Niets aan relatie hebben

Waarom werkt hij niet? En hoe was hij / jullie relatie voordat jullie een kind kregen?

Wie zorgt er overdag dan voor jullie kind als jij werkt? Heeft hij niet gewoon een depressie en proffesionele hulp nodig? Dit klinkt echt niet gezond.

Heb je dat al eens op die manier tegen hem gezegd? Op een rustig moment, dat je op dit moment eigenlijk niet meer ziet wat de relatie nog toevoegt aan je leven? Misschien dat dat voor hem ook het teken is dat er toch echt iets zal moeten veranderen als hij dit wil laten slagen. Is er een reden dat hij zo is, is hij jullie hele relatie al zo geweest, of is dit ineens omgeslagen? Heeft hij een diagnose (derpessief, burn out, oid) wat zijn gedrag verklaart, heeft hij wel eens met iemand gepraat?

Ik had met zon vent de stekker eruit getrokken. Hier heb je niks aan. En sowieso is blowen bij mij echt een no go. Vooral met kinderen. Klinkt alsof je beter af bent zonder hem. En hij moet hulp zoeken

Hoe heeft het zover kunnen komen? Als ik het goed begrijp: - Jij werkt, hij niet - Jij doet het huishouden, hij makkelijke klusjes - Jij doet de zorg incl de nachten, hij 1,5 dag zorg Wat doet hij op de momenten dat hij niet voor jullie kind zorgt (dus 5,5 dag per week)? Twee maanden geleden schreef je dat jij 12u werkt en hij 20, maar dat laatste klopt dus niet? (en offtopic, maar hoe kunnen jullie rondkomen van inkomen van 12upw werken?) De eerste stap is praten met hem en grenzen stellen. Of hij doet de zorg voor jullie kind, of het huishouden, of hij gaat werken. Op zo'n manier dat de lasten 50-50 verdeeld zijn. Als dat niet helpt kun je denken aan relatietherapie. Of vraag zijn moeder/vader/vriend met hem te praten. En anders zou ik er ook helemaal klaar mee zijn, de relatie verbreken en elders gaan wonen.

1 maand geleden schreef je nog dat je graag een 2e kind zou willen en dat jullie een "stabiele relatie" hebben. K vraag me af of en wanneer je eerlijk bent (ook naar jezelf), je bent duidelijk zoekende. Ik zou een relatie niet zo maar opgeven, vooral niet als er een kind in het spel is. Probeer er aan te werken en vooral hij aan zichzelf. Maar ook jij komt over alsof je iets stabieler moet worden (sorry voor m'n woorden). Uiteindelijk, als iemand je alleen energie kost ipv oplevert is het beter om de wegen te laten scheiden🙂

Hoe zou dit ooit nog slagen? Liefde alleen is nooit voldoende. Als al-les wat je hier boven opnoemd opgelost zijn, zou je hem dan uberhaupt nog vergeven dat hij zo compleet (emotioneel) onbeschikbaar is?

Ik vind alle berichten van je nogal tegenstrijdig. Je spreekt daarin dat hij 20 uur werkt en een eigen plek heeft, en hier dat hij al een jaar niet werkt. En dat je graag een tweede kindje wil maar je vriend niet. Ook dat je een nieuwe relatie zou willen om je tweede kinderwens zou willen vervullen. Zou voor jezelf even nagaan wat je belangrijker vindt, een (eventueel) tweede kindje of een relatie met de vader van het kindje wat er nu is. En wellicht dat je er nu doorheen zit en je dingen wat meer negatief ziet dan ze daadwerkelijk zijn? Nu komt het op mij over, dat je zo graag een tweede kindje zou willen en je vriend niet, en dat je dat nu (onbewust) op hem afreageert.

@TS Als hij een eigen huis heeft is het wel logisch dat hij niet veel in jouw huishouden doet, want dan heeft hij in z'n eigen huis al het huishouden.

