Niet blij met zwangerschap

Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik herken ook wel wat je zegt. Ik wil ook geen tweede, ik wil mijn eerste gewoon terug als een newborn zodat ik het opnieuw kan doen met haar. Wat zou je zelf willen? Wat zegt je gevoel? Zou je het over je hart kunnen krijgen een abortus te nemen?

Je klinkt als een super lieve mama die alles voor haar kind(eren) doet. Gun het jezelf om hier hulp bij te krijgen. Het klinkt alsof je een super zware periode hebt gehad tijdens de vorige zwangerschap en het eerste jaar van je zoontje. Dat is behoorlijk traumatisch geweest lijkt me. Ik kan me zomaar voorstellen dat deze zwangerschap daarin nu van alles triggert. Ik herken dit van mijn eigen tweede zwangerschap (op een andere manier en vanwege andere redenen, maar wel dat er opeens van alles omhoog kwam). Via de verloskundige/gynaecoloog of huisarts kun je vragen voor een verwijzing naar de pop-poli of gesprekken met de praktijkondersteuner. Zij kunnen je weer verder helpen om de juiste hulp te krijgen.

Wat die hulp is ligt natuurlijk uiteindelijk helemaal aan jezelf. Ik denk dat het je ook kan helpen om duidelijk te krijgen wat je nu echt wilt en wat misschien door hormonen of trauma veroorzaakt wordt.

He wat vervelend dat je je zo voelt! Als eerste zou ik willen zeggen; je mag balen, je mag er geen zin in hebben, je mag er tegenop zien. Je lijf giert van de hormonen, en het is niet heel gek dat je emoties alle kanten op gaan. Je gaat je oudste echt niet tekort doen! Ja, je zult je aandacht moeten verdelen, maar dat is voor iedereen (ook voor je oudste) juist heel goed. En hij krijgt er een broertje of zusje voor terug, kun je je een groter cadeau bedenken? Mijn jongste is nu 1,5 en het is zo heerlijk om te zien hoe m'n twee kindjes met elkaar spelen, elkaar troosten en elkaar helpen. Echt, het gaat héél snel meer opleveren voor je zoontje dan dat het kost. Je twijfels over je relatie klinken wel heel pittig. Waarom wil je vriend zo graag verhuizen als jij dat zo graag niet wil? En voor straks, kunnen jij en je vriend ouderschapsverlof opnemen om de eerste maanden makkelijker te maken? Hoe dan ook, ik denk dat je er heel goed aan doet om contact op te nemen met je verloskundige. Er zijn speciale polis in het zkh om hierbij te helpen, wordt 100% vergoed door zorgverzekering en geen eigen risico. Ook via de huisarts kun je vaak via praktijkondersteuner hulp krijgen zonder de kosten in te jagen, maar gezien je zwangerschap zou ik aanraden om eerst met je verloskundige te kletsen. Ik hoop dat je hulp kunt krijgen en je rust kunt vinden❤️

Ooh wat een moeilijk situatie! Als eerste wil ik jou een virtuele knuffel geven, want ik kan me voorstellen dat je het heel erg moeilijk hebt. Wat heb jij in een rot situatie gezeten zeg en wat fijn dat je nu wel een fijne relatie hebt. Dit gevoel wat jij omschrijft kan heel goed door de hormonen komen, maar het kan zeker ook nog een stukje verwerking zijn van je vorige zwangerschap en eerste jaar. Jij hoeft je helemaal nergens schuldig over te voelen. Hormonen doen rare dingen met je! Ikzelf was ongepland zwanger en na de eerste schok in eerste instantie ook heel blij, maar ineens sloeg dat gevoel om en heb ik mijn hele zwangerschap ook een knagend gevoel gehad, ik wil dit niet. Nadat ik bevallen was, was dat meteen helemaal weg en nu ben ik zo blij met haar! Je kan hierover altijd je verloskundige bellen of terecht bij de huisarts. Ik zou zeker hulp vragen, dat is niet gek ofzo! Hopelijk kan je er met je vriend ook over praten. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.

Dat gevoel heb ik nu ook heel sterk inderdaad. Ik weet alleen niet of dit echt is hoe ik me erover zal blijven voelen, of dat dit over gaat als ik wat minder last heb van hormonen en wellicht met iemand gepraat heb. Abortus is iets waar ik voor mezelf nooit achter zou staan, maar ik ben aan de andere kant ook bang dat ik dit kindje geen liefde kan geven.

Goed dat je dit van je afschrijft! Heel pittig, om opeens tot de ontdekking te komen dat je wens eigenlijk iets heel anders was dan wat je altijd dacht. En kan me heel goed voorstellen dat je je een verschrikkelijke moeder voelt, dat herken ik van toen ik zwanger was en er absoluut niet blij mee kon zijn. Dat gevoel maakt alles nog extra zwaar... En inderdaad het rouwen om wat je gemist hebt bij je vorige zwangerschap, alsof je je zoontje tekort doet door nu een fijne zwangerschap te hebben. Ik kan me voorstellen dat je nieuwe zwangerschap ook daardoor helemaal niet goed voelt. Ik wil graag aansluiten bij wat al gezegd is: praat erover, met mensen die jij vertrouwt en die jou niet zullen veroordelen. Hopelijk kan dat met je vriend, en ook met anderen van je familie of vrienden. En ook met de verloskundige of huisarts. Kijk met hen naar wat je nu nodig hebt. En ik heb vaak ook wel veel aan wat mijn vriendin altijd zegt. De negen maanden zwangerschap zijn niet alleen voor de baby, maar ook voor de moeder, om ernaar toe te groeien. Dat mag, is niet erg. Je mag er nu tegenop zien, als je eraan denkt hoe het over 9 maanden is. Dat heb ik ook gedaan, en die gedachte heb ik daarom juist vaak weggedrukt. Ik probeerde niet verder te denken dan de zwangerschap. Alles op zijn tijd en niet te ver vooruit. En goed dat je jezelf al realiseert dat je bomvol hormonen zit, dat neemt echt een heleboel van je normale zelf over. Hopelijk kun je snel weer de lichtpuntjes vinden!