Off topic: huisarts neemt me niet serieus

Ik zou gewoon de hap bellen. Misschien wordt je wel meteen doorgestuurd naar de ziekenhuis als je arts zo laks is. Vind het echt slecht!

De huisartsenpost laat je er waarschijnlijk niet voor komen. Het is geen spoed en die verwijzen dan door naar je eigen huisarts. Ik zou inderdaad een 2nd opinion vragen bij een andere arts.

Hi, ik had op een gegeven moment uitval in beide benen, gewoon tijdens allerdaagse bezigheden. Ik zakte dan door mijn benen en ze waren dan voor een kwartier oid verlamd. Dit gebeurde regelmatig en ik had geen aanwijsbare stress. Hoewel de huisarts het hier wel direct op gooide, heb ik ALLES laten onderzoeken. Ik heb zelfs hersenscans, epilepsieonderzoek, hartfilmpjes etc laten uitvoeren. Gelukkig kwam er niks uit. Toen ik een paar weken later mijn relatie verbrak, stopte het direct! Nooit meer last van gehad (de relatie was niet slecht maar blijkbaar had ik er toch onbewust veel stress door). Sindsdien weet ik hoe erg je lichaam je voor de gek kan houden. Maar ik zou echt erop hameren om verder onderzoek te laten doen als dat voor jou zekerheid geeft. Sowieso overigens goed om met bijvoorbeeld de praktijkondersteuner te praten over jouw traumatische gebeurtenis, vaak helpt dat al!

Het klinkt eigenlijk voor mij alsof hij jou wel serieus neemt. Hij denkt dat het stress gerelateerd is, maar laat alsnog meerdere onderzoeken doen. Waaronder een hartfilmpje, bloedonderzoek, je zuurstof gemeten. Ik vraag me af wat je nog meer verwacht? Als de testen allemaal goed zijn dan zal het toch hoogstwaarschijnlijk stress zijn meid.

Ik denk persoonlijk dat het wel degelijk van stress kan komen. Een traumatische ervaring klinkt best ernstig en je lichaam kan daar heftig op reageren. Vooral omdat het daarna begonnen is zoals ik het opvat? Ik zou eens naar een psycholoog gaan en daar het een en ander mee bespreken, wellicht helpt dat. Maar ik denk niet dat je huisarts laks is, hij heeft ook tests gedaan, alleen voor jouw gevoel niet genoeg. Ik denk persoonlijk ook dat je uit moet kijken dat je niet te veel gaat "zoeken" naar een aandoening en vertrouw op je huisarts. Hoe meer je gaat "zoeken" hoe meer stress je ook daar weer van krijgt... Ik zou het even rustig aan doen en professionele hulp zoeken voor je traumatische ervaring.. Sterkte!

Ik zou pas de HAP bellen als er spoed is. Ik ga ze niet gebruiken bom iets "voor elkaar te krijgen" wat mijn huisarts eigenlijk zou moeten doen. Maar door deze situatie snap ik nu wel een beetje waarom mensen dat soms doen. Je wilt gewoon gehoord worden.

Ik kan daarvoor gewoon zelf een andere huisarts benaderen? Of is daar procedure voor?

Jeetje wat heftig! Ik weet inderdaad dat je lichaam heftig op stress kan reageren. Maar ik heb gewoon echt niet het idee dat dat het is. Zelfs als ik rustig op de bank een boekje lees is het aanwezig en krijg ik soms pijnscheuten.

