Ongelijke behandeling broer/zus

Schema therapie, kan in groepen kan 1op1. Lees het boek de fontein welke ik erg fijn vond. Je kan ook meer opzoeken over micro trauma. Succes en je bent niet gek of moeilijk.

Wat rot dat je dit zo ervaren hebt! Al jouw gevoelens mogen er zeker zijn en het klinkt niet heel fijn wat jij en je ouders hebben meegemaakt mbt het verlies van je broertje. Helaas hoor ik vaker dat dit wel voor verschillende behandelingen zorgt bij kinderen die daarna komen, alsof ze extra geliefd worden. Ik kan me voorstellen dat je ouders dit niet bewust hebben gedaan, maar dat het ook hun eigen onmacht is vanuit de pijnlijke emoties die gepaard gaan met het verlies. Mijn advies is: praat er met iemand over. Systeemtherapeuten zijn gespecialiseerd op dit gebied wat jij beschrijft en je kan ook gaan voor individuele systeemtherapie wat je kan helpen bij hoe om te gaan met wat er gebeurt in de interactie met anderen. Het boek 'De Fontein' van Els Stijn beschrijft ook mooi wat de invloed kan zijn van wat er in een gezinssysteem kan gebeuren. Het is al heel mooi dat jij je hier zo bewust van bent! Je mag verdriet hebben om wat je hebt gemist/niet hebt gekregen van je ouders. Maar plaats dat stuk ook terug bij de verantwoordelijkheid van je ouders. Jij hebt daarin niets verkeerds gedaan. Je helpt je kindje al door jezelf te helpen en te mogen rouwen om wat je niet hebt gehad maar wel nodig had. 🙏🍀

Dankjewel voor je reactie. Ik ga eens kijken naar schema therapie en het boek. Heb jij ervaring met deze vorm van therapie?

Dank voor je lange uitgebreide reactie! Ik denk ook niet dat het bewust is gedaan vanuit mijn ouders, maar ik merk wel dat dit nu nog steeds speelt en dat dit iets doet met mij. Ik ga mij eens verdiepen in systeemtherapie. Heb jij dit zelf ook gevolgd? Ook het boek had ik al een tijdje op het oog en zal ik gaan bestellen. Hopelijk biedt dat mij meer inzichten. Ik merk dat ik het wel lastig vind om het terug te leggen bij mijn ouders, want wat kunnen zij er immers nu nog aan doen en bovendien denk ik ook dat ze het zelf niet inzien dat zij mij anders behandelen dan hem. Op dit moment merk ik dat dit vooral naast verdriet ook wat boosheid mee brengt, alleen denk ik dat het geen nut heeft om boos of teleurgesteld op ze te zijn.

Die boosheid is natuurlijk ook heel begrijpelijk, evenals dat je het niet direct naar ze wil uiten. Toch kan je voor jezelf dingen doen om het toch enigszins los te laten, zonder dat je je ouders er direct bij betrekt. Ik werk zelf als psycholoog, dus het is een beetje beroepsdeformatie voor mij. Ik ben geen systeemtherapeut, maar met dit soort verhalen merk ik bij cliënten vaak dat systeemtherapie een hele mooie ingang kan bieden om juist een uiting aan al die gevoelens te geven en er bij jezelf een soort vrede in te kunnen vinden. Ik wens je er in ieder geval wel veel sterkte mee!

Wat verdrietig voor je… Maar ook een groot compliment, je verhaal laat wel veel inzicht zien, je bent je bewust van bepaalde dingen en dat is vaak de eerste stap met er wat aan doen. In mijn eigen ervaring werden mijn oudere broer en ik, ondanks zijn medische problematiek (hij is nier patiënt) tot in den treuren hetzelfde behandeld. En nu we allebei midden dertig zijn nog steeds. Over generationeel trauma is veel literatuur te lezen. Hier de ervaring dat je heel bewust kunt kiezen om het anders te doen, samen met je partner. Één van mijn ouders komt uit een gezin met veel huiselijk geweld. Wij hebben dit als kind nooit geweten en hebben nooit een tik gehad. Het doorbreken kan dus echt. Ga het gesprek hierover ook zeker eens aan met je partner. Uit jouw verhaal lees ik een bewuste moeder die druk bezig is met zelf reflectie en het graag anders wil doen. Dat getuigt van kracht en liefde voor je kind. Zet hem op mama!

Zulke boeken vind ik altijd erg interessant. Het boek heb ik geleend, dank je voor de tip!

