Moeder zijn zwaarder dan verwacht

Zeker niet de enige! Blij met dit topic🙏🏻 Ik heb altijd geroepen; als ik kinderen wil, dan 2. Dat is nog steeds zo maar als de 2e net zo'n zorgen baby wordt (wat je dus nooit van te voren weet) dan weet ik niet of ik dat mentaal trek. Bij onze dochter ging alles ook anders Moeder terminaal (overleed 2 weken na de geboorte) Ons dochtertje had koemelkallergie icm refluxziekte Slaapt al sinds 1 jaar niet meer overdag en sliep daarvoor alleen maar in de auto. Al met al waarschijnlijk niet te vergelijken maar was wel bizar pittig. En ze heeft mijn karakter en dat is een beetje a la tempratment van een colombiaanse...🫣 is echt wel heavy!

Je bent zeker niet de enige!! Ik denk dat er te weinig over gepraat wordt dat het allemaal soms erg zwaar is. We willen allemaal laten zien hoe mooi, leuk en fantastisch het is, maar ondertussen is het zwaar........ Als het kan, probeer wat eigen momenten te pakken. Ik heb een paar keer een vrije dag genomen, terwijl de kleine bij de opvang was; HEERLIJK! Even eigen tijd..... soms echt nodig!!

Nee hoor zeker herkenbaar! Er was hier van de week een topic over babies die nooit huilen.. heb het jankend zitten lezen, bang dat er iets mis met mij en mijn kind is. Die van ons is 6 maanden, maar jeetje.. het voelt als 6 jaar. Ik hou bizar veel van het mannetje, maar met regelmaat lijk ik gek te worden. Alles is dan even teveel. Mijn hoofd loopt over en ik kan dan gewoon geen boe meer roepen. We hebben momenteel 3 weken vakantie, maar ik ben nog nooit zo moe geweest.😅

Heel herkenbaar! Zeker als je ook nog een heel temperamentvol kind hebt. We zitten nu in een fase waarin niks goed is, behalve de hele dag aan mama hangen. Ik word hier ook heel verdrietig en gefrustreerd van. Maar ik ervaar het moederschap ook als een stuk zwaardet als ik had verwacht. Fijn dat er herkenning is ❤

Het is een mega verandering in je leven. En er is niet iets wat je er echt op voorbereid. Zeker niet de ouders die mooi weer spelen over het ouderschap. Voor mijn gevoel zijn er 3 types; - de 'ik roep alleen dat het allemaal zo mooi en makkelijk is' types - de 'ik heb het zwaarder dan jij' type - de 'realistische het is mooi maar ook zwaar' types De eersten moet je niet naar luisteren, want ze proberen alleen een beeld naar de buitenkant hoog te houden. De tweede kost je bakken met energie. En de laatstgenoemden, moet je als vriend zien te krijgen!

Het is soms echt heel pittig, ja! Er komen zoveel meer ballen om hoog te houden bij. En je moet ze ook hooghouden, ondanks wat er verder allemaal kan tegenzitten. Die verantwoordelijkheid vind ik soms wel heel spannend. Mijn vriend liep net helemaal leeg bij de speeltuin tegen een moeder met drie kinderen: eentje van 4 jaar en twee van 1,5 jaar. Wij: eentje van 2 jaar en tweede op komst. 'Wat moet jij het zwaar hebben. Ik vind er eentje al zo zwaar soms, blablabla.' Die moeder heel nuchter en de lijn van mijn houding: 'Ja, natuurlijk. Maar het is even een kwestie van accepteren, blablabla.' Ik zit daar gaar te wezen in de zon, denk: kletsen jullie maar lekker aan. Ik heb het namelijk niet zozeer onderschat, denk ik. Altijd gedacht dat kinderen grootbrengen veel van je vraagt. Zag ik ook bij vriendinnen die al kinderen hadden. Hier waren ze ook open over. En daarom valt het tot nu toe alleen maar mee in plaats van tegen. Nu moet ik wel zeggen dat we een vrij makkelijk kind hebben en ik vrij nerveus ben over wat we ons gezin met een tweede misschien wel 'aandoen'. We gaan het zien! O, en mijn dochter had zojuist een dikke breakdown op de markt. Toen dacht ik wel even: dit had van mij nu ook even niet gehoeven hoor 😬

Het wordt vanzelf makkelijker mama, hang in there! Ik heb er 3 en ervaar het nu soms als zwaar. Het ene kind is ook pittiger dan het ander waardoor ik dit met fases zo ervaar. Het eerste jaar als moeder verandert er het meest, daarna wordt het makkelijker. Echt waar! Er zullen nog lastige fases komen (hallo, ik ben twee en alles is nee nee nee!) maar ze worden steeds zelfstandiger. You got this! 💪🏻

Mooi geschreven en helemaal mee eens!

Heel erg herkenbaar! Eerste jaar met baby nummer 1 vond ik heel erg zwaar. De zwangerschap van nummer 2 vond ik ook echt zo pittig! Wist af en toe niet hoe ik de dagen door moest komen. Nu met 2 kids (jongste is 10 maanden, oudste 3) vind ik het op de 1 of andere manier gemakkelijker en voel ik me ook vaak erg gelukkig. Ook mega intens hoor 😅, maar heb mijn draai gevonden! Hang in there! Het wordt beter ❤️

Is het ook, nu mijn dochter bijna 3 is ben ik ook pas klaar voor de tweede. Ik ervaar het ook echt als heel pittig! Maar inderdaad het wordt gelukkig wel makkelijker.

