Nieuwe partner, hoe dan?

Snap de vraag niet zo goed. Wil je weg bij je vriend? En doe je dit alleen als je weet dat er een andere partner mogelijk makkelijk te vinden is?

Ik geloof dat er op ieder potje een dekseltje past. Waar een wil is is een weg. Maar als ik jou verhaal zo lees dan denk ik dat je je nu benauwd voelt dat je in jouw ogen geen kant op kan, omdat je financieel afhankelijk van hem bent. Misschien kan je daar iets aan veranderen als het jou dan wat meer ruimte geeft? En werk aan je liefde voor jezelf. Jij bent het waard om liefde te ontvangen van welke persoon dan ook. Dan zal je ook niet zulke gedachtes hebben.

Nee hoor ik ben prima bij mn vriend! Die wil ik niet kwijt hoor. Dus bij hem weg ga ik niet. Het financiële aspect zorgt inderdaad voor een opgesloten gevoel. Maar ook, als ik in mijn omgeving kijk: ik ken twee die meiden het alleen moeten doen sinds de relatie stopte. Die hebben dus echt niet zomaar een nieuwe vriend, vriendin of wie dan ook. En dan spreek ik over jaren. Dus daarom dacht ik: hoe zit dat dan met diegenen die wel een nieuw iemand gevonden hebben?

Ik ben gescheiden leerde mijn huidige vriend kenne toen mn kindje paar maandjes oud was.. en ik nog in scheiding lag. was een toevalstreffer... geen intenties en al helemaal niet opzoek.. maar de klik was er meteen en groeide van vriendschap snel uit naaar gevoelens.. denk dat zulke dingen lopen zoals ze lopen... ik was deels afhankelijk van mijn ex maar alles op alles gezet het zelf te kunne doen

Mijn ex en ik zijn vorig jaar september uit elkaar gegaan. Ons zoontje was toen bijna 1,5. In december heb ik mijn huidige partner ontmoet. Hij heeft een hele goede band met mijn zoontje. Inmiddels ben ik 32 weken zwanger van ons kindje. Het kan dus zeker wel. Ik denk dat mijn partner mij juist nog meer waardeert omdát ik al moeder ben.

Er zijn toch duizenden, zo niet honderduizenden, samengestelde gezinnen...? Die hebben dus ook een scheiding achter de rug en een nieuwe partner gevonden. Is gewoon mogelijk hoor.

Hoewel ik het me niet voor kan stellen ooit zonder mijn man verder te gaan. Mensen worden op iedere leeftijd verliefd, iedereen zoekt verbondenheid, intimiteit, aanraking. Dus ja als de vonk dan over slaat, neem je ook de kinderen erbij toch. En dat kan bij wijze van spreke morgen zijn, of pas over 7 jaar. Als je je niet prettig voelt bij financieel afhankelijk zijn, kan je daar wat aan doen?

Mijn ex wilde er mee stoppen toen ik 20 weken zwanger was. Toen mn dochtertje 1 jaar was heb ik mn huidige vriend ontmoet. Zijn nu 2 jaar samen. Hij is een top stiefpapa 🤗🤗

Voor mijn huidige vriend was het in zijn ogen juist een voordeel dat ik al een kind had. Hij zocht een serieuze vrouw met wie hij iets kon opbouwen, en doordat ik een kind had en een ander soort leven leef dan de gemiddelde meid van (toen) 24 had ik een streepje voor 🤭

Ik vind dat ook moeilijk te begrijpen. Ik ben ruim een jaar geleden weggegaan bij mijn ex, ons zoontje was toen 2 maanden oud. Ik heb mijn handen vol aan de kleine waar ik helemaal alleen voor zorg. Hoe kan ik met iemand daten? Ik moet dan steeds familie vragen om savonds te komen oppassen. Ik heb laatst wel een paar keer met iemand afgesproken, ik had dan oppas geregeld of hij kwam bij mij als de kleine sliep. Dat is uiteindelijk ook stukgelopen omdat hij teveel en te snel wilde en ik dat niet redde omdat ik het gewoon te druk had en niet aan zijn verwachtingen kon voldoen. Ik vraag me ook echt af hoe ik ooit aan een nieuwe vriend kom