Ik ben psycholoog en uit enige beroepsdeformatie wil ik toch wel even reageren. Ten eerste: wat rot dat je huisarts je niet serieus lijkt te nemen! Dat is eigenlijk degene die bij de eerste klachten met je mee zou moeten denken. Zoals je het nu schetst stel je het als twee opties: er is iets fysieks mis, of het zit 'tussen de oren'. Ik denk eerder dat het ergens daartussen zit. Op het moment dat je om wat voor reden dan ook stress hebt gehad, dan zet je lijf een vlucht of vecht reactie in gang. Super functioneel en niks mis mee! Dat mechanisme is alleen bedoeld voor een korte eerste reactie, en niet voor langdurig gebruik. Heb je langer last van stress, dan houdt dat mechanisme zichzelf in stand: je lijf gaat in die vlucht of vecht modus namelijk anders functioneren, waarje allerlei klachten door kunt krijgen. Die zorgen op zichzelf weer voor een stress factor, en daarmee is het circeltje rond. Soms is het echt lastig om uit die cirkel te komen. Die zit voor een deel in je hoofd, maar ook in je lijf. Alleen is er niks mís in je lijf. Je hebt alleen een mechanisme langdurig 'aan' staan dat op dit moment niet functioneel maar juist belastend is.begrijp me niet verkeerd: de fysieke klachten die daarbij horen kunnen echt naar en belastend zijn. Misschien kan de huisarts je wel doorverwijzen met een POH GGZ. Die kan samen met je kijken wat in stand houdende factoren zijn en je wellicht al tips geven waar je al ver mee komt. Mocht dat niet zo zijn kan ze je altijd doorverwijzen. Ik hoor van veel mensen dat je met zo iemand wat beter kunt praten over waar je tegenaanloopt dan met de ha zelf. Hoe dan ook, ik wens je veel sterkte!

Mee eens, i.c.m. de reactie van DANU86. Zou uiteindelijk op de huisarts vertrouwen. Evt spreken met de POH GGZ en, misschien wat later, een herstelgesprek met de huisarts plannen. Je moet nog wel een tijdje langer door met je huisarts. Of van huisarts wisselen, maar het is de vraag wat dat oplevert. Als je omdenkt: er zijn genoeg artsen die stess en psychische klachten onvoldoende meenemen in hun beleid/gesprek. Het is fijn dat jouw huisarts dat wel doet!

Je zou even je verzekering kunnen bellen. Bij sommige mag je gewoon zelf een second opinion regelen, bij andere heb je een verwijzing van je behandelend arts nodig. Let wel: die mag een verwijzing niet weigeren! Ik denk dat als je heel kritisch naar jezelf kijkt en nadenkt of het echt geen stress is en je denkt echt dat er iets anders aan de hand is, je zeker een andere arts zou moeten laten kijken als je eigen niet voldoende doet voor jouw gevoel. Huisartsen hebben wel snel de neiging om het op stress te gooien. Ik had zelf een moeilijke situatie een aantal maanden terug. Ik kwam bij de ha voor fysieke klachten die ik daarvóór al had en heb ook echt moeten vechten voor doorverwijzingen naar het ziekenhuis. Ik wist nl zeker dat mijn lijf andere reacties geeft op spanning dan die ik toen (en dus al voor de stress) had.

