Moeite met oppassen schoonouders

Ik heb dit ook heel erg gehad in het begin. Ik vermoed zelf dat het aan de hormonen ligt en de hechting. Net als je kindje jou niet wilt missen, wil jij je kind ook niet missen. Ik had echt een enorm jaloers gevoel altijd als iemand anders (wie dan ook) mijn kind vast pakte, hem de fles wilde geven, met alles. Maar ik heb iedereen wel gewoon gelaten en nu heb ik dit echt he-le-maal niet meer. En als ik zie hoe ontzettend blij mijn zoon is als we weer bij opa en oma aankomen, dan is alles goed! Als hij er maar gelukkig van wordt.

Mmm ja zo dacht ik inderdaad ook altijd hoor! Dat het ook gewoon goed/leuk is voor haar etc etc. Hopelijk zijn het inderdaad de hormonen want ik vind het idee nu echt vreselijk🙈

Eens! Hoe vaker je moet loslaten hoe makkelijker het gaat! En je zult, wil je af en toe zelf ook nog iets voor jezelf doen, toch wel eens moeten loslaten. En nee niet alles gaat zoals je wilt bij een ander. Maar gelukkig zie je dat allemaal niet en aan het eind van de dag heb je je kind weer in de armen. Komt goed ♧

Ik heb dit ook! En niet eens met oppassen want dat doen mijn ouders (waar ik dit gek genoeg niet mee heb). De manier waarop ze al tegen mijn dochter praten vind ik verschrikkelijk. En alles wat mijn vriend en ik doen keuren ze af (samen slapen, draagzak, zelfs borstvoeding?! 🤷‍♀️). Zodra ze iets met haar willen doen word ik helemaal spastisch en wil ik het echt niet. Pfff .. hopelijk is dit inderdaad hormonaal en gaat het over want ik vind het ook niet eerlijk tegenover hen. En ik gun mijn dochter ook gewoon een leuke ervaring met haar ander opa en oma. Dus helaas geen tips voor je .. maar ik weet wel hoe je je voelt. 🤗

Heel herkenbaar... Vooral 's nachts kan ik er flink over malen, terwijl het gevoel meestal weg is als ik ze samen zie en ervaar hoe mooi en liefdevol hun contact is. Ik hoop maar dat dit straks als het eenmaal zover is de overhand krijgt en dat het went. Het is denk ik ook echt de 'natuur' dat die drempel van het loslaten zo hoog is.

Geef het de tijd om los te laten. De hechting die je hebt met je kindje is heel bijzonder maar probeer te bedenken dat voor jouw schoonouders het net zo bijzonder is om een kleinkind te hebben en te mogen vertroetelen. Dan gaan opa's en oma's soms hele irritante dingen doen haha. Maar als jouw kindje met zoveel liefde wordt overladen, zo lees ik het, is dat alleen maar heel erg mooi. Lopen er echt bepaalde dingen niet lekker zoals verkeerde voeding geven, regels hanteren waar jullie het niet mee eens zijn etc. dan kan je altijd nog met ze gaan praten. Voor nu, geef je schoonouders een kans.

Zo herkenbaar! Ik lees even mee :) Ik heb een tweeling gekregen waarvan een is overleden . Loslaten is voor mij erg moeilijk. Wij hebben nauwelijks opvang nodig, maar als het nodig is gaat ze naar schoonouders. Ik vind dit ontzettend lastig ook mijn moeder is overleden en op de een of andere manier wil ik gewoon niet dat ze daar heen gaat. Thuis zorgt het voor onbegrip en krijg ik te horen.. ze zijn toch super lief voor haar? Ik zit gewoon nog heel erg in dr fase "blijf van mijn dochter af, want ik heb er nog maar 1" Maar wellicht heeft t te maken met jaloezie ivm het missen van mijn eigen moeder die nu geen oma kan zijn.