Zelf heb ik dit gelukkig nooit ervaren maar bij mijn nichtje (nu 13, wij schelen 16 jaar) zie ik dit wel heel erg. Haar zusje werd geboren toen zij 4 was en vanaf dat moment was er duidelijk afkeer vanuit haar ouders (mijn oom en tante te zien). Op schoot zitten mocht niet, want ze was al groot en daar moest der zusje zitten. Alle aandacht ging naar haar zusje. Er werd altijd snauwerig gedaan bij alles wat ze deed, nooit bij haar zusje. Het was altijd een leuke vrolijke meid maar dat is er niet meer. Nu waren ze toevallig dinsdag en woensdag de gehele dag bij mij. Ze was weer zoals vanouds (ik heb altijd veel op haar gepast vroeger) maar het moment dat haar ouders binnenkwamen was ze “er niet meer”. Als ze iets wilde vertellen dan werd er niet geluisterd want haar zusje tetterde er doorheen etc. Op haar tiktok zie ik geregeld berichten welke ik zorgwekkend vind. Dingen zoals zelf verminking, uithongeren etc. Dit is een schreeuw om hulp. Door wat ik dus de afgelopen jaren gezien heb bij haar heb ik mij voorgenomen altijd te zorgen dat mijn beide kinderen genoeg aandacht krijgen. Zo gaan we apart een dagje weg met ze zodat ze de volle aandacht krijgen. Thuis krijgen ze elke dag minimaal een half uur dat ze apart de volle aandacht krijgen etc. Ik wil nooit dat mijn kinderen het gevoel krijgen zich achtergesteld te voelen. Voor wat betreft mijn nichtje kan ik de situatie thuis helaas niet veranderen. Wel houd ik regelmatig contact en neem ik haar mee uit shoppen etc zodat ze merkt dat ze er wel toe doet.

Ik zie hier al veel tips staan van mensen mbt therapie die ik zelf heb ondergaan om o.a. met trauma veroorzaakt door precies jouw probleem een plek te geven. Ik ga alleen niets persoonlijks zo op dit forum knallen, maar je mag me wel toevoegen/privé berichten als je daar interesse in hebt. Ik heb verschillende therapievormen gedaan en dit heeft mij ontzettend veel geholpen. Ik zou het zelfs life changing willen noemen. Blijf er niet mee rondlopen zonder iets te doen want juist dat is het probleem: jij bent degene die ermee rondloopt!!

Ja ik heb het als zeer helpend ervaren. Ik heb groep gedaan maar een vriendin heeft 1op 1 gedaan en die is ook ontzettend tevreden er over. Systeem therapie dan vaak onderdeel van de behandeling. En kan ook losstaand erg nuttig zijn. Zelf zou ik kijken om verbale therapie te combineren met non verbaal zodat je lijf het los kan leren laten. Maar goed dat is kijken wat voor jou werkt.

Dank voor je reactie! Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd 😄

Ik kan je ouders begrijpen zoals je dat typt. Hij was het wonderkindje. En onbewust( neem ik aan) geven je ouders die signalen duidelijk af. Wat ik ook uit je verhaal lees... jij bent goed opgevoed en weet hoe je je moet gedragen, je broertje niet. Wie is er op de eindstreep beter af? Misschien helpt het je, om het zo te zien. Verder zou ik eens het gesprek aangaan met je ouders. Je hebt er wel last van, dat is duidelijk. Als je weet wat je duidelijk niet wil dan kun je dat wel bewust toepassen in je opvoeding. Wat ik wel mee wil geven. De ene keer voel ik meer een klik met het ene kind als met de andere en dat is nu de laatste jaar omgedraaid. Het kan qua fase ook verschillen. Ik heb me daar toen heel schuldig over gevoeld. Maar nu weet ik dat het ook fase afhankelijk is. De liefde voor al mijn kinderen is uiteraard wel gelijk. Mocht je meer kinderen krijgen dan is dat wel iets wat je waarschijnlijk ook tegen gaat komen.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie en bedankt voor je compliment. Ik ben mij al best een lange tijd bewust hiervan, maar heb er alleen al die tijd niets mee gedaan. Nu er gister weer iets voorviel tijdens kerst, denk ik.. misschien is het toch eens tijd om er wel aan t aan gaan werken. Fijn dat jouw ouders jullie wel gelijk hebben behandeld en ook dat het trauma niet is doorgegeven. Ik ben met mijn partner al in gesprek. Hij wist ook al van deze situatie, maar zag pas sinds gister hoe dit zich eigenlijk uit binnen ons gezin.

Ik heb ook hele goede ervaringen met systeemtherapie. De systeemtherapie was onderdeel van de behandeling voor een eetstoornis. Ik vond het heel fijn om te weten hoe mijn gezin van herkomst in elkaar stak en wat ieder zijn aandeel is geweest. Ook vond ik het heel fijn om erachter te komen van wie ik wat kan verwachten. Dit heeft er wel toe geleid dat ik geen contact meer heb met een van mijn ouders. Naast de gesprekken met mijn gezin van herkomst heb ik ook veel gesprekken met mijn partner gehad. De gesprekken waren echt niet gemakkelijk maar het heeft heel veel gebracht en hierdoor weten we ook wat waarom degene in een bepaalde situatie reageert.