Ongeduldig en moe hoe doen anderen dit?

Ik herken je gevoel. Ik heb ook weleens te kortaf gedaan tegen mijn kind en me ontzettend schuldig gevoeld. Hier twee dingen die misschien helpen: 1): jij bent ook een mens. Je hebt ook behoeftes, en je bent ook niet perfect, ook al streef je ernaar. 2): (tip van m'n man) kinderen zoeken de grens op. Ze proberen uit, kijken hoe je reageert. Als je zelf moe en gestresst bent, reageer je anders. Heb je een korter lontje. Een kind zal dat ook moeten leren.

Ik herken het. Ook een peuter van 2.5 die laatst buikgriep had en inderdaad alleen maar mama wil. Hij zit ook in de fantastische 'ik schreeuw op alles wat jij wil NEE' en ik verlies dan ook echt wel eens mijn geduld en snauw of schreeuw. Dat hebben onze moeders vast ook wel eens gedaan ;) ik vind het op dat moment ook vreselijk, maar soms is je grens gewoon bereikt. Kan je partner even voor je dochter zorgen wellicht zodat jij even kan ontspannen? Al is het even een uurtje thuis weg of in bad?

Super herkenbaar. Ik zit ook met mijn handen in het haar. Maar mijn manneke is 8,5 maanden. Maar maakt nu verschillende sprongetjes. Net 'vakantie' gehad. Hoopte wat te kunnen ontspannen maar mijn zoontje werd net ziek en kwam daarna in een sprongetje terecht. Ondertussen loop ik achter met mijn werk, ziet mijn huis er niet uit, moet ik zoeken naar schone kleding enz. Enz. Vol met stress en spanning en heel moe. Wordt soms zo gek van het hengelen sat ik er weleens boos om word. Maar zou ook niet weten hoe dit te veranderen.

Herkenbaar! Na een super drukke verbouwing en verhuizing en bizar jaar met heel weinig slaap had ik eindelijk 3 vrije dagen voor mezelf: werd m’n zoontje ziek. Ernstige buikgriep. Ik heb die momenten juist echt nodig om er weer tegenaan te kunnen. Is er een partner in beeld met wie je even kan afwisselen? Een vriendin waar je naartoe kan? Wij hebben altijd minimaal een dagdeel in het weekend voor onszelf en de avonden. Maar herkenbaar hoor: soms tel ik ook de minuten af dat m’n zoontje weer naar bed gaat.

Reactie voor TS, maar het bericht hierboven sluit ik mij bij aan. Een kind zoekt je grens op. Het feit dat je even snauwde is dan wel super duidelijk tot hier en niet verder. Stel je zou continu snauwen, dan is dat de norm en maakt het ook geen indruk op het kind. Dit was even duidelijk, want je zegt al dat het niet vaak gebeurd. Je faalt zeker niet. Als ik door moe, zelf ziek, zoveelste zeurdingetje even voor mijn gevoel te fel gereageert heb bespreek ik dit met mijn zoon. Bij 2 jaar ben je ook erg met gevoelens bezig. Zo'n gesprek is er wel eens geweest. "Ik was boos, dat mag. Jij bent ook wel eens boos toch? Maar schreeuwen/snauwen, mag niet. En mama maakte even een foutje, want mama ging schreeuwen/snauwen. Dat was niet de bedoeling en dat hoort niet. Ik was heel erg boos en ik had dat gewoon moeten zeggen. Wil jij volgende keer gewoon meteen luisteren? Dan hoef ik ook niet boos te worden. Zullen we spelen?" Hij is nu 3,5 jaar en nog steeds een lief sociaal gehoorzaam jongetje met zo nu en dan toch even zijn probeermomentjes om te kijken waar de grens ligt als je 3,5jaar bent 🙈😁 Verder tips: Als ik er doorheen zit verzin ik 's avonds activiteiten voor de volgende dag. Dan hoef ik niet meer na te denken. Ik struin op pinterest voor ideetjes. Krantenproppen was hier een succes. Tent bouwen in huis doet het ook altijd goed. En anders gewoon in de kinderwagen en eendjes zoeken. Ik ben een keer met 2 kinderen in de fietskar gaan fietsen zodat het gewoon even stil was 😅. Zij zaten lekker warm. En ik had mijn beweging en stilte 👍 (als ik te weinig beweeg heeft dat vaak effect op mijn humeur). Succes topmoeder!

Fantastische reactie, hier heb ik in ieder geval veel aan en ik hoop TS ook. Ik sluit me hier volledig bij aan! Je bent niet alleen mama, we doen allemaal gewoon ons best en dat is niet altijd perfect. Succes!

Dankjewel voor jullie lieve reacties! En de herkenning. Het doet me veel goed om te weten dat ik niet de enige ben en dat anderen hier ook wel eens tegenaanlopen. Mijn partner helpt gelukkig veel, maar vooral in praktische zin, en onze kleine is een beetje een moederskindje en blijft dan om mij gillen als hij even met haar iets wil doen, dus dat is voor hem ook pittig. Maar daar werken we aan, als ik écht fysiek weg ben gaat t prima of ebt t meestal na een tijdje wel weg en hebben ze het leuk samen, maar even overnemen of boven een uurtje slapen is nu nog lastiger 🙈 De tips van de grenzen opzoeken zijn ook fijn, mijn eigen grenzen aangeven is sowieso een dingetje waar ik aan werk en echt nog moet leren helaas (nooit eerder geleerd), maar het is logisch dat kindjes doorgaan tot er een grens is. En dat als ik daar al overheen ben ik anders reageer.. Het voorbeeld van ALSKLINGA helpt me ook heel erg goed, dit is de manier van communiceren die ik zoek, en dus ook dat fouten maken mag, als je ze maar herstelt. En dit helpt me enorm om zo'n gesprek te kunnen voeren!! Superbedankt voor het delen dus!

Als je er energie voor hebt.. Is het boek van Philippa Perry misschien een tip. Niet echt voor praktische opvoedtips maar wel over het “falen” binnen het ouderschap en hoeveel krediet je eigenlijk bij je kinderen hebt. Als je maar eerlijk bent, en dus uitlegt of je excuses aanbiedt als je een keer uit je slof schiet. En naar je kinderen luisteren, maar er niet altijd in meegaan. Dat biedt veiligheid.