Moederrol in relatie

Ik heb geen tip, maar vooral een hart onder de riem. Lieve mama. Elke mama heeft dit wel (een beetje). Dat de moederrol zo belangrijk is. Natuurlijk klap je dicht als dat als iets negatiefs wordt benoemd, het is juist part of life! En ik zie dat je kindje nog jong is. Als straks de avonden weer voor jullie zelf zijn, word het ook steeds makkelijker om dan weer de vrouw/vriendin te zijn. Helpt je man ook mee met de verzorging? Het klinkt alsof hij niet zo super veel (sorry dat ik het zeg) begrip heeft voor hoeveel werk dat kost. Als hij een dagje echt alleen papa is, misschien dat hij het dan beter snapt? Mocht je man echt klagen: ik denk dat er super weinig mama's zijn die met 16 weken al zo dapper een weekendje weg kunnen. Je man heeft het met je getroffen!

Dat heten nou de tropen jaren. Hoort er toch bij en je man zou daar wel wat begrip voor moeten hebben, natuurlijk is de moeder rol nu ontzettend belangrijk en is het toch fijn dat als je een weekendje geen kind om je heen hebt dat je weer 'je oude ik' kan zijn. Vooral niet schuldig om voelen! Mocht het toch echt de spui gaten uitlopen zou ik adviseren relatie therapie, doen wij nu ook. Het leven veranderd zo met een kind er bij, dus prioriteit veranderen ook

Oh wat verdrietig/lastig. Wat ik niet zo goed uit je verhaal kan halen is wat hij precies bedoelt, om welk gedrag het gaat. -Dat je vaak druk/gestrest bent? En daardoor misschien kortaf/minder gezellig? -Dat je minder oog voor hem hebt? -Dat je tegenover hem een moederrol hebt? -Dat jullie minder dingen samen doen? Want sommige dingen horen erbij en aan sommige dingen kun je werken. Maar het is wel belangrijk om te weten waar het nou precies om gaat. Anders overweldigt het jou alleen maar.

Je krijgt beide een nieuwe rol, dat is zoeken. Wij doen bewust 1x in de maand een dagje samen en 1 a 2x in het jaar een weekendje weg om wat tijd met elkaar door te brengen. Ik ben dan ook anders, je hoeft niet meer zorgen voor en kan alles loslaten. Echt bewuste tijd met elkaar doorbrengen.

Het is heel erg zoeken in het begin.. Er is zoveel veranderd na de geboorte van een kleintje. Mijn man was doordeweeks halve nachten weg en ik stond er dus alle nachten alleen voor. Overdag was het ook heftig en ik zag alleen maar de baby. Pas toen mijn man 1 of 2 dagen in de week alleen was met onze zoon en ik weer ging werken zag hij pas hoeveel werk het was. Hij dacht dat je tussendoor wel 'ff' dingen kon doen en kon chillen. Nu is onze zoon inmiddels bijna 1 en gaat het al een stuk beter. Het is bij ons echt beter geworden en de nachten zijn ook beter te doen. Meer energie voor elkaar dus 😁

Vooral dat ik wat kortaf en minder gezellig ben, minder toenadering zoek naar hem (knuffelen, handen vasthouden, enz.).

Bedankt voor jullie lieve reacties ❤️

Heeft hij daarin een punt? Ook al zijn het tropenjaren, dit is het minste wat je voor je relatie kan doen toch? Neemt hij ook zijn verantwoordelijkheid t.o.v. de verzorging van baby? Heb jij tijd om dingen voor jezelf te doen?

Dankjewel 🤗🥰 mijn man werkt fulltime en door de weeks komt het meeste dus op mij neer. Dit wist ik uiteraard van tevoren. Doordat ik chronisch ziek ben, is het nog iets zwaarder dan gebruikelijk. In de weekenden probeert hij wel zijn steentje bij te dragen, zodat ik iets meer kan rusten. Ik vraag me inderdaad ook wel eens af of hij beseft hoeveel "werk" onze kleine man is. Binnenkort heb ik een middag babyshower van een vriendin, ik ben heel benieuwd hoe hij dat vindt en er mee omgaat. Of dat hij z'n moeder om hulp vraagt 😩

Ik denk wel dat hij een punt heeft, maar door de weeks komt de verzorging geheel op mij neer. In de avond ben ik dan behoorlijk "op". Af en toe geeft hij de avondfles en kan ik even de was opvouwen /rustig douchen. Maandagmiddag gaat Novan naar mijn moeder, zodat ik even tijd voor mijzelf heb.

Pfoe mijn vriend werkt ook fulltime maar doet ook veel met onze zoon. Ik werk zelf ook maar 2 dagen minder. Mijn vriend doet zelfs de nachten al komt dit nu niet meer voor. Dat de 1 fulltime werkt wil nog niet zeggen dat de ander dan alles moet doen. Ik vind een dag met onze zoon intensiever dan een dag werken 😆. Ik snap heel goed dat je moe bent en niet degene bent die je was voordat je moeder werd. Logisch ook! Kunnen jullie de taken niet wat meer verdelen? En idd oppas op zijn tijd om even bij te tanken. Met een kind sta je gewoon altijd aan. Die vermoeidheid vind ik echt zo anders dan de vermoeidheid na een dag werken.

Misschien kan hij wat taken van je overnemen zodat je wat minder hoeft te 'moederen'? Het komt niet alleen op jou neer hè, hij moet jou ook de ruimte geven om 'jezelf' te kunnen zijn. Alhoewel ik dat altijd een relatief begrip vind. Als hij nou eens de was opvouwt, kunnen jullie daarna even samen knuffelen onder de douche bijvoorbeeld😉

Mijn ouders hebben mij hier al voor gewaarschuwd, dat een vrouw in het begin zo met de kleine bezig is die al haar tijd en aandacht verlangd dat je als vanzelf minder tijd en aandacht voor je man/vriend hebt en dat die soms moeite heeft die verandering te aanvaarden. Maar dat is nu eenmaal zo. Voor een kind ben je er 100% voor elkaar, en nu moet hij je tijd en aandacht delen met jullie kind. De makkelijkste manier om dat iets makkelijker te maken is vooral tijd te maken om wanneer hij thuis is bewust dingen samen te gaan doen. Dus ga in het weekend een dagje lekker samen in het bos of de stad wandelen met de kinderwagen bijvoorbeeld, of neem bij het avondeten eens de tijd een lang gesprek over je week te voeren voordat je naar de televisie/huishouden/telefoon/etc. haast.

Je kan niet alles alleen doen, ergens moet je iets laten vallen en vaak is dat dan je eigen “zelf.” Als je partner meer van je oude zelf wilt zien, moet hij meer gaan helpen of op een andere manier het regelen dat je meer tijd en ruimte hebt om aandacht te geven aan jezelf. Zo komt hier een schoonmaker en gaat de kleine waarschijnlijk een aantal keer maand dagjes naar oma. En ik word ik dus straks een huismoeder. Dit hebben we nu al afgesproken want ik weet dat anders raak ik mezelf kwijt en dat is niet fijn voor mezelf, mijn man en waarschijnlijk ook niet voor onze kind. Dus voel je niet schuldig, het is heel normaal.