Denk indd hormone kwestie. Ik heb dit in het begin ook gehad. Ik wou het liefst dat niemand buiten mijn vriend en ik om hem beetpakten. Denk ook meer wat irritatie met bijv schoonvader die er nooit is en nooit om kijkt naar mijn vriend nu ineens de opa gaat spelen. Terwijl mijn eigen vader helaas al ruim 7 jaar overleden en altijd echt een ontzettend lieve opa was voor mijn neefjes en nichtjes en hij mij nooit in de steek gelaten heeft en de kleine die nooit zal zien. Denk dat dat ook beetje mee speelt. Of een schoonmoeder die zeurt en bang is dat de kleine haar niet zal herkennen maar nooit bellen om langs te mogen komen. Ja of om half 8 in de avond. Dan slaapt hij en ga hem niet wakker laten omdat ze zelf te druk is. En zo heb ik meerdere voorbeelden maar de hormonen waar ik in het begin erg veel last van had is wel stuk minder geworden, vind nu niet erg als iemand hem beet heeft of iets. Daarnaast blijft het wel zo dat ik het niks vind om hem naar de opvang te moeten brengen, ben altijd weer blij als ik hem mag ophalen 🥰🥰

Ik herken dit wel. Mijn schoonmoeder en ik zijn andere type mensen. Dit zie ik ook in de omgang met mijn kleine. Bepaalde dingen die zij kan zeggen en hoe alles alleen maar om die kleine draait. Ook zij past wekelijks op. Voor mijn gevoel kon ik er niet omheen toen zij dit aanbod. We zullen nooit de beste vrienden worden, maar dat is prima. Zij doet de dingen op haar manier, maar alles vanuit de liefde voor de kleine. Dat is niet verkeerd besef ik me nu, maar anders dan ik het doe. Even afgezien van afspraken die in het belang van het kind zijn. Sommige hebben echt structuur nodig en als ze die missen heb je een vervelend kind. Nog voor het einde van mijn verlof zei iemand tegen mij : 'opvoeden is loslaten'. Zodra de kleine bij haar is laat ik het los. Ik laat de dingen die zij anders doet / verteld het ene oor in en het andere oor uitgaan. Het 'went' om je kleine achter te laten bij opa/oma / kdv. En dan kun je ook weer genieten van je werk.

Dat is indd zo. Probeer het los te laten zodat je even wat anders aan je hoofd heb Ipv 24/7 met de kleine bezig te zijn.

Omg ik lees mijn gevoel. Precies dit ervaar ik ook precies. Mijn baby is 4 maanden en ik worstel er nog steeds mee.

Oh wat ontzettend heftig! Kan mij goed voorstellen dat het dan nog lastiger is en die gevoelens nog heftiger zijn! De “jaloezie” die ik wij beide wel voelen door het gemis is denk ik ook wel erg logisch want hoe mooi zou het zijn als je eigen moeder vol trots haar kleinkind in haar armen had kunnen nemen.. denk dat daarin je “eigen nest” toch altijd fijner voelt dan de schoonfamilie, hoe lief ze dan ook wel niet zijn..

Nou inderdaad, het “er niet omheen kunnen” is ook wel een dingetje.. voordat wij zwanger waren riep ze altijd al dat ze geen vaste oppas dag zou willen want ze hoorde van iedereen dat het er dan steeds meer werden etc. Ik heb dat altijd een vreselijke opmerking gevonden omdat ik wist hoe graag mijn eigen moeder wel had willen oppassen. Eenmaal zwanger hadden ze er ineens over nagedacht en wilden ze wel een dag (hadden we toen nog niet eens gevraagd). Het opvoeden is loslaten geloof ik ook helemaal maar als het aan mij ligt... nog eventjes niet haha!

