Na bevalling grote relatieproblemen

Wat vervelend voor je! Het apart slapen ken ik, maar is soms echt de beste optie. Kan hij op vrijdag- en zaterdagnacht voor haar zorgen zodat jij dan even kunt bijtanken? Of dat hij haar op zaterdag en zondag overneemt rond een uur of 8/9? Dan kan hij toch soort van uitslapen en dan kun jij daarna terug naar bed. Slaap is heel belangrijk! Je wereld ziet er zoveel beter uit als je weer een beetje hebt kunnen slapen. 🍀

Is het alleen het apart slapen of spelen er meerdere dingen? Zo klinkt het namelijk wel. Wat ik persoonlijk heb gedaan toen de communicatie tussen mij en mijn man stuk liep is schoonmoeder ingeschakeld om hem even een draai om zijn oren te geven. Mijn man had even iemand nodig (iemand anders dan zijn vrouw) die hem de harde waarheid vertelde

De mama verdiend toch net zoveel rust als de papa. Zij zorgt 24/7 voor haar kindje. Haar man werkt 8!? Uur per dag? Ik zou zeggen die vent een schop onder zijn hol geven en anders een schop het huis uit. Heb je dus echt helemaal niks aan. En ja, ik spreek helaas uit ervaring. Lieve mama! Je doet het zo goed. Je bent er voor je kindje, terwijl je het zelf zwaar hebt. Is er iemand die thuis huishoudelijke taken over kan nemen, zodat jij op die momenten kan rusten/slapen? Iemand die je baby over kan nemen? Zowel op de dag als nacht misschien? Heb je aan een osteopaat gedacht? Ik zweer erbij! Ik heb hetzelfde meegemaakt en je voelt je zo ongehoord. Het is zo oneerlijk! Meneer komt aan rust terwijl jij het het hardst nodig hebt. Mocht praten niet helpen, kan je dan iemand in de omgeving erbij halen? En anders relatietherapie?

Dank je wel 💖. Ik voel me gehoord door jou. Ik ben doorverwezen naar de psycholoog via mijn huisarts nadat ik bij haar ben flauwgevallen toen ik over mijn situatie vertelde Het enige wat ik wil is aandacht en liefde, maar ik krijg een man die opgeslurpt wordt door zijn werk en vervolgens mij emotioneel verwaarloost, maar het wel raar vind dat ik vaak moe ben. Omgeving durf ik niemand te vragen. Ik hou de schijn op en zeg dat alles goed gaat. Mijn dochter is heel lastig en wil niemand ermee opzadelen. Het is zo oneerlijk Ik voel me verraden, dacht dat we een team waren, verbonden waren, maar eindstand sta ik er helemaal alleen voor.

Ik heb nergens gezegd dat zij geen rust verdiend, dus leg me geen woorden in de mond aub. Ik geef gewoon tips zodat ze misschien een keertje bij kan slapen, wat echt het verschil kan maken voor je mentale gezondheid. Slaap is zowel voor haar als haar partner belangrijk, je kunt ook niet steeds doodmoe aankomen op je werk, je werkgever is op een gegeven moment ook niet zo begripvol meer. Daarvoor dus ook m'n tip om in de weekenden de slaap te pakken die ze nodig heeft.

Vooropgesteld: je partner is een zak hooi op dit moment. Of zo gedraagt hij zich. In praktische zin: ieder uur slaapt telt nu. Dus wie kan bijspringen zodat jij kunt slapen: vrienden, ouders, familie of een nachtnanny? Hoelaat is je man thuis? Desnoods slaap je iedere avond van 6 tot 12/1 uur. Zijn toch flink wat uren… En in zou komende vrijdagavond en zaterdag een hotel boeken en man lekker in zijn sop laten gaar koken. Lekker even bijkomen ;)

Ik snal nooit zo goed waarom de vrouw voor de nachten moet opdraaien? Wij doen de nachten samen, zelfs toen ik in mn verlof zat en mn vriend al werkte... je hebt er samen voor gekozen meid, niet alleen jij...