Heel eerlijk, ik sluit me hierbij aan. 'n arts die sowieso het direct op stress gooit gaat je niet onderzoeken. Bloed, zuurstof hartfilmpje, alle standaard dingen die hartklachten weer kunnen geven zijn toch ( even hartfilmpje afwachten dan) normaal? Hoe gek is het dan dat het stress gerelateerd en dus psychiatrisch wordt geacht? Alsof dat een schande is. Psychische klachten is net zo goed ziek zijn. Maar omdat er zo'n stigma omheen hangt dat je dan niet in orde bent is het opeens 'n belediging ofzo dat 'n arts dat vaststelt. Dat je eerder stress en depressie hebt gehad en het nu niet herkent, dat zegt toch niets? Psychische spanning kan van maagklachten, hoofdpijn en nek/rugpijn tot volledige insulten, onverklaarbare uitval van organen en actute stress zelfs 'n hartinfarct veroorzaken. En alles wat daar tussenin zit. Dus dat je het niet van eerder herkent kan natuurlijk dat het er nu gewoon 'n andere uitingsvorm is. Het staat je hoogstwaarschijnlijk vrij om een second opinion te vragen maar ik geef je weinig kans dat je daar een kandidaat voor vind die daarvoor open staat. Simpelweg omdat hij/zij verder geen andere onderzoeken heeft om te verrichten. En daarbij is het ook gewoon zo dat veel artsen hun collega niet graag niet serieus nemen. ( ik werk veel met artsen dus ken de mensen 'n beetje) Als morgen je hartfilmpje in orde blijkt zou ik daar dan ook gewoon op vertrouwen. Je zou je dan verder kunnen verdiepen in ptss en wat dat met 'n mens kan doen. Misschien dat dat verhelderend werkt. En wie weet dat als jij echt fysiek niets mankeert en deze klachten blijft houden dat je kunt kijken of je het met psychische hulp wel verbeterd krijgt. Zet 'm op en ik wens je het beste. Angst kan echt verlammend werken en 'n hoop met 'n lichaam doen ( zelf door langdurige angst en stress na meerdere trauma's een conversiestoornis gehad dus weet echt waar ik 't over heb) dus probeer niet te vechten voor Iers wat je niet bevestigd krijgt maar je energie te stoppen in hoe jij je weer beter kunt voelen. Voor jou en voor je dochter.

Heel fijn verwoord!!

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Wellicht had ik erbij moeten vermelden dat ik al onder behandeling sta bij een psycholoog en daar de situatie ervaring uiteraard ook mee besproken heb. Ook de klachten die kort daarna ontstonden (ik had toen ook nachtmerries en die zijn gelukkig voorbij inmiddels). Jou uitleg over de "fight or flight modus" herken ik dus ook. Ik heb haar nog niet kunnen spreken sinds de klachten voor het weekend erger werden, maar zal het uiteraard de volgende keer met haar bespreken. Waar het mij om gaat is dat zodra je het woord "trauma" noemt men automatisch denkt: oooo dat zal het wel zijn. Alsof je dan plotseling geen losstaand fysiek probleem meer kan hebben. Sterker nog, ik dacht in het begin ook direct dat het stress gerelateerd was. Maar ik merk nu dat die link niet meer lijkt te kloppen. Ik kan rustig op de bank een boekje lezen en zo ineens weer een steek voelen die me echt uit het verhaal trekt op dat moment. Terwijl ik op dat moment echt niet met de stressfactor bezig ben. Hoe dan ook, ik wil gewoon dat er serieus naar mijn klacht geluisterd wordt en het ook serieus onderzocht wordt en ik heb niet het idee dat dat al gedaan is. Hopelijk geeft het hartfilmpje morgen wel een geruststellend resultaat. Ik heb daar geen ervaring mee, dus geen idee.

Even wat betreft het "beledigd zijn dat een arts psychische klachten vaststelt". Ik was niet beledigd door de suggestie, maar door de manier waarop. Hij was de gene die dat op een minachtende manier bracht. Hij zei letterlijk: "gevalletje psychiatrie".

Ja dat is erg lullig. En helpt ook zeker niet er om hem serieus te nemen. Hopelijk heb je binnen de praktijk een andere arts waar je een afspraak kunt krijgen.

Het is misschien goed om met je huisarts een gesprek aan te gaan hoe je je bij deze situatie voelt. Misschien kan hij het beter toelichten voor je? En als je er echt geen goed gevoel bij hebt is het misschien beter om een andere huisarts te zoeken, je moet er wel vertrouwen in hebben lijkt me. Verder zijn er al voldoende goede en informatieve reacties hier over het stress onderwerp. Niet bedoeld als medisch advies of om jou nu als leek een diagnose te geven, maar als je zelf écht overtuigd bent dat het niet door stress komt, misschien dat het iets als dit kan zijn? https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/aandoeningen/114704-pijn-aan-tussenribspier.html

Ik zou toch zoeken in kant van stress. Stress doet rare dingen met het lichaam. Ik zou proberen advies van je ha tijdje op 't evolgen kijken of 't verbetering geeft.