Voor mij moeilijk te bevatten, ik heb een dochter van 6 jaar en zoontje op komst. Wel nog eens gedate, maar heb inderdaad gewoon de handen vol aan mijn dochter, voorbereiden op bevalling (als in kinderkamer klaar maken etc.), huishouden en werk. Als ik dan zou gaan daten, moet ik een oppas regelen oftewel “te veel gedoe” naast alle standaard taken.

Ik heb heel toevallig mijn vriend leren kennen toen mijn kindjes 2 en 5 jaar oud waren. Ze wonen voltijds bij mij, dat maakte het sowieso niet gemakkelijk om tijd te vinden om iemand echt te leren kennen. Maar omdat mijn vriend ook al jaren alleenstaande papa was, begreep hij dat heel goed. Ons leven samen draait uiteraard veel rond onze kinderen, en dat werkt prima 🙂

Waar heb jij je vriend ontmoet? Ik werk in een branche waar bijna alleen maar vrouwen zijn en uitgaan doe ik al een tijdje niet meer dus waar kom je iemand tegen?

Liefde geeft energie toch. En als je kindjes wat ouders zijn krijg je ook weer meer tijd voor jezelf. En idd als ik je verhaal lees dan krijg ik het idee dat het je benauwd dat je geen kant op kan, dat je afhankelijk bent. Daar kan je zelf wat aan doen, misschien voel je je dan wat beter? Minder beklemmend... Hier gewoon lekker samen hoor, maar ik ben blij dat ik niet afhankelijk van hem ben. Mijn voorgaande partners zijn allemaal vreemd gegaan waardoor ik in de sjit kwam... (je woont samen, gaat uitelkaar en kan weer op zoek naar een nieuwe woning) maar mn zelfstandigheid en financieel onafhankelijkheid heeft mij erg geholpen.

Ik ben heel leuk, heb veel te bieden en mijn kind ook. Lijkt me dus helemaal niet zo moeilijk om een nieuwe leuke relatie te vinden. Hoe denk jij over jezelf? En hoe denk je dat de buitenwereld naar je kind kijkt? Ik zou jouw denkbeeld eigenlijk wel problematisch vinden. Want het lijkt erop dat je zelf denkt dat jij niet zoveel te bieden hebt en niemand jouw kind zou accepteren 😅 da’s geen leuk beeld. Voor jou niet, maar ook voor je kind en je huidige partner niet… had je hier voordat je moeder was geen last van?

Ik vind het best raar dat je hierover nadenkt als je (heel) gelukkig bent met je partner. 🤓 Ook vind ik je zelfbeeld best negatief. Het lijkt alsof je denkt dat je nooit weg kan bij je huidige partner omdat je jezelf niet leuk vindt en omdat je financieel niet op jezelf kan bouwen. Dat lijkt me sowieso geen fijne uitgangspositie. Aan de financiële afhankelijkheid kan je echt snel iets doen door een baan te zoeken. En jezelf leuk vinden; wat doe je naast het gezin? Wat denk je over jezelf als je in de spiegel kijkt? Zelf ben ik best tevreden met mezelf en sta ik financieel helemaal op eigen benen. Ik verdien zelfs meer dan mijn man. Mocht ik er ooit onverhoopt alleen voor komen te staan (wat ik echt niet hoop) heb ik er alle vertrouwen in dat ik ooit een nieuwe leuke partner ga vinden. Met twee kleine kinderen zal dat logistiek gezien best een puzzel zijn maar als je elkaar echt leuk vindt kun je ook thuis afspreken als de kinderen slapen. Mijn kinderen zijn overigens ook heerlijk dus dat is een enorme bonus 😍

