One and done

Heel herkenbaar hoor! Hier zijn best al wat topics over, als je alvast wat ervaringen wilt lezen. Ik ben net zoals jij: wilde lange tijd eigenlijk geen kinderen, en kan niet wachten tot de babytijd voorbij is. Ik ben zelf enig kind en heb heel fijne herinneringen aan ons gezin als drietal, wij deden ook veel samen. Ik maak me dan ook totaal geen zorgen over eventuele spijt die later nog zou kunnen komen. Wat opmerkingen anderen betreft: gewoon niks van aantrekken. Dat is sowieso wel iets waar ik als moeder steeds beter in word, want ik wil mijn kind niet het voorbeeld geven van iemand die voortdurend op zoek is naar bevestiging of niet haar eigen pad durft te volgen (echt niet bedoeld als kritiek, hopelijk begrijp je wat ik bedoel!). Jullie willen het zo, dus doen jullie het zo. Of je nu opgroeit in een groot of klein gezin, met één ouder of wat dan ook, zolang je er maar wat van maakt, toch? Overigens ben ik inmiddels bijna 42, dus uit eigen ervaring: gewoon de tijd z'n gang laten gaan, dan houden die vragen uiteindelijk vanzelf wel op 😅

Dochter is nu 14 maanden en heb vrijwel vanaf de geboorte al gezegd; dit niet weer. Simpel zat; ik vind ons compleet. M’n vriend ook. We hebben het prima met z’n drieën. Afgelopen week probeerde iemand me te overtuigen dat het zielig is als m’n dochter geen broertje of zusje krijgt. Heb toen maar even teruggegeven dat ik laatst hoorde van een onderzoek dat kinderen die alleen in een gezin opgroeien, vaak socialer zijn (als dat in je kind zit tenminste, anders ook prima) dan kinderen die wel broertjes of zusjes hebben. Nou daar moest meneer dan maar even naar gaan zoeken zei hij. En net was ik naar een ‘mamacafé’ ik dacht; leuk andere mama’s leren kennen die borstvoeding geven etc. M’n dochter werd vrijwel direct omver gekegeld door oudere kinderen en kwam keihard met haar mond op tafel terecht. Overal bloed. Kind overstuur, ik overstuur (vind weggaan soms al lastig) en NIEMAND deed iets. Niemand. Geen vraag, geen ‘gaat het?’. Ik ben momenteel zo klaar met dat ‘ikke ikke ikke’. De wereld wordt er niet beter op. Dat ga ik niet nog een kind aandoen. Pff sorry even m’n frustratie eruit merk ik 🥲.

Ik zit in hetzelfde schuitje. Wij zijn nu met z'n 3en en ik moet heel eerlijk zijn dat ik ons zo wel compleet voel.. Mijn man zou heel graag nog een 2de willen. De tijd zal het uitwijzen hoe het zal gaan. Ons zoontje is nu net iets ouder dan 2,5 jaar. De babytijd vond ik ook heel pittig. Misschien dat ik daarom denk: niet weer in die molen... Mijn schoonvader is ook enigkind en die heeft het zelf wel als vervelend ervaren in zijn leven dat hij maar alleen was. Maar die gevoelens worden op ons geprojecteerd. Ik denk dat daarom mijn man door dat idee van zijn vader beïnvloed wordt. Ik zeg altijd tegen hem: je kan niet op basis van omdat je het zielig vind voor ons zoontje dat hij alleen is een kindje nemen. Je moet er ook volledig achterstaan qua gevoel. En niet uit medelijden.

Vat het niet op als kritiek hoor! Ik begrijp wat je zegt, inderdaad. Ik probeer m’n kind ook echt het gevoel te geven dat ons gezin perfect is zoals het is. Ze heeft verder ook nooit vragen gehad over een broertje of zusje en ze houdt helemaal niet van baby’s, haha. Super ook dat je zelf zo’n fijne ervaring hebt gehad in je gezin. Dan is de keuze voor één kind nog makkelijker. Ik heb zelf een zus en ik ben daar heel blij mee, maar ik weet niet beter dan dat dus dat is ook logisch.

Wat rot, zeg! Kan me niet voorstellen dat je dan niet even vraagt of het goed gaat. 😓

Ik wil ook geen 2e! Vind het met 1 gewoon heerlijk. Mijn vriend twijfelt soms nog en dan zeg ik dat ik het wil overwegen als we de zorgrollen omdraaien 😎 Oftewel: als hij zoveel doet en regelt voor onze kindjes en in het huishouden als ik nu doe. Beetje flauw misschien maarja, de man/vrouw verhouding blijft toch een beetje scheef ook al willen we dat eigenlijk anders

Precies. Een tweede kind is geen speelgoed voor de eerste. Vind dat ook altijd een vreemde benadering.

