Moeder zijn en ziekte van Crohn hebben

Hoihoi, ik ga niet je vraag beantwoorden want wij zitten nog in het proces van zwanger worden (halfjaar met opvlamming colitis tussendoor dus dat laat nog even op zich wachten). Maar ik wil je wel graag wat lieve woorden meegeven. Wat vervelend dat je in een opvlamming zit ☹️ Dat is natuurlijk altijd naar, maar zeker als je zorg draagt voor je kind(eren). Je wil immers het beste voor ze! Belangrijk is wel om te onthouden dat je nooit ervoor kiest om ziek te zijn, dat overkomt je nu eenmaal met deze aandoening. En nog een stukje hoop: de opvlamming gaat op een of andere manier weer over. Ik hoop voor je dat dat snel mag wezen, want die vermoeidheid is super ellendig, dat snap ik zeer goed. Tevens is het heel belangrijk goed te communiceren met je arts waar je last van heb en maak super duidelijk hoe je dat emotioneel aantast. Want dan wordt voor hen ook de urgentie hoger om je te helpen. Ik ga zelf, om hiermee beter om te leren gaan, naar de medisch psycholoog in het ziekenhuis. Die is gespecialiseerd in helpen van mensen met chronische aandoeningen zoals IBD. Heel veel sterkte! En, zoals mijn man altijd zegt, "cut yourself some slack", wees lief voor jezelf ❤️

Lijkt mij lastig die wisselwerking met stress, gebroken rust. Triggers voor de ziekte.

Ik heb crohn! Ben 2020 september geopereerd en mei 2021 was ik zwanger. Inmiddels een dochter van een jaar. Sindsdien geen opvlamming gehad. Merk wel dat ik sneller moe ben maar dat ondervang ik door echt vroeg te gaan slapen (lig om 21:00 vaak wel op bed). Probeer niet boos te zijn op je lichaam en gewoon je rust te pakken. Je lichaam heeft een kindje gecreëerd juist iets om trots op te zijn!

Zeker iets waar we trots op mogen zijn, dat onze lichamen een klein wezentje hebben mogen creeeren, maar blijf het moeilijk vinden. Ik probeer vaak ook positief te blijven, maar ook geïrriteerd omdat sommige dingen niet lukt. En ook dat sommige momenten van zorg niet is zoals ik het wil en mezelf schuldig voel tegenover mijn dochter.

Ik heb ook crohn en ben mama van 2 kinderen 1,5 en 4 jaar oud. Bij mijn laatste opvlamming ben ik lang uit de running geweest, 3 maanden voordat ik weer helemaal aan het werk was. Wij hebben ook een hond die uit moet dus al met al heel pittig. Mijn man heeft wat meer ingesprongen en ook de kinderen wat vaker naar de oma's voor oppas toen. Maar desondanks toch ook vaak alleen met de kinderen en dat blijft bikkelen dan. Ik probeer tussendoor rust te pakken. Ik heb met de kinderen ook het zelf spelen geoefend en dat kunnen ze beiden best goed. Dan zit ik erbij en help alleen waar nodig. Ook hebben we hulp in de huishouding, dat geeft rust. Maar die vermoeidheid kan ik ook moeilijk accepteren. Ook dat ik constant ziek ben, alles wat voorbij komt pik ik op en dat vind ik ook gek makend. Ik merk wel dat hoe meer ik kan loslaten en momentjes van rust inplan hoe beter ik in mijn vel zit. Hoe meer ik ertegen vecht hoe sneller dit mij ook emotioneel negatief beïnvloed. Het blijft een zoektocht steeds maar weer. Maar bedenk dat er ook veel goede tijden aankomt en je ook dit weer aankan. Maar hoe beter jij voor jezelf zorgt hoe beter je er ook voor je kindje kan zijn. Alles wta geen prioriteit heeft lekker op een lager pitje en ook kritisch kijken naar waar jij je energie aan besteedt.