Wat n raar topic, je haat m niet. Maar bent tegen je zin in financieel afhankelijk van hem. En nu wil je ervaringsverhalen van vrouwen die een andere partner kregen tijdens hun zwangerschap of terwijl ze al kinderen hebben. Het lijkt wel alsof je tips wilt hoe je dit moet doen? Het komt op mij in ieder geval niet over of je oprecht opzoek bent naar ervarings verhalen maar meer al verder aan het kijken bent dan je vriend 🤷‍♀️

Ik snap dat mensen in de war raken van je topic, je komt op mij erg onzeker over. Nee het leven stopt niet bij zwanger zijn en een kindje krijgen. Als jouw partner je niet gelukkig maakt dan kom je zeker weer iemand anders tegen die dat hopelijk wel doet. Er zit in mijn opinie wel 1 grote maar aan … als jij niet tevreden bent met jezelf gaat niemand anders tevreden met je zijn/ je voldoening geven die je zoekt.

Ik zou voor je zelfbeeld en zelfvertrouwen wel therapie zoeken eigenlijk. Soms kun je even rare gedachtes hebben, ons brein neemt soms namelijk een loopje met ons. Die heb ik ook, maar ik blijf er niet in hangen (gedachtes wat als mijn man wat overkomt ect). Doordat ik ooit therapie gehad heb, voor andere dingen, merk ik dat ik met die rare gedachtes ook beter om kan gaan. Ik ben eigenlijk een persoon die best wel goed alleen kan zijn. Ik was ook heel lang alleen en heb weinig relaties gehad, totdat ik mijn man leerde kennen. Zelf kan ik mijzelf dus niet met iemand anders voorstellen. En als we uit elkaar gaan (wat ik zeker niet wil en kan voorstellen), zie ik mezelf gewoon mijn eigen leven opbouwen. Dus ik ben daarin niet bang om alleen te zijn. Ik ben ook financieel onafhankelijk van mijn man. Ik zou het met mijn inkomen prima kunnen redden. Ik snap wel dat het benauwd kan zijn dat je dat niet hebt. Daarover zou ik in gesprek gaan met je vriend. Dan kun je kijken of er een manier is dat je wel financieel onafhankelijk kan zijn of als je verder de verdeling wel fijn vind, goed op papier laat vastleggen als je uitelkaar gaat dat hij je nog financieel blijft ondersteunen ect. Hopelijk geeft je dit al meer rust, zodat je beter met de negatieve gedachten in je hoofd kan omgaan.

Nou, misschien kwam het wat raar over. Het is natuurlijk ook een combinatie van beweegredenen geweest om eens dit topic te plaatsen. Nogmaals, bij mn vriend weg wil ik niet hoor! Ben juist blij met hem. Maar ik zie wel mensen dichtbij mij niet zo snel een nieuwe relatie krijgen als ze echt jonge kinderen hebben. Dat was hoofdreden 1 om gewoon eens te vragen hoe anderen dat hier ervaren. Dat ik mezelf erin betrok zal vast verwarring opgewekt hebben. Maar dat op mezelf betrekken is ook omdat ik inderdaad écht niet zou weten hoe ik dan, hypothetisch, een ander persoon nog zou kunnen ontmoeten. Wat voor hectisch (en ja, financieel zwaar gedoe) zou dat zijn?🤔En dan maakt de financiële afhankelijkheid dat, uiteindelijk, tot een ding waar ik over pieker. Die financiële afhankelijkheid komt door heel veel pech qua banen en studiekeuze. Heel stiekem wil ik gewoon mijn vriend zélf zijn, die heeft het zo mooi voor elkaar😇 We werken allebei in hetzelfde werkveld en toch is zijn positie duizend keer beter. Maar vooralsnog,wat het topic betreft: ik ben los van mezelf ook gewoon nieuwsgierig hoe mensen tijd en ruimte vinden voor een nieuwe relatie.