Moederschap en vriendschap

Oh. Wat lastig! Claimen om ‘tante’ genoemd te worden vind ik wat gek, persoonlijk. En uit ervaring snap ik je helemaal dat je weinig energie hebt voor vriendinnen met een baby. Helemaal als ze andere ideeën op na houden.. Maar blijkbaar zit er een diep verlangen daar bij haar. Als je de vriendschap belangrijk vindt, zou ik eens een keer een luisterend gesprek proberen te hebben. Eentje waar je vraagt naar haar verlangens en gevoelens. Wat zit er onder het idee van tante genoemde worden? En wat heeft ze nodig van jou? En ook belangrijk: Op welke menier zou jij met vrienden/haar willen omgaan nu? Dat verandert natuurlijk ook nu je mama bent. Misschien krijgt ze begrip als je uitlegt hoe je je nu voelt als moeder. Ik vind het nu soms fijn als een vriendin er gewoon is, maar niet de verwachting heeft dat ik 100% aandacht heb voor haar, maar dat we een beetje de baby verzorgen, de vaat uitruimen tussendoor kopje thee, wandelen en ik even weg ben om naar bed te brengen. Of dat iemand kort er is, even een koffie en dan weer door met ons leven. Misschien snapt ze jou beter en je haar dan ook beter en kan er ruimte ontstaan om vanuit beide kanten te zien waar de behoeftes liggen? Misschien vinden jullie een manier dat het wel werkt. En misschien komen jullie er wel achter dat het even nu niet echt werkt. Dat hoort er soms bij. Weet niet of dit je helpt maar hoop dat jullie er op een of andere manier uitkomen.