Omgaan met teleurstelling

Sorry maar ja! Je hebt misschien niet te hoge verwachtingen, maar je laat jouw eigenwaarde en stemming wel teveel afhangen van de reacties van anderen. Ik herken mezelf hier heel erg in, ik ben een paar jaar terug een aantal keer bij de psycholoog geweest en dat heeft me erg geholpen. Ik herken nu veel vaker de momenten waarop ik de 'mening' van anderen te bepalend voor me laat zijn. Het is zeker niet makkelijk! Maar je kunt niks veranderen aan de reacties van anderen. Wel aan hoe je daarop reageert. En heel zwart/wit: als jij pas een goede dag hebt, als anderen net zo trots en geïnteresseerd zijn in jouw ukkie als jij, ga je weinig goede dagen kennen. Ik gun je van harte dat je jouw eigenwaarde (meer) zelf bepaalt en minder laat afhangen van anderen!!

Wat je zegt is wel een eye opener voor mij, zo heb ik het nog niet bekeken. Ik denk inderdaad dat ik m'n stemming soms laat beïnvloeden door bijvoorbeeld een reactie of juist geen reactie van een ander. Het speelt geen mega grote rol in mn leven maar het is meer iets wat zo nu en dan boven komt. Dan vraag ik mij af of meerdere mensen dit hebben of hoe zij omgaan met teleurstellingen. Wat je zegt, je gaat niets veranderen bij een ander! Qua eigenwaarde heb ik eigenlijk niets te klagen. Ik sta positief in het leven en waardeer mijzelf enorm voor de persoon die ik ben en voornamelijk de moeder die ik ben geworden. Wel sta ik altijd in voor verbetering en wil ik het beste uit mijzelf halen. Ik ben nu gelukkiger dan ik ooit geweest ben en dit is het enige puntje want nu speelt waarvan ik denk 'hey hier kan ik in ontwikkelen'. Bedankt voor de inzichten dit zet weer aan tot nadenken!

Ik denk om. Ipv dat ik dingen verwacht en de drempel laag leg, en dan toch teleurgesteld ben uiteindelijk heb ik maar 1 verwachting van andere. Ik verwacht dat iedereen mij altijd teleurstelt. Degene die dat niet doen, maken mijn dag goed!

Zonder je verwachtingen bij te hoeven stellen, kun je je wel beseffen dat je niet in anderen hun hoofd kunt kijken, en zij niet in dat van jou. Ze hebben misschien geen idee van de ontwikkeling van een kind, of zijn zelf misschien wel ergens heel druk mee. Bedenk je ook dat je een ander (en hun reactie, karakter, keuzes etc) niet kunt veranderen, maar alleen jezelf en hoe jij er mee om gaat. Je bent het waard om te kiezen voor jezelf, en voor je eigen energie. Betekent niet dat iets niet pijn kan (en mag) doen, maar het is aan jou wat je daarmee doet. Kijk naar wat je er zelf voor positiefs uit kunt halen: je kleine heeft een mijlpaal bereikt, en hoe mooi is dat! En willen ze het niet delen? Ook prima, dan is die mijlpaal toch lekker nog steeds bereikt! (Lekker puh, kunnen ze niks aan veranderen) En op een meer persoonlijke noot; mijn opa woont slechts 2 snelweg-afritten verderop, en heeft mijn beide kinderen (en enige achterkleinkinderen) nog nooit gezien. Ik weet zelfs niet zeker of hij weet van het bestaan van de jongste. Denk er altijd even aan als ik de plaatsnaam op de afrit zie staan, doet altijd even pijn, en dan gaat het leven gelukkig weer verder. Ik weet dat dit zijn keus is, en dat is prima, hij weet niet wat hij mist, of kon het gewoon niet aan. Ik geniet er niet minder om, dat is mijn keus ❤️

maar hoe doe je dat dan met eigenwaarde want k heb er ook last van zelfs na jaren therapie, oefeningen en whatever je kan bedenken. nu ik zwanger ben lijkt het alsof ik weer op 0 begin met dit aspect snap er niks van en het is super vermoeiend 😕

Hoi, ook ik probeer om te denken. Niet in de mate dat ik denk dat iedereen mij teleurstelt maar ik heb gewoon geen verwachtingen bij sommige familieleden. Ze zijn er en als een reactie positief is dan is het alleen extra leuk! Ik haal energie uit mijn eigen gezin: mijn man en baby in de buik :)! Als je je dag zo laat afhangen van een ander dan zal het altijd pittig zijn want je kan niet een ander veranderen, het enige wat je kan veranderen is hoe jij op mensen reageert. PS, al begrijp ik erg goed dat het soms moeilijk is. Soms bij belangrijke gebeurtenissen pak ik wel mijn “zielige” momentje 😋 even huilen even balen en dan weer door. Veel succes en geniet van je kleine!