Wij hebben een zoontje van 2 en voor ons is het ook compleet. Ik voel het ook gewoon echt niet dat ik er nog een tweede bij zou willen! Ik ben bijna 38 en mijn man 44 dus qua leeftijd zouden we het beide ook niet meer willen maar daarnaast zou ik het mentaal ook erg zwaar gaan vinden om er twee groot te brengen. Ik zeg altijd maar zo ' ik ben een leukere en relaxtere mama met één kindje' En inderdaad, ergens verwachten andere een tweede kindje maar ik ben altijd heel duidelijk geweest dat wij het bij één laten. Ik kom daarin denk ik zelfverzekerd over want mensen vragen er eigenlijk verder niet op door haha... En wat betreft het zielige... Ik denk altijd maar; het heeft voor-en nadelen om enigst kind te zijn maar ook voor-en nadelen om in een gezin met meerdere kinderen op te groeien. Als ik bijv kijk naar mijn man en ik... We hebben allebei een zus maar geen contact meer... Dus tja, die zekerheid heb je ook niet als je besluit er een broertje of zusje bij te pakken... Gewoon doen wat voor jezelf goed voelt...

Wij zijn wel voor een 2e gegaan, maar hebben ook een tijd serieus overwogen het bij 1 te houden. Ik wil je alleen even meegeven dat ik het een hele goede ontwikkeling vind dat er steeds bewuster keuzes worden gemaakt (1 kind of geen kinderen) en dat er niet zomaar wordt gedaan "wat hoort". Uiteindelijk wordt je hier zelf een stuk gelukkiger van, maar veel mensen (mn oudere generatie??) moet hier nog aan wennen. Ik hoop dat jullie zullen doen wat goed bij jullie past en trek je van de rest niets aan!

Even hier uit eigen ervaring: ik ben enigskind, ik heb nooit een broertje of zusje gemist. Ook krijgen deze kinderen altijd de stempel: verwend of egoïstisch. Dat is ook onterecht. Ja tuurlijk je moet zelf wat meer vriendjes maken, maar inderdaad daardoor heel sociaal aangelegd. Hier blijft het bij ons ook hoogstwaarschijnlijk bij onze dochter! Laat je niet gek maken hoor 💕

Ik heb een zoontje van 18 maand en ik twijfel zoooo tussen wel of geen tweede. Mijn man en ik zijn beide enigszins en vinden het prima maar mijn zoontje heeft dus ook geen neefjes of nichtjes. Ik gun mijn zoontje een broertje of zusje maar ik vind het eigenlijk met 1 al pittig genoeg. Anderzijds weer bang dat ik spijt krijg als we het niet doen. We willen graag rond z’n 2e verjaardag de knoop doorhakken wat we gaan doen

Bij de bevalling en na de bevalling hebben wij altijd geroepen 1 is genoeg Wij hebben zelf een moeilijke start gehad met krampjes ziekenhuis opnamens en nog is het een moeilijk kind is af en toe heek zwaar Hij is nu 1 jaar en 7 maanden maar ben wel weer zwanger van de 2de 35+5 weken Ik heb zelf gronische ziektes waardoor het elke jaar toch iets slechter gaat en mocht ik ooit spijt krijgen dat ik geen 2de kindje wilde is het veelste zwaar om een zwangerschap te dragen Dus toen toch de keuze gemaakt om er achteraan weer een kindje te maken. Tussendoor een miskraam gehad en gezegt mocht de volgende weer een miskraam worden blijft het bij 1 maar gelukkig gaat alles nu goed en geen momment spijt van minn keuze Alleen beetje bang hoe ik het straks met 2 ga doen als mijn andere.kindje ook zo moeilijk word Ik laat alles maar op me afkomen we gaan het zien

Hier ook hetzelfde. Onze dochter is anderhalf. Hebben er heel lang over gedaan. Het is een makkelijk meisje, wij kunnen alles nog doen en alles loopt lekker. Ik ben zelf enigst kind, maar ben ook alleen door mijn moeder opgevoed. Mijn vader is jong overleden, dus er was ook geen keuze. Ik heb enorm veel liefde gehad van mijn moeder en ik heb niets gemist. Voor ons is het goed zo. We zijn erg gelukkig! Natuurlijk zal het blijven kriebelen als ik kleine hummeltjes zie, maar geen reden om voor een tweede te gaan.

Bij ons komt er ook geen tweede. Wij zijn niet gemaakt voor meer dan 1 kind. Nu hij bijna 3 is vind ik het alleen maar leuker worden. Ook fijn dat we de baby tijd niet nog een keer hoeven te doen. Wij voelen ons helemaal compleet en zijn een hecht gezin met zijn drieën.