Zelf herken ik het gevoel niet, maar ik heb vanaf minuut 1 geen enkele moeite gehad met mijn kind los te laten. Zat na 2 weken rustig 3 uur bij de kapper. En dat is geen verdienste ofzo.. het is kennelijk hoe je je voelt en geloof echt hormonaal ook beïnvloed. Ik kreeg daar wel opmerkingen over, alsof ik niet gek genoeg was op mijn kind ofzo. En dat is het echt niet. We willen gewoon heel graag het allerbeste voor onze kindjes en ik denk dat we dat het snelst bij onszelf plaatsen. Want als ik haar hoorde huilen, dan moest iedereen wijken haha. Zelfs mijn man.. dan was het wel opeens ‘mijn kind’;). Ik vind het mooi om te lezen hoe bewust je hiermee omgaat. Dat is al iets, jouw gevoelens volgen over een tijdje denk ik vanzelf. Als je gaat zien hoe gelukkig je kindje gaat zijn van iedereen die van haar houdt. Zelfs als ze het anders doen dan jij. Je man is ook door deze mensen opgevoed en daar ben je toch ook op gevallen;) Het komt vast goed!

En over dat paniekerig oppakken.. ik verwacht nu een tweede.. was ik een paar weken geleden op kraamvisite.. en ik wist dus al totaal niet meer hoe je dat moest doen met zo’n kleintje.. stond er versteld van. Ben gewend geraakt aan een tweejarige. Maar ik weet nog hoe soepel het allemaal ging twee jaar geleden. Zal straks dus ook weer wennen zijn, maar je pakt het ook zo weer op. Denk echt dat het klopt als ze zeggen.. met een uurtje zijn we weer gewend en hebben we alles onder de knie.

Ik zag er tegenop omdat ik zelf niet voor kindje ging zorgen. Maar ik vind deze gedachte wel heel erg zwaar... Laat het op je af komen? Het is niet definitief als het niet loopt zoek je andere oplossing? Ik ken die mensen natuurlijk niet ;) Ik zag er tegenop heel erg. Tijdens me werk bleef ik verdrietig. Heb ontslag genomen en ben nu thuisblijfmoeder dus ik snap je gevoel wel maar ik ging er in het begin nier zo zwaar in.

Mijn schoonouders zouden t ook anders doen dan mijn ouders of ikzelf maar mijn man is zelf heel goed uit de verf gekomen dus ik laat mijn kleintje straks met een gerust hart naar opa en oma gaan. En ook in mijn achterhoofd dat er weinig andere keuze is aangezien mijn ouders niet in Nederland wonen, ik een eigen bedrijf heb en m’n man onregelmatig werkt dus ben heel dankbaar dat ze het überhaupt willen doen!

Ja dat geloof ik ook wel hoor, in het begin zat ik zelf ook te stuntelen natuurlijk! Maar het aanzien hoe zij dat dan doen wetende dat ik er straks niet bij ben en het misschien dan toch misgaat vind ik niks.. we hebben ook al meerdere keren moeten zeggen hou het hoofdje goed vast terwijl 1x toch genoeg zou moeten zijn..

Het enige dat ik kan zeggen.. ga het gewoon aan en zie hoe je je voelt. Misschien eerst een dagje dat je met je man weggaat. Dan hoef je ook je gedachten niet bij werk te houden. Misschien is dit een kwestie van oefening baart kunst.

Hier precies het zelfde! Ahh heb er wakker van gelegen en lang ook. Uiteindelijk gevraagd of ze hier in huis willen oppassen. Hier zijn onze regels en spullen. Als ze dan later op zondag daar heen gaat, kan het ook wat losser qua regels denk ik. Heb eerst gevraagd aan haar of ze een paar keer mee wil kijken / flesje geven. Dus dat ging goed. Blaadje gemaakt met een schema en toen gaan werken. En ik vind het nog steeds spannend en kan het soms moeilijk loslaten. Schoonpa rookt en moet van ons handen wassen, maar daar hebben we nu geen grip op. Ben hartstikke dankbaar dat ze dit doen, dus probeer het los te laten.