Ongeneeselijk ziek

Een dikke knuffel voor jou! Mijn schoonvader heeft kanker met 20% kans op genezing dus I feel you. Heel spannend, we weten gewoon niet wat de vooruitzichten zijn, kan alle kanten op. En van een goede vriendin heeft de vader niet lang meer, ook door deze rotziekte. Veel sterkte gewenst!

Goed dat je dit hier deelt. Ik heb geen tips voor je maar wil je wel veel sterkte wensen ❤️

Wat een verdrietige sitautie. Hier helaas ook ervaring. Mijn vader was ongeneeslijk ziek. Heeft nog 1,5 jaar geleefd met levensverlengende behandeling (zou uiterlijk 2 maanden zijn). Gek genoeg hebben we naast het verdriet echt een ontzettend mooi jaar gehad. Wij vinden het een voorrecht dat wij heel bewust afscheid kunnen nemen van elkaar en tegen het einde was het goed zo dat hij zou sterven. Alles is gezegd wat we wilde zeggen en we hebben nog dingen met elkaar ondernomen wat we graag wilde. Tips om er mee om te gaan is lastig en heel persoonlijk, ligt ook aan de band met je moeder (waarvan ik op maak uit je teskt dat die zeer goed is). Praat er met haar over, zoek uit waar jij behoefte aan hebt en waar je moeder behoefte aan heeft. Let op je eigen grenzen want alleen al het nadenken kost enorm veel energie. En ook, probeer heeel bewust herinneringen te maken en dit vast te leggen. Filmpjes, beweging en geluid vond ik heel fijn om terug te kijken en nu m'n dochter 2 is wil ze wel eens een filmpje van opa kijken.

In 2019 ben ik mijn moeder verloren aan darmkanker. Ze hebben het operatief verwijderd maar alles bleek al ver uit gezaaid te zijn. Van de diagnose tot overlijden was 3 maanden.. ik was toen gelukkig niet zwanger maar nu wel en het is heel heftig want ik had een onbeschrijfelijke band met mijn moeder en ze was ook mijn beste vriendin. Het ermee omgaan heb ik eigenlijks niet echt tips voor omdat dit voor een ieder verschilt. Maar geniet echt elk moment dat je kan van elkaar en zeg dat je van haar houdt, betrek haar veel in de zwangerschap en geniet elk moment samen want voor mijn gevoel heb ik dat juist te weinig gedaan. Nu is het bij mij niet echt heel fijn afgelopen maar ik wil je wel alle kracht toewensen en natuurlijk jouw moeder ook ❤️

Wat ontzettend verdrietig… ik heb niet hetzelfde meegemaakt, maar wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je iets aan de reacties hebt ❤️

Het leven kan soms zo ontzettend oneerlijk zijn! Mijn moeder overleed in 2014, ze is in totaal 4,5 jaar ziek geweest maar vanaf het eerste moment was het al stadium 4. Ze heeft dus best wat verschillende behandelingen gehad die soms wel werkten, soms niet. Maar hoe lang het ook duurt, je moeder verliezen is altijd verschrikkelijk. Mijn ervaring: rouw komt in fases, en dat is oke! Toen ik zwanger werd en vooral mijn eerste jaar als moeder voelde ik het weer zoveel intenser dan de jaren daarvoor. Mijn tip: zet een videocamera aan en ondervraag je moeder over zwangerschap, bevalling, moeder zijn, babies, etc. Alles wat je maar kan verzinnen en alles wat je moeder maar kan herinneren. Tip twee: Laat haar een invulboekje invullen over haarzelf als kind, jou als kind, haar ervaringen als jouw moeder, etc. Tip drie: Maak bewuste tijd en herinneringen met elkaar zolang het kan. Een mooie vakantie als moeder en dochter, etc. Tip vier: als ze de baby mag ontmoeten: film het! En vraag haar sowieso een brief te schrijven naar jou als nieuwe moeder en naar je kindje als haar allereerste kleinkindje. Maar als ik er zo over na denk zijn eigenlijk alle dingen die blijvende herinneringen zijn voor nu en voor later goed. Een zelfgemaakt dekentje, een mooie foto van jou nu je nog zwanger bent/of met de baby en je moeder etc.

Ik ben mijn stiefmoeder 4 jaar geleden verloren toen ze met benauwde klachten naar het ziekenhuis ging. 5 dagen later is de overleden. Ze had dus blijkbaar overal in haar lichaam uitzaaiingen. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Alleen nog herinneringen, foto’s en video’s. Mijn tip is maak zoveel mogelijk foto’s, video’s. Die kun je altijd over en over terugkijken❤️ heel veel sterkte in deze komende tijd.