Uit ervaring met ex-partner. Elke dag blowen is problematisch. Mijn partner kon geen baan behouden, was altijd humeurig (tot de volgende joint aan stond). Deed soms een keer stofzuigen, maar lag overal vooral in bed. Ik mocht na mijn werk nog alle klusjes doen en honden uitlaten. En niet te vergeten: ik betaalde alles. Kan het goed komen? Ja. Als je partner stopt met die rommel zal er sowieso al een heel ander mens ‘staan’. Bij mijn partner was het wel een combinatie van depressie en niet praten. Ik heb deadlines gesteld dat hij voor een bepaalde datum de dokter gebeld moest hebben (om over zijn problematiek en verslaving te praten) en minimaal x aantal sollicitaties de deur uit moest doen. Werken geeft ook afleiding en structuur. Ik heb er toen voor gekozen om de relatie te verbreken. Want er kwam geen omslag en hij wilde geen hulp, teerde wel volledig op mijn zak icl. verslaving. Dit breekt jou na een tijdje op, je gaat alle kleine lieve dingen die je partner nog wel doet romantiseren. Jezelf een beetje voorliegen (zoals in je laatste topic). Stel deadlines en praat met elkaar. Wees ook duidelijk wat er gebeurd als er niks veranderd, maar verwacht niet binnen 1 dag 180 graden omslag.

Klopt, hij zou 20 uur gaan werken. Maar dat is dus toch niet hey geval. Ik heb hele lage huur en wel een goed uurloon, en met de toeslagen kom ik inderdaad prima rond. Hij klust verder wat aan.. maar niet iets waar iets bij rondkomt. Of we doen ook weleens dingen samen,.uitjes. Wij wonen niet echt samen, maar we zijn wel vrijwel altijd hier bij mij. Ook daarin ben ik dus niet afhankelijk. We hebben 2 x 2 gesprekken gehad bij 2 verschillende therapeuten, alleen hij had nooit een vraag of probleem. Ik denk ook dat ik nog steeds niet goed genoeg ben in grenzen stellen.

Daar is hij in principe nooit..

Ik weet niet of hij het per se niet wil,hij heeft gisteren gezegd dat hij er niet over uit is. Alleen ik wil graag ergens naartoe werken, bvb wel naar een gemeenschappelijk huis, betere communicatie, een tweede kindje.. alleen als er van de ander nul iniatiatief komt, dan kost het gewoon zo waanzinnig veel energie. Of is het raar wat ik nu zeg?

Ik denk dat je de spijker oo z'n kop slaat, hij is niet beschikbaar op dat vlak. Hij weet absoluut niet wat hij nodig heeft en ook dus niet wat ik nodig zou kunnen hebben van hem. Dus ik moet hem ALLES vragen.

Ja klopt ik heb verder wel een stabiel leven qua vrienden, baan, wonen, alleen deze relatie is toch een eeuwig op en neer 😔😐 waarin ik gewoon al zo veel heb geprobeerd voor mijn idee om het te laten slagen. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik nog maar een paar maanden oud was en hebben elkaar voortaan als monsters afgeschilderd. En ik wou het zo graag anders doen. Ik wilde wel een gezinnetje. En er zijn steeds weer goede fases waarin ik merk dat er dingen bij ons alle twee beter gaan, alleen houdt dat meestal maar een paar weken aan en dsn moet ik 100 procent lekker in mijn vel zitten. Ik heb nu alweer 4 weken hele pittige nachten en daarvan wordt ik altijd emotioneel wat instabieler, maar daar is dus ook geen ruimte voor in onze relatie en geen steun. Nadat ik weer een pittige nacht heb gehad zei mijn vriend vanmorgen dat hij wel vond dat ik hem mocht bedanken omdat hij de was had opgevouwen. Ik vind dat zo scheef..

Ja dat vind ik ook al lang, dat hij hulp moet zoeken maar hij heeft geen probleem voor zijn idee.

Ons zoontje gaat anderhalve dag naar de opvang. Hij doet ook anderhalve dag zodat ik ook eens tijd voor mezelf heb. Hij oogt niet depressief maar hij zegt wel zich heel onrustig te voelen, druk hoofd, veel spanning in het lijf. Daarom blowt hij al jaren. Kan me voorstellen dat hjj adhd heeft.

Zie mijn vorige bericht. Ik heb al zo veel tegen hem gezegd.. maar niet het idee dat het aankomt helaas. Ik heb niet gezegd dat onze relatie voor mijn idee scheef is. Ik heb niet het idee dat hij open staat voor dat gesprek. Hij kijkt niet echt naar zn eigen gedrag.

Ja herkenbaar, hij is ook humeurig. Soms is hij onverwachts helemaal van streek of boos maar er komt dan niks uit, maar hij blijft er dan wel heel lang in hangen waardoor ik de boel dan weer alleen mag regelen. Ik ben ook moe van dat ik steeds degene ben die wil praten of iets te klagen heeft. 😐

Wacht even, hij werkt niet, jij werkt 12 uur, en dankzij alle toeslagen die jullie krijgen kan hij lekker elke avond zitten blowen op het balkon? Sorry, maar hier heb ik echt geen goed woord voor over..