Dag lieve mama, Ik begrijp dat je het na zo een onprofessionele uitspraak het helemaal gehad hebt met die dokter. Kan me voorstellen dat het vertrouwen helemaal weg is nu en dat je je terecht niet begrepen voelt. Het is heel natuurlijk dat je als prille mama zulke dingen denkt. Been there, done that. 😉 Verder lijkt het inderdaad logisch dat wanneer je de klachten ook krijgt terwijl je aan het lezen bent, je er van uitgaat dat het die keer niet trauma-gerelateerd was. Dat kan, daar zullen de medische onderzoeken uitwijzen. Ik wil er wel even bij meegeven dat onze hersenen jammer genoeg niet altijd logisch werken. Ze maken soms rare associaties en onthouden onbewust vanalles dat je je niet kan herinneren. Zo kan het bijvoorbeeld voorvallen dat iemand die getraumatiseerd is geraakt in een ruimte waar een schilderij van een kip hing, later een fobie voor pluimvee krijgt, terwijl dit niks met het trauma te maken heeft. Die persoon hoeft zich zelfs niet te herinneren dat dit schilderij daar hing. Het onbewuste doet dat voor hem, koppelt het aan gevaar en schakelt in die fight or flight modus. Ik wil en kan niet met zekerheid stellen dat het bij jou psychisch is, maar wil je wel laten weten dat, ook al lijkt de reactie niet meteen gerelateerd aan het trauma, dat niet meteen betekent dat het daarom lichamelijk is. Ik hoop dat dit je op een bepaalde manier geruststelt met je zorgen naar je kindje toe en wens je veel sterkte en beterschap. ❤️

Ik wil even aanhaken over wat je zegt over een second opinion. Het is je recht als patiënt om een second opinion aan te vragen. De arts die jou voor de second opinion behandelt, voert opnieuw onderzoek uit of bekijkt de voorgaande onderzoeken opnieuw. Het is dus niet zo dat deze arts zal zeggen, alle onderzoeken zijn al uitgevoerd dus er zijn voor mij geen verdere onderzoeken om uit te voeren. De arts kan wel degelijk zelf onderzoek uitvoeren als hij of zij dat nodig vindt, daarnaast kan het fijn zijn dat iemand opnieuw naar de resultaten van eerder onderzoek kijkt. Misschien ziet deze arts iets wat de eerste arts niet zag. Dat de kans klein is dat je een arts vindt die open staat voor een second opinion, lijkt mij ook niet helemaal kloppen. Je kunt ten alle tijden een second opinion aanvragen en dat hoeft echt niet bij dezelfde huisartsenpraktijk als waar je eigen huisarts werkt. Grote kans dat als je naar een andere praktijk gaat, de arts die de second opinion zal geven jouw huisarts geeneens kent. En al was dat wel zo: het is hun werk als arts om patiënten te helpen. Een arts zal echt niet weigeren om jou zorg te verlenen omdat hij vriendjes is met je huisarts. En stel dat in het gekke geval álle dokters die jij kent jou geen zorg willen verlenen, kan je zorgverzekeraar ook helpen met zoeken naar een andere arts. Oftewel, TS: ik zou me echt niet laten afwimpelen als ik jou was. Je hebt recht op een second opinion en als jou dat gerust zou stellen, ben je haast gek als je het niet doet! Veel sterkte en beterschap 😘 Kijk ook even hier: https://www.patientenfederatie.nl/extra/second-opinion/een-tweede-mening-vragen-hoe-werkt-dat https://kennisbank.patientenfederatie.nl/app/answers/detail/a_id/265/~/weigeren-verwijzing-second-opinion https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/zorgverzekering/vraag-en-antwoord/wat-is-een-second-opinion-in-de-zorg