Hi! Allereerst dikke knuffel en heel veel sterkte♥️ Ik snap je gevoel helemaal. Wij kregen vorig jaar zomer hetzelfde bericht. Overal uitgezaaid, alleen levensverlengende behandeling mogelijk. Levensverwachting 1-10 jaar, maar eerder 1 dan 10. Na de zomer zijn we begonnen met zwanger proberen te raken en elke maand die voorbij ging was zo lastig want ik voelde de kans kleiner worden dat ik dit met m'n moeder kon gaan delen. Vooral omdat het begin dit jaar heel slecht ging. Nu is het redelijk stabiel en wordt m'n hoop dat ze er over +- 10 weken nog is, steeds groter (en realistischer). Maar alles is zo dubbel want ik weet dat ze dit kindje nooit zal zien opgroeien. Dat is onrealistisch. En dat doet zoveel pijn. De eerste maand na de diagnose heb ik letterlijk elke dag de ogen uit m'n hoofd gehuild. Ik liet het er gewoon uit. Overal. Het boeide me echt niet. Na een tijdje was er af en toe een dag dat ik niet huilde en zo werd dat steeds minder. Toen ben ik me gaan focussen op herinneringen maken en dingen vastleggen. Niet alleen van 'bijzondere' momenten, maar ook juist van hele dagelijkse dingen. Ik heb een boek gegeven "mam vertel eens" waarin ze van alles op kan schrijven. Nu merk ik regelmatig dat ik "negatieve"/lastige gedachtes wat blokkeer, omdat ik al zo emotioneel ben door de hormonen. Ik probeer met de dag te leven en niet te ver vooruit te denken, want het kan bij wijze van nog een maand duren of nog 5 jaar. Hopelijk is er snel wat meer duidelijkheid over een behandeling, die onzekerheid is een van de moeilijkste aspecten. Dikke knuffel en hopelijk is je moeder nog lang bij je♥️

Ik zit in de zelfde situatie, kort geleden te horen gekregen dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is. Ook kanker met uitzaaiingen. Heel herkenbaar wat jij schrijft, slapeloze nachten, stress, angst. Mijn beste vriendin, mijn alles..Ik ben naar de dokter toe gegaan voor psychische ondersteuning en die krijg ik momenteel. Elke dag en nacht gehuild, maar nu kan ik er beter mee omgaan. Het is nog steeds heel moeilijk maar het gaat beter om het te 'verwerken'. Ik heb het boek gekocht 'oma vertel eens', je hebt ook een 'mama vertel eens' versie. Ik maak veel foto's en filmpjes, en ik houd een dagboek bij op me telefoon om zo mijn gedachtes en gevoelens op te schrijven waar ik ook foto's in kan plaatsen. Ik wens je heel veel sterkte en veel mooie momenten samen ❤️

Heel veel sterkte. Wij hebben half haar geleden gehoort dat moerder van mijn man kankervheeft en prognose va ca 1 jaar. Behandelingen of operatie zijn risicovol daarom heeft ze gekozen niet te behandelen maar voor kwaliteit van leven met symptoom en pijnbestrijding. Dit lijkt een goede keus te zijn geweest want we hebben nog veel mooie momenten samen en naar omstandigheden gaat het goed. Maar wel met tikkende tijdbom. Wij hebben haar het boek 'oma vertel eens' gegeven. Een mooi invulboek boor onze dochter die haar wel kent maar waarschijnlijk door haar leeftijd niet actief zal herinneren. Er is ook een versie 'mamma, vertel eens'. Ik ben zelf niet zo'n schrijver maar dit zijn leuke afwisselende vragen en een mooi herrinneringsboek. Bij leven is het ook een mooie aanleiding om bepaalde zaken te bespreken. Weet niet hoe jij en je moeder erin staan. Maar naast fotoa zijn filmpjes ook fijn vinden wij. Misschien zou ze filmpjes kunnen opnemen dat ze kinderboeken voorleest. Is ontzettend confronterend om te doen maar kan ook fijn zijn dat je íets kan doen om achter te laten. Heel veel sterkte

Helaas onze (schoon)moeder verloren tijdens zwangerschap. Enige tip die ik je wil meegeven, spreek je verdriet uit naar de ongeboren baby. Vertel hem/haar waarom je zo verdrietig bent, ik geloof heel erg dat ze dit meekrijgen + je wordt er zelf rustig door..

Och, wat verdrietig! ❤️‍🩹 niet meegemaakt maar wil je veel sterkte wensen!

