Ongelukkig in relatie

Pittige situatie, die mijn inziens volledig uit de hand dreigt te lopen. Ik zou het aankaarten bij je verloskundige en een verwijzing vragen naar de pop-poli. Jij moet je emoties, die zwaar versterkt worden door de hormonen, weer onder controle leren krijgen. Daarnaast is fysiek worden nooit oke! Je partner moet zijn handen echt thuishouden. En als hij dit niet kan, dan moet hij daar per direct aan gaan werken. Hij wordt over een aantal maanden vader. Jullie moeten alle twee echt aan de slag om deze situatie voor elkaar en voor jullie ongeboren kind weer op orde te krijgen!

Ik herken je verhaal niet, maar als jullie er beiden voor open staan zou je iets van relatietherapie kunnen proberen. Dit heeft voor een stel vrienden van mij enorm goed gewerkt. Wat betreft de dronken 'actie' hoop ik dat je partner ook inziet dat hij echt veelste ver is gegaan. Wellicht heb je zelf familie dit je kan steunen hierin?

Zowel fysiek als mentale mishandeling is niet oké ga naar je huisarts en ga praten. In deze situatie wil je kind niet opvoeden. En de situatie wordt alleen maar stressvoller als je kind mischien dat het in begin even goed gaat maar mensen zijn gewoonte dieren die vallen vaak snel terug. En een vader en moeder die vechten en een moeder die fysiek / mentaal wordt mishandeld is ook geen goed voorbeeld en ze krijgen echt alle spanningen mee. Kies voor jezelf en je kind en verbreek de relatie

Verhaal is van twee kanten. We horen nu alleen die van haar. Maar ze zegt we halen elkaars bloed onder de nagels vandaan. Wellicht dat zij haar man ook mentaal mishandeld (of dit in ieder geval voelt voor hem zo) en het een actie reactie van beide kanten is. Man ook ook dalijk zeggen kies voor het kind en ga met de baby weg bij haar. Zo jammer dat altijd alleen de man de slechterik is in dit soort verhalen en altijd de dupe. Vaak zat dat vrouwen een even grote al dan niet ergere rol in dit soort situaties..

Normaal vind ik fysiek echt een no go. Maar 1x in een dronken bui zou ik denk ik door de vingers zien. Geen alcohol en geen zwangerschap en er was misschien een veel kleiner probleem. Eens met de tips: als je er beide aan werkt zou het echt nog een kans moeten hebben. Maar wel per direct, want de babyperiode is vaak zwaarder dan de zwangerschap en de baby moet veilig zijn.

Therapie weer normaal leren praten en communiceren met elkaar. En beide leren jezelf in de hand te houden. Weg te lopen om af te koelen desnoods en dan terug een normaal gesprek aan gaan voor dit helemaal uit de hand gaat lopen.

Maar ze geeft wel aan dat ze met huilbuien de grond in wordt geboord mentaal dus dat kan ook echt niet en dat is zo als ik het begrijp stelselmatig Tuurlijk therapie kan helpen heeft hier ook geholpen maar hier lag het probleem op communicatie maar we hebben wel wederzijds respect voor elkaar. Maar het moet sowieso van beide kanten komen werken aan een relatie anders werkt het niet

Wow...ik schrik van je opmerking....niets door de vingers omdat hij dronken was......maar dat terzijde..........dikke exit hier.Dit doe je nietniet nuchter of dronken...het laatste is waarschijnlijk nog gevaarlijker......

Mij is het nooit overkomen. Maar het is zo makkelijk om op een forum over andermans leven en relatie exit te zeggen. Als er iets te redden valt zou ik dat proberen. Maargoed dat is gebaseerd op dit verhaal waar het lijkt dat door de zwangerschap de problemen 59743x erger zijn dan ervoor. Als je het met praten dan kan oplossen en vervolgens is het na de zwangerschap sowieso gezelliger, is exit dan de beste tip voor het kindje denk je? Dronken vind ik een verzachtende omstandigheid omdat je dat ook makkelijk kan voorkomen. Gewoon niet drinken tijdens de zwangerschap om herhaling te voorkomen. Dus zeker lijkt me dronken in die context niet gevaarlijker dan nuchter.

Misschien zei ik het ook niet handig. Fysiek is altijd een no go, maar als het 1x in een dronken bui zou gebeuren is dat voor mij niet meteen een reden dat mijn kinderen met gescheiden ouders moeten opgroeien. Herhaling = meteen weg, zeker met een kind. En ik zou er hard aan werken voor de baby er is. Mentaal zie ik in het verhaal dat het van 2 kanten niet goed gaat, dus praat met iemand en kijk of je het kan lijmen. Zo niet, inderdaad wel echt overwegen uit elkaar te gaan want dat is voor een kind een onveilige situatie. Maar het klinkt alsof jullie het voor je zwangerschap wel gezellig hadden toch?

Ik vind geweld op welke manier dan ook altijd een no go. En ook als iemand je de grond in stampt terwijl je een huilbui hebt vind ik echt veel te ver gaan… Was je al zwanger toen hij je in de houdgreep nam? En mensen die het minder erg vonden omdat hij dronken was; wat als hij een keer dronken thuis komt en zo tegen z’n kind doet?? 😳

Absoluut onacceptabel natuurlijk. Vooral omdat je als ouder altijd de volwassene moet zijn. Ik zou meteen weg zijn. Maar er staat dat dit "de afgelopen periode" is en de oplossing is simpel: niet drinken tot de trigger weg is. Nuchter is dat lastiger.