Ik denk dat het goed is dat je je er in ieder geval van bewust bent. De reden dat we iets sturen (of iets op social media zetten) is toch omdat je er iets van verwacht. Wanneer dat tegen valt mag je er best even teleurgesteld over zijn. Probeer om het niet je humeur te laten beïnvloeden. Prima dat een ander het niet leuk of interessant vindt, jij vindt dat wel en daar gaat het om. Ik herken de situaties die jij schetst wel aan de kant van mijn schoonouders. Zij beleven dingen op hun eigen manier en reageren dus ook bijna nooit enthousiast of op een manier zoals ik verwacht of zoals ik het bij mijn ouders zie. Klein voorbeeld, ik ben nu in verwachting van een tweeling, mijn ouders waren door het dolle heen, zij niet. We kregen te horen dat het 2 meiden zijn, mijn ouders zijn laaiend enthousiast (zeker omdat we al een zoon hebben) en mijn schoonouders hebben het woord ‘leuk’ of ‘gefeliciteerd’ nog niet eens over hun lippen gekregen. Gelukkig weet ik het op voorhand. Iedere keer hoop ik op meer enthousiasme maar dat komt niet. Dat is zeer zeker jammer, maar het beïnvloedt me niet meer of minder. Hopelijk kun jij ook een manier vinden om het naast je neer te leggen.🍀

Dit is eigenlijk ook wat ik bedoel. Wel erg naar dat jouw schoonouders zo reageren! Dan vraag je je toch af, waarom zou je dat doen? 😅 Ook naar voor jouw partner lijkt mij. Ik heb een soortgelijke ervaring met mijn eigen moeder en inderdaad hopen op meer maar niet vanuit gaan. Soms even balen maar verder zelf genieten van “je nieuwtjes” met de mensen die wel betrokken zijn! :)

Ik voel me ook snel gekwetst en teleurgesteld. Ik voel me ook snel afgewezen. Dit komt ook vanuit mijn verleden. Ik kreeg erg veel kritiek in mijn jeugd. Ik ben er ook voor in therapie geweest en de conclusie was eigenlijk dat ik niet (genoeg) van mezelf hou. En dat ik daardoor de waardering / steun / positiviteit nodig hebben van de mensen om mij heen. En als ik dat niet krijg, dondert eigenlijk mijn hele zelfbeeld om. Best heftig. Ik bleek ook een totaal verkeerd zelfbeeld te hebben. Ik kan zeker nog niet zeggen dat ik nu 100% van mezelf hou, maar het is enorm veel beter geworden. Sinds ik moeder ben kan ik ook dingen wat meer loslaten en naast me neerleggen. En de onvoorwaardelijke liefde van mijn zoontje is een enorm positieve spiegel. Ik kan therapie zeker aanraden!

Haha ja joh, het is bizar! 😅 Ik vind het voor mijn partner vervelender dan voor mezelf. Voor hem zijn het zijn ouders waar je iets leuks mee deelt en waar je een leuke reactie op hoopt te krijgen. Maar aan de andere kant, hij weet niet beter. Voor hem ging er een wereld open bij ons in de familie😝 Ik ben wel voorstander van het ‘blijven proberen’ of beter gezegd wel het nieuws delen maar geen verwachtingen meer hebben. Precies zoals jij omschrijft, genieten met de mensen die het wél leuk vinden!

Nu spelen je hormonen natuurlijk weer een spelletje met je.. dat werkt zeker niet mee. Maar voor mij helpt het om mijn hersenen te zien als een wegenkaart. Als je maar vaak genoeg over de weg: "ik ben niks waard, ik kan dit niet" (of zoiets) heen gaat, wordt dat vanzelf een snelweg. De rest zijn landweggetjes. En je gaat nu eenmaal sneller over een snelweg. En ook als je een kruising tegenkomt ga je sneller de snelweg op dan over het landweggetje. Dan helpt het om 100000000000 keer (geforceerd) te denken: ik ben dit waard, ik kan dit, ik wil dit (ofzo iets). Dus ik heb daar bijv mijn pc wachtwoord van gemaakt, op de achtergrond van mijn telefoon zo'n spreuk gezet. Om maar de hele tijd dat zinnetje tegen te komen, te zeggen, te lezen, te denken. In de hoop dat dat steeds meer een snelweg wordt in mijn hoofd, en het negatieve een verwaarloosde landweg. Makkelijker gezegd dan gedaan!!!

Ik heb dit wel met mijn zus. Zij reageert alleen maar feitelijk op mij kindje, nooit met een gevoel erbij of compliment. Dat vindt ik ook wel eens jammer. Dus dan alleen, bvb: oh, wat heeft ze grote ogen. Ze zou niet zeggen, wat heeft ze een 'prachtige' ogen, wat ik ook veel hoor. Ik denk dat ze daar moeite mee heeft, of misschien wel jaloezie, of gewoon wat meer bot/lomp. Tsja, ik weet het ook niet. Ik vind dat dus ook wel eens jammer ja, maar ik kan het ook niet veranderen. Wat ik iig weet is dat ik me niet afhankelijk van haar voel voor mijn geluk, ik heb genoeg andere 'lievere' mensen om me heen, maar jammer vind ik het soms wel.

Zelf heb ik dit niet, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je het zo kan ervaren. Als je een filmpje trots deelt, wil je ook een enthousiaste reactie terug. Anderen hebben het al gezegd, en het is echt een dooddoener, maar: je kan niet veranderen hoe een ander reageert, wel hoe je daarmee omgaat. En daarmee bedoel ik niet dat je alles maar accepteren. Heb je bijvoorbeeld weleens gezegd tegen je opa dat je het jammer vindt dat hij geen interesse toont en dat het je pijn doet? Of bijvoorbeeld tegen die vriendin dat je stiekem een enthousiastere reactie had verwacht(of er een grapje van maken als dat in jullie band zit). Succes en sterkte. Laat het aub niet je dag verpesten en probeer bij deze kleine dingen (reactie op een filmpje) niet te hoge verwachtingen te hebben. En anders gewoon een keer benoemen! Je hoeft dat niet verwijtend te doen, maar kan ook gewoon je gevoel benoemen😊