Wat ontzettend verdrietig en heftig. Ik kan er helaas over mee praten. Toen ik zelf 21 jaar was kregen we te horen dat mijn moeder uitgezaaide borstkanker had , er waren alleen nog levensverlengende medicijnen beschikbaar. Nu ben ik 26 jaar en is mijn moeder bijna een jaar geleden overleden. Ondertussen ben ik moeder geworden van ons zoontje en heeft mijn moeder hem een jaar mogen meemaken. Nu ben ik zwanger van onze dochter en uitgerekend op de sterfdag van mijn moeder wat eind deze maand is. Verschrikkelijk het idee dat onze dochter mijn moeder nooit zal ontmoeten. Ik kan me zo verplaatsen in hoe je je nu voelt, het voelt voor mij echt als de dag van gisteren dat we het nieuws te horen kregen. Het waren erg heftige jaren waarin ikzelf hulp heb gekregen van een psycholoog. Ik voelde mij ontzettend verdrietig, boos en kon totaal niet omgaan met de situatie. De psycholoog heeft mij geholpen in ieder geval te kunnen genieten van mijn moeder. Wat ik heb geleerd nadat mijn moeder is overleden is dat een mens echt sterker is dan dat je zelf denkt. In de tijd dat mijn moeder ziek was , was mijn gedachte alleen maar: het ergste wat mij nu kan overkomen is dat mijn moeder komt te overlijden en dat ik haar moet missen. Maar nu bijna een jaar verder merk ik hoe sterk je eigenlijk kan zijn. Ondanks dat afgelopen jaar verschrikkelijk was met ontzettend veel verdriet, gemis, boosheid en nog veel meer, was het ook een jaar waarin je gewoon door gaat. Dat er zelfs gewoon momenten zijn waarbij ik mij normaal voel, gelukkig kan zijn en kan genieten van momenten. Dat de jaren van mijn moeder haar ziekte en nu van rouw pittig zijn is zeker waar. En het enige wat ik daar over kan zeggen is doe waar jij je goed bij voelt. Praat met je naasten hierover , laat alle gevoelens die je hebt er zijn, alles is goed in deze situatie. Mijn moeder was mijn beste vriendin, ik deelde alles met haar en ze was een ontzettend groot deel van mijn leven. Dat dat ineens wegvalt is verschrikkelijk en ik heb het er echt elke dag nog moeilijk mee. Wees heel erg lief voor jezelf in deze moeilijke tijd. Maak mooie en fijne herinneringen met elkaar. (maak vooral heel veel filmpjes, dat heb ik helaas te weinig gedaan en mis haar stem bijvoorbeeld verschrikkelijk). Maar verplicht jezelf niet van elk moment met je moeder te genieten. Dat heb ik zelf erg gehad in het begin, waardoor ik juist minder genoot. Je hoeft niet bij elke situatie te denken, dit kan de laatste keer zijn dat... dus ik moet hier extra van genieten. Nogmaals laat alle gevoelens er zijn en praat erover. Mocht je er behoefte aan hebben mag je mij altijd een bericht sturen❤

Vreselijk. Wil je veel sterkte wensen ❤️

Mijn moeder is overleden na een kort ziekbed door kanker toen mijn dochter 2 jaar was. Ik ben enig kind en gescheiden, het voelde alsof de wereld op mijn schouders drukte en mijn fundering werd weggerukt. Mijn moeder was een groot deel van ons leven en ik merk dat haar overlijden het voor zowel mijzelf als voor mijn dochter flink op zijn kop heeft gezet. Zoveel stress gehad tijdens haar behandeling en angst nu het besef er is dat dit definitief is. Rouw is vermoeiend en ik slaap slecht dus ik begrijp helemaal hoe je je voelt.. De enige tips die ik kan geven: maak zoveel mogelijk herinneringen met je mama en leg dit vast, laat haar brieven schrijven aan je kind, probeer als het lukt positief te blijven want dit zal doorwerken op je mama en blijf goed voor jezelf zorgen. Dikke knuffel ❤️

