Onstabiele thuissituatie

Wat een vervelende situatie voor je! Ik denk dat je zelf eigenlijk het antwoord al weet. Je zegt helemaal onderaan je verhaal dat je het beste wil voor je kinderen. En je moet jezelf afvragen of de situatie waarin je nu zit het beste is voor je kinderen! Je geeft ook aan dat het al de hele week aangenaam is, maar is het ook aangenaam voor jou? Of is het aangenaam omdat jij op eieren loopt zodat hij niet kwaad wordt. En hoe lang hou jij het vol om op eieren te lopen? Uiteindelijk kunnen wij hier honderden adviezen geven, maar je moet de beslissing zelf maken! Ik wil je in ieder geval onwijs veel sterkte en succes wensen! En blijf altijd het belang van je kinderen voor ogen houden!

Meid, ik snap dat je in de war bent want je wordt ook gek gemaakt. Hij gaat elke keer net niet ver genoeg om weg te gaan maar jij en je kinderen worden wel elke dag geterroriseerd. Kies voor hun gezondheid en veiligheid en maak een plan om veilig bij hem weg te gaan. Het wordt zwaar, maar uiteindelijk wordt het beter. Ga vanaf nu alles opschrijven en desnoods opnemen of filmen. Dit ga je nodig hebben als je ooit het gevoel hebt dat je kinderen bij hem niet veilig zijn. Ik wil niet voorbij gaan aan dat het voor hem ook heel moeilijk is maar dat is zijn pakkie aan. Hij moet blijkbaar flink op zn bek gaan om aan zichzelf te gaan werken. Sterkte!

Wat een heftige situatie zeg! Hier is duidelijk sprake van huiselijk geweld. Voor de kinderen is dat erg schadelijk. En zelf ga je het niet volhouden om op eieren te lopen. Nu het rustig is hoef je niet direct te vertrekken, maar je moet zeker een reserveadres achter de hand hebben. Ik zou eerst samen (zonder de kinderen) naar de huisarts stappen (als ik het zo lees heeft in elk geval je man nog geen hulp?) want: - je man moet gesprekken met een poh/psycholoog - voor jezelf is het fijn om ergens te kunnen praten - veilig thuis/cjg moet op de hoogte gesteld worden, zodat ze direct kunnen ingrijpen als het toch weer erger wordt. Sterkte!

Hoi, wat naar om te horen: vooral ook dat je niet meer weet wat voor jou goed/normaal is. Je omschrijft een situatie die ik interpreteer als erg onveilig, zowel voor jou als voor de kinderen. Niet alleen de uitbarstingen van je man maar ook dat hij onberekenbaar is. Het heeft geen zin om jouw situatie met anderen te vergelijken. Ik zou je willen adviseren hulp te zoeken. Je bent al bij de huisarts geweest. Misschien kan hij/zij je verder helpen door door te verwijzen naar een psycholoog of maatschappelijk werker of iemand anders. Zij kunnen je helpen in dit proces. Sterkte en succes!

Ik ben zelf opgegroeid in een soortgelijke situatie. En jij geeft aan dat er ergere situaties zijn, dat is iets wat jij als volwassene beredeneerd. Maar voor een kind is opgroeien met een gevoel van onveiligheid het ergste wat er maar bestaat. En dat het soms wel goed gaat, is juist ook onderdeel van die onveiligheid/onzekerheid. De kinderen weten namelijk dus ook nooit wanneer papa aardig gaat zijn en wanneer hij gaat ontploffen. Dit kan zorgen voor een gedesorganiseerde hechtingsstijl bij je kinderen, die daar last van zullen hebben en wellicht voor in therapie zullen moeten (en therapie lost niet altijd alles op). Ik zou dus wel in gaan op het aanbod van de huisarts. Het is nu toevallig rustig, waarschijnlijk ervaart je man even minder stress en reageert hij zich daarom even niet af. Maar hij heeft duidelijk gemaakt dat hij niet wil veranderen en dat alles aan jou en je ouders ligt, toch? Dus zodra hij weer meer stress krijgt gaat hij dat weer op je afreageren. Hij ziet jou immers als de schuld van alles.