Wat vervelend. Goed dat je professionele hulp krijgt. Ik zou je willen adviseren om in jouw omgeving toch ook om hulp te vragen. Een netwerk is zo belangrijk. Is er iemand bij wie jouw kindje een keer een nachtje of dagje kan verblijven zodat je kan bijslapen? Slaapgebrek doet echt veel met een mens en een relatie. Heb je geprobeerd dit op een rustig moment met jouw man te bespreken en aan te geven wat het met jou doet?

Waarom vinden zoveel mannen dat baby's en alle nachten alleen maar op de vrouw moet opdraaien. Mijn man heeft vanaf onze eerste altijd geholpen. Wou altijd samen wakker blijven vond hij gezelliger maar valt in slaap vind ik niet erg hij heeft me verder wel geholpen. Ik zou een gesprek eisen met hem en anders zet je voor hem maar alvast een tas in de gang dan schrikt hij wel en wil hij vast wel praten.

Hier sluit ik me volledig aan. Ik vind het te gênant voor woorden dat hij na de bevalling meteen apart wilt slapen. Jij had weken ontlast moeten worden om te herstellen van je bevalling. Het is zo goed dat je naar de huisarts bent gegaan en psychologische hulp krijgt. Maar nu moet je dan wel stoppen met de schijn ophouden en doen of alles goed gaat. Hiermee hou je het in stand en dat kost je alleen maar meer energie. Het gaat niet goed en je hebt hulp nodig. It takes a villages to raise a child, maar ergens hebben we de afgelopen decennia besloten niemand meer nodig te hebben en het alleen te doen. Dat gaat niet, zeker als je geestelijk niet goed gaat en je chronisch Slaapgebrek hebt. Het is de horror, en onthoud dat het niet voor niets een manier waarmee ze mensen vroeger martelde. Mijn psycholoog (ook een pnd) zegt wel: ik tijden van depressie maak je geen levensveranderende beslissingen. Je bent, al denk je zelf van wel, nu niet in staat om in rust en rationeel het hele plaatje te zien. Dus ga met therapie aan de slag, wellicht ook samen (want je man snapt het echt niet) en pas daarna maak je keuzes.

Helemaal met mrs flamingo eens. Het is jullie kind niet alleen jouw kind. Bij ons is mijn moeder veel geweest om te helpen de eerste periode. Konden we bijslapen. En mijn vriend heeft veel nachten gedaan ondanks dat hij moest werken omdat hij beter tegen slaapgebrek kan dan ik. Hier is echt een goed gesprek met jouw vriend nodig. Dit is niet heel lang meer houdbaar zo.

Exact! Zo fijn als iemand even komt helpen. En topicstarter nog een tip waar je wat mee kan doen wellicht: Wij hebben ook een onrustige slaper en al bijna 7 maanden intens slaapgebrek. Aankomende zondag ga ik een nachtje naar een hotel in de buurt. Lekker eten, lekker badderen, boek lezen, rust pakken maar vooral: slapen (en me volvreten aan hotelonbijt) en even niet moederen. Manlief doet hetzelfde in november (die draagt door mijn bekkeninstabiliteit meer dan ik, voor jouw man is het elke dag al een hotel).

Helemaal mee eens. Snap zulke mannen ook niet. Mijn man heeft de eerste 10 dagen alles alleen gedaan omdat ik het bijna niet kon. Nooit geklaagd of iets dergelijks. Ondanks 14 uur per dag werken deden we gewoon samen de nachten. Hebben samen voor een kind gekozen dus we zorgen er ook samen voor!

Erover praten zal hij wel echt moeten doen! Communicatie betekend zo veel. Maar buiten dat om, heb jij wel je rust? Geeft je man jou ook je momentjes voor jezelf? Kan jij soms ook doorslapen dat hij op de baby/kinderen let? Leuk dat hij werkt, of dat nou fulltime of parttime is, maar in werk heb je nog pauzes en als hij thuis komt kan hij werk uitschakelen. Moeder zijn is een fulltime baan die nooit uitgeschakeld wordt. Dat vindt ik zelf toch echt een stuk zwaarder. Is er helemaal niet met hem te praten, ook als je het op een rustige niet aanvallende manier probeert? Mocht je echt een scheiding overwegen, ga je er een stuk comfortabeler in als je weet dat jij zelf alles hebt gedaan wat je kunt. Maar hij moet dat natuurlijk ook doen, in ieder geval hoop ik dat je een keuze maakt voor jezelf die het beste is voor jou en je kind(eren). Moeder zijn is een mooie maar zware taak maar je hebt toch echt soms je rust nodig

Ik vind je ongelooflijk sterk en dapper. Ik heb geen tips, alleen maar een virtuele knuffel. Zo trots dat je hulp hebt gezocht, denk ook alsjeblieft om jezelf, jij bent ook belangrijk. Vrouwen zijn badass, stoer en ongelooflijk sterk. You can do this!

