Niet verliefd op je baby

Wat bedoel je precies met verliefd? Want je geeft wel aan heel veel van je kleine te houden. Wat had je bijv anders verwacht? Goed dat je hierover durft te schrijven! Het is idd een weinig besproken onderwerp..

Ik was ook niet verlief op mijn baby. Wel hield ik meteen ontzettend veel van haar. Heb ook niet het gevoel gehad dat ik verliefd had moeten zijn of iets heb gemist.

Goh wat ontzettend jammer en verdrietig. Ik heb er nog nooit over gelezen of gehoord dus kan er verder niks over zeggen. Ik hoop dat het veranderd voor je!

Tja, een baby is gewoon ook hard werken. Ik sta er vrij nuchter in en snap het 'verliefd zijn op je baby' niet zo. Gelukkig hou je wel veel van je baby en maakt ze je gelukkig. Dat is toch al super fijn? Zeker als ik opmaak uit je tekst dat dat gevoel er in het begin ook niet was. Het gevoel is bij jou blijkbaar gegroeid. Ik weet niet of het echt een taboe is. Hooguit tegenover mensen met een kinderwens, die maar niet vervuld raakt. Je bent in elk geval niet de enige.

Wat betekent dat dan? Verliefd op je baby? En wat is het verschil met heel veel houden van? Ik ben ook niet verliefd op mijn baby. Ik heb ook nog nooit iemand ontmoet die dat wel is, dus ik ben heel benieuwd wat het is en waarom dat zou moeten.

Ik herken het hoor 💋

Ik ben dan nog niet bevallen, maar ik heb in het begin best moeite gehad met mijn zwangerschap en vond het helemaal niet genieten. En toen ik eindelijk kon genieten van de kleine die in mijn buik groeide begonnen mensen te klagen over mijn buik, die volgens hun "te klein" zou zijn. Dus ik denk dat ik je gevoel wel snap. Ik denk dat het goed is om te weten dat houden van genoeg is toch? Je houdt van haar en ze maakt je gelukkig, dat lijkt mij genoeg. Zolang je zelf geen depressieve gevoelens bij je baby(en de band tussen julli) hebt lijkt mij het goed.

Ik denk dat ik wel herken wat je schrijft. Toen mijn zoontje geboren werd had ik allerlei gevoelens verwacht die er niet waren. Vaak omschrijven moeders een gevoel waarbij ze worden overspoelt door liefde, nou dat had ik niet.. Of dat ‘houden van...’ meteen een nieuwe definitie kreeg zodra je bevallen was, nou daar heb ik ook weinig van gemerkt. Ik kon rationeel bedenken dat dit mijn baby is, dus daar hou je van. Maar eerlijk, zo veel gevoel had ik er nog niet bij. In het begin raakte ik er totaal van in paniek. Ik heb eerder last van (relatief kleine, korte) depressies gehad en ik was als de dood voor een postnatale depressie. Ik durfde niet tegen m’n man te zeggen dat ik nog niet zo veel voelde. Tot hij het als eerste zei na een week of twee, drie. Er viel een onwijze last van m’n schouders toen hij vertelde dat hij ook nog niet zo veel voelde. Later sprak ik er met m’n moeder over en zij vertelde het hetzelfde te hebben ervaren. Vervolgens hoorde ik van meer moeders hetzelfde, dat gevoel hoeft er niet meteen te zijn. Gelukkig is dat wel gegroeid en ik denk dat ik na een maand of twee wel echt oprecht heel veel van hem begon te houden. Maar verliefd op m’n baby? Neh, ik denk het niet. Als hij naar me lacht voel ik me wel echt heel erg gelukkig of als hij z’n hoofdje in m’n nek begraaft, daar kan ik ook ontzettend van genieten. Ik hou absoluut zielsveel van hem, ik ben meer dan dolgelukkig dat hij er is, maar ik ben niet verliefd op hem. Dat is voor mij oké. Wie weet komt het ooit nog. Wie weet niet. Het feit dat ik weet dat ik onvoorwaardelijk van hem hou is voor mij genoeg om te weten dat alles oké is. Als je graag dat verliefde gevoel wilt ervaren hoop ik voor je dat dat nog komt. Maar als dat niet zo is, hoop ik dat je daar ook oké mee bent. Je bent zéker niet de enige. Ik denk dat alle ouders samen dit beeld in stand houden dat je verliefd bent op je baby. Maar dat veel ouders niet durven toe te geven dat ze dat misschien niet zo ervaren. Je houdt van haar en dat lijkt me voldoende 😘