Welke bevestiging dat je niet zomaar weg kan? Als jij weg wilt uit deze situatie, dan kan dat.. er is altijd een uitweg! Zoals ik het lees is jouw man niet van plan om zijn gedrag aan te pakken, of hulp aan te nemen. Het is aan jou de keus of jij dit gedrag van hem blijft accepteren.. Er zullen altijd andere situaties zijn die erger lijken dan die van jou, maar weet dat dit ook absoluut geen gezonde omgeving voor jou of je kinderen is. Goed van je dat je er met je huisarts over hebt gesproken en ik zou zeker de hulp aanpakken die ze jou bieden, al is het maar om hier mee leren om te gaan en voor je zelf op te komen. Weet dat je altijd meer kan dan je zelf denkt. Ik wens je veel sterkte, er is hier geen makkelijke optie. 🍀

In alles lees ik dat hij al 1000x je grens over is gegaan. Als je het heel moeilijk vind om te kiezen wat voor jijzelf het beste is denk dan aan de kinderen. Ik lees het als een verhaal van een vrouw die steeds een stapje meer toestaat van haar man en dat is typisch voor een relatie met een partner die je mishandelt/negeert/ wat dan ook maar in ieder geval niet met respect en gelijkwaardigheid behandelt. Je denkt misschien ergens ik wil het de kinderen niet aandoen maar wat er nu gebeurt is precies wat je ze niet mag aandoen. Een kind van 2,5 mag geen scheidsrechter hoeven zijn. Door te vertrekken en een grens te trekken leer je uiteindelijk je kinderen dat iedereen hen en jou met respect hoort te behandelen en dat je eigenwaarde moet hebben in het leven. Luister naar de professionals in je omgeving zoals je huisarts maar wellicht ook je ouders, die hebben ook het beste voor met jou en de kinderen neem ik aan! Vergelijk je situatie niet met ernstigere situaties in jouw ogen want wellicht zie je het niet helemaal helder. Als ik dit lees is het ernstig genoeg om gauw te vertrekken en daarmee wellicht dingen te voorkomen die je nu nog niet ziet gebeuren en als ‘ernstig’ ziet maar je raakt beschadigd en je kids ook dus ernstig genoeg. Wegwezen. Genoeg kansen gegeven zo te lezen!

Dank voor jullie snelle en uitgebreide reacties. Ik denk dat mijn man woest word als hij benadert word voor hulp vanuit welke instantie dan ook. Hij is erg trots en wil niet geconfronteerd worden met zijn tekortkomingen. Ben bang dat hij dan helemaal woest word. Ik heb contact gehad met de gemeente on urgentie aan te vragen. Helaas kom ik daarvoor niet in aanmerking want ik ben nog getrouwd. Als ik weg ga wil ik niet dat de kids zonder toezicht bij hem zijn. Ja ik gun ze een vader maar hij is zo onvoorspelbaar. Ik wil ze eigenlijk gewoon altijd bij me hebben. Tessy1991, jij spreekt uit je eigen ervaring als kind. Dank voor het perspectief vanaf die kant 🙏🏼

Jeetje wat een lastige situatie zeg... In mijn beleving spelen hier 2 belangrijke dingen: jij bent jezelf kwijt en hij is zichzelf kwijt. Als ik het goed begrijp, is hij niet altijd zo geweest als hij nu is maar speelt dit sinds de geboorte van de jongste? Of was het vroeger ook aanwezig alleen in mindere mate? Je zegt namelijk dat je terug zou willen naar hoe het vroeger was. Als je het objectief bekijkt, was dat een goede situatie? Of waren dat meer goeie momenten? Was het minder erg dan nu en daarom acceptabel voor je? Ik denk dat dat belangrijk is om te kunnen bepalen of de relatie die je ooit met hem had wel gezond was, en het dus de moeite waard kan zijn om eraan te werken, of dat je misschien onbewust je ogen hebt gesloten voor wat er altijd is geweest, zij het in mindere mate. Dat kun je alleen zelf bepalen. Hoe dan ook, voor nu zitten jullie in een situatie die voor jullie allebei meer kwaad doet dan goed. Jij en je kinderen lopen op eieren en voelen je niet veilig, hij heeft geen controle over wat hij doet en heeft daar spijt van achteraf. Dat betekent dat jullie beiden hulp nodig hebben en jullie op dit moment niet in staat zijn om elkaar te helpen. Mijn advies zou zijn om je spullen te pakken. Ga los van elkaar uitzoeken wat je nodig hebt. Afstand kan jou helpen om perspectief te krijgen en helderder voor jezelf op een rijtje te zetten wat jij wilt, wat jij nodig hebt in een relatie en wat je acceptabel vindt en wat niet. Voor hem kan het de schop onder z'n kont zijn om eindelijk wel actie te ondernemen. Acties dus, geen woorden die zeggen dat ie actie gaat ondernemen. Doet hij dat dan nog steeds niet, dan denk ik dat je sowieso het antwoord hebt op de vraag of hij écht spijt heeft en eraan wil werken, of dat hij dat alleen zegt omdat hij denkt dat dat op dat moment nodig is om je bij hem te houden. En ook wanneer hij hulp zoekt, laat hem dat eerst zelf uitzoeken en ga zeker niet meteen terug zodra hij ergens een afspraak heeft. Hij moet éérst zelf aan de slag, voordat er een kans is dat jullie dat samen nog kunnen. Anders blijf je gegarandeerd terugkomen in de situatie waarin je nu zit. HIj moet zelf aan de slag, in eerste plaats voor zichzelf. Pas daarna hebben jullie een kans. Heel veel sterkte de komende tijd.