Werkelijk waar, precies dit!!! En nu de 2e 5 maanden is kriebelt het alweer voor een 3e 🙈 je word zelf ook steeds relaxter merk ik

Ik herken me 100% in wat je zegt! Ik vond het eerste jaar heel pittig. Ik vind het nu nog steeds wel eens pittig maar het wordt ook veel makkelijker. Nu zoontje twee is vind ik de peuter uitdagingen soms echt zwaar. Maar er staan nu wel veel hele leuke dingen tegenover, zoals grapjes maken, fantasie spel en samen gezellig eropuit, wat een goede balans geeft. Maar ik had idd ook nooit verwacht het zo zwaar te vinden.

Ik vind het moeder zijn niet zwaar als ik zelf uitgerust ben. Helaas is moeder meervoud van moe toch? 😅 Eerste jaar vond ik zwaar vanwege gebroken nachten, daarna niet meer zo, nu zwangerschap tweede en wordt het weer pittiger (door moeheid.....) en straks met twee wil ik haast niet aan denken qua vermoeidheid... Zet nu eerst even m'n zoontje voor een filmpje zodat ik even kan uitrusten.... 🙈

Herkenbaar hoor!! Voor mij werd het persoonlijk een stuk makkelijker na een jaar. Hopelijk voelt dat voor jou straks ook zo 😘

Hahah dat inderdaad. Ik ben nu zwanger van de vierde en zit slecht in mijn energie en heb veel pijn. Weet echt niet wat ik met mezelf aan moet en dat merk ik ook aan de kinderen. Gelukkig nog maar tot half maart 🤣🤣

Ik had mij al wel voorbereid erop dat het zwaar was. Viel voor mij wel vooral het eerste jaar met slaap tekort en hormonen erg tegen. Ik moet zeggen dat ik het sindsdien juist mee vind vallen, maar ben nu zwanger van de tweede, dus nu is het wel zwaarder en verwacht ik het jaar na de geboorte ook het erg zwaar te hebben. Ik ben er wel altijd open over geweest dat ik het zwaar vond. En had gelukkig ook een paar vriendinnen met kinderen rond dezelfde leeftijd, die het snapte en waar je mee kon praten. Ik heb gelukkig ook een fijne man, die net zoveel aan de verzorging doet. Waarbij ik makkelijk toen ik eraan toe was, ook mijn eigen ding kon plannen. Dat was heel lekker, want dan hoefde je even niet aan te staan.

Nooou precies dit! Als ik uitgerust ben: easy. Dikke tantrum? Ik kan er tegen. Kom maar hier ventje, ik ben er voor je. Het leven is soms ook gewoon ingewikkeld hè. Als ik moe ben: moet m’n best doen om niet terug te schreeuwen 🤣

Ik vind het aan staan en continu met haar bezig zijn niet erg. Wat ik wel jammer vind is met vriendinnen afspreken die nog geen kinderen hebben. Het loopt toch altijd een beetje teleurstellend af ofzo (voor mij dan). Ik ben dan continu met mijn dochter bezig. Vooral omdat ze veel aandacht wil😂. Met vriendinnen met kinderen is het toch een stuk chiller omdat ze je snappen odzo

Ik ben nog een nieuwe mama met een zoontje van nu 3,5 maand oud, maar mijn hemel wat heb ik dit onderschat 🥲 Ik had mij voorbereid op zware nachten, nooit over nagedacht hoe zwaar het overdag wel niet kan zijn. Hij sliep gelukkig vrij snel goed door, maar overdag ben ik de hele dag met hem in de weer. Ik heb in deze 3,5 maand nog geen moment voor mezelf gehad, gelukkig is hij nu af en toe wennen bij de gastouder en dan heb ik heeeel even een rustmomentje, probeer het 50/50 met mijn partner te verdelen maar de realiteit is dat het nu 80/20 en door de weeks 90/10 verdeeld is 🫠

Ik vind het eerste jaar ook steeds heel zwaar! En jaa, wat had ik dat ontzettend onderschat bij mn eerste kindje! Ik kende weinig mensen met baby's en ik dacht: je gaat gewoon verder met je leven, maar nu neem je je kind overal mee naar toe...😂 dat viel ff ernstig tegen, zeker ook omdat we niet de makkelijkste baby hadden. Bij mn eerste baby vloog het me soms ook aan dat je nooit meer terug kan. Ik bedoel: met een opleiding of baan kan je stoppen, een huis kan je verkopen, zelfs als je getrouwd bent kan je weer uit elkaar. Maar een kind blijft voor altijd jouw verantwoordelijkheid, en hoe zwaar het ook is, je kan er niet meer mee stoppen. Je kan niet meer terug. Dat waren gedachtes op mijn dieptepunten. Maar in die periodes zijn er ook veel hoogtepunten! Echt een rollercoaster van emoties. Ik heb er ook veel van geleerd, ik ben er een beter mens van geworden. Moeilijke tijden kunnen je soms op zo'n goede manier vormen! Maar eerlijk, onze jongste is is nu 4 maanden, het zal ons laatste kindje zijn, en ik kijk er zoo naar uit dat hij ouder is en we uit deze tropenjaren komen! Bij de andere twee vond ik elk jaar makkelijker worden, ik kan niet wachten!