Heel herkenbaar, helaas! Ik ben bewust alleenstaand moeder en ik wilde zo ontzettend graag een kindje, maar toen ze geboren was, voelde ik niets...erger nog, ik had heel sterk het gevoel dat de moeder van "dat kind" haar toch eindelijk moet ophalen. Thuis was ik stiekem erg ongelukkig, het voelde alsof ik de volgende 18 jaar aan een vreemde vast zat die ik niet eens aardig vond. Ik kon er ook niet over praten, want ik had haar zomaar "uit het niets" gemaakt en het voelde heel erg als falen. Het heeft minstens 3 maanden geduurd voordat ik naar mijn kind kon kijken en er iets als liefde voelde, daarvoor was het alleen maar verzorgen, maar het had ook een plant kunnen zijn, ik deed alles netjes maar zonder emoties. Na drie maanden werd dit langzaamaan beter en nou....er is net de tweede geboren! 🙂 En ja, twee kinderen van dezelfde onbekende donor via een kliniek en ik houd zielsveel van hen. Achteraf weet ik dat het veel te maken had met de bevalling en alles er omheen. De eerste werd een spoedkeizersnede en ze werd daarna nog een aantal dagen op de neonatologie opgenomen. De tweede was een geplande keizersnede en alles is veel rustiger en leuker en dit nare gevoel heb ik deze keer niet gehad. Ik heb wel van tevoren hulp ingeschakeld omdat ik bang was dat ik weer niet in staat zou zijn om me te hechten. Gelukkig is dit niet nodig, maar misschien kunnen ze jou bij het cjg helpen via stevig ouderschap. Het klinkt alsof het voor hele erge gevallen met geweld of drugsgebruik is, maar ze helpen ook normale mensen met juist zon probleem. En geloof me, niemand durft erover te praten, iedereen zegt helemaal verliefd te zijn en meteen op de roze wolk te zitten, maar dat klopt niet.

Volgens mij is de uitspraak ‘verliefd zijn op je kind’ gewoon hetzelfde als veel houden van. Zelfs het houden van en een band creëeren duurde bij mij een heel jaar.. De eerste weken/maanden wilde ik dr alleen maar weg hebben. Heb toen ze erg ziek werd na een paar dagen (toen ze op de NICU lag ivm geboorte bij 31wkn) zelfs gedacht als ze nu dood gaat ben ik van alle ellende af.. Schaamde me daar achteraf zó erg voor, bizar hoe erg je in de put kan zitten. Na lang therapie en 1,5 jaar anti depressiva is alles weer helemaal goed gekomen. Voel je wel wat voor je kind of wil je hem/haar alleen maar kwijt?

Oh sorry ik lees nu dat je wel veel van haar houdt en ze je gelukkig maakt. Dat is toch hetzelfde als gek zijn op je kind ☺️

Het is jammer dat de roze wolk en het verliefde gevoel zo 'opgedrongen' worden. Ik hoor net van veel mensen dat ze dat niet hadden. Dat zwangerschap vaak vervelender was dan dat het genieten was. Mijn mama, een geboren mama, ik zou ze niet willen wisselen, heeft bij geen enkel kind onmiddellijk een 'verliefd' gevoel gehad. Ze zei dat dat telkens enkele weken duurde en dat dat helemaal OK is mocht dat bij mij ook zo zijn. Ik ben blij dat de mensen in mijn omgeving eerlijk zijn over hun ervaringen, ook als die niet 'ideaal' zijn. Dus... Weet dat je niet alleen bent, dat het helemaal OK is om te voelen wat je voelt en dat dat geen afbreuk doet aan je moederschap. 🖤

Volgens mij is daar niks geks aan! Na een bevalling van 40 uur werd mijn zoontje geboren en ik was alleen maar blij dat het over was, niks verliefd gevoel en fijn dat ik mijn kind kon ontmoeten, of meer van die clichés 😬 Ik heb wel therapie gehad voor mijn traumatische bevalling en dat heeft me wel geholpen om nog blijer met mijn zoontje te zijn, maar dat overdreven gedoe, nee dat heb ik ook niet. Ik denk dat een er ook wat nuchterder in zit, mijn schoonmoeder is wel helemaal verliefd op hem en als ze daar over praat trek ik dat niet zo goed 😅

Je houdt in ieder geval van je kind daar gaat het om. Maak je niet druk, niet iedereen moet perse in die roze wolken zitten. Die van jouw zijn dan misschien een beetje licht roze. So what.

Vanaf het eerste moment dat ik mijn dochter zag was ik verliefd!