je zwanger bent ben je soms wat extra kwetsbaar en heb je je moeder nodig

Wat grappig dat je dit vaker ziet en zelf ook hebt ervaren! Ik weet 100% zeker dat het bij mij ook word versterkt door hormonen op dit moment. En toch voel ik me vaker kwetsbaar en heb eigenlijk juist een knuffel van m’n moeder nodig, zou graag met haar willen gaan shoppen en koffie (thee) drinken en fantaseren over de baby die eraan komt.

Toen ik je eerste berichtje las dacht ik dat het goed kon zijn om hulp te zoeken en dit met een behandelaar te bespreken. Omdat zo'n relatie met je moeder waarschijnlijk heel veel van je ontwikkeling beïnvloed heeft en ook hoe het nu met je gaat. Maar ik zie dat je dat al doet, dus dat lijkt mij echt heel goed. Ik weet niet wat voor behandelaar jouw therapeut is, maar ik zou wel kijken of het een geregistreerd psycholoog is (GZ-psycholoog of klinisch psycholoog) of werkend onder supervisie van een geregistreerd psycholoog.

Ja zeker is zij een geregistreerd psycholoog, ze heeft mij al heel erg geholpen!

Ze klinkt emotioneel onvolwassen. De rollen, van wie zorgt voor wie, klinken omgedraaid op dit gebied. Weet dat je dit niet voor haar kan oplossen, je kan haar niet redden. Je verdriet is volledig terecht ook, dit zal misschien ook iets zijn dat je vroeger gemist hebt. Haar eenzaamheid is niet het jouwe om op te lossen. Je kan alleen zeggen 'mam, werk eraan, ga in therapie' 'ik ben er voor je als dochter, niet als klankbord, niet om je problemen op te lossen'. Je moeder heeft dit waarschijnlijk vroeger zelf ook gemist, nooit geleerd. Ga ook gewoon weg als ze begint te sneren, en je 13 jarige ook leren zeggen 'bespreek dit met mama niet met mij'. Het is niet gek als je je ouders weken niet ziet als je volwassen bent. Dit kan ze niet van je verwachten.

In de zwangerschap, maar ook als het kindje er is, als je zelf je kindje wel die goede hechting geeft, kan dat heel confronterend zijn. Net of het ergens in je opgeslagen zit terwijl je het je niet eens herinnert.

Klopt helemaal wat je zegt, zo voelt het ook alsof ik de ouder ben en zij het kind. Ik kan ook vanalles zeggen tegen haar, maar ze zal mij altijd een rotgevoel blijven geven. Dat zit er helemaal ingebakken. Eigenlijk moet ik een compleet toneelstuk opvoeren, iedere week het liefst 2x langs gaan en doen alsof ik altijd blij ben om haar te zien en dat ik haar heel zielig vind. Dan is het pas goed. Dat kost teveel energie, ik vind het al pittig genoeg met m’n gezin, werk, zwangerschap 😮‍💨

Wellicht heb je er weleens van gehoord, maar het boek De Fontein van Els van Steyn gaat onder andere over dit soort dingen. Heeft mij veel inzicht gegeven in ieder geval!

Misschien helpen de boeken van Lindsay C. Gibson ook, een heet loskomen van emotioneel onvolwassen mensen. Hier staan veel behulpzame dingen in. Als ze echt emotioneel onvolwassen is, is er een vaardigheid zeg maar die compleet bij haar ontbreekt, dus feedback krijgen zal ze altijd maar op een manier oplossen, de verdediging in en uithalen. Niet om jou met opzet een naar gevoel te geven, ze is emotioneel onvolwassen en kan letterlijk het niet verwerken dat soort dingen. Dat boek kan daarbij helpen. Ik zou het contact op een laag pitje zetten, jij hebt genoeg aan je hoofd. Het klinkt pittig met je moeder! Goed voor jezelf zorgen. Wat zijn jou grenzen, acties die je zelf kan ondernemen om voor jezelf te zorgen, bijv minder contact.

Hoe kijk je er tegenaan het contact volledig te verbreken, wellicht tijdelijk? Maar ook even die ene keer in de week er uit halen en kiezen voor je eigen gemoedsrust?

Oei dat vind ik heel lastig! Ik heb vanaf mijn tienerjaren al zware schuld- en schaamtegevoelens richting mijn moeder. Om helemaal te breken zou ik echt niet kunnen denk ik op dit moment. Maar een stuk minder vaak daarheen is denk ik wel gezonder voor mij, ook om alvast te wennen aan mijn -alweer- ontbrekende moeder in de kraamtijd.

Ja ik snap dat dit veel energie kost en je een enorm rot gevoel geeft elke keer. Staat ze er voor open om samen met een relatie therapeut dingen te bespreken? Die gaat haar een spiegel voor houden. Misschien zou je zus hierin iets kunnen beginnen als ze er dan meer open voor zou staan. Laat je niet manipuleren hoor. Dat is echt wat ze doet, slachtoffer rol. Weet heel goed dat jij geen oorzaak bent voor haar misery. En dat er geen bepaald aantal keer is dat je op bezoek moet gaan.

Ik weet niet of het al genoemd is maar een sessie familie opstellingen heeft mij erg geholpen! Hoeft je moeder of andere mensen niet eens bij te zijn en kan ook online. Succes!

Het lijkt wel of je het over mijn schoonmoeder hebt. Mijn man heeft er inmiddels een modus in gevonden om ermee om te gaan. Ik worstel er nog erg mee. Ergens heb ik ook een zwak voor haar, maar regelmatig zuigt het alle energie uit me. Geen tips helaas, wel veel herkenning 😥

Ze heeft ook best veel meegemaakt, mijn broer heeft haar eens laten beloven dat ze therapie zou gaan zoeken. Ze heeft dit tot op heden niet gedaan, ook niet nadat ik aanbood mee te gaan naar de huisarts. De wil is er gewoon echt niet, of ze is bang ergens voor. Ik denk dat samen in therapie ook totaal geen optie is helaas. Het beste wat ik kan doen is zorgen dat ik mijn eigen kinderen niet op dezelfde manier behandel.

Heb zoiets vaker gehoord, dat lijkt me wel wat. Dankje voor de tip!