Ten eerste: bedankt allemaal voor alle lieve reacties. Het zijn er teveel om persoonlijk op te reageren. Ik vind het fijn om herkenning te lezen in andere verhalen al vind ik ze natuurlijk ontzettend verdrietig... 💔 Ik ga zeker de tips meenemen om zoveel mogelijk herinneringen met haar te maken. Zat zelf ook te denken aan het boek mama/oma vertel eens.. Hopelijk kan ze onze kleine meid nog meemaken. Daar gaat ze ook echt voor vechten zegt ze daar doet ze alles voor.. Mijn moeder is enkele jaren terug al eerder ziek geweest en heb hiervoor een tijdje bij een praktijkondersteuner gelopen, aangezien ik tegen hetzelfde probleem aan liep (angst om in een zwart gat vallen en wat dan?). Volgens praktijkondersteuner kon ik goed zelf relativeren (want: je kunt ook de weg oversteken en aangereden worden en er plotsklaps niet meer zijn). Het is toen ook bij een paar gesprekken gebleven. Merk nu dat ik er nu wel iets anders in sta omdat ik natuurlijk door moet gaan voor onze dochter aangezien zij ook recht heeft ouders die er voor haar zijn. Geen idee of ik momenteel gebaat ben aan psychische ondersteuning in wat voor vorm dan ook.. S' nachts wordt ik wakker en hoop ik dat het een nare droom is maar helaas is het dit de realiteit... Ik heb het er zo moeilijk mee met de gedachte dat mijn dochter geen actieve herinneringen aan haar oma gaat hebben 😪

Beste Chloe, Wat ontzettend heftig voor je. Mijn vader kreeg de diagnose longkanker zo’n twee maanden voordat ik zwanger werd. De prognose was dat hij nog één tot twee jaar zou hebben, maar uiteindelijk is hij een half jaar na de diagnose overleden. Ik was toen 20 weken zwanger. Mijn advies is allereerst om dingen niet uit te stellen. Mijn vader kreeg al snel een uitzaaiing in zijn hoofd, waardoor hij niet meer zichzelf was. Daardoor heb ik bepaalde dingen niet meer met hem kunnen bespreken. Daar heb ik lang last van gehad. Puur praktisch: Als je nog werkt, neem genoeg tijd voor jezelf en meld je desnoods ziek. Mijn werkgever was niet meelevend en aangezien ik geen salaris krijg als ik niet werk, ben ik in de laatste fase van mijn vaders ziekte grotendeels blijven werken. Met een kleine op komst, konden we de inkomsten niet missen. Achteraf gezien had ik me ziek moeten melden, zodat ik mijn moeder meer had kunnen ondersteunen in de zorg voor mijn vader en ik ook meer tijd met mijn vader had kunnen doorbrengen. Praat met een professional. Heb je er even geen behoefte aan, dan kun je de sessies tijdelijk on hold zetten. Maar dan zit je in ieder geval al wel in het systeem en hoef je wellicht niet al te lang te wachten als je weer behoefte hebt aan een gesprek. Daarnaast nog een tip: ik heb een knuffel van mijn vader laten maken bij Knuffelmakers. Niet goedkoop, maar zo ontzettend knap gemaakt. Iedereen ziet direct dat het mijn vader is. Hij is eigenlijk voor m’n zoontje, maar hij staat nu al twee jaar in onze woonkamer 🤭 Weet ook dat jouw kindje heel veel troost kan bieden. De komst van mijn zoontje was een lichtpuntje voor mijn moeder, zus en nichtjes. En natuurlijk voor mezelf. Hij is inmiddels twee en het is zo’n zonnestraaltje. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Ik denk dat ik het een stuk zwaarder had gehad als hij er niet was geweest. Heel veel sterkte gewenst 😘

Wil je graag sterkte wensen ❤️

Wat een verschrikkelijk nieuws! Wens je heel veel sterkte en kracht. Ik maak niet het zelfde mee. Mijn moeder is 3.5 jaar geleden naar 6 maanden ziekte bed overleden. En was al oma van mijn oudste dochter. Maar deze zwangerschap neemt het verdriet weer enorm toe, en komt alles naar boven en mis ik haar het ergste. Als ik terug denk dan had ik bepaalde dingen anders gedaan, had ik meer bewuste tijd met haar door gebracht. Meer foto's, video's gemaakt. Dus dat is misschien een tip? Nu ze nog 'helder' is , zoveel mogenlijk samen doen, foto's video's maken, zwangerschap shoot samen? Pretechos boeken en samen naar de echo's gaan etc.❤️❤️❤️🍀

Herkenbaar, mijn moeder bleek ziek toen ik 6 weken zwanger was. Nu 24 weken en van de afgelopen weken heb ik geleerd om vooral te volgen wat je zelf voelt. Ga erheen als je wilt, zoveel als je wilt (en zij wilt;-)) breng positiviteit; jouw zwangerschap zal haar nog meer vechtlust geven. Probeer niet te gaan doemdenken. Je angst is natuurlijk allemaal heel normaal maar blijf hoop houden dat er nog dingen mogelijk zijn en vooral; geniet van de tijd samen. Maak een lunch, neem haar ergens mee naar toe. Doe nog een extra pretecho samen en praat over alles wat je wilt weten. Heel veel sterkte!!