Kun je niet naar een veilig thuis huis? Dat kan zeker ook als je nog getrouwd bent. En dat kan zeker ook nu al en hoeft zeker niet pas op het moment dat er iets ergs gebeurd. Het is al erg onveilig zo te lezen voor jou en de kinderen. En bijna wurgen? Zo begint het, de volgende keer gaat die langer door. Mishandeling begint met iemand die naast je hoofd slaat of boven je hoofd dreigt en eindigd vaak met dat er uiteindelijk ook echt geslagen wordt. De dreigingen zijn al een signaal dat het niet veilig is. Het is nu misschien even rustig, maar de bom kan zo weer barsten, wellicht nog harder dan de vorige keer. Vannuit een veilig thuis huis, daar krijg je alle hulp om naar een eigen vast adres te werken. De huisarts heeft aangegeven dat je het beste weg kan gaan met de kinderen, dan denk ik dat hij/zij ook zeker wel kan helpen met waar je dan terecht kan. Denk aan je kinderen. Die kunnen zich zo niet veilig hechten, en kunnen door het dreigende geweld zeker ook later ptss krijgen Dit geld ook voor jou. Meestal krijg je die klachten pas later als je uit de situatie bent en het verwerken begint. Nu ga je maar door, als je weg bent zal je gaan inzien en voelen hoe onveilig het eigenlijk was. Ik heb zelf helaas ook c-ptss gekregen door een naar verleden met iemand toen in net volwassen was waarvan ik toen ook de ernst niet inzag/ hem in mijn hoofd verdedigde. Heeft lang geduurd voordat ik met behandeling van de toen ernstige ptss af kwam Gelukkig heb ik al een aantal jaren een hele lieve man, die begrip heeft voor mijn verleden. Maar sommige mentale wonden van mijn verleden blijven altijd, ptss blijft altijd in mindere mate aanwezig. Ik hoop dat het je lukt om weg te gaan en hulp te zoeken😘❤️ Snap dat het voor jou heel anders is omdat je met hem getrouwd bent en kinderen met hem hebt. Ik hoop dat je de juiste hulp krijgt voor jou en de kinderen

Ik denk dat je zelf het antwoord al weet. Word jij hier gelukkig van? Kinderen horen een blije en gelukkige moeder te hebben. Wil je zijn gedrag als voorbeeld voor je kinderen? Wil je je kinderen laten opgroeien in een onveilig klimaat? Laat de huisarts je helpen en maak een plan om veilig te kunnen vertrekken. Of beter nog, om hem te laten vertrekken. Het zal niet makkelijk zijn, je zult nog tig keer aan je beslissing twijfelen. Maar uiteindelijk zal het beter worden. Veel sterkte, ik weet hoe het is, maar ik kan je ook vertellen dat je sterker bent dan je denkt en dat het uiteindelijk zowel voor jou als je kinderen beter wordt.

Er wordt hier veel gesproken over weggaan, maar hij is degene die weg zou moeten gaan. Stel hem een ultimatum, en pak dan zelf zijn tas is, verander desnoods de sloten. Hij zal toch vast ook het beste voor hebben met de kinderen, die hoeven niet rond te worden gesleept. Misschien is het een al te rooskleurige voorstelling van de zaak, maar zo zou het moeten gaan....

Als je wilt mag je me een privé berichtje sturen .. ik begrijp je situatie heel goed en kan je evt helpen of gewoon spreken , hou vol 🥰

Mentaal geweld, schreeuwen etc is ook geweld. Je weet van binnen volgens mij ook dat dit geen veilige en stabiele omgeving is voor jou en je kinderen. Ja, zijn vast ergere situaties te bedenken, maar ook heel betere zonder (fysiek of mentaal) geweldadige vader en echtgenoot..Dit klinkt voor mij ernstig, maak gebruik van hulp. Die is er voor jou! Veel sterkte!

Ik zou echt weg gaan bij deze man. Been there done that. Narcistische trekjes zullen echt alleen maar erger worden. Veel sterkte en succes met je besluit!