Ik heb ook nooit gedacht aan een groot gezin. Nu zwanger van de eerste en ik denk eigenlijk ook de laatste. Vind vooral dat mensen hun mond moeten houden over andermans keuzes 😂. Dat het zielig is of dat kinderen dan iets missen is echt bullshit. Er is geloof ik ook wel onderzoek naar gedaan en kinderen zonder broers of zussen zijn net zo sociaal als met. Ook vind ik het sowieso overrated. Ik heb zelf een broer maar wij hadden beide net zo goed enigst kind kunnen zijn. Nee, liever dat je bij je eigen gevoel blijft en doet wat goed is voor jouw gezin en anderen lekker de rambam 😄

Hoi! Ik ben zelf enigkind, en heb het nooit als vervelend ervaren. Had inderdaad me neefjes en nichtjes en buurkinderen om mee te spelen/ravotten en uiteindelijk natuurlijk ook eigen vriendjes en vriendinnetjes. Zelf overigens wel twee kindjes, maar had een tweede me niet gegund geweest had ik ook vrede gehad met 1 kindje. ☺️ En een broertje of zusje zegt ook niet altijd wat... Als ik kijk naar m'n man of m'n ouders die hebben amper contact met hun broer/zussen... Vrienden kies je uiteindelijk en familie krijg je... 😊 Dus gewoon jullie gevoel/geluk volgen en niet van buitenstaanders 💙

Hier ook bewust 1tje! Heel blij dat mn man en ik daarover op 1 lijn zitten. Als mensen daarvan wat zeggen hebben wij eigenlijk allebei ons standaard antwoord: Ik: als ze 2 weken doorslaapt ga ik erover denken. Ze is 3 en nog nooit langer dan 2 nachten achter elkaar doorgeslapen. Dus dat zie ik ook zo gauw niet gebeuren😂 Mijn man: beter dan deze wordt het niet en ik settel niet voor minder. Zijn mensen gauw klaar😂

Geen herkenning; wij hadden een hele makkelijke baby (inmiddels 2,5) en hebben voor een tweede 'gekozen' (inmiddels bijna 4 maanden, ook zon makkelijke). Maar ik kan het mij heel goed voorstellen mocht je het liever bij 1 laten. Het is ook pittig en iets wat je je van te voren nooit kan voorstellen! Als wij al 2 nachten in een week een slechte nacht hebben zijn we al op, laat staan als dat elke nacht is, èn je nog naar je werk moet! Wij hebben de luxe van 2 makkelijke kindjes die beide al heel jong doorslapen en dat we beide zelfstandige zijn en onze werktijd zelf in kunnen delen. Maar ik heb diep respect voor ouders die dat allemaal niet hebben, het lijkt mij heel zwaar. Dus wat ik wil zeggen: ik vind het heel begrijpelijk en voor andere mensen is het nooit goed: of het is 'zielig' als je er 1 hebt, of je moet je niet aanstellen dat je er 2 hebt, want ja, 'hier heb je zelf voor gekozen'. Mensen hebben altijd wat te zeuren en weten het altijd beter.

Ik heb vier broers en zussen waar ik geen contact meer mee heb 🤷. Zo zie je maar dat het droombeeld dat mensen hebben van broertjes en zusjes, zéker niet altijd van toepassing is. Onze familie is kapot. Partner is wel enig kind en geeft aan best wel iets gehad te kunnen hebben aan een broer of zus, o.a. vanwege een nare scheiding van z'n ouders toen ie 12/13 was. Maarja, wie zegt dat je daadwerkelijk iets aan elkaar had gehad? Misschien had je elkaar juist wel verder uit het oog verloren, doordat je allebei een kamp mama en kamp papa kiest. Mijn punt is: het zegt allemaal helemaal niks joh.. Als jij je compleet voelt, ben je compleet.

Heel herkenbaar, ik heb hier laatst ook een topic over gemaakt! Ik zeg niet dat ik het 100% voor altijd uitsluit, maar ik kan me deze periode met nog een kind erbij gewoon niet voorstellen. Had me laatst al ziekgemeld van werk, omdat het gewoon te heftig is met een kind van 6 maanden (toch weer gebroken nachten, constant veranderingen qua eten, slaap, geen dag is hetzelfde, weinig momenten voor jezelf, veel ballen in de lucht moeten houden). Heb heel veel respect voor mensen met 2 kinderen of meer. Maar ik denk dat je als persoon een bepaalde belastbaarheid heb en bij mij is dat gewoon maximaal 1 kind. En dat is ook oké! Ik geef mensen als ze erom vragen ook steeds vaker een rauw/eerlijk antwoord. Ik ben gestopt te verbloemen dat alles rozengeur en manenschijn is. En dat bevalt erg goed kan ik je vertellen!