Naast alle lieve tips die je hier al hebt gekregen; heeft hij weleens een dag of nacht voor je dochtertje gezorgd? Zeker in het begin vond ik werken vele malen relaxter dan het zorgen voor een baby, terwijl ik echt wel een drukke baan heb. Misschien opent dat ook zijn ogen? En echt de nachten gaan afwisselen. Desnoods drie om één ofzo. Ik heb zes maanden de nachten alleen gedaan vanwege de borstvoeding, maar nu we over zijn op de fles en hij er af en toe naast ligt, vraag ik mij af waarom we dit niet eerder gedaan hebben. Ik zou zeker geen scheiding aanvragen nu, maar gaan communiceren. Ik heb ook weleens gedacht in de afgelopen maanden of we überhaupt een relatie hadden, zo erg ben je met je kleintje bezig, maar als we een keer samen weg waren zag ik wel hoe we 'vroeger' samen waren en hoe leuk dat is. En slaap nodig terwijl je moet werken. Ja. Tuurlijk. Maar je kunt echt je werkdag overleven op minder slaap dan dat je eerder had zonder baby, is mijn ervaring. Vroeger had ik echt 8-9u slaap minimaal nodig, nu leef en werk ik best goed op 6 uurtjes. Soms een keertje bijslapen is fijn, maar je man moet denk ik zijn slaapprioriteiten iets naar beneden bijstellen en accepteren dat slapeloze nachten erbij horen. Voor allebei. Zowel de papa als mama. Heel veel sterkte lieve mama!

Na een dag in tranen lees ik al jullie reacties en voel ik me zo blij. Ik lees support, iets wat ik mis in mijn relatie. Mijn man heeft autisme, aanwijzingen nodig, soms voelt het alsof ik een derde kind heb. Heel vermoeid en loodzwaar. Vandaag een goed gesprek gehad. Het lijkt te landen bij hem dat ik hem zat ben en in deze labiele situatie aan scheiden denk. Vrijdag afspraak psycholoog. Ik weet alleen niet hoelang ik daar ga huilen. Mijn levenslust is vertrokken, ooit een vrolijke vrouw, nu een spook die uren voor zich uitstaart, geen eetlust, geen zin in het leven. Ik schrik ervan hoe een man erin is geslaagd om mij een zetje te geven richting een depressie.

Bah.. Het is jullie kind samen. Ik snap dat als hij moet werken af en toe een nacht doorslapen fijn is, maar hoofdzakelijk moeten jullie ook de nachten samen doen. Zeker als hij zelf aangeeft dat het niet goed met je gaat ivm slaapgebrek. Jammer dat hij je er alleen voor laat staan.. Zou toch proberen duidelijk te. Makend at het. Menes is.

Hoi ik zou geen knopen doorhakken in deze hoge emoties. Al kan ik me goed voorstellen dat je affectie en empathie mist. Maar aangezien hij autisme heeft, lijkt in gesprek gaan met een psycholoog /relatietherapeut die ook de nodige kennis van autisme heeft zinvol. Op lange termijn kan dit je relatie misschien redden en ben je achteraf blij dat je er niet na 3 maanden de stekker uit hebt getrokken. Veel sterkte. Het is niet dat mensen met autisme niks voelen hij houdt heus wel van je, maar het uiten is een dingetje soms, hun hoofd werkt gewoon anders met gekke regeltjes en logica voor hun (zoals je waarschijnlijk allang weet..) succes!

Ahh, ik herken mijzelf in jouw verhaal! Weet dat jij het goed doet en twijfel niet aan jouzelf. Dit is wat ik mijzelf steeds zeg maar ik snap jouw gevoelens. Ik dacht ook dat wij een team waren maar de meeste momenten heb ik het gevoel dat ik alles doe plus een baan er naast bij heb