Ik snap je beter nu... Echter ben ik zelf opgegroeid met een ouder met een alcoholverslaving...ik reageer daarom altijd wat fel op dit soort dingen....sorry

Ik snap dat het dan anders is. Dat lijkt me zo zwaar! Dan is "gewoon niet drinken" ook geen haalbare oplossing. Maar mijn man en ik waren ook wel eens dronken voor we de eerste verwachtten (sinsdien bijna niet meer, alleen als hij uit logeren is. Anders zijn we beide verantwoordelijk) en ik kan me wel voorstellen als je erg dronken bent dat je sneller zoiets doet, wat je in nuchtere staat niet zou doen. Ik kon wel bij een slechte dronk bijvoorbeeld emotioneel worden en huilerig. En dan dacht ik de volgende ochtend: jemig waarom zat ik hier zo om te huilen.... Bij agressie en zonder verslaving is het makkelijk om niet te drinken denk ik. Sowieso met een jong kind beter om niet dronken te zijn (of echt aangeschoten), dan heb je 2 beschikbare ouders

Dat...het was altijd drinken,met een zeer agressieve dronk.Ik drink zelf echt wel eens een wijntje of speciaal biertje,maar daar blijft het bij.Mijn man heeft in diensttijd in Duitsland kantje boord gelegen met een alcoholvergiftiging door een "grapje" van een ander.Hij staat dus ook anders tegenover alcohol en drinkt hooguit 2 keer per jaar een glaasje Bailey........zoals ze zeggen. Drank kan veel kapot maken..als je je eigen grenzen niet kent

Zoals in een eerder bericht denk ik echt dat door de hormonen je je emoties veel te hoog op laat lopen. Als het voor de zwangerschap goed was tussen jullie denk ik echt dat je echt moet proberen om wat beter je emoties in te houden of er hulp bij te zoeken. Door te hoog oplopende emoties kun jij je ongelukkig voellen maar je man word mischien ook als je hem het bloed onder de nagels haalt wanhopig. Want als het eest goed ging en zn vrouw ineens volledig veranderd waardoor je bijna niet bij elkaar kan zijn moet voor hem ook echt niet makkelijk zijn. Dat hij je in een dronken bui in een houdgreep hield is natuurlijk niet goed maar we weten natuurlijk niet hoe het tot dat punt is gekomen. Als hij dit eigenlijk nooit deed voor je zwangerschap en dit en het in de grondstampen met huilbuien alleen komt door de hormonen en de emoties denk ik dat er zeker wel een oplossing is dat dit beter gaat lopen. Praat er eens over met je verloskundige of huisarts of er niet iets is wat kan helpen om die emoties beter in de hand te hebben. Je zou ook niet graag stappen willen nemen om te scheiden en dan na de zwangerschap er achter komen dat het ineens wel weer goed loopt en het allemaal kwam door de hormonen en dat je er dan flinke spijt van hebt. Mischien helpt het ook een keer op een rustig moment een brief voor elkaar te schrijven met wat de emoties van hormonen met je doen en dat je de relatie ook weer wilt hebben zoals voor alle hormonen. Maar dat het best moeilijk is. Dan kan hij ook ook aangeven hoe het voor hem is zonder dat er meteen antwoord komt en dat je toch beide weet dat het hopelijk snel beter word en dat je elkaar ook wat beter begrijpt. Ik hoop echt dat het snel weer goed komt. En wens je iedergeval heel veel sterkte

Tijd om aan de bel te trekken om verdere geestelijke (en lichamelijke) schade aan julliezelf en straks ook de baby te stoppen. Kaart de situatie aan bij verloskundige en huisarts. Ga in relatie therapie. Doe er nu wat aan. Want hormonen kunnen een hoop veroorzaken. Maar de echte pittige reis van ouderschap en slaapgebrek, die moet nog komen en dan heb je elkaar keihard nodig. Sterkte!!

Zonder in te gaan op je exacte verhaal: hormonen doen ontzettend veel met jou en wellicht daardoor ook met jullie relatie. En voor je partner staat er ook vanalles te gebeuren! Neem geen overhaaste beslissingen op dit moment. Probeer wel met je partner te praten over wat er gebeurd is en over de dingen waar jullie je bijvoorbeeld zorgen over maken. Die verbinding hadden jullie blijkbaar wel in de twee jaar dat jullie hebben geprobeerd zwanger te raken en dat moet ook een heftige periode zijn geweest… Ik merkte altijd dat ik ging zeuren tegen mijn vriend omdat ik gewoon veel te moe was. Dan maakte ik problemen over iets waar ik me anders niet druk om zou maken en kregen we echt ruzie. Was gelukkig altijd snel weer over maar heeft wel de potentie om uit de hand te lopen. Succes 🍀

Ik herken mij er niet in, maar hormonen kunnen veel met een vrouw doen. Kun je er wel over praten met jouw partner? En voel jij je verder voldoende veilig bij hem? Want ik vond het best heftig om te lezen dat hij jou in een houdgreep heeft gehouden eigenlijk😢 Stress is inderdaad niet goed, maar niet altijd te voorkomen. Kun je misschien een tijdje bij iemand anders bivakkeren? Bijvoorbeeld bij je ouders. Soms werkt het om eventjes afstand van elkaar te nemen.

Goede tip inderdaad, relatietherapie!