Duidelijk weer in een spanningsopbouw naar volgende ellende want hij accepteert geen hulp en heeft duidelijk wel een probleem. Je kindjes laten al signalen zien van parentificatie wat aanduidt dat de situatie schadelijk is voor hun ontwikkeling net als langer in een thuissituatie zijn waar zij getuige van zijn en alle bijkomende spanningen spelen in huis. Afstand inbouwen lijkt mij het beste nu zodat er rust komt voor je kindjes. Als hij je fysiek dergelijke dingen heeft aangedaan kan je hulp krijgen evt icm verblijf of zoiets als een straatverbod zodat je in je eigen huis kan blijven. Dat je gaat twijfelen aan jezelf vind ik heel erg, de dingen die je omschrijft laten zien dat je partner echr een probleem heedt (oa emotieregulatie waardoor er sprake is van huiselijk geweld naar jou toe waar je kids ook de dupe van zijn en lijkt ook sprake van een drankprobleem). Ik wens je veel kracht toe en hoop van harte dat je hulp accepteert om deze situatie te veranderen.

Ik ben zelf in een naar mijn mening minder heftige situatie dan jij nu beschrijft opgegroeid en dat was voor mij als kind al een onveilige situatie. Dat heeft ook echt effect gehad op mij. Mijn vader was nooit fysiek, maar wel snel boos met woorden. Dus het was bij mij alleen mentaal zwaar en op zaterdagavond speelde er ook nog drank mee wat het erger maakte. Kinderen krijgen het allemaal mee en het tekent ze. Het ging met mijn vader beter toen hij naar een psycholoog ging. Je hoeft nog niet gelijk de grote beslissing te nemen om definitief uit elkaar te gaan. Maar voor nu zou ik als het kan bij je ouders intrekken met de kinderen en aangeven dat je het pas weer wilt proberen als hij al een tijd bij een psycholoog of andere hulp gaat praten en aan zijn agressie werken. Dan eerst misschien ook relatietherapie, zodat jullie ook weer goed op één lijn zitten. Om het dan weer te proberen, als je dat zelf wilt. Het klinkt namelijk in je verhaal niet dat je definitief bij hem weg wilt. Ik denk alleen dat je grote maatregelen moet nemen, wil hij hulp zoeken. En ik zou je kinderen ook zsm uit die situatie halen. Ik weet alleen niet of het mogelijk is om een aantal maanden bij je ouders te verblijven? Ik denk dat dit de enige manier is om misschien de relatie te kunnen redden. Anders zou ik wel de stap nemen om weg te gaan, want jij en je kinderen verdienen die situatie niet. Je kinderen merken ook dat jij op eieren loopt en dat gaan zij dan ook doen. Dat moet je echt niet willen voor hun ontwikkeling! Iedereen verdient het om thuis echt jezelf te kunnen zijn!

Je zit in een geweldadige situatie (fysiek of mentaal maakt niet uit) en je kinderen ook. Ze hebben er last van en zijn telkens de dupe van het gedrag van hun vader. En jij ook van je partner. Er zijn al meerdere interventies geweest die niet lijken te baten. Dit lijkt mij meer dan voldoende reden om jezelf en de kinderen uit deze onveilige situatie te halen. Vandaag nog!

Ook als zijn buien toenemen is dit een teken dat je nu weer opnieuw in spanningsopbouw zit. Ook die buien die omschrijft (neerbuigend praten, schelden etc) is huiselijk geweld. Dat hij na een rotsituatie het boetekleed aantrekt is ook een stap binnen de cirkel van huiselijk geweld waardoor veel mensen die er mee te maken in de situatie blijven omdat ze dan toch hoop krijgen dar het beter wordt/weer zo wordt als het was. Maar als hij niet in zijn daden laat zien dat hij hulp accepteert dan is vertrekken meestal de verstandigste keus om rust te creeeren.

Dit dus. Zelf niet met kinderen in deze situatie gezeten maar wel zonder kinderen en samenwonend. Doordat er steeds wat beloofd werd heb ik het steeds weer aangekeken van het komt goed. Ook tijden gehad dat ik aan mezelf twijfelde. Of het aan mij lag. Jammergenoeg gaat het net als met golven ene keer beter andere keer slechter en dan heb je een poos rust en dan ineens een Tsunami waar je bijna niet van terug kan. Ik zou echt weg gaan en zeggen dat je pas terug komt als hij echt is gestart met een psycholoog en aan therapie is gestart. Dan kun je de dingen nog veranderen. Want zodra het echt op een te erg punt komt. Valt er weinig meer te redden. Als hij echt jullie niet kwijt wil en het weer goed wil hebben. Zal hij dit ook zeker doen. Weigert hij dan zou ik toch echt voor jou en jullie kinderen hun veiligheid kiezen en een definitieve stop maken.